Είναι γεγονός ότι, βάση της σημερινής κατάστασης στην οποία βρίσκεται το φοιτητικό κίνημα και τα όργανά του, πολλές δυνάμεις -στην προκείμενη αναφερόμαστε αποκλειστικά στις αριστερές ή όσες αυροπροσδιορίζονται ως τέτοιες- θεωρούν πως υπόκεινται σε ένα καθεστώς «ασυδοσίας», σχετικά με γραμμές, θέσεις και απόψεις που καταθέτουν. Εν ανυπαρξία συγκροτημένου πολιτικού υποκειμένου, το οποίο αναγκαστικά «κρίνει» και «ελέγχει» (και έτσι πρέπει), νιώθουν οι δυνάμεις αυτές, χαμένες μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του ρεφορμισμού τους, την άνεση να γράφουν και να ξεγράφουν θέσεις και «αν είπαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, νερό κι αλάτι» … Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι και η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Όσο μας αφορά, δεν είμαστε διατεθειμένοι να χαριστούμε σε κανέναν, μια που έχει ευθύνη η αριστερά μας, για τη δυνατότητα που αισθάνεται πως έχει σήμερα το σύστημα, να περνάει τις αντιδραστικές του πολιτικές σε μια σειρά μέτωπα.
Κροκοδείλια τα «δάκρυα» της ΚΝΕ λοιπόν, σήμερα, σχετικά με την πανεπιστημιακή αστυνομία και τη συζήτηση που έχει ανοίξει. Το φθινόπωρο του ’18, τη χρονιά που κορυφώθηκε η προπαγάνδα των ΜΜΕ για την «εγκληματικότητά», τις «εστίες ανομίας» των πανεπιστήμιών και πόσα άλλα, στο επίκεντρο βρέθηκε το ΑΠΘ. Ο πλέον συκοφαντημένος φοιτητικός χώρος (μαζί με την ΑΣΟΕΕ), με πλήθος «αποκαλυπτικών ρεπορτάζ» … τα οποία ως «δια μαγείας» εξαφανίστηκαν την επομένη της (και) νομικής πλέον κατάργησης του Ασύλου των σχολών, από τη ΝΔ. Τότε, στην όλη αντιπαράθεση που άνοιξε απέναντι στην προσπάθεια καταστρατήγησης κάθε ελεύθερης πολιτικής-συνδικαλιστικής-πολιτιστικής έκφρασης, από μια σειρά αριστερές δυνάμεις και πολιτιστικές ομάδες, η άποψη της ΚΝΕ -τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη- ήταν «να ενισχυθούν οι υπηρεσίες φύλαξης του ιδρύματος με επαρκές μόνιμο προσωπικό, στην ευθύνη του κράτους, χωρίς εργολάβους και security» (Μπορείτε να διάβασετε την ανακοίνωση ΕΔΩ)
Κάθε ένας και κάθε μία, που έχει συνείδηση του πολιτικού χρόνου, μπορούσε να καταλάβει το αυτονόητο. Ότι η θέση αυτή, η οποία κατατήθονταν σε κάθε Σύλλογο, οδηγεί στην ιδεολογική και συνειδησιακή νομιμοποίηση της κρατικής παρέμβασης μέσα στις σχολές «για να μας φυλάει» και αναπόφευκτα οδηγεί σε αστυνομία της μιας ή της άλλης μορφής. Σε όσες Γ.Σ. πραγματοποιήθηκαν τότε στη Θεσσαλονίκη, και κατατέθηκε η συγκεκριμένη άποψη, στις απανωτές ερωτήσεις συνδικαλιστών και συνδικαλιστριών των Αγωνιστικών Κινήσεων (και άλλων σχημάτων με αναφορά στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά) προς τα μέλη της ΠΚΣ/ΚΝΕ να εξηγήσουν που οδηγεί αυτή η «υβριδική» τους θέση αν όχι σε αστυνομία, υπήρξε αδυναμία απάντησης. Η άποψη αυτή, ξεφτιλίστηκε στα μάτια και τα αυτιά όλων των προοδευτικών φοιτητών και των φοιτητριών, μην αφήνοντας ασυγκίνητους, σίγουρα, ούτε και τους «μιλημένους» από πριν.
Και για να τεθεί το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση. Ο κύριος εχθρός, που είναι το κεφάλαιο, οι αστοί και οι κυβερνήσεις τους, δεν «περίμεναν» την ΚΝΕ να τους δώσει την «ιδέα» για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Χρόνια την είχαν στα σκαριά. Η ΚΝΕ όμως, με αυτή την βαθιά αντιδραστική θέση, η οποία απευθυνόταν στα κατώτερα μικροαστικά ένστικτά («θα μας σκοτώσουν…», «θα μας βιάσουν…», «θα πουλάνε ναρκωτικά στα παιδιά μας…») και είναι απόρροια του DNA «αστικής νομιμοφροσύνης» και των αυταπατών για το ρόλο της αστυνομίας (και του στρατού), έβλαψε και έβλαψε σοβαρά. Παρέδωσε, ένα δυναμικό της επιρροής της, στον αστισμό και δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, επί της ουσίας, η κυβέρνηση υιοθετεί το πνεύμα της πρότασής της. Και πρέπει να της χρεωθεί απ’ τους σημερινούς αγωνιστές.
Κλείνοντας, κάπως άτεχνα ομολογουμένως, το συμπέρασμα που μπορεί να βγει είναι το εξής. Οι όροι με τους οποίους ανοίγει η αντιπαράθεση απέναντι στο αντιδραστικό έκτρωμα της κυβέρνησης, δεν είναι και οι καλύτεροι. Αυτό και γνωστό είναι και φόβο δεν πρέπει να προκαλεί σε όσους έχουν επίγνωση των συσχετισμών. Απαιτείται, η μέγιστη δυνατή συστράτευση δυνάμεων στη λογική της ενότητας, στην πάλη και στο δρόμο, απέναντι στη φασιστικοποίηση και πλάι σ’ αυτή, η αναγκαία ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με όλες τις απόψεις εκείνες που παραλύουν τα ταξικά αντανακλαστικά της νεολαίας. Επειδή, όπως λέμε συχνά (και σωστά), η φασιστικοποίηση και η καταστολή δεν έρχονται μόνο για τους «αριστερούς», έρχονται κατά βάση για όλους εκείνους που το σύστημα λογίζει σήμερα ως «αδιάφορους» απέναντι στις εξελίξεις, αλλά ξέρει πως η ίδια του η επίθεση κάνει (και θα κάνει) τη δυσφορία και την οργή τους ολοένα και μεγαλύτερη.
Η Γαλλία δεν είναι μακριά, να «μυρίσουμε» τον άνεμο αντίστασης…
Σταύρος Παπαγεωργίου,
Αγωνιστικές Κινήσεις Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου