Υπάρχει και η κωμικοτραγική πλευρά. Να χάσεις και να νομίζεις πως νίκησες.
Ένας τρόπος να προφυλαχτείς από στραπάτσα είναι να κάνεις πως δε βλέπεις. Μπορείς να πας με τους δυνατούς για σιγουριά. Αυτές οι επιλογές δείχνουν την πραγματικότητα ωραία αλλά γεννούν αισιοδοξία;
Υπάρχει και το μπέρδεμα. Να βρίσκεσαι από κάτω και να υπερασπίζεσαι αυτούς που είναι από πάνω.
Σήμερα ακούγεται πολύ συχνά πως «όλα είναι μάταια». Η οπισθοχώρηση της αριστεράς και του εργατικού κινήματος σε συνδυασμό με την κινηματική απραξία των τελευταίων χρόνων φέρνουν απογοήτευση και αφήνουν χώρο στις πιο αντιδραστικές φωνές που θεωρούν πως ήρθε ο καιρός να ξεμπερδεύουν με τις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις και τους ενοχλητικούς αριστερούς. Ο κοινωνικός αναχρονισμός ξεπηδάει από παντού.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Όμως, «μόνο η πραγματικότητα μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε την πραγματικότητα» έγραφε ο Μπρεχτ. Για να την αλλάξουμε, πρέπει να την αντικρίσουμε κατάματα και να την ερμηνεύσουμε.
Την απαισιοδοξία, την ανημποριά και την παραίτηση τις σπέρνει και τις θερίζει ο αντίπαλος για να χτυπήσει το ηθικό του λαού. Τον κάνουν να δείχνει παντοδύναμος και αυτό καταγράφεται ως ψυχολογική και ιδεολογική νίκη στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει εναντίον των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζόμενων. Η επίθεση θα συνεχιστεί. Έχουν μείνει κατακτήσεις να χάσουμε, δεν πιάσαμε πάτο.
Η ίδια η επίθεση που διαλύει τις ζωές μας θα μας ξαναβγάλει στους δρόμους της αντίστασης και της διεκδίκησης. Όσο αυτό καθυστερεί, ο συσχετισμός δύναμης θα γίνεται ακόμη πιο δυσμενής για εμάς.
Ο αντίπαλος είναι πάνοπλος και οργανωμένος. Οι νόμοι, οι δικαστές, η εκκλησία, οι δυνάμεις καταστολής, τα ΜΜΕ, η τέχνη, η εκπαίδευση και πολλά ακόμη προστατεύουν την εξουσία του.
Ο λαός πρέπει να οργανωθεί. Να κάνει ξανά τα σωματεία όργανα της πάλης του, κόντρα στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να φτιάξει νέα όργανα δράσης και συντονισμού. Η απεργία, η διαδήλωση, η αλληλεγγύη και η ενότητα είναι τα όπλα που έχουν οι εργαζόμενοι.
Δεν υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις που να μην αλλάζουν, να μην ανατρέπονται. Αυτό διδάσκει η ιστορία, που εμπνέει τον λαό και κάνει τον αντίπαλο να λυσσά.
Η υποχρεωτική οργάνωση της νεολαίας στην ΕΟΝ του φασίστα Μεταξά έγινε εθελοντική ένταξη στον ΕΛΑΣ που πολέμησε τους φασίστες κατακτητές και ελευθέρωσε τη χώρα. Οι εξορίες, οι εκτελέσεις και η τρομοκρατία δεν ήταν ικανές να κάνουν τον λαό να υπογράψει δήλωση μετάνοιας. Η «χαμένη» γενιά του Γουέμπλεϊ έγινε η γενιά που έκανε το Πολυτεχνείο, που δεν μπορούν να ξεμπερδέψουν μαζί του όσο και να το πολεμούν γιατί ήταν σπουδαίο.
Οι αγώνες είναι δύσκολοι, δεν φτιάχνονται με πρότυπα μοντέλα, δεν έχουν πλατιούς δρόμους. Χρειάζονται την δημιουργικότητα αυτών που αγωνίζονται. Ζητούν να τους αφιερώσουμε χρόνο. Αν και δεν εγγυούνται τη νίκη, γίνονται για να νικούν.
Η αισιοδοξία πηγάζει από τους αγώνες για την ανατροπή της σκληρής πραγματικότητας.
Οι λαοί και οι εργαζόμενοι παίρνουν κουράγιο απ’ την ίδια τους την πάλη.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου