Στο δια ταύτα λοιπόν…

Μαζικότατη η συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην απεργία και στις διαδηλώσεις!

Ακόμα και αν την αγνόησαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ (κύριο θέμα στο google o θάνατος ενός ιδιοκτήτη μπαρ!).

Ακόμα και αν το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο είδε το 60% των σχολείων να συμμετέχουν στην… αυτοαξιολόγηση. Τόσο αντικειμενικοί… ψεύτες θα είναι όταν θα μας αξιολογούν (σύμφωνα με τους διακηρυγμένους στόχους και πόθους τους).

Ακόμα και όταν η απουσία των φοιτητικών συλλόγων ήταν περισσότερο από  κραυγαλέα. Που είναι τα συντονιστικά φοιτητών της επίσημης, τρόπος του λέγειν, αριστεράς  και των… ριζοσπαστών συνοδοιπόρων  της να συνδράμουν στο  πανεκπαιδευτικό μέτωπο;  Αν σήμερα έλειπαν οι φοιτητές, τότε πότε θα έπρεπε να είναι παρόντες;

Ακόμα και αν διαδίδεται  διαλυτικά το «στρίβειν δια του αρραβώνος» των συνδικαλιστικών ηγεσιών για τύπου  ενιαία κείμενα που θα κατέβουν λέει στους συλλόγους διδασκόντων  τώρα που κρίθηκε  ξανά παράνομη η απεργία, για να… γελοιοποιήσουν  τάχα μου την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας: Άνευρη αναχώρηση από την αναμέτρηση με την κυβέρνηση αν τελικά το προτείνουν και επίσημα

Το γεγονός είναι ένα: Το «βουνό» μετακινήθηκε, η περίφημη «βάση που δεν τραβά» φαίνεται να…  τραβά τις ηγεσίες στην αντιπαράθεση.

Δεν είναι ένας αγώνας που πάει να κλείσει. Είναι ένας αγώνας που τώρα -ουσιαστικά- αρχίζει…

Κόντρα στην κρατική τρομοκρατία και την φασιστικοποίηση και παρά τα «άνωθεν» και τα «έσωθεν» χτυπήματα και υπονομεύσεις…

Αυτό φαίνεται ότι  αρχίζει συνειδητοποιεί ο κλάδος και κάθε συνάδελφος, συναδέλφισσα.

Γι` αυτό και η περίσκεψη και τα «πηγαδάκια» εν ώρα… πορείας.

Γιατί αλήθεια τι είναι νόμιμο σε συνθήκες φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής   σε ένα σχολείο-φυλακή που έρχεται από το μακρύ, σκοτεινό παρελθόν;

 Όταν δεν υπήρχαν δικαιώματα.  Όταν κυριαρχούσε η   παιδική εργασία (που επανέρχεται μέσα από την κατάρτιση), τα παιδιά «που δεν έπαιρναν τα γράμματα»….

Που δεν ίσχυαν δηλαδή όλα όσα    κατακτήσαν οι λαοί με την πάλη τους εμπνεόμενοι από την οικοδόμηση μιας άλλης -σοσιαλιστικής- κοινωνίας.

Η «βάση» λοιπόν αντιλαμβάνεται πως έρχεται η αναγκαστική φάση του «δια ταύτα», και νοιώθει πως όλο αυτό το διάστημα έγινε το παν ώστε  να μην είναι έτοιμος ο κλάδος γι` αυτή την αναμέτρηση: αποδυναμώθηκαν οι μαζικές -συλλογικές διαδικασίες, υπονομεύτηκαν και αντικαταστάθηκαν οι συνδικαλιστές από τους αιρετούς, οι εργασιακοί σύλλογοι από τους συλλόγους διδασκόντων.

Εξοβελίστηκε η έννοια της απεργίας από το λεξιλόγιο των συνδικαλιστικών παρατάξεων.

 Από την άλλη  η «βάση» αντιλαμβάνεται και κατανοεί ότι αν   δώσει ένα… χέρι, αν υποχωρήσει,  τα  ζόμπι που ξυπνούν από τα παλιά θα θελήσουν να καταβροχθίσουν… ολόκληρο το σώμα. Δεν είναι διόλου τυχαία  και ανεξήγητη η πάνδημη συμμετοχή στην απεργία από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση   και τα νηπιαγωγεία. Εκεί ήδη η ζωή του εκπαιδευτικού αρχίζει να χάνει όλη την θελκτικότητα της και να γίνεται κόλαση…

Και αυτό που απαιτεί η «βάση» από την «ηγεσία» είναι να αποτελειώσει ό, τι με τα χίλια ζόρια, αναστολές και «στρίβειν δια του αρραβώνος» - έστω! - ξεκίνησε.

Αλλά πριν απ` όλα η «βάση» (και όσοι δηλώνουν ότι ανήκουν στο οργανωμένο πολιτικά κομμάτι της κυρίως) πρέπει να αντιληφθεί πως  υπάρχει ανάγκη να ξεπεράσει   τον μετεωρισμό ανάμεσα σε αυτό που συνήθισε να πράττει (ή καλύτερα να μην… πράττει) τόσον καιρό, και σε εκείνο που η ύπαρξη μιας ζωής με δικαιώματα απαιτεί!  

Δημήτρης Μάνος, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών