Ο Χριστός δεν ήταν άστεγος. Οι άστεγοι υπάρχουν. Στους ντόπιους προστέθηκαν πολλοί πρόσφυγες. Σε απάνεμες γωνιές απλώνουν τις κουβέρτες τους. Η πολυκοσμία τους παρέχει ένα είδος ασφάλειας.
Οι πρόσφυγες δε μένουν σε φάτνες αλλά σε κακόσχημα παραπήγματα. Οι μανάδες πρόσφυγες δεν είναι Παναγίες βρεφοκρατούσες. Είναι τραγικά πρόσωπα που δεν τα προσκυνά κανείς. Δακρύζουν αλλά το δάκρυ τους δεν είναι «θαυματουργό», δεν προσελκύουν τα ευσεβή πλήθη. Δε είναι γαλήνιες εικόνες. Δε γελούν. Επιβιώνουν. Για τα παιδιά τους έχουν μόνο μια αγκαλιά. Πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς για να τα σώσουν.
Πρέπει να ευαισθητοποιηθούν οι άνθρωποι για το δράμα των προσφύγων.
Μα γιατί η ευαισθητοποίηση να περνά μέσα από θρησκευτικούς μύθους;
Οι ευαισθητοποιημένοι πώς καλούνται να συμβάλουν;
Με τρόφιμα, κουβέρτες κι εθελοντική εργασία;
Με αίτημα την αποσυμφόρηση δομών και νησιών;
Με απαίτηση να απεγκλωβιστούν οι πρόσφυγες, δηλαδή να φύγουν;
Ανακούφιση των πληγέντων. Εδώ τελειώνουν οι προτάσεις και οι δράσεις;
Αν φτιαχτούν ξενώνες αστέγων όπως στην Πάτρα ή υπνωτήρια όπως στην Αθήνα, δεν υπάρχει άλλη διεκδίκηση;
Μετά το αίτημα για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, τι ακολουθεί;
Υπάρχουν χώρες προορισμού; Οι οικογένειες που έχουν διαμοιραστεί στα σημεία του ορίζοντα, πρέπει να μονιάσουν. Οι υπόλοιποι πού να πάνε; Οι ελπίδες που έφτιαξαν την Ειδομένη έχουν σβήσει.
Χρονιάρες μέρες! Ας τις πούμε έτσι.
Λαός τον λαό συμπονεί. Τον ίσο του καταλαβαίνει ο καθένας, την τάξη του.
Τον πλούσιο, τον αφέντη, τον ιμπεριαλιστή, τι τον κόφτει ο πόνος που σπέρνει; Αυτός τρώει, πίνει και καλοπερνά.
Να μιλήσουμε για τους πρόσφυγες, για τους κολασμένους της γης. Να πούμε για τη ζωή.
Τις τελευταίες μέρες, έξι νέοι άνθρωποι πέθαναν από το κρύο στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο. Στις Μουριές του Κιλκίς αυτοκτόνησαν δύο πρόσφυγες μέσα στο ξενοδοχείο που φιλοξενούνταν. Κανείς δε θα ήθελε να γυρίσει πίσω.
Πολλοί έφηβοι πρόσφυγες δε θέλουν να ζουν. Αρκετοί έχουν αποπειραθεί να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Το «σύνδρομο παραίτησης» εξοντώνει παιδιά στα κέντρα «φιλοξενίας». Δε μιλούν, δεν παίζουν, δεν κινούνται. Κανένα δε θέλει να γυρίσει πίσω.
Οι ξεριζωμένοι συνωστίζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ζουν μέσα στη λάσπη και τα σκουπίδια. Με χαρτόκουτα και νάιλον φτιάχνουν παραπήγματα για να κρατήσουν έξω τη βροχή. Μα η παγωνιά δεν περιορίζεται. Ανάβουν φωτιές για να ζεσταθούν και να μαγειρέψουν. Τούτες οι φλόγες που λάμπουν στο σκοτάδι, σκορπούν μονάχα θλίψη. Κάποιες φορές που ξεφεύγουν, σκορπούν τον θάνατο.
Οι ξεριζωμένοι τρομάζουν στη σκέψη πως θα γυρίσουν πίσω.
Συρία. Πίσω είναι ο πόλεμος. Ο ξαφνικός θάνατος.
Ζωή σημαίνει να παραμένεις ζωντανός.
Αφγανιστάν και Αφρική. Στις ρημαγμένες χώρες δεν υπάρχει μέλλον.
Ζωή σημαίνει προοπτική.
Υπάρχει ένας απαράβατος όρος για να «φιλοξενηθείς» στις προσφυγικές δομές. Να μην εργαστείς.
Ζωή σημαίνει εργασία.
Οι πρόσφυγες δεν μπορούν να πάνε όπου θέλουν, δεν δικαιούνται μόρφωση, περίθαλψη. Αυτά εξαρτώνται από τα αποφάγια των κονδυλίων που θα δώσουν οι ΜΚΟ και άλλοι «ευαίσθητοι» διαχειριστές του προσφυγικού δράματος.
Ζωή σημαίνει ανθρώπινα δικαιώματα.
Ζωή σημαίνει ανθρώπινη κατοικία.
Ζωή σημαίνει χαμόγελο πού και πού.
Δεν υπάρχει τρόπος να διασφαλιστεί μια ευτυχισμένη ζωή. Η ευτυχία έχει και μια προσωπική χροιά.
Όμως μπορεί να εξαλειφθεί η μαγική δυστυχία. Με αγώνα.
Οι πρόσφυγες δε γιορτάζουν αυτές τις μέρες. Είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνοι. Περιμένουν την αλλαγή του χρόνου. Είναι στιγμή απολογισμού. Κοιτάμε πίσω για να δούμε καθαρά μπροστά.
Βλέπουμε την κυβέρνηση να νομοθετεί φασιστικά μέτρα κατά των προσφύγων συνοδεία ανάλογης προπαγάνδας. Τροφοδοτεί τη θορυβώδη και επικίνδυνη δράση φασιστικών, εθνικιστικών και θρησκόληπτων κύκλων. Η προπαγάνδα τους αλυσοδένει τις ανθρώπινες καρδιές.
Βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να ξεπλύνει τα άθλια κυβερνητικά πεπραγμένα του, να εισάγει το σλόγκαν «Μ’ εμένα καλύτερα».
Βλέπουμε την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο να μυρίζει μπαρούτι.
Σωστά ασκείται κριτική σε αντιδραστικές απόψεις και προβάλλεται το δράμα των προσφύγων. Όμως «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κριτική των όπλων, η υλική δύναμη μπορεί να ανατραπεί από υλική δύναμη…».
Η «Ζηνοβία» φέρνει χιόνια την Πρωτοχρονιά.
Η Ζηνοβία ήταν βασίλισσα της Παλμύρας, ρωμαϊκής αποικίας στη σημερινή Συρία (267- 272).
Ζηνοβία σημαίνει αυτήν που ζει και χαίρεται τη ζωή.
Η ζωή χρειάζεται δράση. Για να μην υπάρχουν άστεγοι και πρόσφυγες. Για να γίνει η ελεημοσύνη περιττή.
Με αντιπολεμικές-αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, με διαδηλώσεις στήριξης και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες να θερμάνουμε την ατμόσφαιρα.
Όλα αυτά είναι ευθύνη της αριστεράς.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου