ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟ ΧΡΗΣΤΟ ΣΟΥΒΛΗ

Την Κυριακή 26 Σεπτέμβρη συνοδεύσαμε για τελευταία φορά τον Χρήστο Σουβλή, που μετά την κηδεία στην εκκλησία του Παντοκράτορα στην Άρτα, αναπαύεται πλέον στο χωριό του, τους Μελισσουργούς. Λίγο πριν την ταφή του ο σ. Γιώργος Ματσούκας, τον αποχαιρέτησε με τα παρακάτω λόγια:

Αισθάνομαι την ανάγκη να πω λίγα λόγια για τον φίλο, τον σύντροφο, τον χωριανό που χάνουμε. Όχι γιατί έτσι συνηθίζεται τέτοιες ώρες. άλλωστε τέτοιες τυπικότητες δεν άρεσαν στον Χρήστο. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας, στιγμές και μνήμες, της διαδρομής του φίλου μας.

Ξεκίνησε πριν από 65 χρόνια, από την Βαλαώρα το σεργιάνι στον κόσμο. Από γονείς βιοπαλαιστές, μεγάλωσε στα σοκάκια ψάχνοντας από μικρός να βρει τις χαρές της ζωής στις παρέες, στις αλάνες, στις ζαβολιές της νιότης.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που μετά σχολιάζαμε, γελάγαμε και λέγαμε: λες και πρέπει να ζητήσουμε κι εμείς «παράσημο» αντιστασιακής δράσης; Τις μέρες του Πολυτεχνείου το 1973, οι μαθητές κάνουν αποχή από τα μαθήματα και μαζεύονται στην πλατεία Σκουφά. Μαζί κι ο Χρήστος. Το γεγονός θορυβεί και κινητοποιεί την αστυνομία και τα όργανα της χούντας, που νόμιζαν ότι οι μαθητές πραγματοποιούν πολιτική διαμαρτυρία, για να διαπιστώσουν ότι οι μαθητές φώναζαν γιατί ήθελαν να πάνε εκδρομή!

Τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή, να σπουδάσουμε και να ζήσουμε τη φοιτητική ζωή, τον οδηγούν στη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης, από όπου και αποφοίτησε. Από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια ο Χρήστος επηρεάστηκε από τις κομμουνιστικές ιδέες και το επαναστατικό κίνημα. Φοιτητής συμμετέχει στην σπουδαστική παράταξη της ΠΠΣΠ και οργανώνεται στο ΚΚΕ(μ-λ). Συμμετέχει ακούραστα σ΄ όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες του λαϊκού κινήματος. Υπερασπίζεται με όλες του τις δυνάμεις το λαϊκό δίκιο.

Θυμάμαι ατέλειωτα βράδια στην πλατεία, στον Αι Δημήτρη, να συζητάμε να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε ένα άλλο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Μέχρι που ξημέρωνε… Στο Μονοπλιό, δεν υπήρχε εργατική κινητοποίηση, που να έλειπε !

Τα χρόνια πέρασαν. Ο Χρήστος συνέχισε τη ζωή του εργαζόμενος στην εφορία, υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών. Άφησε και εδώ ένα αποτύπωμα τιμιότητας και ηθικής. Είχες μπροστά σου έναν επιστήμονα και αισθανόσουνα ότι μιλάς με ένα απλό μεροκαματιάρη άνθρωπο! Ακόμα κι όταν αργότερα, δεν συμμετείχε οργανωμένα, ο Χρήστος δεν παρέκκλινε ποτέ απ’ αυτόν τον δρόμο. Σ όλες τις εκφάνσεις της ζωής του – κοινωνική, πολιτική, επαγγελματική – υπερασπίστηκε πάντα με θέρμη το δίκιο του λαού.

Πρότυπο λαϊκού ανθρώπου, στον κοινωνικό του περίγυρο.

 

Απλός, χωρίς φτιασιδώματα, ευθύς χωρίς ιδιοτέλειες.

Ήταν λιγόλογος στις εκφράσεις του. Εισπράτταμε όμως -όσοι κι όταν είμασταν κοντά- έναν γνήσιο ακατέργαστο συναισθηματισμό.

Δεν δείλιασε μπροστά στις δυσκολίες και δεν αντιμετώπισε λίγες. Έβγαζε μια δύναμη!

Ήξερε να τιμάει τους φίλους του.

Ο Σαράφιας που γνωρίσαμε είχε απεριόριστη αγάπη για το χωριό (Μελισσουργοί Άρτας) και τους ανθρώπους του. Έκανε όνειρα και είχε προτάσεις για να βελτιωθεί, ήθελε να έχει ζωή. Με κάθε ευκαιρία κατέφευγε εδώ για να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί, να πάρει δυνάμεις. Σ αυτά τα βουνά των Τζουμέρκων, ήταν το δικό του λιμάνι!

Θα μας λείψεις σύντροφε Σαράφια… Στο καλό…