Για την κυβέρνηση που «προσβάλλει το μνημείο, όταν το εργαλειοποιεί και το διαχωρίζει από τον λαό», έκανε λόγο ο Δημήτρης Κουτσούμπας στην τοποθέτησή του στη Βουλή. Και αφού φρόντισε να υπενθυμίσει με αυτή του την αναφορά ότι το ΚΚΕ είναι ένα «υπεύθυνο» κόμμα, που σέβεται τα ιερά και τα όσια της αστικής τάξης, εκτόξευσε και μερικές αγωνιστικές κορώνες για την «ορμή του λαού», σε κατάφωρη αντίθεση βέβαια με τη στάση αποχής που έχει επιλέξει όλο το τελευταίο διάστημα από τις κινητοποιήσεις συμπαράστασης στον απεργό πείνας, Πάνο Ρούτσι, αλλά και από τη χθεσινή (21/10), συγκέντρωση ενάντια στη, φασιστικής έμπνευσης, τροπολογία της κυβέρνησης.
"Μ' αγώνες τιμάμε τα ιερά μνημεία - Κάτω η Νέα Δημοκρατία"(!!!), έλεγε το σύνθημα που ακουγόταν από το μπλοκ του ΜέΡΑ25 και των φοιτητών της ΑΡΑΣ.
Άραγε τι υπερασπίζεται σήμερα το κίνημα; Τον «άγνωστο στρατιώτη» ή το δικαίωμα στη συγκέντρωση, τη διαδήλωση, την απεργία;
Είναι για τους νεκρούς μας το μνημείο! Αυτό κραυγάζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις, για να βάλουν τον λαό «στον γύψο», για να του στερήσουν την Πλατεία του, τον τόπο των αγώνων του, το σημείο που έχει ταυτιστεί με κάποιες από τις πιο σπουδαίες στιγμές στην ιστορία του κινήματος της χώρας μας.
Δεν θα μας πάρετε το μνημείο! Αυτό απαντάνε οι δυνάμεις της αριστεράς του συμβιβασμού, λες και δεν καταλαβαίνουν το επίδικο της επιθετικής κίνησης της κυβέρνησης, που έρχεται για να εντείνει τις απαγορεύσεις και την καταστολή και όχι φυσικά για να... «καπηλευτεί» τα μνημεία.
Φαίνεται ότι σε καιρούς ιδεολογικού εκφυλισμού και αποκομμουνιστικοποίησης, οφείλεις να υπενθυμίζεις και να εξηγείς μέχρι και τα αυτονόητα. Γιατί πολλοί τα ξεχνάνε.
Ξεχνάνε ότι η ιστορία που ξαναγράφουν σήμερα οι αστικές τάξεις δεν έχει καμία σχέση με τη συλλογική μνήμη του λαού και την ιστορική αλήθεια. Ότι σε αυτούς που θυσιάστηκαν για την «πατρίδα» των αστών δεν θα δει κανείς να μνημονεύεται η εποποιία των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ενάντια στη ναζιστική κατοχή, των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, που τα έβαλαν με την αμερικανοστήριχτη χούντα που άνοιξε τον δρόμο για την εισβολή στην Κύπρο, των αναρίθμητων λαϊκών ανθρώπων που έπεσαν για τα οράματα της «λεύτερης πατρίδας και της πανανθρώπινης λευτεριάς».
Αντιθέτως, στο διαβόητο μνημείο παρατηρεί κανείς να αποθεώνονται -μεταξύ άλλων- οι τυχοδιωκτισμοί του ντόπιου εξαρτημένου αστισμού στη Μικρά Ασία (ΑΦΙΟΝ ΚΑΡΑΧΙΣΑΝ-ΚΙΟΥΤΑΧΕΙΑ-ΣΑΓΓΑΡΙΟΣ), οι πεσόντες στον αγώνα κατά του... κομμουνισμού στην αντιμπολσεβικική εκστρατεία στην Ουκρανία και τον πόλεμο της Κορέας (ΧΕΡΣΩΝ-ΣΕΡΜΙ-ΚΑΣ-ΟΔΗΣΣΟΣ-ΣΕΒΑΣΤΟΥΠΟΛΙΣ και ΚΟΡΕΑ), η ξενόδουλη συμμετοχή στο πλευρό των «συμμάχων» της Αντάντ στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (ΣΚΡΑ), η αλυτρωτική διαστροφή του χαρακτήρα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην ιταλική φασιστική εισβολή του 1940 με συνέχιση της προέλασης στη Νότια Αλβανία, αλλά και τα σημερινά μέτωπα στα οποία θέλει η αστική τάξη της χώρας να σύρει τον λαό στην αντιδραστική της αντιπαράθεση με την ανταγωνίστρια τουρκική άρχουσα τάξη.
Μήπως, όμως, δεν πρόκειται απλώς περί άγνοιας και ιστορικής υποτίμησης;
Γιατί η συμμόρφωση στη γραμμή της «εθνικής ενότητας» και σε αυτήν την περίπτωση βγάζει μάτι! Κάποιοι δεν μπορούν να διανοηθούν με τίποτα ότι το κίνημα μπορεί να καταπατάει τις «κόκκινες γραμμές» που χαράζει ο αντίπαλος. Μην τα ισοπεδώνουμε και όλα!
Το ίδιο δεν γίνεται, άλλωστε, ακόμα πιο φανερό, αν ανατρέξει κανείς στις διατυπωμένες θέσεις μιας σειράς δυνάμεων για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό; Και να σκεφτεί κανείς ότι πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να ξορκίζουν την αντιιμπεριαλιστική πάλη ως μη... ταξική και εσχάτως ανακάλυψαν ότι η γραμμή της Τρίτης Διεθνούς γεννούσε «εθνικοπατριωτικές» παρεκκλίσεις τύπου... ΕΑΜ.
Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του!
Αντώνης Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου