Το ξέσπασμα του Δεκέμβρη 2008 που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα αποτέλεσε τον «κινητήρα» μίας έντονης αντισυστημικής ριζοσπαστικοποίησης σε μεγάλα τμήματα της νεολαίας αλλά και ευρύτερα. Από αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση ενισχύθηκαν ιδιαίτερα ο α/α χώρος, μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλά -για να μην ξεχνιόμαστε- και ο … ΣΥΡΙΖΑ.
Ο χώρος της αναρχίας ενισχύθηκε έχοντας έναν πρωταγωνιστικό ρόλο με βασική κατεύθυνση το «εδώ και τώρα εκδίκηση», ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με το «κάτω η κυβέρνηση» και ο ΣΥΡΙΖΑ με την επίσημη εμφάνισή του ως θεσμικού συνομιλητή με την τότε κυβέρνηση της ΝΔ «εκ μέρους του κινήματος» απαιτώντας… εκλογές.
Το ξέσπασμα του Δεκέμβρη το 2008 δεν ήταν ένα «πυροτέχνημα» αλλά αποτέλεσε την συνέχεια των μεγάλων κινητοποιήσεων της φοιτητικής νεολαίας το 2006-2007, ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος για τα ΑΕΙ καθώς και ενάντια στον νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου (ΝΔ). Μάλιστα, αυτές οι κινητοποιήσεις, που είχαν νικηφόρα έκβαση, καθυστέρησαν σημαντικά το ξεδίπλωμα της επίθεσης στην κοινωνική ασφάλιση από μεριάς της τότε κυβέρνησης της ΝΔ του Κ. Καραμανλή, που όμως ακολούθησε αμέσως μετά τον τερματισμό τους. Συνολικά μέσα στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία ήταν διάχυτη η ανησυχία, τόσο από τις τοπικές όσο και από τις διεθνείς εξελίξεις, ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με μία ολομέτωπη επίθεση από την μεριά των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα. Αυτό εκφράστηκε και με την σημαντική ενίσχυση όλων των δυνάμεων με αναφορά στην Αριστερά και το κίνημα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το 2007.
Η δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε τη σπίθα σε έναν «ξερό κάμπο» που είχε διαμορφώσει η πολιτική του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος αλλά και τα «νέα» από την άλλη μεριά του Ατλαντικού για το ξέσπασμα μίας νέας μεγάλης οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Ταυτόχρονα, όμως, η αποσυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα με την κυριαρχία των ρεφορμιστικών δυνάμεων σαν συνέπεια της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος είχε στερήσει από τη νεολαία και το λαό όργανα πάλης στα δικά τους χέρια, που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν μία κινηματική απάντηση. Η έλλειψη αυτή «καλύφθηκε» όσο και όπως είτε από τις δυνάμεις του α/α χώρου είτε από τα «κέντρα αγώνα» δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς παρά το γεγονός ότι η ένταση και το μέγεθος του ξεσπάσματος ξάφνιασε του πάντες και κάποιους ιδιαίτερα (ΚΚΕ) τους ακινητοποίησε πλήρως.
Με την «προίκα» του Δεκέμβρη στις πολιτικές αποσκευές τους, οι χώροι της αναρχίας και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιθανά να θεώρησαν ότι «ήρθε η ώρα τους», με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα. Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η ολοκληρωτική επίθεση στον εργαζόμενο λαό στη χώρα μας από τις δυνάμεις του συστήματος απαιτούσαν να αντιταχτεί ένα μαζικό και οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα που να βάλει φραγμό στην βαρβαρότητα. Όμως αυτοί οι πολιτικοί χώροι αντί να κινηθούν σε μία τέτοια κατεύθυνση, έβαλαν μπροστά άλλες προτεραιότητες. Και δεν θα μπορούσαν να κινηθούν διαφορετικά, καθώς από την ανάλυσή τους απουσιάζουν δύο σημαντικά ζητήματα. Η κατεύθυνση για τη συγκρότηση της εργατικής τάξης «σε τάξη για τον εαυτό της», καθώς η μία ανάλυση σχεδόν την εξαφανίζει και η άλλη την ξεχειλώνει και βέβαια η άρνηση και από τους δύο χώρους, της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας που φτάνει στο σημείο να επηρεάζονται από την αστική προπαγάνδα περί «ισχυρής Ελλάδας».
Στον χώρο της αναρχίας ένα κομμάτι -ευτυχώς μειοψηφικό- γοητεύτηκε από την αδιέξοδη ένοπλη αντιπαράθεση με το σύστημα, ένα άλλο έμεινε στον Δεκέμβρη του 2008 και τις φωτιές του, καίγοντας την Marfin τον Μάη του 2010 με τέσσερις νεκρούς και προβοκάροντας με αυτό τον τρόπο μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις στη χώρα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του χώρου διαχύθηκε από την αντιφασιστική δράση έως τις κουζίνες αλληλεγγύης χωρίς κεντρικό πολιτικό στόχο και αναφορά. Από την άλλη μεριά, οι δυνάμεις που συγκρότησαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το 2009 κινήθηκαν με τη λογική του λεγόμενου μεταβατικού προγράμματος και αναζήτησαν έντονα την παρουσία τους στην κεντρική πολιτική σκηνή, μέσω των εκλογικών διαδικασιών. Κανένας από τους χώρους αυτούς δεν «έβαλε πλάτη» για να στηθεί ένα Μέτωπο Αντίστασης του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας απέναντι στη λαίλαπα της επίθεσης τα χρόνια των μνημονίων, αλλά έβαλαν και αρκετά εμπόδια, καθώς απαιτούσαν πλήρη συμφωνία στα πλαίσιά τους για μία οποιαδήποτε κοινή δράση. Εκεί όμως που έδειξαν μεγάλη «ευρυχωρία» ήταν στις «πλατείες» και ιδιαίτερα στο Σύνταγμα, όπου έφτασαν στο σημείο να «αστυνομεύουν» απέναντι σε κομμουνιστικές οργανώσεις για να μην χαλάσουν, με την παρέμβασή τους, το «κλίμα» που θεωρούσαν ότι τους ευνοούσε.
Η διαδρομή που διέγραψαν όλη αυτή τη δεκαετία αυτοί οι πολιτικοί χώροι πέρασε μέσα από πολλές αυταπάτες, από συνθήματα και στόχους όπως το «κάτω η κυβέρνηση» που ενίσχυε αντικειμενικά μέσα στο λαό και τη νεολαία την «εναλλακτική» του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015. Αυτή η κοινή στάση τόσο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και ενός μεγάλου μέρους της αναρχίας αποκαλύπτει το μέγεθος των αυταπατών τους τόσο για την χαρακτήρα της επίθεσης στον λαό όσο και για την φύση του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν απογοητεύτηκαν από τις εξελίξεις, άλλοι κινήθηκαν στην κατεύθυνση της «προπαγάνδας της δράσης», άλλοι γύρω από καταλήψεις και άλλοι ανακάλυψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μας προέκυψε γιατί υπήρχε έλλειψη… κομμουνισμού στις θέσεις και την πρακτική του κινήματος. Αυτή η στάση και οι αντιλήψεις αυτών των χώρων συνέβαλαν, στο μέτρο που τους αναλογεί, στην γενικότερη απογοήτευση και υποχώρηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος στην περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα με διακυβέρνηση ΝΔ και την πολιτική της κλιμάκωσης της επίθεσης, που ποτέ δεν σταμάτησε, ενάντια στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, αυτοί οι πολιτικοί χώροι δείχνουν από σημάδια αμηχανίας μέχρι …απογείωσης από την πραγματικότητα. Από την μία, βλέπουμε στένεμα του πλαισίου αντιπαράθεσης με το σύστημα σε έναν αδιέξοδο «αντιμπατσισμό» και από την άλλη πολλαπλές και διαφορετικές επιλογές, καθώς η συγκολλητική ουσία των εκλογών εξαερώθηκε από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα.
Τα δεδομένα που δημιουργεί η επίθεση του συστήματος και η διαμόρφωση ενός αντιδραστικού κλίματος στην χώρα αφυπνίζουν τις διαθέσεις εργαζόμενων και νεολαίας να αντισταθούν, να παλέψουν και να διεκδικήσουν. Ήδη πολύ μαζικές κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα δείχνουν ότι το κίνημα μπορεί να μπει σε μία περίοδο αγωνιστικής κατεύθυνσης που είναι τόσο αναγκαία. Στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, στο επίπεδο των σημερινών απαιτήσεων, δεν μπορούμε να πάμε με τα «υλικά» των αυταπατών και των απογειώσεων της προηγούμενης περιόδου, αλλά γειωμένοι στην πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Μία πραγματικότητα που καθορίζεται από την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων ανάμεσα στην εργατική τάξη και το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία απέναντι τους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους.
Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου