Η προφύλαξη απέναντι στον κορονοϊό χρειάζεται ισχυρά αντικαπιταλιστικά «φάρμακα»

Ανδρέας Βογιατζόγλου*

Οι λαϊκές μάζες αντιμετωπίζονται σαν πειραματόζωα που αφήνονται εκτεθειμένα στα παιχνίδια και τον αγώνα δρόμου που χαρακτηρίζει όλο το πλέγμα της παροχής (;) περίθαλψης.

Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει εδώ και αρκετές εβδομάδες μια διευρυνόμενη και γρήγορα διαδιδόμενη επιδημία (πανδημία), αυτήν του κορονοϊού. Η εξάπλωση και επικινδυνότητα της πανδημίας αυτής ενοχοποιεί με απόλυτο τρόπο το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, με τη διαδρομή του ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Αποκαλύπτει όλη την κυρίαρχη προσπάθεια απενοχοποίησης του καπιταλισμού, των νόμων και των αντιφάσεών του, ο οποίος επιδιώκει να φορτώσει τη δική του ευθύνη για την έκθεση της ανθρωπότητας σε έναν μεγάλο υγειονομικό κίνδυνο στους ίδιους τους λαούς, που δήθεν είναι βρόμικοι, απρόσεκτοι, ανεύθυνοι.

Η εξάπλωση και διάδοση της επιδημίας αυτής αποτελεί μια σοβαρή υγειονομική απειλή, που στρέφεται ενάντια στη σημερινή κοινωνία, στα ήθη, στις συνήθειες και στις συνειδήσεις. Κρίση που συνίσταται στην πλήρη αδυναμία του όλου συστήματος περίθαλψης για πρόληψη, προφύλαξη αλλά και θεραπεία-νοσηλεία των λαϊκών μαζών σε σχέση με την απειλή που αποτελεί ο κορονοϊός. Η σημερινή, λοιπόν, κραυγαλέα υγειονομική κρίση απορρέει από την ίδια λογική και σχέση που καθορίζει/χαρακτηρίζει την καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν ήταν αναπόφευκτη και αποτελεί φτηνή συστημική δικαιολογία το ότι η ανθρωπότητα –ουδέτερα και αταξικά– πιάστηκε απροετοίμαστη.

Οι λαϊκές μάζες αντιμετωπίζονται σαν πειραματόζωα που αφήνονται εκτεθειμένα στα παιχνίδια και τον αγώνα δρόμου που χαρακτηρίζει όλο το πλέγμα της παροχής (;) περίθαλψης. Εξάλλου, μέσα σε όλα τα ιδεολογήματα της καπιταλιστικής επίθεσης των τελευταίων δεκαετιών είναι και αυτό της ιδιωτικοποίησης και της παράδοσης της υγείας στην κερδοφορία του κεφαλαίου που δήθεν θα έδινε τέλος στην ανεπάρκεια του δημόσιου τομέα της Υγείας. Τα ολέθρια αποτελέσματα τα βλέπουμε δυστυχώς μπροστά μας.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα προφανώς δεν θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια όταν –μέσα στα υπόλοιπα και πολλά που πασχίζει να αντιμετωπίσει– εμπεδώνεται σε τμήματα των μαζών η αίσθηση ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Οσο και να ξαφνιάζει, κίνητρο για το σύστημα και την προσπάθειά του να δαμάσει την πανδημία δεν είναι το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο και την υγεία του, αλλά το να μη φορτωθεί πολιτικό και κοινωνικό κόστος που αναμφίβολα χρεώνεται με γρήγορους ρυθμούς από την εξάπλωση του ιού.

Είναι πασιφανές ότι το καπιταλιστικό σύστημα απέναντι στον κορονοϊό, αλλά και ιδιαίτερα στο πώς θα σταθεί απέναντι στις συνέπειες, δεν είναι ενιαίο. Θα ήταν βέβαια πολύ δύσκολο να συμβαίνει το αντίθετο, αν αναλογιστούμε ότι η εξάπλωση του κορονοϊού βρήκε το σύστημα να σπαράσσεται από σκληρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και από γεωστρατηγικές αντιπαραθέσεις που στο επίκεντρό τους βρισκόταν και η αναζήτηση νέων στρατηγικών συμμαχιών. Αλλά και όταν ιδιαίτερα η καπιταλιστική οικονομία, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και προβλέψεις, έδειχνε σημάδια ότι ήταν έτοιμη να «ξανακυλήσει» στην ύφεση.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο ανταγωνισμός που πυροδοτήθηκε σε όλα τα πεδία σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της πανδημίας έχει πλέον συγχωνευτεί οργανικά με τις προϋπάρχουσες αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ανεβάζοντάς τες σε νέα ύψη. Σήμερα, όμως, όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να περιοριστεί στον χαρακτηρισμό «υγειονομική κρίση», μια και το όλο ζήτημα έχει πάει αρκετά πέρα και πάνω από αυτό. Σε όλο τον κόσμο, με περισσότερη ή λιγότερη καθυστέρηση, με διαφοροποιήσεις, η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική εξουσία έχει κηρύξει κατάσταση κόκκινου συναγερμού.

Μέχρι στιγμής, μέσα από παλινωδίες και καθυστερήσεις, τα μέτρα που παίρνει το σύστημα κινούνται στα εξής επίπεδα:

1. Τα περιοριστικά μέτρα (τα οποία –προφανώς με επείγοντα και καταναγκαστικό τρόπο– παίρνονται σχεδόν σε όλο τον πλανήτη) έχουν στόχο να διαστείλουν χρονικά την εξάπλωση του ιού σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, να περιορίσουν τις κορυφώσεις της πανδημίας και έτσι να αμβλύνουν την πίεση για νοσηλεία που θα δεχτεί το σύστημα περίθαλψης, το οποίο με αποκλειστική ευθύνη του ίδιου του συστήματος κρίνεται ανεπαρκές ακόμη και για τις πιο «αναπτυγμένες» οικονομίες-κοινωνίες. Είναι μέτρα που έχουν έντονο καταπιεστικό και κατασταλτικό χαρακτήρα και έρχονται σε πλήρη αντίθεση ακόμη και με τα μικρά υπολείμματα δημοκρατικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών και ατομικών ελευθεριών που επέζησαν από την προηγούμενη κατασταλτική του περίοδο (2008 και μετά) όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και παγκόσμια.

2. Ενώ, λοιπόν, το σύστημα παρουσιάζεται δυσκίνητο και αναποτελεσματικό στο να περιφρουρήσει τις λαϊκές μάζες από την απειλή του ιού, δείχνει –ιδίως τώρα– ταχύτητα και αποφασιστικότητα στο να υλοποιήσει ένα δεύτερο πακέτο μέτρων, τα οποία –πολύ πιο ευδιάκριτα από τα κατασταλτικά– έχουν απόλυτα ταξικό χαρακτήρα. Με αρκετά μεγάλη ταχύτητα και παρά τα φαινόμενα που αναφέραμε, προωθούνται παράλληλα η ενίσχυση και στήριξη του κεφαλαίου, από τη μια, και η παραπέρα επιδείνωση της θέσης των εργαζόμενων και των ανέργων, από την άλλη. Από δίπλα και η κυνική και απάνθρωπη αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών.

Φυσικά, η νέα κατάσταση που θα προκύψει θα είναι πρωτόγνωρη από την άποψη της κοινωνικής εξαθλίωσης. Το τι και ποιες δεσμεύσεις της ή έκτακτα μέτρα ενίσχυσης θα «θυμηθεί» η αστική τάξη για το σύστημα περίθαλψης, όταν τελειώσει η καραντίνα, είναι σε φανερή αμφισβήτηση. Η προσπάθεια να κατοχυρωθούν αντεργατικές πρακτικές και μέτρα και να εθιστεί η κοινωνία στον πειθαναγκασμό και τον φόβο ήδη από τώρα επιχειρούνται.

Αρα, θα έχουμε μια σημαντική επιδείνωση της θέσης των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας και των μεταναστών, σε μια κατάσταση που ήταν ήδη επιδεινωμένη. Οσον, δε, αφορά την υποτιθέμενη μεταμνημονιακή ανάπτυξη και γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας, δέχεται τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη.

Τα πολιτικά δεδομένα έχουν διπλή ανάγνωση. Από τη μια, όπως είπαμε, διαμορφώνουν μια έντονη ανάγκη στις μάζες (που, μην ξεχνάμε, ήταν ήδη περιθωριοποιημένες) να αμυνθούν απέναντι στον ιό. Η άλλη πλευρά, όμως, αφορά τις μορφές και τις δυνατότητες να μη μείνουν οι μάζες χωρίς φωνή σε αυτές τις άγριες συνθήκες. Σύντομα θα φανεί ότι η προφύλαξη απέναντι στον κορονοϊό χρειάζεται ισχυρά αντικαπιταλιστικά «φάρμακα».

Να μείνουμε σταθερά στην κατεύθυνση να μην πληρώσουν τα σπασμένα ο λαός κι η εργατική τάξη.

*Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)

https://www.efsyn.gr/