Είναι γνωστή ακόμη από την πρωτόπλαστη περίοδο της κομουνιστικής κοσμοθεωρίας δύο αιώνες πριν ίσαμε τα σήμερα η αντιπαράθεση (και ενίοτε σύγκρουση σκληρή, πχ Τασκένδη) της αγωνιστικής κατεύθυνσης ζευγαρωμένης με την επαναστατική αντίληψη κόντρα στην αποσύνθεση και άνευ όρων παράδοση στον ταξικό αντίπαλο. Την οποία βέβαια προκαλεί η πεμπτοφαλαγγίτικη δράση του ρεφορμισμού στις γραμμές του προλεταριάτου.
Θα μπορούσε άραγε να αποτυπωθεί με την πιο διάφανη και πειστική μορφή αυτή η διάσταση και ρήξη στην επιφάνεια μιας αφίσας;
Φυσικά. Αρκεί η φευγαλέα και μια άχνα πιο διεισδυτική ματιά σε αυτό το μέσο πλατιάς απεύθυνσης και αποστολής μηνυμάτων στην κοινωνία. Τόσο μάλιστα εστιασμένα στο πρωταρχικό επίδικο και τόσο συμπυκνωμένα, ώστε ολάκερη η άποψη, πρόταση και τελικά η ίδια η στρατηγική επιδίωξη να αποτυπώνεται ξεγυμνωμένη σε ένα σχέδιο, μια φωτογραφία ή μια αράδα λέξεις. Παραμερίζοντας έτσι υποχρεωτικά μακροσκελείς αναλύσεις και λεονταρισμούς ουσιαστικά βροντερότερους από τη φωνή ….. του ψαριού.
Παροτρύνει λοιπόν τη νεολαία η όντως ευρηματική αφίσα της ΚΝΕ με αφορμή το φεστιβάλ της «να δώσει τρόπο στην οργή» της. Την απόλυτα δικαιολογημένη βέβαια αγωνία της για το άραχλο μέλλον που εγγυώνται οι διώχτες της και οπωσδήποτε την αμφισβήτηση στις συστημικές επιλογές ανακατεμένη με αρκετή δυσαρέσκεια για το ασφυκτικό σήμερα που βιώνει.
Αλλά αλήθεια με τι χαρακτηριστικά πρέπει να εκφράζεται έμπρακτα αυτή η διέξοδος;
Μήπως με τον πειθαναγκασμό κι αδρανοποίηση της σε όλο το προηγούμενο διάστημα της κινηματικής καραντίνας (με πρόσχημα την πανδημία) που επέβαλλε η κυβέρνηση και με πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα τη στάση του ΚΚΕ στη τελευταία επέτειο του Πολυτεχνείου;
Με την άρνηση να αναπτυχθεί ένα μαζικό και μαχητικό ρεύμα μέσα στους μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς εναντίωσης στο μεγαλύτερο και πιο απότομο κτύπημα που δέχτηκε στη σύγχρονη ιστορία το δικαίωμα στις σπουδές των φτωχόπαιδων (και βάλε) μέσω του νόμου Κεραμέως;
Ή λίγες μέρες νωρίτερα από την έκδοση της συγκεκριμένης αφίσας με την απόφαση του πατρικού φορέα (τυπικά του ΠΑΜΕ) ακύρωσης της προγραμματισμένης απεργίας στις 3/6 με τη σαχλή δικαιολογία της μη διάσπασης του μετώπου πάλης; Δηλαδή της συμπόρευσης (ενώ ουκ ολίγες φορές κατηγορούσε το εξωκοινοβούλιο σαν παρατεχάμενους) με τους συνομιλητές της Λαγκάρντ και τα εμετικά τσιράκια της εργοδοσίας που λέγονται ΓΣΕΕ. Κατά τ` άλλα «κορυφώνουν» τον ξεσηκωμό, τρίζουν οι φαφούτηδες τα δόντια τους απειλητικά απέναντι στους αντίμαχους μας, ενώ καίγεται το πελεκούδι από το ξεβράκωμα των δικαιωμάτων του λαού.
Περισσότερο αποκαλυπτική αφίσα δεν γίνεται. Η σημειολογία εύγλωττη. Ελκυστική μεν, απολίτικη δε. Που να υπάρχει θέση για τη διατράνωση των ξεθωριασμένων οράματων της αριστεράς (ο αέρας εννοείται στα πανιά της αντίδρασης), όταν λίγες δεκαετίες πίσω οι ίδιοι τα σκύλευαν εκθειάζοντας το αίσχος του ρεβιζιονισμού. Ποιες διεκδικητικές αναγκαιότητες υφίστανται, εφόσον η υπεράσπιση των κατακτήσεων αναγορεύεται λειψή σε ετούτο τον μάταιο (εδώ ξεπερνούν και τα ράσα με διαφορετική αφήγηση, μα ταυτόσημο όμως νόημα) καπιταλιστικό κόσμο.
Κάλλιστα κιόλας η ουδέτερη αφίσα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από ένα ευρύ κομματικό φάσμα. Ένας μονάχα νεαρός (οι πολλοί βλάπτουν, εκτός εάν είναι ψηφοφόροι) ούτε καν τολμά να υψώσει τη γροθιά του. Απλά ο εμπνευστής της προσεκτικά, με επαινετή μαεστρία του φορτώνει έξυπνα στο χέρι ένα γηπεδικό βεγγαλικό ξεπροβάλλοντας ακριβώς πίσω από τη λέξη «τρόπος» προς αποφυγή παρανοήσεων εξεργεσιακών. Πως άλλωστε δεν θα εναρμονίζονταν με το όλο θεατρινίστικο σκηνικό, όπου πρωτοστατεί ο εν λόγω χώρος με τις πομπώδεις ρητορείες και την πληθώρα κούφιων συμβολικών ενεργειών.
Το σύστημα αξιοποιεί στο έσχατο τους ευνοϊκούς για αυτό συσχετισμούς. Συνάμα νοιώθει την ολοένα εντεινόμενη απομόνωση του. Δεν έχει να τάξει στις μάζες τίποτα άλλο πια πέρα από απροκάλυπτη δυστυχία. Θωρεί ανήσυχο που και που να σαλεύουν τα βλέφαρα του κοιμισμένου μισητού του γίγαντα. Υπάρχει αναμφισβήτητα στους τραχείς καιρούς μας ένα πελώριο έλλειμμα. Η δύναμη αφύπνισης και οργάνωσης του. Το κεφάλαιο όπως και η φύση απεχθάνεται τα κενά. Συντηρεί τον ρεφορμισμό με σκοπό να καλύπτει εκείνο το πιο επικίνδυνο για τη χλιδή και διαιώνιση του.
Αγαλλιάζεται αντικρίζοντας τέτοιες αφίσες. Φοβάται ταυτόχρονα όμως, μιας και τα από την απέναντι όχθη δεκανίκια του σε ακραίες συνθήκες ξεμπροστιάζονται. Τότε κανένα σοφιστικό σύνθημα αφίσας, καμία «πύρινη» καταγγελία του χειρότερη από πορδή θα καταφέρνει να παραπλανήσει για τον προδοτικό ρόλο ακύρωσης μιας απεργίας σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή.
Η ώρα της συνειδητοποίησης για τον λαό και τους εργαζόμενους ότι οι φανεροί εχθροί τους λειτουργούν εξίσου επιζήμια με τους ψεύτικους φίλους τους, θα αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα. Για να στυλώσει αισίως και ποτέ αυτοματοποιημένα (συν Αθηνά και χείρα κίνει) τη δική του απαραίτητη και γνήσια καθοδήγηση.
ΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου