O Μουσολίνι σταμάτησε στο Μονφαλκόνε. Δεν το κάνουν μόνο οι «σουλτάνοι».

Δεν αποτελούν απλά φασίζουσες γραφικότητες. Είναι η γραμμή του συστήματος!

Στο Μονφαλκόνε, στην επαρχία της Γκορίτσια, στη Βόρεια Ιταλία, η δήμαρχος, Άννα Μαρία Τσίζιντ, αφότου επέβαλε ανώτατο όριο 45% στην παρουσία ξένων μαθητών στα νηπιαγωγεία της πόλης και αφού απαγόρευσε από τις δημοτικές βιβλιοθήκες εφημερίδες αριστερών τάσεων, όπως οι Avvenire και Manifesto, τώρα βάζει στο στόχαστρό της τους αριστερούς και προοδευτικούς εκπαιδευτικούς ζητώντας να δημιουργηθούν κατάλογοι προγραφών που θα συμπεριλάβουν τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι έχουν εκφράσεις αριστερές απόψεις μέσα στα σχολεία! Γι' αυτόν τον λόγο και για να προσδώσει ένα θεσμικό περίβλημα στην απόφασή της, η Τσίζιντ ανέθεσε την κατάρτιση των σχετικών καταλόγων στον Συνήγορο των Δικαιωμάτων των Παιδιών και Εφήβων, που θα αξιολογεί κάθε συγκεκριμένη περίπτωση και θα κρίνει εάν πρέπει να τη διαβιβάσει στον καθ' ύλην αρμόδιο, τον διευθυντή της μονάδας, την τοπική σχολική διεύθυνση ή το υπουργείο.

Εννοείται πως με διάδοση των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης η διαδικασία αυτή μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά μαζικής διαπόμπευσης.

Δεν πάει πολύς καιρός -μετά την εκλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη- που ο γνωστός και μη εξαιρετέος ανεκδιήγητος κύριος που ζητούσε συγνώμη από την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε, ο πρόεδρος της «Καταστροφής ξανά», Τζήμερος, απαιτούσε κάτι αντίστοιχο από την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση.

Πάει λίγο περισσότερος χρόνος που σύσσωμη η… δημοκρατική Ευρώπη (που καταδικάζει για την αντιφασιστική δράση τους τούρκους και κούρδους αγωνιστές εντός των συνόρων της και που κάποια χρόνια πριν ψήφιζε τα αντικομουνιστικά μνημόνια) κατάγγειλε τον «σουλτάνο» Ερντογάν γιατί απόλυε δημόσιους υπαλλήλους!

Κινήσεις σαν κι αυτές της δημάρχου της Λέγκας μπορεί να αποτελούν για το άμεσο διάστημα εκφράσεις πιο ακραίων (;) τάσεων μιας γενικής κατεύθυνσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και της φάσης της κρίσης που το διαπερνά. Δεν είναι αποτέλεσμα της ανόδου ενός ακροδεξιού λαϊκισμού απλά όπως πάει να μας πείσει μία πολιτική σκέψη που έχει αντικαταστήσει τις τάξεις με τις… ελίτ και τις εργαζόμενες μάζες με συναινετικές πλειοψηφίες. Σημασία έχει αυτή η «γενική κατεύθυνση».

Που χαρακτηρίζεται από δύο (εν μέρει αντιφατικά εν μέρει συμπληρωματικά) στοιχεία και διαστάσεις: Από τη μια εκφράζεται η διάθεση «επιτέλους να ξεμπερδεύουμε» με ότι έχει αφήσει η παράδοση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Στις κατακτήσεις, στα δικαιώματα… ήρθε η σειρά των συνειδήσεων.

Από την άλλη εκφράζεται η διάθεση αποτελεσματικής… οχύρωσης από τις νέες εφορμήσεις των λαών και της εργατικής τάξης. Το πρώτο δείχνει να υποτιμά την ικανότητα των μαζών να ξαναβρούν τον βηματισμό τους. Το δεύτερο κάθε άλλο…

Βέβαια με αυτό τον τρόπο -και προφανώς άθελά τους- υποδεικνύουν στις μάζες προς τα «που» πρέπει να κινηθούν…

Οι εκπαιδευτικοί και η εκπαίδευση ως κύριοι -και- ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος, παρά τα θρυλούμενα για το σχολείο-επιχείρηση και για την παντοδυναμία των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (πλευρές που πρέπει να τοποθετηθούν σε ένα διαφορετικό πλαίσιο ανάλυσης για να επικυρωθεί η «αλήθεια» που κρύβουν), θα αποτελέσουν κρίσιμο πεδίο αυτής της βάρβαρης επέλασης. Το εποικοδόμημα θα πρέπει να προσαρμοστεί ακόμα και με πιο έντονους και βάρβαρους ρυθμούς και τρόπους σε σχέση με τα προηγούμενα στην πραγματικότητα της… «κοινωνίας». Δεν θα κινούνταν εξ άλλου τόσο αποφασιστικά η εν λόγω ιταλίδα δήμαρχος αν δεν την παρακινούσαν σε αυτό επιστολές και μηνύματα στα δίκτυα, «ανησυΧΟΥΝΤΩΝ» γονέων. Κατά δήλωσή της. Γιατί -δυστυχώς- είναι και ή ίδια γονέας!

Κάτι έχει ειπωθεί και στη χώρα μας για… ηλεκτρονικές πλατφόρμες όπου οι γονείς θα μπορούν να… εκφράζονται για τα προβλήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Δεν ήταν μία… προσωπική σκέψη του Χατζηδάκη που γλύτωσε το Υπουργείο Παιδείας στο παρά πέντε…

Ο έλεγχος του σώματος των εκπαιδευτικών και της ελευθερίας ή καλύτερα του δικαιώματος της σκέψης στο σχολείο, αποτέλεσαν και αποτελούν δύο από τους τρεις διαχρονικούς σκοπούς της αντιδραστικής αντιμεταρρύθμισης που προσπαθεί να σαρώσει την εκπαίδευση χρόνια τώρα και σε διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Τώρα και στα πλαίσια της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής παίρνουν μεγαλύτερη διάσταση.

Και έτσι πρέπει να ειδωθούν από τις δυνάμεις εκείνες με αναφορά στην αριστερά που θεωρούν ότι τους… ρίχνεται το γάντι.

Δημήτρης Μάνος εκπαιδευτικός μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)