Πλευρές του Γυναικείου Ζητήματος βγαίνουν στην επιφάνεια μετά από δυσάρεστα γεγονότα. Τώρα δόθηκε αφορμή με την απαγόρευση των αμβλώσεων στην Πολωνία. Πριν λίγες εβδομάδες, με αφορμή την εξωφρενική δήλωση ενός παίχτη του Big brother άναψε η συζήτηση για τους βιασμούς γυναικών. Στην επιφάνεια βγήκαν ορολογίες και φράσεις που είναι πολύ της μόδας αλλά συσκοτίζουν αντί να εξηγούν.
Κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η αταξική θεώρηση των πραγμάτων, η αναζήτηση λύσεων στον κόσμο των ιδεών και η διαφυγή από την πραγματικότητα.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Η λέξη που κυριαρχεί στις συζητήσεις είναι η «Πατριαρχία». Γίνεται αντιπαραβολή με την «Μητριαρχία» που χαρακτήριζε την πρώτη αταξική κοινωνία και δεν ήταν κυριαρχία των γυναικών με την έννοια της καταπίεσης του άλλου φύλου. Το τέλος αυτής της περιόδου ήρθε με τον χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις. Η Πατριαρχία δεν ήταν γενικά η κυριαρχία των αντρών έναντι των γυναικών αλλά ένας τρόπος οργάνωσης της ταξικής κοινωνίας σε κάποιες περιοχές.
Σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται ευρέως από το σύνολο σχεδόν των γυναικείων οργανώσεων και συλλογικοτήτων για να δείξει την αντρική κυριαρχία. Πατάει πάνω στη αταξική αντίληψη πως η ανισοτιμία της γυναίκας είναι φυλετική, δηλαδή αποτέλεσμα της κυριαρχίας του άλλου φύλου. Όλοι οι άντρες από τη μια μεριά, όλες οι γυναίκες από την άλλη. Αυτή η αταξική θεώρηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ταξική ειρήνη στο όνομα των κοινών συμφερόντων του φύλου. Όμως, μια γυναίκα εργοδότρια, αστή, καταπιέζει τον άντρα εργάτη και δεν έχει κοινά συμφέροντα με την εργάτριά της. Η γυναίκα εργάτρια διεκδικώντας τα αιτήματά της, όπως άδεια εγκυμοσύνης, συγκρούεται με την γυναίκα εργοδότρια.
Η γυναικεία ανισοτιμία προέκυψε από τον χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις. Δεν έχουμε Πατριαρχία αλλά Αστική Κυριαρχία.
ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Για «αυτοδιάθεση του σώματος» των γυναικών γίνεται λόγος όταν ανοίγει το θέμα των αμβλώσεων και όχι μόνο. Μπόλικες αυταπάτες για το κατά πόσο μπορούμε να πετύχουμε για οποιοδήποτε θέμα την αυτοδιάθεση και ανεπηρέαστοι να αποφασίζουμε. Ο όρος «αυτοδιάθεση» οδηγεί κάποιες φορές σε επικίνδυνα μονοπάτια όταν πάει να εξηγήσει π.χ. την πορνεία ως τρόπο αυτοδιάθεσης του σώματος.
Να βάλουμε μπροστά τη λέξη «δικαίωμα». Μια γυναίκα πρέπει να μπορεί να διακόψει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη με ασφάλεια χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσει τους λόγους ή να διώκεται γι’ αυτό. Μια γυναίκα έχει δικαίωμα να αποφασίζει για τη ζωή της. Τα γυναικεία δικαιώματα είναι κομμάτι των λαϊκών δικαιωμάτων, τα παλεύουμε και τα διεκδικούμε συλλογικά, διαφορετικά τα χάνουμε.
ΓΙΑ ΤΗΝ «ΤΟΞΙΚΗ ΑΡΡΕΝΩΠΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ ΤΗΝ «ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΒΙΑΣΜΟΥ»
Οι όροι «τοξική αρρενωπότητα» και «κουλτούρα βιασμού» πηγάζουν και αυτοί από την αντίληψη πως η γυναικεία ανισοτιμία είναι φυλετική. Παίρνουν το εποικοδόμημα και το κάνουν βάση. Ισχυρίζονται πως οι αντιλήψεις, οι προκαταλήψεις και τα τοξικά αντρικά πρότυπα φταίνε για τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες. Άρα, χρειάζεται τιμωρία και σωστή διαπαιδαγώγηση.
Όμως με ιδέες δεν ξεριζώνουμε ιδέες τόσο εύκολα ούτε ανατρέπονται οι υλικές συνθήκες. Γι' αυτό το λόγο, αυτές οι αταξικές ιδεαλιστικές απόψεις είναι αναποτελεσματικές και απογοητεύουν. Ταυτόχρονα διαχέουν μια υστερία γενικά κατά των αντρών. Το σύστημα εκμετάλλευσης το αφήνουν στο απυρόβλητο.
ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ
Σήμερα είναι η Πολωνία που απαγόρευσε τις αμβλώσεις αύριο μπορεί να είναι η χώρα μας. Δεν είναι πολύς καιρός που οι σταθμοί του μετρό γέμισαν με μια αφίσα ενάντια στις αμβλώσεις με υπογραφή «Κίνημα υπέρ της ζωής». Πέρσι, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας καθιέρωσε «την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση ως ημέρα προστασίας το αγέννητου παιδιού».
Βαθαίνει η φασιστικοποίηση του συστήματος, όλες οι αντιθέσεις οξύνονται, οι ανισότητες πολλαπλασιάζονται. Τα αδιανόητα είναι πιθανά να συμβούν. Παντού στον κόσμο ανατρέπονται τα δικαιώματα των εργαζόμενων και φυσικά των γυναικών. Νομιμοποιείται η απόλυση εγκύων, οι άδειες ανατροφής περιορίζονται. Η μερική απασχόληση και η ανεργία που χτυπάει περισσότερο τις γυναίκες επαναφέρει λογικές για επιστροφή της στο σπίτι. Προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες επανέρχονται στο προσκήνιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προβαίνει το γυναικείο ζήτημα.
Απαιτείται εγρήγορση και ψυχραιμία. Η ορολογία δεν είναι αθώα. Οι λαθεμένες αντιλήψεις οδηγούν σε λαθεμένες ενέργειες.
Το γυναικείο κίνημα πρέπει να συγκροτηθεί εκ νέου ως διακριτό τμήμα του εργατικού που και αυτό πρέπει να ξεπεράσει τα προβλήματά του.
Δίνουμε τη μάχη για διεύρυνση δικαιωμάτων μας σήμερα, παλεύουμε για ανατροπή της κοινωνίας που γεννά τη γυναικεία ανισοτιμία.
Μη ξεχνάμε τι έλεγε η Κλάρα Τσέτκιν το 1889: «Η χειραφέτηση των γυναικών, όπως όλης της ανθρωπότητας, θα γίνει πραγματικότητα μόνο τη μέρα που η εργασία θα χειραφετηθεί από το κεφάλαιο. Μόνο στη σοσιαλιστική κοινωνία οι γυναίκες, όπως και οι εργαζόμενοι, θα έχουν πλήρη δικαιώματα.»
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου