Τις τελευταίες βδομάδες έχει εμφανιστεί μια νέα «μόδα» στα πανεπιστήμια. Τα λεγόμενα «αντι-μαθήματα» είναι διαλέξεις που διεξάγονται στα πλαίσια της «επαναοικειοποίησης» σε ανοικτούς χώρους πανεπιστημίων με πρωτοβουλία των δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς (ΚΝΕ-ΕΑΑΚ κυρίως) και της αναρχίας, με τη συμμετοχή καθηγητών. Την ώρα που η επίθεση του συστήματος τσακίζει κόκκαλα και δικαιώματα, η συγκρότηση κινήματος φαντάζει αχρείαστη για το χώρο αυτό. Ή, για την ακρίβεια, περνάει μέσα από τέτοιες δράσεις.
Διακρίνουμε δύο ειδών μαθήματα:
- Αυτά που περιλαμβάνονται στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών και απλά διεξάγονται διά ζώσης
- Αυτά που έχουν αντικείμενο που υποτίθεται αμφισβητεί το υπάρχον πρόγραμμα (εξού ο όρος «αντί-μαθημα»)
Όσον αφορά τα πρώτα, ξεκίνησαν ως μια προσπάθεια της ΚΝΕ να αποδείξει (σε ποιον άραγε; Στους φοιτητές ή το σύστημα;) ότι μπορεί να συνεχιστεί η διά ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία. Λες και την ώρα που ανοίγει κάθε άλλη δραστηριότητα, ακόμα και τα σχολεία, υπάρχει δυσπιστία ως προς τη δυνατότητα να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια. Αυτοί που επί ένα χρόνο είχαν αποδεχτεί πλήρως την τηλεκπαίδευση ζητώντας μονάχα επιμέρους βελτιώσεις (π.χ. «τάμπλετ για όλους») ξαφνικά θυμήθηκαν ότι τα τηλεμαθήματα είναι πρόβλημα. Έφτασαν μέχρι να ανακοινώνουν ότι πλέον μπορεί να συνεχίσει η εκπαίδευση με το «νέο» τρόπο, παρ’ ότι μπορεί να βρέχει, να χιονίζει, να υπάρχει φασαρία ή να έχει καύσωνα. Σε αυτές τις διαλέξεις χωράει κάθε δεξιός καθηγητής, αρκεί να έχει «πάθος για τη μετάδοση γνώσης». Ακόμα κι αν ο ό ίδιος έχει χαρακτηρίσει ψυχασθενείς όσους κάνουν καταλήψεις και έχει ζητήσει να επέμβουν τα ΜΑΤ (Ιατρική Αθήνας). Μιλώντας για ΜΑΤ, θυμόμαστε τη διεξαγωγή μαθήματος στο ΑΠΘ πριν ένα μήνα, ενώ την ίδια ώρα γινόταν επέμβαση της αστυνομίας διακόσια μέτρα μακριά! Πρόκειται για την πλήρη αποδοχή της κατάργησης του ασύλου στην πράξη, αφού για αυτό ακριβώς το λόγο μπαίνει η αστυνομία στις σχολές. Να διασφαλίσει την «εύρυθμη ακαδημαϊκή λειτουργία», χωρίς συνελεύσεις, κινητοποιήσεις, καταλήψεις.
Οι διαλέξεις αυτές έχουν καθαρά συμβολικό χαρακτήρα και υποτίθεται ότι είναι μια μορφή αντίστασης στην πολιτική του υπουργείου, αφού για την ΚΝΕ το μεγάλο επίδικο της περιόδου είναι η χαμένη γνώση. Πηγάζει από μια μικροαστική λογική που έχει καταπιεί τις αξίες του συστήματος. Έτσι και αλλιώς αυτό που λείπει σήμερα από τους φοιτητές δεν είναι περισσότερα μαθήματα 1 χρόνος πανδημίας και οι φοιτητές έχουν τρελαθεί στην τηλε-εκπαίδευση και τα μαθήματα στις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις στις πλατφόρμες και στις κάθε λογής αυθαιρεσίες των καθηγητών.
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν μαθήματα που διεξάγονται κυρίως σε σχολές ανθρωπιστικών σπουδών με θέμα την κοινωνιολογία, την ψυχολογία, την αρχαιολογία κλπ. Φιγουράρουν γνωστές μορφές καθηγητών του ρεφορμιστικού χώρου που έχουν διατυπώσει κάθε είδους προτάσεις προς το σύστημα (από πανεπιστημιακή αστυνομία στα χέρια των συγκλήτων μέχρι κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ και αναθεώρηση συντάγματος). Τόση επαναστατικότητα! Οι συγκεκριμένες διαλέξεις έχουν υποτιθέμενο στόχο την κριτική προς την ιδεολογία του συστήματος και της γνώσης που παρέχει. Πέραν του ό,τι συχνά αναπαράγουν συστημικές απόψεις, τέτοια μαθήματα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Επιπλέον καθόλου ριζοσπαστική πράξη δεν είναι η διεξαγωγή και η παρακολούθηση ενός τέτοιου μαθήματος μιας και αναπαράγει τον επιστημονισμό και τη λογική της συνέχισης της αστικής εκπαιδευτικής διαδικασίας με τη σφραγίδα της αριστεράς και του κινήματος.
Το μόνο που μπορούμε να κατανοήσουμε είναι ότι προφανώς ο 1 χρόνος μακριά από τα αμφιθέατρα βάζει σαν στόχο οι φοιτητές να επιστρέψουν στις σχολές τους αλλά, «το κίνημα δεν θα βάλει τα χέρια του και θα βγάλει τα ματιά του» με αντιμαθήματα τα οποία αναπαράγουν αυτούσια την αστική γνώση και λανσάρονται σαν αντισυστημική διαδικασία.
Εφόσον ένας Σύλλογος ή μια πολιτική δύναμη θελήσει να προβάλλει τις απόψεις του, μπορεί να το κάνει πάντα μέσω εκδηλώσεων. Αυτό, όμως φαντάζει πολύ λίγο στους θιασώτες της ανύπαρκτης «ακαδημαϊκής κοινότητας», που τρέχουν σαν σκυλάκια πίσω από το καθηγητικό κατεστημένο. Σύμφωνα με αυτές, ο φοιτητής δε μπορεί να έρθει καν στο χώρο της σχολής του αν δεν έχει κάποιου είδους μάθημα, άντε ίσως κάποια άλλη δράση «επαναοικειοποίησης», όπως τάβλι και aerobic. Καμία από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη των φοιτητών και του λαού συνολικά. Γι΄αυτό το λόγο ψάχνει συμμάχους στο καθηγητικό στρώμα και αναπαράγει το ψεύτικο αφήγημα της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Εδώ και τρεις μήνες έχει ξεσπάσει μια σημαντική κίνηση φοιτητών πανελλαδικά. Η πολιτική κυριαρχία του ρεφορμισμού δεν την αφήνει να πάρει ούτε το μέγεθος ούτε τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για να ανατραπεί ο νόμος. Η κυβέρνηση έκανε δυο τακτικές υποχωρήσεις: αφενός προβίβασε όλους τους μαθητές στην επόμενη τάξη χωρίς εξετάσεις και τράπεζα θεμάτων, αφετέρου ανέβαλε την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας για το Σεπτέμβρη. Θέλει να ξαναστείλει τη νεολαία σπίτι της για να ασχοληθεί με άλλα μέτωπα, όπως ο νόμος Χατζηδάκη με την κατάργηση του 8ώρου. Θέλει την πλήρη αποσυγκρότηση των Συλλόγων, ώστε να καταθέσει και το νέο νόμο-πλαίσιο. Παράλληλα, όμως, ετοιμάζεται να διεξάγει πανελλαδικές εξετάσεις που θα αφήσουν 30.000 μαθητές εκτός πανεπιστημίου.
Η κυβέρνηση κρατά τις σχολές κλειστές για να μη γιγαντωθούν οι αντιδράσεις σε βάρος της. Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις το αίτημα της επιστροφής στις σχολές δεν μπαίνει από τη σκοπιά της υπεκφυγής της πάλης που χρειάζεται να δώσει το φοιτητικό κίνημα για να ανατρέψει τον νόμο πλαίσιο. Όπως γίνεται από την ΚΝΕ και το ΜΑΣ που για αυτούς ο νόμος πρέπει να μην εφαρμοστεί και όχι να ανατραπεί και μάλιστα αυτό είναι από δευτερεύον ή τριτεύων ζήτημα στα πλαίσια τους μιας και πρώτο είναι να γίνουμε φοιτητές ξανά. Έτσι και αλλιώς η εκπαιδευτική διαδικασία όπως την καταλαβαίνει το σύστημα συνεχίζεται και μάλιστα με επιτυχία μέσω της τηλε-εκπαίδευσης (αυτής που ΚΝΕ και ΕΑΑΚ χειροκροτούσαν και ζητούσαν δωρεάν αναλώσιμα για να γίνεται). Το ζήτημα είναι η επιστροφή στις σχολές και στη δια ζώσης εκπαίδευση. Να μπουν οι φοιτητές στα αμφιθέατρα και παράλληλα να ξαναζωντανέψουν τις διαδικασίες των συλλόγων που είναι ακόμα σε καραντίνα στη μεγάλη τους πλειοψηφία.
Ως τότε, δεν έχουμε καμία δουλειά να υποκαταστήσουμε την εκπαιδευτική διαδικασία. Ίσα ίσα, έχουμε καθήκον να μείνουμε μακριά από το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης, να σπάσουμε την εντατικοποίηση και την απομόνωση, να βγούμε στο δρόμο.
Θα απαιτηθούν σοβαρά πολιτικά καύσιμα για να συνεχίσουμε. Αυτά πρόκειται να δοθούν μονάχα από το ίδιο το κίνημα. Οι συνειδήσεις γεννιούνται στο δρόμο, στις Γενικές Συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στα πραγματικά συντονιστικά και τη δημοκρατική αντιπαράθεση απόψεων. Αυτό είναι το πραγματικό μάθημα που έχει να μάθει η νεολαία. Πώς να παλεύει συλλογικά και οργανωμένα, να ξεχωρίζει φίλους κι εχθρούς, να αποκτήσει εμπιστοσύνη στις δικές της δυνάμεις. Κάθε δράση μέσα στις σχολές πρέπει να στοχεύει σε αυτή την κατεύθυνση.
%20902.gr.png){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου