Βιαιοπραγίες κατά των γυναικών

Τα ζητήματα της βίας κατά των γυναικών είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις, αλλά δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Παλιότερα, ξυλοφόρτωνε ο άντρας τη γυναίκα του και κανείς δεν αντιδρούσε. Η γυναίκα δεν μπορούσε ούτε να βογκήξει. Όλο το νομικό πλαίσιο την κρατούσε κάτω από την κυριαρχία του άντρα της. Ο γάμος ήταν μια αγοροπωλησία, προβλεπόταν υπογραφή προικώου, η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα και ο σύζυγος ήταν ο αφέντης! Στη χώρα μας, πριν 38 χρόνια κι όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, τροποποιήθηκε το νομικό πλαίσιο. Τα πράγματα άλλαξαν, αλλά όλοι ξεχνούν το πώς άλλαξαν.

Μέσα από τις γραμμές του αριστερού κομμουνιστικού κινήματος αναδείχθηκε η γυναίκα που στις μάχες της ζωής στάθηκε ίση δίπλα στον άντρα, η γυναίκα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, η εξόριστη, η εργάτρια και αγωνίστρια, η φοιτήτρια και διαδηλώτρια. Στην πράξη κέρδισε τα δικαιώματα που το σύστημα αναγκάστηκε να νομοθετήσει. Φυσικά, δεν καταργήθηκε η ανισοτιμία, αλλά η θέση της γυναίκας βελτιώθηκε. Επιπλέον, το κομμουνιστικό κίνημα και ο μαρξισμός της πρόσφεραν τα εργαλεία της ταξικής ανάλυσης για να μπορέσει να κατανοήσει τη θέση της, να την εξηγήσει. Την μπόλιασαν με την αισιοδοξία ό,τι μπορεί να αλλάξει η ζωή της.

Στις μέρες μας, που το κομμουνιστικό κίνημα δεν υπάρχει, που η επίθεση του συστήματος έχει διαλύσει τις ζωές των ανθρώπων, που η βία του έχει μολύνει τις διαπροσωπικές σχέσεις, που όλες οι ανισότητες έχουν οξυνθεί, παρατηρείται πισωγύρισμα σε μεσαιωνικού τύπου αντιλήψεις για την κατωτερότητα της γυναίκας και τα φαινόμενα βίας εναντίον της δείχνουν να έχουν αυξηθεί, όπως όλα τα εγκλήματα.

Τα τελευταία χρόνια η αγριότητα των βιασμών και των δολοφονιών γυναικών έχουν προκαλέσει αγανάκτηση. Πριν λίγες μέρες, στη Φολέγανδρο η 26χρονη Γαρυφαλιά βρήκε τραγικό θάνατο όταν ο σύντροφός της την γκρέμισε στα βράχια και την άφησε τραυματισμένη και αβοήθητη να πνιγεί στα νερά του Αιγαίου. Είχαν προηγηθεί ο βιασμός και ο εξαναγκασμός σε πορνεία της 18χρονης στην Ηλιούπολη από αστυνομικό, η πολύωρη αιχμαλωσία και ο βιασμός της καθαρίστριας στην Πετρούπολη, η στυγερή δολοφονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, τα σκάνδαλα στον χώρο του αθλητισμού και του θεάματος.

Το σύστημα και τα εξαπτέρυγά του αναλύοντας τα γεγονότα, έπαιξαν και παίζουν σε όλα τα ταμπλό. Συγκάλυψη, δικαιολογία των θυτών και συκοφάντηση των θυμάτων. Τελευταία δείχνουν όψιμο ενδιαφέρον και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη γυναίκα. Η υποκρισία δεν έχει όρια. Τηλεοπτικά κανάλια αφιερώνουν ώρες για να «αναλύσουν» τα περιστατικά, ιστοσελίδες προσφέρουν το μεγαλύτερο μέρος του χώρους τους για να παρουσιάσουν κάθε πτυχή των γεγονότων και παράλληλα αναπαράγουν σε άλλες στιγμές και σε άλλα σημεία ό,τι πιο χυδαίο για τη γυναίκα. Δεν διαφωτίζουν αλλά συσκοτίζουν. Χρησιμοποιούν τα πάντα για να προωθήσουν την πλευρά του συστήματος.

Τρία βασικά ερωτήματα ζητούν απαντήσεις: από πού προέρχεται ο κίνδυνος για τη γυναίκα, τι είναι αυτό που σπρώχνει στη βία σε βάρος της, ποια είναι η διέξοδος. Είναι απίστευτο πόσο πολύ μοιάζουν οι ανακοινώσεις και ταυτίζονται οι απόψεις πολιτικών παραγόντων, κομμάτων και οργανώσεων, φεμινιστικών συλλογικοτήτων, ομάδων της αναρχίας/αυτονομίας και των χιλιάδων αναρτήσεων στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Είναι πραγματικά θαυμαστή η ομοφωνία στην οποία πρέπει να ασκήσουμε σκληρή κριτική γιατί είναι βαθιά λαθεμένη, βγάζει λάδι το σύστημα, γι’ αυτό και υιοθετείται από αυτό.

Συμφωνούν όλοι πως ο κίνδυνος προέρχεται από το άλλο φύλο, κάθε άντρας είναι εν δυνάμει κακοποιητής, ποτισμένος με την «κουλτούρα βίας ή βιασμού», βουτηγμένος στην «τοξική αρρενωπότητα». Η «πατριαρχία» είναι ο εχθρός, την οποία ορίζουν ως το σύνολο των στερεότυπων, απόψεων, ιδεών που θέλει τον άντρα κυρίαρχο και την γυναίκα κατώτερη. Τις ερωτήσεις και τις λύσεις τις αναζητούν στο πεδίο της διαπαιδαγώγησης. Προτείνουν λύσεις στα πλαίσια του κρατικών θεσμών. Ο ιδεαλισμός ξεχειλίζει! Οι αστοί μπορούν να πουν τα πάντα, αρκεί να μην αποκαλύπτουν την αδικία της ταξικής κοινωνίας.

Όμως, δεν είναι ο άντρας γενικά ο εχθρός των γυναικών, δεν έχουν όλες οι γυναίκες κοινά συμφέροντα. Η ταξική κοινωνία θεμελιώνεται στην ανισότητα, η οποία επιβάλλεται με τη βία και αναπαράγει παντού αυτά τα χαρακτηριστικά της ως φυσιολογικά.

Η Γεννηματά επιβεβαιώνει πως η διαπαιδαγώγηση των αγοριών και των κοριτσιών σπρώχνει στο έγκλημα και την αποδοχή του και ότι η λύση βρίσκεται στην εφαρμογή της «Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης», δηλαδή στη «Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας». Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επαναλαμβάνει την ανάγκη για διαπαιδαγώγηση μέσα από την εκπαίδευση. Σαφώς και η διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων παίζει ρόλο στη συμπεριφορά τους. Μέσα απ’ όλους τους μηχανισμούς του (εκπαίδευση, εκκλησία, πολιτισμός κ.λπ.) το σύστημα διδάσκει και υπερασπίζεται την ανισοτιμία. Ε.Ε. και κυβέρνηση δεν νοιάζονται για τα δικαιώματα της γυναίκας ούτε δίνουν δεκάρα για τη βία σε βάρος της. Χρησιμοποιούν το πρόβλημα για να προωθήσουν την ιδεολογία και την πολιτική τους.

«Ανάμεσα στα πολλαπλά καθήκοντα που έχει επωμιστεί η εργατική τάξη στην προσπάθειά της για την οικοδόμηση του μέλλοντος, βρίσκεται, χωρίς αμφιβολία και το χρέος να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νέες, υγιέστερες και πιο ευτυχισμένες φυλετικές σχέσεις», έγραφε η Κολοντάι πριν εκατό χρόνια. Το κίνημα διαπαιδαγωγεί με τα ιδανικά του, μα πάνω απ’ όλα αλλάζει την πραγματικότητα για να αλλάξουν οι άνθρωποι.

Προλεταριακή Σημαία