Με αφορμή το πραξικόπημα στην Μιανμάρ

Εδώ και 20 ημέρες ο πλανήτης έχει ενημερωθεί για το στρατιωτικό πραξικόπημα που έλαβε χώρα την 1η Φλεβάρη στη χώρα αυτή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Πρωθυπουργός. Πρόεδρος και όλα τα πολιτικά στελέχη έχουν συλληφθεί. Η χώρα κηρύχθηκε από ένα 11μελές στρατιωτικό όργανο σε Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης για ένα χρόνο. Όλα όσα συμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις (απαγορεύσεις, συλλήψεις, άγρια καταστολή κλπ) ακολουθούν. Ήδη υπάρχει νεαρή διαδηλώτρια νεκρή από αστυνομικά πυρά. Μέχρι στιγμής, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρουσιάζουν στοιχεία για τουλάχιστον 500 εκτοπίσεις. Εικόνες από πολυπληθείς διαδηλώσεις τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες έκαναν το γύρο του κόσμου.

Μια ματιά στην προϊστορία της χώρας είναι διαφωτιστική. Από το 1948 που απέκτησε την “ανεξαρτησία” της από τη Βρετανική Κοινοπολιτεία, ελάχιστα υπήρξαν τα διαστήματα “δημοκρατίας”, μιας και ο στρατός παραμένει ο ένας και μοναδικός παράγοντας, χωρίς τη θέληση του οποίου, τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει. Καμιά απόφαση του πολιτικού προσωπικού δεν περπατά, αν δεν την εγκρίνει η στρατιωτική ηγεσία. Μετά τις σχετικά πρόσφατες εκλογές της 8ης Νοέμβρη 2020 που ανέδειξαν με συντριπτικό ποσοστό την συλληφθείσα πρωθυπουργό ως νικήτρια (κάτοχο βραβείου Νόμπελ ειρήνης, μάλλον φιλοδυτικού προσανατολισμού, ακόμη λαοφιλή αν και βαρύνεται με γενοκτονία της μουσουλμανικής μειονότητας), ευθέως οι στρατηγοί απείλησαν με πραξικόπημα, στη βάση νοθείας που, όπως ισχυρίζονται, υπήρξε. Αυτές τους τις απειλές έκαναν πράξη.

Η κυρίαρχη ειδησεογραφία φιλοδυτικών μέσων ενημέρωσης κάνει λόγο για στενές επαφές της κοινωνικής ελίτ με τη Ρωσία από το 1962, χρονιά επιβολής της τότε πρώτης χούντας που μάλιστα λίγο αργότερα η ίδια έκανε λόγο για “σοσιαλιστική” κρατική δομή, προχωρώντας σε εκτεταμένες κρατικοποιήσεις! Ήταν η εποχή που ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είχε λανσάρει το ιδεολόγημα

του “μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης” για να δικαιολογήσει τις ιμπεριαλιστικές του επεμβάσεις σε μια σειρά χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Από τότε, βέβαια, έχει κυλίσει πολύ νερό στ’ αυλάκι, με αποτέλεσμα το ποιος εκφράζει τι να είναι δυσδιάκριτο, ακόμη κι από βαθείς γνώστες των τεκταινομένων στην ευρύτερη περιοχή. Η Μιανμάρ (πρώην Μπούρμα-Βιρμανία) φέρεται να έχει πολιτικοοικονομικές σχέσεις με ΗΠΑ, Ε.Ε. κυρίως μέσω Γαλλίας, Αγγλία, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, Ιαπωνία κ. ά. Όλοι, στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, ομνύουν πλέον στη δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπόρεσε να εκδώσει ένα ξεκάθαρο ψήφισμα καταδίκης του πραξικοπήματος, ύστερα από βέτο που άσκησαν Ρωσία και Κίνα. Αυτό ως στοιχείο μαρτυρά πολλά. Είναι πολύ πιθανό οι δύο αυτές χώρες να είχαν μέσα από τη χώρα την ενημέρωση και τα στοιχεία που χρειάζονταν για το που το πήγαινε η ανατραπείσα πρωθυπουργός. Μονομερώς πλέον όλες οι υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατήγγειλαν το πραξικόπημα. Ρωσία και Κίνα έκαναν λόγο για την ανάγκη επίδειξης “σύνεσης” από όλους τους εμπλεκόμενους. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν όλα αυτά.

Με τούτα και μ’ εκείνα, λαμβανομένου υπόψη και του ένοπλου αγώνα, μάλλον χαμηλής έντασης, που διεξάγεται σε περιοχές της χώρας ως απάντηση στις επί δεκαετίες γενοκτονίες μειονοτήτων, άλλη μια στρατιωτική δικτατορία ήρθε να προστεθεί στην καταπίεση κι εκμετάλλευση χωρών και λαών στις ζώνες των θυελλών. Ο 21ος αιώνας λίγο διαφέρει από τον προηγούμενο, στο βαθμό που οι λαοί δεν είναι ακόμη σε θέση να θέσουν με αξιώσεις τα ζητήματα από τη δική τους ταξική σκοπιά!

Σ. Π.