Γιατί να σας πω κάτι;

Εγώ ήθελα σήμερα να μιλήσω για την παράσταση που είδα χτες βράδυ. Μου υπενθύμισε σοβαρά και υπεύθυνα γιατί αγαπάω το θέατρο, τι έφτιαξε τους ποιητές μας μεγάλους και παντοτινούς, γιατί κάποιους ανθρώπους τους εκτιμώ βαθιά, γιατί λάμπουν στα σκοτάδια των καιρών, γιατί τα βάζουν με τα τέρατα (ιερά και μη) και κερδίζουν. Κερδίζουν πάντα η ειλικρίνεια στη σκηνή και η αγάπη για τη ζωή. Ήθελα να σας πω να πάτε να δείτε τις "γειτονιές του κόσμου". Να τις δείτε, στο θέατρο Βαφείο, Τετάρτη.

Ήθελα να πω και για την απόφαση του ΚΑΣ να αποσπαστούν τα αρχαία από τη Βενιζέλου και τους μακεδονομάχους μας και τους μαρμαράδες της Μελίνας που κιχ δεν είπαν.

Αλλά δε μπορώ. Γιατί χτες μαζί με τη μέρα ξημέρωσε κι η αδικία. Ξημερώνει συχνά έτσι τελευταία. Και αυτό σε πνίγει. Η αδικία σε πνίγει. Και δε σταματά με σιωπή. Δε σταματά μισή ή λίγη από αυτήν. Πνίγει η σιωπή, το "ναι μεν αλλά", ο φόβος. Η αδικία δεν κερδίζεται συμβολικά, θεσμικά, νομικά. Δεν κερδίζεται με το σύνθημα "που όλους μας ενώνει". Γιατί δεν ξεκινάει από κει και δεν τελειώνει εκεί. Το δίκιο δεν κερδίζεται ποτέ μισό, κερδίζεται ακριβώς, όπως, το κλέβουν, ολόκληρο!

Δε με νοιάζει το όνομα το όνομα του ξεγυμνωμένου αγοριού στα Εξάρχεια, ούτε της ξυλοκοπημένης κοπέλας. Δεν έχει σημασία σε ποιανών το σπίτι μπήκαν με το έτσι θέλω και αφού τους χτύπησαν και τους συνέλαβαν, αντίστρεψαν την πραγματικότητα, με χυδαίες κατηγορίες. Δε με νοιάζει από πού ήρθαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους πέταξαν βίαια έξω από τα σπίτια τους. Όλοι τους θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Δε με νοιάζει το όνομα της εισαγγελέως. Με νοιάζει που η Χρυσή Αυγή είναι αθώα, μέσα στο καζάνι των δολοφονικών επιθέσεων, των δολοφονιών, της ρητορικής μίσους που ξερνά και ο Ρουπακιάς ένας τυχαίος δολοφόνος που έκανε μια τυχαία δολοφονία. Με νοιάζει, που ήξερα από την αρχή, ότι αυτή η δίκη ράβεται στα μέτρα και τα σταθμά τους.

Ξέρω ότι αυτή η αδικία δεν είναι απόφαση λίγων τρελών, δεν είναι αυθαιρεσία, δεν είναι ασυδοσία. Ξέρω ότι η κρατική καταστολή και τρομοκρατία είναι η δουλειά τους. Ο λόγος που τους έφτιαξε και τους συντηρεί αυτό το σύστημα. Ξέρω ότι η "δικαιοσύνη" και η αστυνομία είναι παιδιά τους και έχουν ρόλο να παίξουν συγκεκριμένο. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, η στοργή και φροντίδα στον φασιστικό οχετό δεν έπεσαν από τον ουρανό. Το σύστημα της εκμετάλλευσης φρόντισε να προετοιμάσει το έδαφος για να φτάσουμε εδώ. Απογοήτευσε, τρομοκράτησε, εγκλώβισε, έριξε δάκο στο κίνημα, συκοφάντησε και λάσπωσε την αριστερά και ό,τι θυμίζει συλλογική πάλη, προσπαθεί μανιωδώς να ξαναγράψει την ιστορία ή έστω να μας κάνει να την ξεχάσουμε. Ουρλιάζουν την ΥΠΟΤΑΓΗ!

Σκέφτονται πως ήρθε η ώρα να τα πάρουν όλα πίσω. Και μας φοβούνται. Γι' αυτό η κρατική τρομοκρατία θα μεγαλώσει, γι' αυτό και τα φασισταριά, οι δολοφόνοι και η κάθε η Χρυσή Αυγή που ξεπηδάει, θα ξεπλένονται πανηγυρικά, θα φιμώσουν πιότερο τις φωνές αυτών που διψάνε για το δίκαιο, γι' αυτό και οι ψηφοφοριες σωματείων και συλλόγων θα γίνονται ηλεκτρονικά, γι' αυτό οι απεργίες και οι πορείες ποινικοποιούνται, γι' αυτό οι αριστερές δυνάμεις θα πληρώνουν χιλιάδες ευρώ για "μολυσματική" αφίσα. Κι αυτό θα εξακολουθεί να λέγεται δημοκρατία. Αστική δημοκρατία.

Φιμωμένοι, τρομοκρατημένοι, αφοπλισμένοι, ήσυχοι, ανασφαλείς, κανονικοί στην "κανονικότητα" τους, βολεύουμε περισσότερο. Όσο πιο ευάλωτοι και μόνοι, τόσο πιο ελέγξιμοι, τόσο η κυριαρχία τους θα αναπαράγεται, θα εδραιώνεται, θα συνθλίβει κάθε πτυχή της ζωής μας. Αυτήν τη μάχη ξεκίνησαν, αυτήν τη νίκη θέλουν.

Όμως, το άδικο αυτό εμένα με ανατριχιάζει και με συγκλονίζει γιατί αγαπάω τη ζωή, όπως την αγάπησαν οι "γειτονιές του κόσμου". Αυτοί σκοτώνουν κάθε μέρα τη ζωή. Τη δικιά μας ζωή, την έχουν εργαλείο, κι αν χαλάσει, χάλασε. Εγώ θέλω να κοιτάω τον συνάδελφό μου στα μάτια και τον γείτονα και όλους εκείνους που παθαίνουν σύνδρομα παραίτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μας κοιτάνε με ενοχή, απλά επειδή πέρασαν από δίπλα μας στο δρόμο, απλά επειδή επιβίωσαν. Αυτοί θέλουν να κοιτάω τους διπλανούς μου με μίσος, να μη μπορώ να δω πόσο μαζί είμαστε. Εγώ θέλω να βλέπω την απεραντοσύνη της θάλασσας και να ονειρεύομαι ταξίδια. Αυτοί θέλουν να βλέπω αδιέξοδο. Εγώ θέλω να ζω με αξιοπρέπεια, θέλω τους δρόμους γεμάτους από διεκδίκηση. Αυτοί θέλουν το κεφάλι μου σκυμμένο, τους δρόμους ερήμους και σκοτεινούς. Εγώ θέλω να ζω, όχι να βγάζω τη μέρα, ούτε να επιβιώνω μέχρι...

Εμείς τον κόσμο μας τον ονειρευόμαστε στο φως και τον χτίζουμε με φως. Θέλουμε το βλέμμα μας ανοιχτό, λαμπερό και γεμάτο. Εμείς αγαπάμε τη ζωή και το δίκιο! Θέλουμε ολόκληρο το δίκιο. Το δίκιο μας δεν τρομοκρατείται! Θα βάλει τη δύναμη του στις φωνές μας. Δε φτάνουν οι υπογραφές, οι συναυλίες, τα ποστ, οι "πολύμορφες κινητοποιήσεις". Θέλει αναμέτρηση με το άδικο στα ίσα, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς αυταπάτες, χωρίς βολή. Δεν υπάρχει πια το "δεν ήξερα", ούτε το "δεν κατάλαβα", δεν υπάρχει "ναι μεν αλλά". Ή με το φως ή με το σκοτάδι. Το ημίφως τελείωσε.

Α.Χ.