Για τον Διονύση Σαββόπουλο: Τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα

Με αφορμή τον θάνατο του Δ.Σ., γράφονται και λέγονται αρκετά για τη ζωή και το έργο του. Οπωσδήποτε αυτό το τελευταίο ήταν σημαντικό από μουσικής άποψης. Με φόρμες και ρυθμούς που, πολλές φορές, ξένιζαν αλλά που απηχούσαν μια ευρύτερη γνώση της μουσικής (εγχώριων και διεθνών ήχων) ταυτόχρονα με αυτοσχέδιους πειραματισμούς. Με στίχους συχνά σουρεαλιστικούς αλλά και άλλους πιο απλούς που "έδεναν" αρμονικά με τη μελωδία. Μας χάρισε, όντως, μερικά ανεπανάληπτα κομμάτια, πολλά σε άμεση συνάφεια με τους λαϊκούς αγώνες. Συνθέσεις, ενορχηστρώσεις και ερμηνείες που άφησαν στίγμα στο ελληνικό τραγούδι.

Στους στίχους, ωστόσο, μπορούσε ο ακροατής να βρει την πραγματική βούληση του καλλιτέχνη. Τότε που, για να ξεγελάσει την λογοκρισία, έκανε χρήση των πιο απίθανων εκφράσεων και λέξεων. Ήταν η, ας την πούμε, πρώτη περίοδος της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, έντονα πολιτικοποιημένη και κοινωνικά φορτισμένη. Ήταν τότε που, συμμετέχοντας όσο και όπως στα κοινά, μετουσίωσε τα ερεθίσματα σε έργο. Γι' αυτήν την περίοδο τον θυμούνται και τραγουδούν χιλιάδες λαϊκών ανθρώπων.

Η "στροφή", αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια, ήρθε αρκετά χρόνια μετά, εκεί γύρω στα 1989-1991, χρονιές "σταθμούς" στα διεθνή και ελλαδικά πολιτικά δεδομένα. Είναι η περίοδος των καταρρεύσεων των χωρών του ανύπαρκτου σοσιαλισμού και, παράλληλα, της συγκυβέρνησης δεξιάς-ρεφορμιστικής αριστεράς στον τόπο μας. Η εποχή που απαιτούσε να πάρεις θέση στα σύγχρονα τεκταινόμενα, να "αντέξεις" ή να σαρωθείς από το αντιδραστικό ρεύμα. Η "επαφή" με την οικογένεια Μητσοτάκη και, ιδιαίτερα, με την δημαρχεία Ντόρας Μπακογιάννη στην Αθήνα που του αναθέτει το πολιτιστικό κομμάτι, είναι χαρακτηριστική.

Η, ας στην ονομάσουμε και, δεύτερη αυτή περίοδος είναι εκείνη του συνειδητού συμβιβασμού και της πλήρους ενσωμάτωσης του Σαββόπουλου στο αστικό καθεστώς. Γι' αυτήν την περίοδο ουσιαστικά εκφράζονται "διθύραμβοι" από ορκισμένους εχθρούς του λαού σήμερα, ως ένα ακόμη "παράδειγμα μετάλλαξης" πρώην αριστερών (όσο και όπως) σε στυλοβάτες του αστικού καθεστώτος, της θρησκείας, των σάπιων αξιών του. Δεν είναι τυχαίο ότι η κρατική ΕΡΤ πρωταγωνιστεί στους επαίνους.

Η πορεία της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ο προοδευτικός καλλιτέχνης, εμπνέεται από και εμπνέει το λαό, όταν παραμένει οργανικό τμήμα του. Όταν αποφασίσει να αλλάξει στρατόπεδο, να μεταπηδήσει στα αστικά σαλόνια, γίνεται οργανικό κομμάτι της αντίδρασης. Ο Δ.Σ. έκλεισε τον κύκλο της ζωής του ως τέτοιος.

Σ.Π.