Σε κομματικές συνεδριάσεις, σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, στη παρέα. Όπως ο αγροτοσυνδικαλιστής Γιάννης Ρίτσος, που τον θυμήθηκε “στη πρώτη γραμμή” των μεγάλων αγροτικών κινητοποιήσεων του 1978. Όπως τον θυμήθηκε ο Στέφανος Ζαφειρόπουλος, άφοβο αλλά και ταυτόχρονα απόλυτα συνεπή στη τήρηση των “συνωμοτικών κανόνων” της εποχής, όταν μαζί υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία. Όπως τον θυμήθηκε ο Φώτης Μούστος, όταν ο Στέφανος και το ΚΚΕ(μ-λ) ήταν σημείο αναφοράς, στήριγμα και αποκούμπι στη μάχη που έδωσαν το ’89 όσοι διαχωρίστηκαν από το ΚΚΕ και στη συνέχεια συγκρότησαν το ΝΑΡ-νΚΑ. Όπως τον θυμήθηκε ο Τάσος Γκαραγκάνης, “κομματικό” όσο κανένας αλλά και ταυτόχρονα με το θάρρος της γνώμης, να μη διστάζει να αμφισβητεί τα κομματικά “θέσφατα” όταν αυτό έπρεπε. Όπως τον θυμήθηκε ο Κώστας Τσουπαρόπουλος, που παρά τις πολιτικές τους διαφωνίες και αντιπαραθέσεις, ο Στέφανος ήξερε να βρίσκει τον κοινό βηματισμό και να υπηρετεί με τη κοινή δράση τη λαϊκή υπόθεση. Όπως τον θυμήθηκε ο Θωμάς Μούστος που σαν μαθητή η προσωπικότητα του Στέφανου σφράγισε ανεξίτηλα τα πρώτα βήματα της πολιτικοποίησής του αλλά και ο Σωκράτης Βασιλάκος: “απλός, προσηνής, καταδεκτικός, ανοιχτόκαρδος, ορθοτόμος στο λόγο του και καινοτόμος στη σκέψη του, οργανωτικός, καθοδηγητής, ένας πραγματικός ινστρούχτορας”. Κομμουνιστής.
για τον Στέφανο
του Θωμά Μούστου
Ένας χρόνος πέρασε δίχως τον Στέφανο Καραμήτρο. Γνώρισα τον Στέφανο ενώ ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία και τον θυμάμαι μέχρι και τα μαθητικά μου χρόνια όπου έμενα στην Καρδίτσα. Μεγαλώνοντας, και όσο βάθαινε η εμπλοκή μου στον αγώνα, πολλές φορές ανακαλούσα στη μνήμη μου διάφορα κινηματικά γεγονότα (πορείες, συγκεντρώσεις, ομιλίες) και συνειδητοποιούσα κάποια πράγματα. Ο Στέφανος ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που μου ερχόταν στο μυαλό, κλασσική φιγούρα στους δρόμους της πόλης. Ήταν σχεδόν πάντα εκεί με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Με εκείνη την τραγιάσκα, εκείνο το γελαστό μουστάκι, την τιράντα του, μα πάνω από όλα με το φωτεινό του χαμόγελο. Στις απεργίες, στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια, στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις.
Αγωνιστές σαν τον Στέφανο αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για όλους όσους επιλέγουν τον δρόμο του αγώνα. Όχι μόνο για εκείνους που επιλέγουν να αγωνιστούν μέσα από την οργάνωσή του, το ΚΚΕ(μ-λ), αλλά και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε από διαφορετικό μετερίζι, με διαφορετική ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση. Η στράτευση, η αφοσίωση και η απεριόριστη πίστη του στην κομμουνιστική υπόθεση και στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία που έδειξε σε ολόκληρη τη ζωή του, αποτελούν για μας τους νεότερους πηγή έμπνευσης. Ιδιαίτερα στους σημερινούς καιρούς της απογείωσης της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης και
της δυσκολίας του κινήματος να απαντήσει, αγωνιστές σαν τον Στέφανο μας λείπουν ακόμα περισσότερο.
Η στάση σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αποδεικνύει ότι δεν διαχώριζε τη θεωρία από την πράξη, τα λόγια από τη δράση. Ότι το προσωπικό παράδειγμα και η στάση ενός ανθρώπου μέσα σε ένα συλλογικό υποκείμενο μπορεί και από μόνο του να πείσει, να εμπνεύσει, να επηρρεάσει και να αφυπνίσει. Μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης στην παρέμβαση, στην ευαισθητοποίηση, στην κοινωνική γείωση και αφύπνιση.
Πέρασε ένας χρόνος δίχως τον Στέφανο. Όμως, αυτός θα συνεχίσει να είναι δίπλα μας σε κάθε πορεία και σε κάθε αγώνα που δίνουμε. Θα είναι μέσα στις σκέψεις και στα βιώματά μας, να μας υπενθυμίζει με εκείνο το λαμπερό χαμόγελο ότι στον αγώνα χρειάζεται απεριόριστη πίστη και στράτευση, να μας υπενθυμίζει ότι «πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει».
Ο Στέφανος είναι ένας από αυτούς που μας λείπουν. Μας λείπουν γιατί «τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη απ’ την αγελαία. Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρξει ή για όλους ή για κανέναν. Κοιτάζονταν στα μάτια με τρυφερή περηφάνεια, με βίαιη στοργή, με πάθος οπλισμένο με μέλλον, γιατί αυτοί που μας λείπουν ήταν αγωνιστές. Μας λείπουν γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι -έντονο ή χλωμό, δεν έχει σημασία γιατί η λάμψη του μας οδηγεί. Μας λείπουν γιατί στο μισοσκότεινο δωμάτιο ζύγωσαν το κρεβάτι του παιδιού, το χάιδεψαν, άφησαν στο μέτωπό του το αστεράκι του ήσυχου ύπνου, κι όταν βγήκαν από κει πέρασαν στη δράση, το έκαναν ξέροντας πόσο πολλά είχαν να χάσουν, και το έκαναν με την αποφασιστικότητα αυτού που ξέρει ότι έχει δίκιο. Ονειρεύτηκαν πως μπορεί να ζήσει κανείς όρθιος, ονειρεύτηκαν πως η μοίρα του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι πάντα κάτεργο, ονειρεύτηκαν πως μπορεί να γίνουν ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι.»Τιμή στον κομμουνιστή Στέφανο Καραμήτρο. Πάντα παρών μέσα στους αγώνες.
Στέφανος Καραμήτρος: Ήταν Γενναίο Παιδί
του Σωκράτη Βασιλάκου
Κλείνει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που ο Στέφανος Καραμήτρος μας αποχαιρέτισε για πάντα, από τότε που είπε το μεγάλο αντίο στους ατέλειωτους αγώνες του για μια καλύτερη, ουμανιστική και σοσιαλιστική κοινωνία χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από τότε που με το πλατύ του χαμόγελο και την λεβέντικη παρουσία του χάριζε αισιοδοξία και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Ο Στέφανος είχε το χάρισμα να σε κερδίζει με το λόγο του, τα επιχειρήματά του, την απλή και συνάμα καταδεκτική συμπεριφορά του. Έτυχε να καθίσουμε οι δυο μας στο ίδιο τραπέζι κάμποσες φορές και να συζητάμε για ώρες για διάφορα πράγματα, κυρίως όμως για το πώς θα μπορούσαμε να προσφέρουμε κάτι και εμείς στην κοινωνία στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής προοπτικής.
Ήταν απλός, προσηνής, καταδεκτικός, ανοιχτόκαρδος, ορθοτόμος στο λόγο του και καινοτόμος στη σκέψη του, οργανωτικός, καθοδηγητής, ένας πραγματικός ινστρούχτορας.
Σχεδόν σε κάθε εκδήλωση του κόμματός του ΚΚΕ(μ-λ) δεν ξεχνούσε να με καλεί και η απόκρισή μου κατά κανόνα ήταν θετική. Ανεξάρτητα από την πολιτική μου τοποθέτηση (βρίσκομαι στον αριστερό, προοδευτικό χώρο αλλά κομματικά ανένταχτος), ενδιαφέρομαι να παίρνω αληθινή πληροφόρηση, έγκαιρη και έγκυρη για τα μεγάλα και μικρά πολιτικά ζητήματα. Ήθελα να ακούω τον πληθωρικό και πειστικό του λόγο καθώς και τη ζεστή και πληθωρική φωνή του.
Ήταν μια μέρα του Γενάρη του 2019 που «ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ», αυτό το παιδί που άφησε ανεξίτηλα το ιδεολογικοπολιτικό του αποτύπωμα, που ήταν ακούραστος εργάτης της κομμουνιστικής ιδέας, μπροστάρης, ασυμβίβαστος, ρηξικέλευτος, που με την σθεναρή του δύναμη και την αταλάντευτη θέλησή του άνοιγε δρόμους για μια κοινωνία λεύτερη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική.
Ο Στέφανος Καραμήτρος, ήταν «γενναίο παιδί» και σαν τέτοιο ήταν αγαπητό ακόμα και από τους πολιτικούς του αντιπάλους γιατί έτσι πρέπει να είναι, γιατί όλοι οι πολιτικοί και κομματικοί χώροι έχουν αξιόλογους ανθρώπους και πρέπει να αναγνωρίζουμε την αξία τους.
Την Κυριακή 16-2-2020 ώρα 11 πρωί στο Ξενοδοχείο Άρνη, πραγματοποιείται πολιτικό μνημόσυνο για το Στέφανο από τους φίλους και συναγωνιστές του, ας είμαστε εκεί.
(*) δημοσιεύτηκε στα τοπικά ΜΜΕ
http://aristerastikarditsa.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου