Ήδη σε αρκετές σχολές, το σύστημα και οι εκφραστές του μέσα σε αυτές έχουν κάνει αισθητή την προσπάθεια να χτυπηθούν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις εν τη γενέσει. Απειλές για χαμένα εξάμηνα από πρυτανείες, με δικαιολογία τις καταλήψεις, πέφτουν σε ΑΣΟΕΕ και Αρχιτεκτονική ΑΠΘ. Τρομοκράτηση για είσοδο ΜΑΤ στον χώρο του ασύλου και σπάσιμο συνελεύσεων-καταλήψεων από καθηγητές είδαμε στην Ιατρική Αθήνας. Αλλά δεν έλειψαν και «ανεξάρτητα» πλαίσια σε συνελεύσεις, που υποστηρίζονται από ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, είτε άλλες φορές αυτούσιες οι δυνάμεις αυτές συσπείρωσαν έναν κόσμο σε απολίτικη βάση, απλά αντικατάληψης. Παράλληλα, η τρομοκράτηση των φοιτητικών κινητοποιήσεων παίρνει μορφή και με την κατάργηση στην πράξη του ασύλου, με πολλές εφόδους της αστυνομίας σε σχολές (Γεωπονικό Αθήνας, ΑΣΟΕΕ), με διάφορες προφάσεις. Δε φαίνεται, ωστόσο, να μιλάμε για συγκροτημένο, τουλάχιστον ακόμα, μπλοκ δεξιών δυνάμεων, αν και φανερά γίνονται βήματα προς τα εκεί. Κερασάκι στην τούρτα φαίνεται να μπαίνει ένα δημοσίευμα που μιλάει για ανοιχτή παρέμβαση του κράτους στα εσωτερικά των συλλόγων (ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, ορισμός φοιτητικών εκλογών και ΔΣ με ενιαίο ψηφοδέλτιο), σαν λογική που θα ξεδοντιάσει ακόμα βαθύτερα την πάλη των συλλόγων.
Ζητούμενο σε μεγάλο βαθμό παραμένει το ξεκαθάρισμα της «θολούρας» που υπάρχει γύρω από τα νέα μέτρα. Η προσπάθεια, δηλαδή, να εξηγηθεί επιχειρηματολογημένα, η στόχευση του συστήματος για ένα ακόμα ταξικότερο πανεπιστήμιο και σχολείο, για ξήλωμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων και της βίαιης αντιστοίχισης του εργασιακού μεσαίωνα με την εκπαίδευση. Χαρακτηριστική ήταν η αντιμετώπιση πολλών φοιτητών, αλλά και αριστερών δυνάμεων, στο ζήτημα της «ισοτίμησης» των πτυχίων δημοσίων ΑΕΙ και ιδιωτικών, από μια συντεχνιακή και ανταγωνιστική ανάμεσα στη νεολαία σκοπιά. Αλλά και στο ζήτημα του ξεκαθαρίσματος των αιχμών της επίθεσης (διαγραφές, βάση του 10, χτύπημα δημόσιου δωρεάν πλέγματος κατακτήσεων), είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει αρκετό «χάωμα» από τις δυνάμεις της αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα κύρια ζητήματα «χάνονται» σε μακροσκελείς αναλύσεις στα πλαίσια δυνάμεων όπως η ΚΝΕ και τα ΕΑΑΚ. Ούτε επίσης το γεγονός ότι σε πολλές σχολές που βρίσκονται σε κινητοποίηση, αυτές οι δυνάμεις δεν έχουν ξεδιπλώσει ακόμα ολότελα τον πυρήνα της άποψής τους, είτε για το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, είτε για την αταξική θεώρηση της ιδεολογικής αμιγώς αυταρχικοποίησης του πανεπιστημίου, θεωρήσεις που πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα.
Φαίνεται, για την ώρα, οι δυνάμεις αυτές να αρκούνται σε μια «επάρκεια» που τους παρέχει η ιδιοκτησιακή αντίληψη αντιμετώπισης των συλλόγων σαν τσιφλίκια. Είτε εμφανίζουν εικονικά μια αναντίστοιχη με την πραγματικότητα κίνηση για να υπερθεματίσουν στο ότι συγκροτήθηκε φοιτητικό κίνημα, είτε περιφέρουν σφραγίδες συλλόγων από πορείες σε συντονιστικά και από υπουργεία σε πρυτανείες, καπελώνοντας μια πραγματική κίνηση κόσμου σε καλούπια της αδιέξοδης άποψής τους. Δεν είναι, επίσης, καθόλου τυχαίο, ότι εμφανίζονται δυο «συντονισμοί» συλλόγων σε πανελλαδικό επίπεδο, που διεκδικούν τη «βούλα του πραγματικού φοιτητικού κινήματος». Είναι ακριβώς οι παραγοντίστικοι διαγκωνισμοί αυτών των δυνάμεων, μακριά από τις μάζες και τις γενικές συνελεύσεις, αλλά και μακριά από τα πολιτικά ζητήματα που όντως έχει να απαντήσει αυτή η κίνηση κόσμου που ήδη υπάρχει. Ειδικότερα για τα συντονιστικά έχουμε τοποθετηθεί και σε προηγούμενο φύλλο της ΠΣ. Το ζήτημα της μαζικοποίησης και της εξάπλωσης των συνελεύσεων παραμένει. Όπως και η ανάγκη για ξεκαθάρισμα της πολιτικής στοχοθεσίας αυτής της κίνησης. Είναι και ο μόνος όρος για να βαθύνει η κατανόηση ενός κόσμου για το τι επίθεση έρχεται και απέναντι σε τι καλείται να παλέψει. Άρα θα κρίνει και το αν αυτός ο κόσμος θα μείνει στην πάλη ή και αν θα μπει καν σε αυτή. Φανερή είναι, δηλαδή, η αναντιστοιχία που παρατηρείται ανάμεσα στις συνελεύσεις όπου ένας κόσμος ψηφίζει μεν αποφάσεις αγώνα, και στο ότι μένει εκεί και δεν συμμετέχει στις διαδηλώσεις ή στις καταλήψεις. Αυτό υπογραμμίζει όλα τα παραπάνω. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις όλο το τελευταίο διάστημα παλεύουν σε αυτή την κατεύθυνση με τη γραμμή της αντίστασης και της διεκδίκησης, με ξεκάθαρο το ποιους έχουμε απέναντί μας και προσπαθώντας να καταθέσουν το στίγμα τους μέσα σε αυτή την κίνηση κόσμου.
Τελευταίο επεισόδιο είναι αυτό της προσπάθειας να γίνει η πανελλαδική συγκέντρωση των συλλόγων από τις διάφορες πόλεις στην Αθήνα για την Πέμπτη 31/10, μέσω των δυο διαφορετικών «συντονισμών» που υπάρχουν από ΚΝΕ και ΕΑΑΚ. Παραγνωρίζουν ότι καλούνται να γίνουν ακόμα βήματα συγκρότησης στην κάθε πόλη και στον κάθε σύλλογο και προσπαθούν να δημιουργήσουν μια μέρα «σταθμό-κόμβο», που τάχα θα «πανελλαδικοποιήσει» την κόντρα με την κυβέρνηση. Βέβαια, είναι φανερό ότι μια τέτοια κίνηση δεν λαμβάνει υπ όψιν τους πραγματικούς συσχετισμούς και όπως φαίνεται θα λειτουργήσει ανάποδα. Είναι στη λογική ούτως ή άλλως αυτών των δυνάμεων να εμφανίζουν με αγωνιστικό περιτύλιγμα «κλιμάκωσης» τη διάθεσή τους για κλείσιμο ουσιαστικά των κινητοποιήσεων. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις πάλεψαν όλο το προηγούμενο διάστημα να υπάρχουν κινητοποιήσεις στις πόλεις για να μαζικοποιηθεί και να εξαπλωθεί η αντίσταση σε στέρεες βάσεις, κόντρα στη λογική του καπελώματος και της «τεχνητής» κλιμάκωσης, έτσι δηλαδή όπως πραγματικά θα γίνει πανελλαδικοποίηση της αντικυβερνητικής πάλης.
Το συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα ήταν μαζικό για τα δεδομένα της περιόδου, σίγουρα όμως όχι με βάση τον πανελλαδικό χαρακτήρα που του είχε δοθεί. Κατέγραψε για άλλη μια φορά δύο διαδηλώσεις και αργότερα πραγματοποιήθηκαν δύο "πανελλαδικά" συντονιστικά. Το μεν από τους συλλόγους που ελέγχει η ΚΝΕ και το δε από συλλόγους που κύρια ελέγχουν τα ΕΑΑΚ. Καταγράφηκαν, δηλαδή, οι γνωστές ιδιοκτησιακές λογικές και μικροηγεμονισμοί, που αποτρέπουν την ενότητα της πάλης. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις παρενέβησαν με μπλοκ στη διαδήλωση, θέτοντας τη δικιά τους οπτική για το σε τι καλείται ένας κόσμος σήμερα να αντιπαρατεθεί. Στην τοποθέτησή τους στο συντονιστικό γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων, έθεσαν τα προβλήματα που πιστεύουν ότι αποτρέπουν αυτή τη στιγμή τη μαζικοποίηση και την εξάπλωση της ήδη υπάρχουσας κινητικότητας στους συλλόγους. Κατέθεσαν την πρότασή τους για συνέχιση συνελεύσεων και διαδηλώσεων σε κάθε πόλη. Όλο το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο, ώστε να μπορέσει να τραβήξει περισσότερους συλλόγους και φοιτητές στην πάλη ενάντια στα μέτρα Κεραμέως.
προδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφορεί 2/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου