Η προσαρμογή της επιστήμης στις πολιτικές-ταξικές ιεραρχήσεις του συστήματος

“Ο νέος κορωνοιός είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον SARS και τον MERS. Εμφανίζει μικρότερη μεταδοτικότητα και θνησιμότητα. Μέτρια θεωρείται η πιθανότητα μόλυνσης. Μέτριος και ο κίνδυνος μετάδοσης σε χώρες της ΕΕ. Η πιθανότητα εμφάνισης στην Ελλάδα είναι περιορισμένη”. Αυτά έλεγε ο Σωτήρης Τσιόδρας στις 21/1 του τρέχοντος έτους. Ήταν τότε που η κυβέρνηση και το σύστημα συνολικά ξόρκιζαν το κακό και καθησύχαζαν το λαό ότι το υγειονομικό σύστημα είναι οχυρωμένο. Πριν αναλάβει καθήκοντα εκπροσώπου του Υπουργείου Υγείας.

Ενάμιση μήνα μετά, “ο εχθρός είναι άγνωστος, αόρατος κι επικίνδυνος. Γι’ αυτό μένουμε σπίτι και δεν κυκλοφορούμε. Επιδεικνύουμε την μέγιστη ατομική ευθύνη και κοινωνική υπευθυνότητα. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε”. Αυτά έλεγε ο πρωθυπουργός με τον κ. καθηγητή να σιγοντάρει με το επιστημονικό του κύρος. Ήταν τότε που είχε ριφθεί ο κύβος. Των απαγορεύσεων και των περιορισμών. Της επιμήκυνσης του χρόνου για κρούσματα και θύματα. Της διαχείρισής τους επικοινωνιακά και της αγωνιώδους προσπάθειας να μη καταρρεύσει το σύστημα περίθαλψης.

Οι επιστήμονες γνώριζαν και γνωρίζουν. Από τα δεδομένα της πανδημίας βγάζουν συμπεράσματα, κάνουν στατιστική ανάλυση, προχωρούν σε προβολές. Είναι βέβαιο ότι χρειάζονται περισσότερα μέσα για να πολεμήσουν τον ιό. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας το ‘χει ήδη πει: κάντε μαζικά τεστ. Ο κ. Τσιόδρας και οι συν αυτώ είχαν δύο επιλογές. Να πουν την αλήθεια αναγκάζοντας την κυβέρνηση να επωμιστεί το οικονομικό κόστος ή να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τη σωτηρία του λαού για να μη θιγούν τα κρατικά οικονομικά. Διάλεξαν πλευρά, όπως πάντα κάνει το μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο. Με το σύστημα και τις ταξικές-πολιτικές του προτεραιότητες.

Η καλλιέργεια ενός προφίλ ανθρώπου κοντινού και προσιτού, συγκινημένου και συγκινητικού, πονόψυχου και καλοσυνάτου, πράου και με κύρος είναι ολοφάνερη από την κυβέρνηση και σύσσωμα τα ευθυγραμμισμένα ΜΜΕ. Ο κ. Τσιόδρας με τις ενημερώσεις του έχει περίπου αναχθεί σε εθνικό γιατρό. Και να ‘σου τα στημένα γκάλοπ. Το δάκρυ για τους γερόντους. Το ψάλσιμο θεοσεβούμενου στην εκκλησία. Έτσι καταλαγιάζει η αγωνία. Ξορκίζεται ο φόβος. Αποκτάται η πολυπόθητη συναίνεση. Σ’ αυτό ευελπιστούν.

Πόσοι απ’ τους 81 - μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το σημείωμα - νεκρούς θα μπορούσαν να είχαν σωθεί; Πόσοι απ’ όσους χαθούν στη συνέχεια; Αν υπήρχαν προσωπικό και υποδομές; Αν γινόταν σ’ όλους τους κατοίκους το τεστ; Αν υπήρχε πρωτοβάθμια περίθαλψη; Αν...Αν; Στον κ. καθηγητή δεν ζητούνται τέτοια στοιχεία. Δεν τίθενται καν τέτοιου τύπου ερωτήσεις. Για να μην εκτεθεί και να μην εκθέσει...

Όχι, δε θέλουμε να ισοπεδώσουμε κανέναν. Να αμφισβητήσουμε γνώσεις. Αυτό που ανοιχτά λέμε είναι ότι όλοι τους υποτάσσονται στις εμφανέστατες σκοπιμότητες. Αυτές που τους υποχρεώνουν να πηγαίνουν με το ρεύμα. Να είναι κήρυκες των επιλογών του συστήματος. Να τρέφονται από αυτό και να το τρέφουν. Άλλωστε, τι καθηγητές πανεπιστημίου θα ήταν;

Σ.Π.