Ποιανών τα σπίτια παίρνουν φωτιά;

Οι όμορφες γειτονιές έχουν πολλά χρώματα. Στα δέρματα, στα υφάσματα των ρούχων, στις γλώσσες που ακούς ανεβαίνοντας σπίτι και χωρίς να καταλαβαίνεις λέξη δημιουργείς τόσες πολύχρωμες εικόνες. Στις όμορφες γειτονιές ο πόνος των ανθρώπων μυρίζει τόσο έντονα όσο η χαρά τους. Κι ακούγεται. Στις όμορφες γειτονιές οι άνθρωποι δε λογαριάζουν τα χρώματα των δερμάτων όταν μυρίζει ο πόνος.

Και μύρισε καμένο γύρω στις 10+. Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα κόσμο μαζεμένο και καπνούς. Έτρεξα κάτω. Είχε πολλούς όμορφους ανθρώπους που ανήσυχοι ρωτούσαν αν όλοι είναι καλά. Καμία σημασία το χρώμα του δέρματος.

Μόλις έφτανε το πρώτο πυροσβεστικό όχημα. Αμέσως μετά το δεύτερο. Ήταν ήδη εκεί, πριν την πυροσβεστική καμία 15αρια ΔΙΑΣ. Καιγόταν ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας και ο φωταγωγός. Η φωτιά ανέβαινε προς τα πάνω. Δεν ξέρω το πρωτόκολλο ποιο είναι. Πρώτος μέσα δεν μπήκε ο πυροσβέστης αλλά οι ΔΙΑΣ. Ο με full face βγήκε αγανακτισμένος, μας γαμήσανε πάλι το βράδυ οι βρωμιάρηδες, δεν είναι κανείς, βγήκανε όλοι. Μπήκανε κι οι άλλοι να "βοηθήσουν"

Εξακολουθούσε κανένας πυροσβέστης να μην έχει μπει. Ήταν ήδη και 10.30.

Μας διώξανε από το στενό. Μπήκανε 3 πυροσβέστες με πυροσβεστήρες. Του ξέφυγε του μπάτσου, δε θα σβήσει αυτό με πυροσβεστήρα για κανέναν λόγο. Κατάλαβε ότι τον ακούμε, όλα είναι καλά, όλοι είναι καλά, απομακρυνθείτε.

Γύρω στις 10:50 ήρθαν οι μάνικες. Οι μπάτσοι έβριζαν μεταξύ τους ...εμάς -σε απόσταση πια- και αυτούς που μένουν στα γκρέμια. Βγήκε και μια αγανακτισμένη γειτόνισσα και κάποιος τη ρώτησε ποιοι μένουν εκεί, που ξέρω τι στο διάολο είναι, Πακιστανοί; Σύριοι; Τέτοιοι, ξένοι! Η φωτιά έσβησε.

Η αστυνομία έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο να μας απομακρύνει, να ψάξει ποιοι είναι αυτοί που μένουν-δεν τους βρήκαν, κι ένας μπάτσος είπε, να δεις που θα 'ναι λαθρό-, να ρωτήσει αυτούς που μένουν απέναντι αν έχουν δει κάτι ύποπτο. Μια οικογένεια είχε μείνει στον τελευταίο όροφο στο μπαλκόνι γιατί φοβήθηκε από τους πολλούς καπνούς να βγει στον διάδρομο. Και να κατέβει. Αυτοί που μπήκαν για να "βοηθήσουν" δεν είδαν το μπαλκόνι από έξω άρα λογικά δεν υπήρχε, οι σκάλες μέχρι τις οποίες έφτασαν αλλά δεν ανέβηκαν, δεν οδηγούσαν πουθενά.

Καίγονται τα σπίτια λοιπόν στις όμορφες γειτονιές. Σκάει το γκάζι γιατί αφού μένουμε τέτοιοι, γιατί να νοιαστεί για συντήρηση ο ιδιοκτήτης; Το πολύ πολύ να καούμε και να ξεβρομίσει η γειτονιά που "παλιά ήταν παλατάκι". Το γκάζι των Πακιστανών, το μαγκάλι της άνεργης, ο η κουζίνα του εργάτη κτλ κτλ. Μόνο που στη ζωή αυτών που το δικαίωμα τους στη ζωή, τη στέγη, την επιβίωση και τα αυτονόητα αξίζει λιγότερο, αυτά τα γκρέμια που ζούμε είναι όλα όσα έχουν, είναι το αποτέλεσμα εξαντλητικής δουλειάς, είναι το Σπίτι που γυρνούσαν μετά από μια ακόμα μια μέρα εκμετάλλευσης.

Που θα γυρίσουν τώρα; Κανένας από αυτούς που τους έφεραν σε αυτήν τη θέση δε νοιάζεται. Αρκεί να πάνε αλλού οι βρωμιάρηδες να μοιάζει πάλι παλατάκι η γειτονιά. Βέβαια, τέτοια ώρα οι των παλατιών διασκεδάζουν ήσυχοι και χωρίς τον φόβο να σκάσει τίποτα. Τι θα γινόταν αν κάποια στιγμή, οι βρωμιάρηδες αντί να καιγόμαστε, καίγαμε τα παλάτια τους;

ΥΓ:. Φράσεις του μήνα που πέρασε και ήρθαν όλες στο μυαλό μου τώρα:

-Κυρία τι δουλειά κάνουν οι αστυνομικοί και έχουν τόσα πολλά όπλα;

-Κυρία αλήθεια δεν έχεις πουθενά πισίνα;

- Κυρία δουλεύεις επειδή δεν έχεις λεφτά;

- Κυρία μόνο δύο δωμάτια έχει το σπίτι σου;

-Κυρία φοράς το ίδιο παντελόνι δεύτερη μέρα

- Κυρία αυτός δεν πρέπει να είναι καλός. Γιατί; Έχει χρώμα πακιστανικό.

Α.Χ.