ΠΡΟΣΟΧΗ: Η παράσταση «Οι Γειτονιές του Κόσμου» παίζεται κάθε Τετάρτη, στις 8:30 (και όχι στις 9:00, όπως γράφτηκε από λάθος στην εφημερίδα), στο Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής.
«Η ευτυχία δεν είναι παραμύθι των δυστυχισμένων»
Με αφορμή την παράσταση «Οι Γειτονιές του Κόσμου», η «Προλεταριακή Σημαία» συνομίλησε με τη Νάντια Δαλκυριάδου, που υπέγραψε τη διασκευή και τη σκηνοθεσία. Όταν η Τέχνη συναντιέται με ανθρώπους που έχουν ανάστημα, βρίσκει το φως, τον λόγο και τρόπο ν’ ανοίξει δρόμους, να αφορά, να σπείρει δύναμη και ελπίδα για το δίκιο. Δεν υπάρχουν πια έτοιμες απαντήσεις στους προβληματισμούς που γεννιούνται, η σκηνή γεμίζει με ουσία, χωρίς ίχνος βολής. Μια παράσταση στην οποία το κείμενο και οι ηθοποιοί, με ειλικρίνεια και φως, μας προκαλούν ν’ αναμετρηθούμε με την Ιστορία, έτσι όπως την έγραψε ο λαός μας και όχι οι νικητές. Η συνομιλία με τη Νάντια, παρά τον περιορισμό των λέξεων, φανέρωσε πως οι συζητήσεις με τους ωραίους ανθρώπους, ξεκινούν, δεν τελειώνουν.
1. Π.Σ.: Πώς γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτήν την παράσταση;
Ν.Δ.: Πρόκειται για μια ιδέα που γεννήθηκε πριν από λίγα χρόνια, όταν μάθαμε για έναν διαγωνισμό του Εθνικού Θεάτρου με θέμα έργα σχετικά με την περίοδο του ελληνικού Εμφυλίου. Η ιδέα μας τότε δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτές που επιλέχθηκαν να ανέβουν στο Εθνικό, αλλά θεωρώ ότι αυτό μας έδωσε τον κατάλληλο χρόνο να κάνουμε καλύτερη δουλειά.
2. Π.Σ.: Με τι προκλήσεις ήρθατε αντιμέτωποι από την ιδέα στην υλοποίηση της παράστασης;
Ν.Δ.: Βασική πρόκληση ήταν το θέμα. Μπορούμε να μιλήσουμε για την κρίσιμη αυτή δεκαετία; Έχουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι καθαρή κι αποκρυσταλλωμένη άποψη; Τι είναι η ιστορία; Πώς διαβάζεται; Ποιος μας τη δίδαξε; Και, τέλος, τι θέλουμε εμείς να πούμε σε σχέση με τη δεκαετία αυτή; Μετά έρχονται οι προκλήσεις της «δουλειάς». Είναι ποιητικό κείμενο και θα ανέβει στη σκηνή; Πώς θα γίνει αυτό ώστε να μην καταλήξει απαγγελία; Πώς να αναμετρηθείς με την ποίηση του Ρίτσου; Βασικά και μεγάλα ζητήματα, που αν μείνουν άλυτα, σίγουρα στην πορεία της δουλειάς θα γίνουν αδιέξοδα.
3. Π.Σ.: Πού συναντιόμαστε εμείς σήμερα με τους ήρωες του Γ. Ρίτσου;
Ν.Δ.: Καθώς διάβαζα τις «Γειτονιές του κόσμου» έβρισκα σχεδόν κάθε μέρα, σε κάθε είδηση, έναν από τους ήρωες του Ρίτσου. Όχι μόνο στα γεγονότα, μα και στα ίδια τα πρόσωπα έβρισκα ομοιότητες που με συγκλόνιζαν. Υπάρχει, για παράδειγμα, η ιστορία της κυρά Λένης, που της σκότωσαν τα παιδιά οι φασίστες, και πάντα βρίσκω εκεί μέσα τη Μάγδα Φύσσα. Εκεί συναντιόμαστε με τους ήρωες του Ρίτσου. Στους ίδιους πόνους, στην ίδια αδικία, στον ίδιο αγώνα, στις ίδιες χαροκαμένες μάνες, στα ίδια νεκρά παιδιά, στα ίδια συνθήματα.
4. Π.Σ.:Τι είναι αυτό που μεγαλώνει το ανάστημα του ανθρώπου;
Ν.Δ.: Το ανάστημα του ανθρώπου το μεγαλώνει , κατά την ταπεινή μου άποψη, η απόφασή του για υπέρβαση. Υπέρβαση του προσωπικού συμφέροντος, του βολέματος, της άγνοιας, του εγωισμού.
5. Π.Σ.: Σήμερα, που τόσες ‘’μπίλιες’’ σκορπίζονται στις ‘’γειτονιές του κόσμου’’, τι είναι αυτό που χρειάζονται οι λαοί;
Ν.Δ.: Νομίζω πως αυτή είναι από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις, μεγάλη κουβέντα… Νομίζω πως σε πρώτο επίπεδο χρειάζεται να συνειδητοποιήσει ο κάθε λαός ποιος είναι, εννοώ πού ανήκει , ποιο ρόλο παίζει στην παγκόσμια ιστορία, ποιος είναι ο εχθρός του. Έτσι θα καταλήξει στο ποιος είναι τελικά ο σύμμαχός του, με ποιον έχει κοινή πορεία, κοινό αγώνα.
6. Π.Σ.: Η δεκαετία που πραγματεύεται ο Ρίτσος σφραγίστηκε από την ηρωική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- ΔΣΕ, την αγωνία, την ελπίδα, την πίστη για έναν καλύτερο κόσμο, τις νίκες, τη συνδιαλλαγή, την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα. Γιατί πιστεύεις ότι σήμερα βάλθηκαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την Ιστορία, να πειστούμε ότι ''οι αγώνες ξόφλησαν'';
Ν.Δ.: . Είναι πολλοί οι παράγοντες . Σίγουρα βασικό είναι ότι όλος αυτός ο θαυμαστός αγώνας δεν συνέφερε να είναι στο προσκήνιο, έπρεπε να ξεχαστεί, να πάψει να τροφοδοτεί με δύναμη όποιον σκέφτεται να αγωνιστεί. Έπρεπε να μείνει ως ηθικό δίδαγμα ότι οι αγώνες δεν έχουν καλή έκβαση. Έπρεπε να μείνει «μαγιά» και ο φόβος. Ο φόβος ότι όποιος δεν υπακούει πεθαίνει, χάνεται, δεν έχει τύχη, είναι ο χαμένος . Ο φόβος ότι δεν πρέπει να μιλάμε για πολιτική - δεν ξέρεις ποιος μας ακούει, δεν μιλάμε ανοιχτά, μην τυχόν και τα συμφωνήσουμε τελικά. Με αυτό τον τρόπο παύει να υπάρχει αντίσταση, όλα κυλούν ήσυχα. Σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο υπάρχει ησυχία, τάξη και νομιμότητα. Ο παραλογισμός νομιμοποιείται. Σε προσωπικό επίπεδο, μίσος, κατάθλιψη, αίμα, καταπίεση, φτώχεια, αστεγία - για τα οποία φταίει η μονάδα. Χοντρικά και μπακαλίστικα, λοιπόν, συμφέρει να πιστεύεις ότι οι συλλογικοί αγώνες δεν βγάζουν πουθενά, γιατί έτσι θα δουλέψεις λίγο παραπάνω για να σώσεις τον εαυτό σου.
7. Π.Σ.: Ποια σκέψη, ποιο συναίσθημα θέλετε να παίρνουν οι θεατές μαζί τους φεύγοντας;
Ν.Δ.: Ελπίζω να φεύγουν λίγο πιο δυνατοί και σίγουροι ότι «η ευτυχία δεν είναι παραμύθι των δυστυχισμένων».
8. Π.Σ.: Τι σημαίνει για έναν καλλιτέχνη να μπορεί να εκφράζεται μέσα από τη δουλειά του; Πόσο δύσκολο είναι αυτό σήμερα;
Ν.Δ.: Πιστεύω ότι είναι μια υπέροχη, λαμπερή στιγμή το να μπορέσει κάποιος να βρει τον τρόπο να εκφραστεί, το κείμενο, τους συνεργάτες, τους ηθοποιούς αλλά και το κοινό για να τον ακούσει. Είναι μια στιγμή που μπορεί να μας τροφοδοτεί με δύναμη κι ελπίδα. Και σήμερα και πάντα.
9. Π.Σ: Πού βρίσκεται τελικά η ομορφιά;
Ν.Δ.: Δύσκολη ερώτηση. Η ομορφιά πιστεύω ότι συμβαδίζει με το ανάστημα του ανθρώπου. Όσο πιο μεγάλο το ανάστημά του τόσο πιο σπουδαία και η ομορφιά του. Κι ανάλογα με το ανάστημά του ο καθένας βρίσκει την ομορφιά μέσα στον κόσμο.
Σ’ ευχαριστούμε πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου