Όταν ένα σκίτσο αξίζει όσο χίλια ματωμένα ρόπαλα…

Είναι γνωστό ότι τα πιο πειστικά συστημικά φασιστοειδή είναι οι πρώην «δημοκράτες». Είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να δώσουν πειστικότητα, όπου δεν πιάνει ο ΣΚΑΪ και ο Βορίδης. Τι καλύτερο από έναν πρώην «ψαγμένο» γελοιογράφο (και νυν γελοίο), που από τα μνημόνια και μετά πήγε με το ρεύμα και ανέλαβε να σκιτσάρει ό,τι λέει το δελτίο ειδήσεων και η ακροδεξιά. Τον κύριο Χατζόπουλο.

Για τον κύριο Χατζόπουλο, λοιπόν, σήμερα τα ΜΑΤ είναι κλεισμένα μέσα στο Πολυτεχνείο και το τανκς των αριστερών και των αναρχικών έρχεται από έξω. Τα ΜΑΤ είναι η «Δημοκρατία», και το φοιτητικό κίνημα η βία. Το νόημα του Ασύλου μάλλον είναι να πέφτουν δακρυγόνα και ροπαλιές, ώστε να μην κάνουν οι σύλλογοι τις συνελεύσεις τους. Θα συμφωνήσουμε, κατά μία έννοια: ναι, αυτή ήτανε, είναι και θα είναι η «Δημοκρατία» σας.

Αυτή τη βδομάδα χορτάσαμε από «Δημοκρατία»! Η αστική «Δημοκρατία» φρόντισε να μας δείξει το κανονικό της, αποκρουστικό πρόσωπο, χωρίς το μέικ-απ. «Δημοκρατία» είναι τα ΜΑΤ να βουτάνε έναν άνθρωπο στα Εξάρχεια, να τον γδύνουν καταμεσής του δρόμου, να τον ξυλοφορτώνουν, να του λένε «έχουμε Χούντα εδώ» και να του φορτώνουν και δικαστήριο από πάνω. «Δημοκρατία» είναι να συλλαμβάνουν φοιτητή που συμμετείχε σε πορεία με στόχο να μπορέσει ο σύλλογος ΑΣΟΕΕ να κάνει ελεύθερα συνέλευση, να τον μπουντρουμιάζουν 13 ώρες στη ΓΑΔΑ χωρίς δικηγόρο και να μπουκάρουν σπίτι του. «Δημοκρατία» είναι η Δίωξη ναρκωτικών να στήνει στον τοίχο και να εξευτελίζει 300 νεολαίους, λες και εισβάλλει σε εμπόλεμη ζώνη, κρατώντας αυτόματα όπλα. «Δημοκρατία» είναι οι Αμερικάνοι και ντόπιοι πραξικοπηματίες στη Βολιβία να ανατρέπουν ακόμα μια κυβέρνηση, βάζοντας στη θέση της, χωρίς εκλογές ένα σκιάχτρο της αρεσκείας τους.

«Δημοκρατία» πάνω από όλα, ή μάλλον ακόμα καλύτερα η αποθέωση της «Δημοκρατίας», είναι ο πρώην πρόεδρος της νεολαίας του Γ. Παπαδόπουλου, με θεσμικό ρόλο στο κυβερνόν κόμμα, να βγαίνει στα κανάλια και να λέει ότι «πρέπει να πέφτει ξύλο». Και με αυτό θα συμφωνήσουμε, κατά μία έννοια: αυτό είναι το νόημα του νόμου για το Άσυλο, του νόμου για το φακέλωμα και την κρατική παρέμβαση στα σωματεία και γενικά της κυβερνητικής πολιτικής: να πέσει ξύλο με το τουλούμι, χοντρό ξύλο, να χορτάσουμε όλοι, να χορτάσει και ο κύριος Χατζόπουλος.

Καλά όλα αυτά, όμως, Πολυτεχνείο δεν είναι. Γιατί το Πολυτεχνείο δεν έχει σχέση με τη «Δημοκρατία» σας. Το Πολυτεχνείο στάθηκε ενάντια στην Αμερικανοκρατία και τους ντόπιους υποτακτικούς της. Δεν αγωνίστηκε για μια κοινοβουλευτική εναλλαγή, μέσα στο ΝΑΤΟ, αλλά για να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στον τόπο του. Αυτό έβλεπαν οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, σκαρφαλωμένοι απέναντι στα τανκς, στεκόμενοι απέναντι στους ελεύθερους σκοπευτές, αψηφώντας εξορίες, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Και αν βλέπανε από κει τα σημερινά παιδιά που συνεχίζουν τον Αγώνα, θα ήτανε περήφανοι που υπάρχουν κάποιοι που καταλαβαίνουν το πραγματικό νόημα της Εξέγερσης.

Γι’ αυτό, επειδή η Εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι καραμελίτσα που λιώνει από τα σάλια της «μεταπολίτευσης», είναι σκληρό κουκούτσι που κάθεται στο λαιμό σας, καλό είναι να μην τη βάζετε στο βρώμικο στόμα σας. Μπορεί και να πνιγείτε!

ΚΚ - Προλεταριακή Σημαία