Ο άνθρωπος το πιο πολύτιμο κεφάλαιο*... και όχι άλλη μια στατιστική!

Πάνω από 447.000 τα κρούσματα και τουλάχιστον 20.599 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους παγκοσμίως από την πανδημία του κορωνοϊού (μέχρι 25/9). 4 θάνατοι ανά εκατομμύριο κατοίκων, ο παγκόσμιος μέσος όρος. 3 θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ελλάδα. Κάτω από το μέσο όρο η χώρα μας. Βρίσκεται στην 33η θέση στον αριθμό των θυμάτων της νόσου παγκοσμίως και στην 16η στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 1 στους 10 πεθαίνει πια στην Ιταλία. Γιατί άραγε;

Λίστες, ποσοστά, κατάταξη, νούμερα. Καταγραφή! Των νεκρών. Των ανθρώπων που έχουν πεθάνει έχοντας τον ιό. Η μόνη καταγραφή που ίσως γίνεται με μια συνέπεια. Όχι των τεστ που έχουν -ή καλύτερα θα έπρεπε να έχουν- γίνει. Όχι των νοσοκομείων, των κλινών ΜΕΘ, των προσλήψεων γιατρών. Αυτή καλύτερα να μη γίνεται.

Το συμπέρασμα: Αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των νεκρών. Και έτσι θα ναι. Οι αριθμοί άλλωστε δε μπορούνε να λένε ψέματα. Είναι απλά η αποτύπωση της κατάστασης. Μας έχουν συνηθίσει στην αποτύπωση με νούμερα. Κάθε μέρα στον κόσμο πεθαίνουν 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών, από ασθένειες που μπορούν να προληφθούν. Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από πείνα. Περίπου το 30% του πληθυσμού της γης «πάσχει» από πείνα και υποσιτισμό. Το 1% των πιο πλούσιων ανθρώπων κατέχει τον μισό πλούτο του πλανήτη. 70,8 εκατομμύρια άνθρωποι, εκτοπισμένοι από τις εστίες τους, με 25,9 εκατομμύρια πρόσφυγες από αυτούς και ανάμεσά τους πάνω από τα μισά είναι παιδιά.

Λίστες και ποσοστά! Όλα τακτοποιημένα και καταγεγραμμένα. Οι πλούσιοι με τους πλούσιους και ο λαός στη φτώχια του. Οι μεν πλούσιοι αγωνιούν να μείνουν και να ανέβουν στη λίστα τους. Ποδοπατιούνται, εκμεταλλεύονται, θυσιάζουν το περιβάλλον, τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να παραμείνουν στους «θρόνους» τους. Και από την άλλη τα εκατομμύρια ανθρώπων που παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν, να μην δούνε τον εαυτό τους ή την οικογένεια τους σε μια μακάβρια λίστα. Να καταφέρουν να ζήσουν.

Γιατί για αυτό παλεύει ο λαός καθημερινά. Για να ζήσει. Αυτό το δικαίωμα του στερεί αυτή η σάπια κοινωνία, αυτό το σάπιο σύστημα που βασίζει την ύπαρξη του πάνω στην εκμετάλλευση και την καταστροφή. Αυτό αμφισβητούν καθημερινά τα αρπακτικά του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το δικαίωμα στην περίθαλψη, στη στέγαση, στην τροφή, στην ελευθερία, στη μόρφωση, στα όνειρα. Το δικαίωμα στην ίδια μας τη ζωή.

Και αρκεί ένα τόσο δα ιός να καταρρίψει σαν τραπουλόχαρτα τη γύμνια αυτού του συστήματος. Για να θέσει ξανά επιτακτικά στη συζήτηση το πόσο έχει αποτύχει το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα. Το πόσο επικίνδυνο είναι για τον άνθρωπο, τη φύση, τον πλανήτη ολάκερο. Ένας τόσο δα ιός για να δείξει τη γύμνια της τεχνολογίας που «καλπάζει», και ενώ κάποιο φαντασιώνονται ρομπότ αντί για εργάτες δεν μπορεί ούτε απλά τεστ και περίθαλψη να προσφέρει στο λαό. Για να κάνει καθαρό σε όλους πως οι κεφαλαιοκράτες- εξασφαλισμένοι στα σαλόνια τους- ψάχνουν ευκαιρίες για κέρδος, ενώ ο λαός κλείνεται σπίτι μπας και σωθεί. Μπας και δε γίνει ένα ακόμα νούμερο στη λίστα όλων αυτών των χυδαίων που με περίσσια άνεση αφού ανακοινώσουν τα νούμερα των κρουσμάτων που κατέληξαν, μας «κατσαδιάζουν» γιατί φταίμε.

Λίστες, ποσοστά, κατάταξη, νούμερα! Είναι απλά η αποτύπωση της κατάστασης. Της ταξικής πάλης. Του συσχετισμού δύναμης. Κοινή παραδοχή θα έλεγε κανείς. Και από τέτοια οι κομμουνιστές έχουν να δείξουν πολλά. Τα ποσοστά εξάλειψης της πείνας, της παιδικής θνησιμότητας και εργασίας στην ΕΣΣΔ. Τους ξυπόλητους γιατρούς της Κίνας του Μάο, το σύστημα υγείας της Κούβας. Τα εκατομμύρια λαού που έδωσαν τη ζωή τους για να σπάσουν οι αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Μπορεί να προσθέσει ο καθένας πολλά. Μπορεί να κρίνει ακόμα περισσότερα. Ένα πράγμα όμως είναι φανερό. Πως η ιδεολογία και η πάλη των κομουνιστών, των επαναστατών -με τις όποιες αδυναμίες της- έβαλε τον άνθρωπο απέναντι από τα κέρδη και ύψωσε το μπόι της ανθρωπότητας λίγο πιο ψηλά. Τόσο ώστε να δει πως μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή. Μια κοινωνία που βασίζεται στη ζωή, στους ανθρώπους και όχι στα νούμερα.

Αλλά είναι που και οι κομμουνιστές δεν «αρκούνται» στα στατιστικά μόνο. Τα χρησιμοποιούν να δείξουν πως μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή. Με συλλογικότητα, αλληλεγγύη, δικαιώματα. Αλλά πίσω από κάθε νούμερο βλέπουν τον άνθρωπο, το λαό, τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων. Και για αυτό δεν αποδεχόμαστε τη «μαύρη μοίρα» που προσπαθεί να μας παρουσιάσει σαν μονόδρομο το σύστημα. Για αυτό συνεχίζουμε καθημερνά την πάλη για ζωή. Την πάλη απέναντι στον ιό αλλά και στο σύστημα που τον γέννησε και τον θρέφει.

* Λόγος στην τελετή αποφοίτησης των σπουδαστών της Ακαδημίας του Κόκκινου Στρατού (4 του Μάη 1935), από το Ι.Β. Στάλιν γνωστό στα ελληνικά ως «Ο άνθρωπος το πιο πολύτιμο κεφάλαιο».
Β.Χ. μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)