Κατάρρευση της INF - νέα κούρσα πυρηνικών ανταγωνισμών - Οι λαοί του κόσμου σε κίνδυνο!

Στις 2 Αυγούστου επισημοποιήθηκε η κατάρρευση της συμφωνίας INF με την αποχώρηση των ΗΠΑ από αυτή και την άμεση και σφοδρή αντίδραση από τη Ρωσία αλλά και την Κίνα που έσπευσαν να προειδοποιήσουν ότι θα απαντήσουν ανάλογα στην αμερικάνικη απόφαση. Η κατάρρευση αυτή της συμφωνίας δεν ήταν κεραυνός σε αίθριο ουρανό καθώς ήδη από τον περασμένο Οκτώβρη είχε ανακοινωθεί η αμερικάνικη πρόθεση και το από το Φεβρουάριο έτρεχε η εξάμηνη προθεσμία για την έναρξη της αποχώρησης από τη συμφωνία όπως ψηφίστηκε στο αμερικάνικο Κογκρέσο.

Υπήρχε βέβαια το ερώτημα για το αν η διοίκηση Τραμπ εκβίαζε ή αν πράγματι στόχευε στην υλοποίηση αυτής της απόφασης. Ερώτημα το οποίο σε κάθε περίπτωση απαντήθηκε από τις τωρινές εξελίξεις, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ήταν ανοιχτό και διακυβευόμενο εντός των αμερικάνικων επιτελείων.

Η συνθήκη INF που υπογράφτηκε το 1987 από ΗΠΑ και ΕΣΣΔ αφορούσε στην απαγόρευση εγκατάστασης πυρηνικών πυραύλων με μέσο βεληνεκές (500-5.5000 χιλιόμετρα) στην Ευρώπη. Δηλαδή, και χωρίς βέβαια να καταργεί τον (και πυρηνικό) ανταγωνισμό των δύο τότε υπερδυνάμεων, απηχούσε μια συγκεκριμένη διάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ένα συγκεκριμένο συσχετισμό εκείνης της περιόδου. Έκφραζε την «ενιαία Δύση» (ΗΠΑ-Ευρώπη) έναντι της ΕΣΣΔ που το λαχάνιασμα της απείχε λίγο από την κατάρρευση που έρχονταν τα αμέσως επόμενα χρόνια. Ένα λαχάνιασμα στο οποίο προσέβλεπαν όλοι οι ιμπεριαλιστές της Δύσης για να μεγαλώσουν τον «κόσμο τους», αν και όπως αποδείχτηκε στις επόμενες δεκαετίες ο κόσμος παραμένει μικρός για να ικανοποιηθούν όλες οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Βασίζονταν επίσης στο δεδομένο ότι η Κίνα συμπεριλαμβανόταν στο «δυτικό λογαριασμό» χωρίς να εκδηλώνει πράξεις και φιλοδοξίες αυτονόμησης από αυτόν και διαμόρφωσης δικού της περιφερειακού και ακόμα περισσότερο παγκόσμιου ρόλου.

Σήμερα όλα αυτά δεν ισχύουν.

Πρώτον, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να λογαριάζουν σε μια επικείμενη κατάρρευση του κύριου ανταγωνιστή τους, της Ρωσίας, η οποία όχι χωρίς προβλήματα και αντιφάσεις έχει αναβαθμίσει σημαντικά τον στρατηγικό- πυρηνικό εξοπλισμό της, δίπλα στις τακτικές επιτυχίες που έχει στην ευρύτερη περιοχή. Γύρω από αυτή τη δεσπόζουσα στο ιμπεριαλιστικό ταμπλό αντίθεση αναπτύσσονται και «εκκρεμούν» μια σειρά μέτωπα σε όλο τον πλανήτη. Από την Ουκρανία ως το Ιράν, την Α. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Και από τη Β. Κορέα ως τη Βενεζουέλα και την Αλάσκα όπου στα τέλη Ιουλίου οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν δοκιμές «συστήματος αεράμυνας μεγάλου βεληνεκούς». Ενώ, και για να αναδείχνεται η σημειολογία των ζητημάτων δεν λείπουν επεισόδια σαν αυτό στη Βαλτική στις 12 Αυγούστου όπου Ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη «απώθησαν» μαχητικό αεροσκάφος F-18 του ΝΑΤΟ, το οποίο επιχείρησε να προσεγγίσει το αεροπλάνο του Ρώσου υπουργού Άμυνας Σεργκέι Σοϊγκού . Ο συμβολισμός αφορά στο ότι ο ρώσος υπουργός επέστρεφε από το ρώσικο θύλακα του Καλίνιγκραντ στη Μόσχα.

Δεύτερο, οι ΗΠΑ επίσης δεν μπορούν να λογαριάζουν σε μια από κοινού με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και με συμβατικά μέσα απώθηση της Ρωσία από την Ευρώπη και την Ευρασία. Η πολιτική Τράμπ έναντι του Ιράν , η πρόσφατη αμερικάνικη απόφαση για επιβολή κυρώσεων στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2 που θα φέρνει φυσικό αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία μέσω της Βαλτικής, είναι μεταξύ άλλων, απολύτως ενδεικτικές της γραμμής έντασης των εκβιασμών των ΗΠΑ προς τους ευρωπαίους συμμάχους τους.

Τρίτον, η Κίνα δεν είναι βέβαια πια στο «δυτικό λογαριασμό». Αξιοποίησε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες την «προνομιακή μεταχείριση» που απολάμβανε από τη Δύση για να εκδηλώσει σήμερα ανοιχτά καταρχήν τις περιφερειακές επιδιώξεις της στην προοπτική αναζήτησης παγκόσμιου ρόλου. Οι πρόσφατες περιοδείες Πομπέο και Έσπερ στην Ασία και στον Ειρηνικό ωκεανό κατέδειξαν με σχεδόν ωμό και πολεμικό τόνο την επιδίωξη της Ουάσιγκτον για εγκατάσταση νέων πυραύλων στην περιοχή και τη στοίχιση όλων των δυνάμεων (Ιαπωνία, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Ν. Κορέα κ.α.) στην κατεύθυνση της αποτροπής της κινέζικης επιδίωξης.

Ποτέ και καμιά ιμπεριαλιστική συμφωνία δεν επεδίωκε και δεν μπορούσε να εξασφαλίσει την ειρήνη για τους λαούς. Αυτό λέγαμε και στα 1987 όταν σχεδόν όλοι έψαλαν ύμνους για την «επί γης ειρήνη» που έρχονταν αλλά και στα επόμενα χρόνια που ψάλονταν ο μύθος της «παγκοσμιοποίησης». Ωστόσο η κατάρρευση της INF σηματοδοτεί αναμφίβολα μια κλιμάκωση των πιο εφιαλτικών κινδύνων για τους λαούς του κόσμου. Γιατί είναι απότοκο των αδιεξόδων των ιμπεριαλιστών και πριν από όλα των ΗΠΑ στη λυσσασμένη επιδίωξη τους για παγκόσμια κυριαρχία-ηγεμονία. Γιατί αποτυπώνει με ανάγλυφο τρόπο την ένταση-παρόξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αναδεικνύει ένα τοπίο «όλοι εναντίον όλων» πριμοδοτώντας ακόμα περισσότερο την κατεύθυνση των πιο επικίνδυνων τυχοδιωκτισμών. Η Ευρώπη αναδεικνύεται ξανά ως κύριο πεδίο αυτών των ανταγωνισμών, ως ενδεχόμενο πεδίο βολής των ενδοηπειρωτικών πυρηνικών. Σε αυτό το πλαίσιο η περιοχή που βρίσκεται η χώρα μας, «σύνορο» της αμερικανορωσικής σύγκρουσης , με την κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίζει και να αναβαθμίζει την αμερικανοδουλεία της προηγούμενης κυβέρνησης, μπαίνει σε ισχυρότερους στροβίλους.

Οι ΗΠΑ και συνολικά οι ιμπεριαλιστές «γιορτάζουν» την 74η επέτειο του εγκλήματος τους σε Χιροσίμα-Ναγκασάκι με τον τρόπο που αντιστοιχεί στα αδιέξοδα και στη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Απειλώντας και προετοιμάζοντας νέα, πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα.

Ο λαός μας, οι λαοί της περιοχής, οι λαοί του κόσμου, χρειάζεται να ξεχυθούν στους δρόμους, να αναπτύξουν ένα πελώριο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, να μπλοκάρουν και να ανατρέψουν τα σχέδια του ολέθρου.