Χωρίς φόβο

Με το φόβο μήπως νοσήσουμε και δεν μπορέσει το σύστημα υγείας να ανταποκριθεί, μας έκλεισαν στο σπίτι. Δεν είπαμε τίποτα.

Όλο αυτό το διάστημα παρά τις υποσχέσεις, δεν άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο στο σύστημα υγείας. Συνεχίζει να καταρρέει. Δεν είπαμε τίποτα.

Φήμες αποδείχτηκαν τα λόγια για πρόσληψη ιατρικού και υγειονομικού προσωπικού, για προστασία των «μαχητών» πρώτης γραμμής. Τους χειροκροτήσαμε, μετά τους ψεκάσανε με δακρυγόνα. Δεν είπαμε τίποτα.

Με το φόβο μήπως νοσήσουν τα παιδιά μας κλείσαμε τα σχολεία. Οι ειδικοί τα βάφτισαν "υγιειονομικές βόμβες". Δεν είπαμε τίποτα.

Έκλεισαν επιχειρήσεις «για λίγο» γιατί υπήρχε κίνδυνος διάδοσης του ιού. Πάλι δεν είπαμε τίποτα.

Το γυρίσαμε στην τηλε-εργασία από το σπίτι. Σε εκ περιτροπής εργασία. Σε μερική …ανεργία. Πάλι δεν είπαμε τίποτα.

Βαφτίσαμε την ανεργία «άδεια ειδικού σκοπού» και αναστολή εργασίας με επίδομα 800 ευρώ. Δεν είπαμε τίποτα.

Βλέπαμε κάθε μέρα την αναλυτική -φοβική ενημέρωση για την πορεία του ιού, για τα κρούσματα, τους διασωληνωμένους και τα θύματα από τον ιό. Δεν είπαμε τίποτα.

Αντί να γίνουν τεστ διάγνωσης του ιού, δωρεάν και με ασφάλεια, επέβαλλαν γενική καραντίνα και αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών. Δεν είπαμε τίποτα.

Από φόβο, πάλι, μην ποτίσουμε το δέντρο του κοινωνικού κανιβαλισμού, γιατί κάποιοι δεν πληρώνονται, ενώ «για εμάς δεν έχει αλλάξει τίποτα», ριχτήκαμε με τα μούτρα στον αποκλεισμό της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Δεν είπαμε τίποτα.

Οι ειδικοί άλλαξαν «τροπάρι» και τώρα τα παιδιά όχι μόνο δεν είναι «υγειονομικές βόμβες» αλλά «συμβάλλουν και στην υγειονομική θωράκιση του πληθυσμού». Άρα όλα μέλι-γάλα. Μπορούν να ανοίξουν τα σχολεία και σε 15 μέρες …«βλέπουμε». Ή θα βρέξει, ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει. Δεν λέμε τίποτα;

Από φόβο, πάλι, μην ανοίξουν τα σχολεία, ενώ το ξέρουν όλοι ότι δεν πρέπει, κατάπιαμε την ασύγχρονη και πάμε για άλλα μεγαλεία! Τη σύγχρονη. Δεν θα πούμε τίποτα;

Σαν τον κλέφτη, η κυβέρνηση έφερε νομοσχέδιο που διαγράφει τη λέξη «σχολείο» και «εκπαίδευση» από το λεξιλόγιό μας και βάζει τις «χώρος παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών». Δεν θα πούμε κάτι;

Ψήφισε τροπολογία «για το καλό μας» μετατρέποντας το μάθημα σε προϊόν τηλεπώλησης, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές σε μαριονέτες. Δεν θα πούμε κάτι;

Αρχικά, η μάσκα ήταν αχρείαστη, μετά επικίνδυνη και τώρα απαραίτητη. Πανάκριβη, αλλά επί προστίμου 150 ευρώ. Δεν λέμε τίποτα;

Ενώ μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα, απαγορεύεται να μένουμε στις πλατείες μετά τις 9 το βράδυ. Δεν λέμε τίποτα;

Ενώ μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα και να στοιβαζόμαστε (έστω και με μάσκα) στα μέσα μαζικής μεταφοράς, απαγορεύεται να βρισκόμαστε πάνω από 10 άτομα στο δρόμο για να διαδηλώσουμε και να εκφράσουμε την αντίδρασή μας σε όλα τα μέτρα που ψηφίζονται νύχτα. Δεν λέμε τίποτα;

Κι όμως, μπαίνω στον πειρασμό να πω ότι «εμείς λέγαμε». Σε αντίθεση με άλλους που έκλειναν τα μάτια. Που έβρισκαν δικαιολογίες για την κυβέρνηση. Που τόνιζαν το μειλίχιο της φωνής, την καθαρότητα του βλέμματος, το ανυπόκριτο δάκρυ και την πηγαία ευαισθησία του «ειδικού της καρδιάς μας». Τη σοβαρότητα, την πυγμή, την αποφασιστικότητα του νέου γόη της πολιτικής σκηνής. Που πρότασσαν το «γενικό καλό». Που προέτρεπαν να έχουμε υπομονή, ότι «όλα θα περάσουν».

Υπάρχουν και οι άλλοι, που όταν περάσουν όλα αυτά, μετά, «θα λογαριαστούμε». Το μετά όμως πλησιάζει και αυτοί είναι πάλι άφαντοι...

Υπάρχουν και οι άλλοι, που προθυμοποιούνται να παίξουν και πάλι το ρόλο του μεσάζοντα, του αντιπροσώπου. «Εμείς είμαστε εδώ», «εμείς θα μεταφέρουμε τις αγωνίες σου» «ξέρουμε πώς να το κάνουμε: συντεταγμένα, στοιχισμένα, τακτοποιημένα». Εσύ δεν χρειάζεται να βγεις από το σπίτι. «Υπάρχει κίνδυνος». Για ποιον δεν μας είπαν…

Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι το σύστημα ενδιαφέρεται για τους λαούς. Δεν μας έπεισε το ενδιαφέρον τους για την υγεία και την ασφάλειά μας. Είχαμε καθαρό ότι στις προτεραιότητές τους ήταν πάντα και θα συνεχίσει να είναι η διατήρηση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Λέγαμε και συνεχίζουμε να λέμε, ότι τα δικαιώματά μας και οι αγώνες μας δεν μπορούν να μπουν σε καραντίνα. Δεν μπαίνουν στο ψυγείο για «συντήρηση»…

Η σιωπή δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει συνήθειά μας.

Επιμένουμε.
Διεκδικούμε με όποιον τρόπο μπορούμε:
Δουλειά για όλους.
Περίθαλψη για όλους.
Μόρφωση για όλους.
Ζωή για όλους.

Χριστίνα Καραδέδου
Μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών