Εκείνες τις λέξεις η γλώσσα ενός ανθρώπου κάπου ανάμεσα στα δέντρα, τα βουνά, τις γραμμές, τα κάγκελα, δίπλα από τις πολυκατοικίες και τις καλύβες, τα εργοστάσια και τα σχολεία επιθυμεί να σχηματίσει, θα τις μάθεις ενώ ποτέ δεν έφτασε η παθιασμένη μιλιά ως εσένα.
«Το πνεύμα μου χορεύει με τα κύματα στο جبل الأقرع (Jebel Αqra) ενώ το ηλιοβασίλεμα κλείνει με στοργή τα νυσταγμένα μου μάτια. Μελωδίες και λευκοί ήχοι της γειτονιάς σαν ταλαντώνονται προς τη μεριά μου, παρέα με τον κοσμογυρισμένο αγέρα αφού χτυπήσουν την αμμουδιά, μου θυμίζουν όσα τα χεριά αυτά εμπρός μου μπορούνε να αποκτήσουν.
Η ίδια αυτή ζεστή ανάμνηση τώρα με σκοτώνει. Όσο και να προσπαθώ να εξημερώσω τa θεριά στα νεύρα μου με αυτήνα φυλακτό, ακόμη και αν δεν έσκαγε στα πλευρά με οργή του καραβιού η θάλασσα ακόμη και αν είχα γη να ξαποστάσω, τρέμουν μυαλό και σώμα.
Πριν από μια χούφτα μέρες διαφορετικά όνειρα κάθε νύχτα ζούσα. Τον τρόπο να σώσω τον εαυτό μου απ’ το χάος. Αν είμαι παιδί του ουρανού ή αν γεννήθηκα στο χώμα, αν κλειδιά την πόρτα για να ανοίξω με αφήνουν να αποκτήσω, ποιας μορφής άγαλμα να πλάσω, από όσα λόγια τα αυτιά μου παγιδεύουν και η σκέψη μου έμαθε να αντιλαμβάνεται.
Τώρα, μονάχα η κάρδια χτυπά και χαίρομαι αλλά το στόμα ουρλιάζει σε Θεούς και Δαίμονες. Στον κόσμο αυτόν όμως ζούμε μονάχα άνθρωποι. Τις σχέσεις που έχουμε αναπτύξει έχει αξία να παρατηρώ με προσοχή, ποιοι είναι οι κυρίαρχοι και ποιοι υποφέρουν για χάρη εκείνων, ώστε να αποφασίσω, πριν τον τελευταίο κόκκο, τι θα έπραττα αν δεν είχα την ζωή μέσα στο στήθος μου, αν η ανάσα μου υπήρχε.
θα παλεύω, θα παλεύεις, θα παλεύουμε
μια γροθιά, τα παιδιά της λάσπης
στη θάλασσα, την τρίαινα θα αρπάξουν.»
«Το πνεύμα μου χορεύει με τα κύματα στο جبل الأقرع (Jebel Αqra) ενώ το ηλιοβασίλεμα κλείνει με στοργή τα νυσταγμένα μου μάτια. Μελωδίες και λευκοί ήχοι της γειτονιάς σαν ταλαντώνονται προς τη μεριά μου, παρέα με τον κοσμογυρισμένο αγέρα αφού χτυπήσουν την αμμουδιά, μου θυμίζουν όσα τα χεριά αυτά εμπρός μου μπορούνε να αποκτήσουν.
Η ίδια αυτή ζεστή ανάμνηση τώρα με σκοτώνει. Όσο και να προσπαθώ να εξημερώσω τa θεριά στα νεύρα μου με αυτήνα φυλακτό, ακόμη και αν δεν έσκαγε στα πλευρά με οργή του καραβιού η θάλασσα ακόμη και αν είχα γη να ξαποστάσω, τρέμουν μυαλό και σώμα.
Πριν από μια χούφτα μέρες διαφορετικά όνειρα κάθε νύχτα ζούσα. Τον τρόπο να σώσω τον εαυτό μου απ’ το χάος. Αν είμαι παιδί του ουρανού ή αν γεννήθηκα στο χώμα, αν κλειδιά την πόρτα για να ανοίξω με αφήνουν να αποκτήσω, ποιας μορφής άγαλμα να πλάσω, από όσα λόγια τα αυτιά μου παγιδεύουν και η σκέψη μου έμαθε να αντιλαμβάνεται.
Τώρα, μονάχα η κάρδια χτυπά και χαίρομαι αλλά το στόμα ουρλιάζει σε Θεούς και Δαίμονες. Στον κόσμο αυτόν όμως ζούμε μονάχα άνθρωποι. Τις σχέσεις που έχουμε αναπτύξει έχει αξία να παρατηρώ με προσοχή, ποιοι είναι οι κυρίαρχοι και ποιοι υποφέρουν για χάρη εκείνων, ώστε να αποφασίσω, πριν τον τελευταίο κόκκο, τι θα έπραττα αν δεν είχα την ζωή μέσα στο στήθος μου, αν η ανάσα μου υπήρχε.
θα παλεύω, θα παλεύεις, θα παλεύουμε
μια γροθιά, τα παιδιά της λάσπης
στη θάλασσα, την τρίαινα θα αρπάξουν.»
Α.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου