Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, οι ισραηλινοί στρατιώτες εκμεταλλεύτηκαν το δευτερόλεπτο, στο οποίο το παιδί έσκυψε να πάρει μία πέτρα. Τράβηξαν την σκανδάλη την στιγμή ακριβώς που το παιδί χαμήλωσε το βλέμμα του. Μπορεί η Washington Post να τον χαρακτήρισε τότε “τολμηρό έφηβο”, στην πραγματικότητα όμως, ο γεννημένος στην Γάζα Faris ήταν απλά ένα παιδί που δεν άντεχε άλλο την κατοχή και την καταπίεση από τον ισραηλινό στρατό.
Λίγες ημέρες πριν την εκτέλεση του Faris, ισραηλινοί στρατιώτες δολοφόνησαν τον 17χρονο ξάδερφο του. Αυτό ίσως να ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον 14χρονο Faris. Πήγε στην κηδεία του ξαδέρφου του και κατέθεσε στεφάνι. Είπε πως το στεφάνι ήταν και γι’ αυτόν. Οι γονείς του έκαναν τα πάντα για να τον κρατήσουν μακριά από τις συγκρούσεις. Ο Faris όμως το έσκαγε πάντα από το παράθυρο του δωματίου για να συμμετέχει στις διαμαρτυρίες. Όταν τον ρωτούσαν γιατί βρίσκεται πάντα μπροστά στο πλήθος και στην κοντινότερη απόσταση από τα ισραηλινά στρατεύματα , αυτός απαντούσε: “Δεν τους φοβάμαι”.
Η εικόνα και η ιστορία του έκαναν τον γύρο του κόσμου, ενώ ο ίδιος έγινε σύμβολο αντίστασης του λαού του και πηγή έμπνευσης κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου