Στα 46 χρόνια που πέρασαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, κυβερνήσεις, ΜΜΕ και άλλοι παράγοντες του συστήματος δεν έχουν καταφέρει να κρύψουν τον φόβο τους απέναντι σε αυτή την μεγαλειώδη στιγμή του λαϊκού και φοιτητικού κινήματος στη χώρα. Οι απανωτές απαγορεύσεις και φραγμοί (για να μην φτάνει στην αμερικανική πρεσβεία) στις κινητοποιήσεις της 17 Νοέμβρη τα κατοπινά από την εξέγερση χρόνια (1976, 1977, 1980, 1985 κλπ), οι νεκροί από την άγρια κρατική καταστολή σε κινητοποιήσεις για το Πολυτεχνείο (Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς), ο οχετός που ξεδιπλώνεται κάθε χρόνο από κάποιες μεριές για τους «ανύπαρκτους» νεκρούς του Πολυτεχνείου, δηλώνουν ακριβώς τον φόβο τους αυτό. Η άλλη έκφραση του ίδιου φόβου είναι οι έντεχνες προσπάθειες από την μεριά του συστήματος να διαστρεβλώσει το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα της εξέγερσης για να χωρέσει στα μέτρα του. Έτσι, αναγορεύεται σε «εθνική επέτειο» που γιορτάζεται στα σχολεία και ντύνεται πάνω-κάτω με το εξής παραμύθι: «όλοι» τα ίδια ήθελαν τότε το 1973, να πέσει η χούντα και αφού αυτό έγινε και αποκαταστάθηκε η «δημοκρατία», «ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα».
Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική από το παραμύθι, και ιδιαίτερα «άβολη» για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες της. Γιατί το Πολυτεχνείο διεκδίκησε το ψωμί που κάθε μέρα γίνεται λιγότερο για τους εργαζόμενους και τις στρατιές των ανέργων που γεννάει η άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση. Διεκδίκησε την παιδεία από την οποία θέλουν να ξεπετάξουν ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας μέσα από σκληρούς ταξικούς φραγμούς. Απαίτησε ελευθερίες που και η αστική «δημοκρατία» τσαλαπατάει άγρια, για να εμποδίσει κάθε αμφισβήτηση της δυστοπίας που τάζει στην εργατική τάξη, τον λαό, την νεολαία. Και μαζί με αυτά, οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου -κόντρα στον τρόμο της χούντας, πέρα και μπροστά από την κυρίαρχη Αριστερά της «ομαλότητας» και επί της ουσίας της υποταγής- αντιλήφθηκαν και βροντοφώναξαν ότι η προοπτική δεν χωράει στα στενά όρια αυτού του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Έγραψαν με μεγάλα γράμματα στις πύλες του Πολυτεχνείου «έξω οι ΗΠΑ»-«έξω το ΝΑΤΟ» καταγγέλλοντας τους εμπνευστές του πραξικοπήματος. Έγραψαν στα κείμενά τους για την προοπτική της ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
Γι' αυτό οι φόβοι του συστήματος και των παραγόντων του παραμένουν, μιας και οι πολιτικές τους κάνουν κάθε μέρα πιο επίκαιρα τα ζητήματα που έθεσε η εξέγερση. Αυτό είναι που έκανε τον πρόεδρο ενός εκ των τμημάτων της ΑΣΟΕΕ (Σπινέλλης) σε άρθρο του όπου υπεραμυνόταν των διαγραφών και άλλων μέτρων κόντρα στα δικαιώματα της νεολαίας, να καταλήξει στην αναγκαιότητα η κυβέρνηση να μην τα θέσει όλα αυτά πριν το Πολυτεχνείο, καθώς χρειάζεται «πολιτικός νους». (Μην γίνει καμία σύνδεση και ξεφύγει το πράγμα, σαν να λέμε). Αλλά και το κεντρικό άρθρο της Καθημερινής στις 12/11 ανησυχεί: «Φαίνεται ότι κάποιοι επιδιώκουν τη δημιουργία εντάσεων και φαντασιώνονται νέα Πολυτεχνεία». Ο τρόπος που έχει επιλέξει η κυβέρνηση για λογαριασμό του συστήματος να «προλάβει» τη δικαίωση των φόβων της είναι σαφής, μέσα από την κλιμάκωση της καταστολής και το όργιο της τρομοκράτησης που ξεδιπλώνει. Χαρακτηριστικό είναι το άγριο χτύπημα των φοιτητών στην Αθήνα, που κινήθηκαν κόντρα στο lockout της Πρυτανείας, υπερασπιζόμενοι το Άσυλο και το δικαίωμα να γίνει Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου. Επιπλέον, φοιτητής που συμμετείχε στο σπάσιμο του lockout συνελήφθη εκ των υστέρων έξω από το σπίτι του και δεν του επιτράπηκε καν να τηλεφωνήσει σε δικηγόρο. Μετά τους τραυματισμούς, τις συλλήψεις και τις εικόνες που… θυμίζουν πολυτεχνείο, εξαγγέλλονται από τις περισσότερες Πρυτανείες νέα lockout για τις μέρες γύρω από τις 17/11. Τις ίδιες μέρες δηλαδή, που πολλοί φοιτητικοί σύλλογοι έχουν πάρει αποφάσεις καταλήψεων. Ταυτόχρονα, οικοδομείται ένα γενικότερο κλίμα τρομοκράτησης, με τα ΜΑΤ να προβαίνουν σε συλλήψεις που συνοδεύονται από βασανιστήρια και δηλώσεις για ύπαρξη χούντας στα Εξάρχεια και εισβολές ακόμη και σε χώρους διασκέδασης νέου κόσμου πάνοπλα.
Αυτό που φοβάται, ωστόσο, η κυβέρνηση της ΝΔ και το αστικό πολιτικό προσωπικό και οδηγείται στη βίαιη καταστολή των φοιτητών, είναι το να πιάσει η νεολαία το κόκκινο νήμα της εξέγερσης του Νοέμβρη. Φοβούνται το ενδεχόμενο ο αναβρασμός που έχει διαφανεί το προηγούμενο διάστημα μέσα στις σχολές να εξελιχθεί σε μαζικούς αγώνες της νεολαίας. Και η αλήθεια είναι ότι έχουν συσσωρευτεί πολλοί λόγοι για να βγει ο φοιτητόκοσμος στον δρόμο του αγώνα. Τα μέτρα των διαγραφών, της βάσης του δέκα συν την εσωτερική βάση κάθε ιδρύματος, της μετακύλησης περαιτέρω κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών, προδιαγράφουν ακόμη πιο σκληρούς ταξικούς φραγμούς. Την ίδια στιγμή, η εργασιακή «προοπτική» της νεολαίας είναι η ανεργία, η δουλειά χωρίς ωράριο, πληρωμή και δικαίωμα, δηλαδή ένας μεσαίωνας που έχει διαμορφωθεί και στρώνεται παραπέρα από τον αναπτυξιακό νόμο. Ταυτόχρονα, τις ίδιες μέρες που ο λαός θυμάται το «Έξω οι ΗΠΑ-Έξω το ΝΑΤΟ» της πύλης του Πολυτεχνείου, υλοποιούνται νέες συμφωνίες με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που κάνουν ακόμη πιο έντονα την χώρα ορμητήριο των φονιάδων των λαών και την εμπλέκουν στους αιματηρούς πολέμους και τους κινδύνους νέων γύρων πολεμικής ανάφλεξης. Έτσι, όπως το παρελθόν γέννησε το κίνημα του Νοέμβρη, το παρόν εγκυμονεί το κίνημα του μέλλοντος. Είναι καθαρό ότι για τη νεολαία, μόνος δρόμος είναι να κάνει τους φόβους τους πραγματικότητα. Να βγει στην πάλη για τα δικαιώματά της, κόντρα στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης που τα τσαλαπατά κάθε μέρα και περισσότερο. Να αναζητήσει διεξόδους στον μόνο δρόμο που πέτυχε νίκες, τον μαζικό οργανωμένο αγώνα σε αντιπαράθεση με τους από πάνω.
Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου