Με αφορμή την ανάρτηση-άρθρο
«
Ο μαουτσετουνγκισμός αποτελεί αντιθεωρία στο μαρξισμό-λενινισμό, οικουκουέδες δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση μαζί του…» της προσκείμενης στο ΚΚΕ ιστοσελίδας Κατιούσα, παραθέτουμε ολόκληρο το Γράμμα
του Νίκου Ζαχαριάδη τον Μάη του 1967 που γράφτηκε προς τους Κομμουνιστές της
Ελλάδας, καθώς και την απάντηση της ΜΛΟ (Μαρξιστικής Λενινιστικής Οργάνωσης,
προπομπού της ΟΜΛΕ). Θεωρούμε ότι, για να γίνει μια ειλικρινής συζήτηση για το
κομμουνιστικό κίνημα, είναι προϋπόθεση τα γεγονότα και τα ντοκουμέντα να
παραθέτονται ολόκληρα και οι αγωνιστές που θέλουν να βρουν απαντήσεις να
διαβάζουν, να συζητούν και προφανώς να δρουν μέσα στο κίνημα και τον λαό.
Απάντηση για τη
συγκεκριμένη τοποθέτηση θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον, μιας και, απ' ότι
φαίνεται, το μαρξιστικό-λενινιστικό ρεύμα έχει τον τελευταίο καιρό την
"τιμητική" του από τον χώρο που έβαλε πλάτη στη ρεβιζιονιστική στροφή
του 1956 (το ρεβιζιονιστική στροφή χωρίς εισαγωγικά, σε αντίθεση με τους συντάκτες
της Κατιούσα) και «βρώμισε την επαναστατική παράδοση στον τόπο μας» και
«κατασπίλωσε τον μαρξισμό-λενινισμό», όπως αναφέρει και ο Νίκος Ζαχαριάδης στο
γράμμα του.
https://antigeitoniesbooks.blogspot.com/2016/03/1967.html?m=1/
13 σχόλια:
Και ποιοι επικαλούνται τον Ζαχαριάδη; Αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους συνέχεια αυτών που σε συνεργασία με το ΚΚΣΕ καθαίρεσαν τον Ζαχαριάδη και διέγραψαν τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών μελών επειδή αντέδρασε, που στέρησαν σε πάρα πολλές περιπτώσεις ακόμη και την ιδιότητα του πρόσφυγα, που κυνήγησαν φυλάκισαν ακόμη και εξόντωσαν αγωνιστές μόνο και μόνο επειδή υπερασπίστηκαν τον Ζαχαριάδη. Αυτοί, κάποιοι είναι ακόμη στην ηγεσία του ΚΚΕ (βλ. Παπαρήγα, Γόντικας, μαζί με Λαφαζαναίους και Ανδρουλάκιδες κ.λπ.), που γνώριζαν ότι ο Ζαχαριάδης είχε αυτοκτονήσει (το ότι η υπό τον Φλωράκη ηγεσία συνέβαλε σε αυτό είναι αναμφισβήτητο), το έκρυβαν και θα το έκρυβαν ακόμη αν δε βρισκόταν ένας τυχάρπαστος Ρώσος δημοσιογράφος να το αποκαλύψει. Δεν είναι δα και τόσο μακρυά το '89 και όλα όσα αποκαλύφθηκαν από τότε για τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντί του! Πράγματα που δεν απαντήθηκαν ποτέ!
Ο μ-λ χώρος κράτησε μια σοβαρή στάση απέναντι στον Ζαχαριάδη, τον υπερασπίστηκε όπου και όσο έπρεπε, στάθηκε απέναντί του όταν χρειάστηκε, δεν έπαψε όμως ποτέ να απαιτεί την απελευθέρωσή του σε αντίθεση με την ενωμένη (και μετά το '68 διασπασμένη) ηγεσία του ΚΚΕ που μέχρι το τέλος έκανε τα πάντα για να μη βγει στην επιφάνεια και να μην επιστρέψει στην Ελλάδα.
Υπήρξαν ποτέ μαζικά μαοϊκά κόμματα; Που έφτανε η επιρροή του μ-λ κινήματος στον 20ο αιώνα στη Δύση; Ειλικρινής ερώτηση.
Ποιο το νόημα να διακινείτε καγκεμπίτικα κατασκευάσματα, είτε "επιστολές" που μόνο διέσπαγαν τους αντιρεβιζιονιστές, είτε την 2η, αλλά πάλι καγκεμπίτικη εκδοχή της "αυτοκτονίας"; Αλήθεια, αν ήταν σε φάση ψυχολογικής κατάρρευσης και αυτοκτονίας, ή και πολιτικής απομόνωσης από τους ως τότε οπαδούς του, τότε γιατί τον απειλούσαν και εντείναν τα μέτρα εναντίον του;
Έχουν βγει τόσα έγγραφα ακόμα και της ίδιας της KGB και γραπτά κομμουνιστών της Τασκένδης που ο Δανιηλίδης δεν είχε υπόψη. Εσείς δεν δικαιολογείται να μην τα έχετε υπόψη και να εκθέτετε τον Δανιηλίδη και να εκτίθεστε και οι ίδιοι.
π
Το αν αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε ο Ζαχαριάδης δεν μπορεί να αποδειχθεί. Η KGB ουδέποτε δημοσίευσε το πλήρη "φάκελο Ζαχαριάδη" για να μη -όπως ειπώθηκε από επίσημα χείλη- βλαφθούν τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας. Πλέον υπάρχουν υποψίες ότι μπορεί πια και να μην υπάρχει ο φάκελος. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Δεν μειώνει η αυτοκτονία έναν ηγέτη - επαναστάτη που επί χρόνια με κάθε μέσο πάλευε να δικαιωθεί. Μπορεί να αποτελέσει σε ιδιαίτερες και ακραίες συνθήκες ύψιστη πολιτική πράξη όπως και η απεργία πείνας που και αυτή μπορεί να θεωρηθεί, αν φτάσει στο τέλος, ως μορφή αυτοκτονίας. Η εμμονή στο δίπολο αυτοκτονία ή δολοφονία εφόσον δεν μπορεί να αποδειχθεί αποπροσανατολίζει τη συζήτηση από τις ευθύνες της ηγεσίας του ΚΚΕ που είτε στη μια περίπτωση είτε στην άλλη είναι τεράστιες και εγκληματικές για το χαμό του Νίκου Ζαχαριάδη. Αυτή, σε συνεργασία με τις υπηρεσίες της ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ, τον οδήγησε στον θάνατο όπως και να 'χει.
Μπορεί ο τελευταίος σχολιαστής να έχει δίκιο στο ουσιαστικό μέρος του ζητήματος αυτοκτονία ή δολοφονία αλλά υπάρχει ένα ζήτημα που θα πρέπει από το ΚΚΕ(μ-λ) να απαντηθεί. Ότι το εν λόγω γράμμα του Ζαχαριάδη ήταν κατασκεύασμα της KGB κάτι το οποίο η ΜΛΟ προφανώς μπορεί τότε να μην μπορούσε να το ξέρει ή να το αντιληφθεί. Στο "παραπόδα" υπάρχει ένα άρθρο που παίρνει ξεκάθαρα θέση γι' αυτό και μάλιστα παραθέτει και πηγή: "Κορυφώνοντας την επίθεση αλλά και ως τίτλο, ο αρθρογράφος της Κατιούσα παραθέτει απόσπασμα από επιστολή που διακινούσε η KGB στις τάξεις των πολιτικών προσφύγων και την αποδίδει στο Ζαχαριάδη (σε δημοσιευμένο αρχείο της KGB – РГАНИ, Ф. 75А, Оп.1, Д.9, Л.12 – αποκαλύπτεται ότι αυτή είχε οργανώσει ως και την παρακολούθηση της διακίνησής της)." συνεχίζοντας με την άποψη ότι τελικά ο Ζαχαριάδης ήταν μάλλον θετικός με την Κίνα και τη προσπάθεια του Μάο. Αφού υπάρχει αυτή η αμφισβήτηση για τη γνησιότητα του άρθρου το οποίο ο Ζαχαριάδης δεν το περιέλαβε στα κείμενα της λεγόμενης διαθήκης του το ΚΚΕ(μ-λ) γιατί εξακολουθεί να το υιοθετεί χωρίς έστω επιφυλάξεις; Είναι βέβαια κατανοητό ότι η καταγραφή της πραγματικής ιστορίας είναι δύσκολη υπόθεση, πολλοί που δηλώνουν φίλοι του Ζαχαριάδη φτάνουν ακόμη και να αλληλοκαταγγέλλονται για διαστρεβλώσεις ενώ το ΚΚΕ φρόντισε με την εξόντωσή του να εμποδίσει το ξεκαθάρισμα του τοπίου. Μια οργάνωση σαν εσάς είναι αναγκασμένη να παίρνει και αυτά υπόψη της.
Ο «καλός» μύλος του οπορτουνισμού όλα τα αλέθει. Επί σχεδόν 30 χρόνια η ηγεσία που καθαίρεσε τον Ζαχαριάδη άφηνε να εννοηθεί ότι μάλλον ήταν πράκτορας της ασφάλειας. Ακόμη και πρόσφατα ο τομέας ιστορίας του ΚΚΕ σπεκουλάρει με τα «άλλα, τα… σοβινιστικά του ‘40» γράμματα του Ζαχαριάδη για να μας πλασάρουν την τροτσκίζουσα γραμμή του «καθαρόαιμου αντικαπιταλιστικού αγώνα» και των «αλληλοεξαρτώμενων και μικρομέγαλων ιμπεριαλισμών» (με την ιμπεριαλιστική Ελλάδα φάτσα – κάρτα) και για την «αντεπίθεση» ενάντια στου… επιχειρηματικούς ομίλους.
Τώρα, ο Ζαχαριάδης (που «τα θέλε» και χρησιμοποιείται τώρα κατά το δοκούν, μιας και όντως δεσμώτης του χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού θα νόμιζε ότι κάνει υψηλή πολιτική και διπλωματία) χρησιμοποιείται - λες και δεν τρέχει τίποτα- από «κατιούσιους» αρθρογράφους για να περιφρουρήσουν τι και από ποιόν; Το ΚΚΕ από τον Μάο! Μα, ο Μάο έκανε επανάσταση (κι ας μην ήταν όπως θα την ήθελε ο καθείς ή όπως την διάβασε στα βιβλία) ενώ οι «εξορκιστές» του έκαναν Βάρκιζα και οικουμενική με την ΝΔ αρχικά και με το ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ως μπόνους, στη συνέχεια. Τόσο… επαναστατικά! Όμως, το ότι έγινε επίκαιρος ο Μάο για την κατιούσα και το ΚΚΕ, αλήθεια, πώς να το ερμηνεύσω;
Ζ
Α! Ξέχασα να πω για το φοβερό επιχείρημα «Υπήρξαν ποτέ μαζικά μαοϊκά κόμματα; Που έφτανε η επιρροή του μ-λ κινήματος στον 20ο αιώνα στη Δύση; Ειλικρινής ερώτηση.»…
Έχω και εγώ μια ειλικρινής ερώτηση, αν και δεν μου αρέσει να μιλάω για «μαζικά κόμματα», γιατί τότε θα ήμουν (βοήθειά μου) με τα «μαζικά» εκλογικά κόμματα της εξουσίας του 20ου αιώνα (όπου δεν συμπεριλαμβάνεται το ΚΚΕ) .
Αν εξαιρέσει κανείς τον ευρωκομμουνισμό π.χ. στην Ιταλία, το ρεβιζιονιστικό ΚΚΓ που χαιρετούσε την επέμβαση του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην Αλγερία και την αντιμετώπιση του Μάη από τον Ντε Γκόλ, που υπήρξαν στην Δύση μαζικό κο0μμουνιστικό κόμμα; Στους εργατικούς της Βρετανίας; Στο γερμανικό ΚΚ που ήταν εξωπεριθωριακή αριστερά (όπως κατάντησαν το ηρωικό ΚΚΓ οι ρεβιζιονιστές); Με «ειλικρινά» επιχειρήματα «Καθημερινής» και «Liberal» (συγγνώμη, κιόλας, αλλά το επιχείρημα της «μαζικότητας» είναι επιχείρημα της κυρίαρχης μειοψηφίας) δεν κάνεις …. Μαρξισμό-λενινισμό.
Ζ
Επανέρχομαι γιατί θα ήταν σοβαρή παράλειψή μου να μη προσθέσω στο «Μα, ο Μάο έκανε επανάσταση (κι ας μην ήταν όπως θα την ήθελε ο καθείς ή όπως την διάβασε στα βιβλία)» το: και το ΚΚΕ του Ζαχαριάδης έκανε το ΔΣΕ και εμφύλιο με τους μοναρχοφασίστες και τον ιμπεριαλισμό με στόχο την κοινωνική επανάσταση. ΚΙ ας υπεστήκαμε την ήττα. Δεν ήταν η μόνη άλλωστε... συνεχίζουμε.
Υ.Γ. Για το αν ήταν πλαστή ή όχι η αντιμαοϊκή επιστολή του Ζαχαριάδη τι να πει κανείς; Σημασία έχει πως πέρασε στην ιστορία και ποιες οι αποδείξεις που «γράψουν» ιστορία. Οι μυστικές υπηρεσίες κάνουν όπως πάντα τη δουλειά τους. Γνήσια ή πλαστή η αντιμαοϊκή επιστολή Ζαχαριάδη (όπως και η «εκβιαστική από το «κόμμα του Σιάντου» (;) αντιμετώπιση του Βελουχιώτη από τον Ζαχαριάδη), θεωρώ ότι ήταν λάθος. Ποιός είμαι όμως εγώ για να κρίνω τον Ζαχαριάδη ή τον Μάο... Να αγωνιστούμε θέλουμε με την "καλή ή κακή" κληρονομία του κομμουνιστικού κινήματος και του σοσιαλισμού(υπαρκτού, ανύπαρκτου αλλά κυρίως μελλοντικού)
Ζ
Όντως, δεν μειώνει η αυτοκτονία έναν ηγέτη-επαναστάτη. Όμως, ο περιορισμός της συζήτησης σε ένα... προσωπικό ζητημα (ο ΝΖ δεν “πάλευε να δικαιωθεί” απλώς) δίνει αυξημένες πιθανότητες σε μια απογοήτευση που οδήγησε σε αυτοκτονία, δηλαδή μία ακόμα εκδοχή που πρωτοέριξε ο ρώσικος ιμπεριαλισμός. Γιατί να πιστέψουμε την 2η εκδοχή που δίνει κάποιος, όταν η 1η ήταν, τελικά, ψεύτικη και όταν – το λες και εσύ – έχει συμφέρον να μην αποκαλύψει την αλήθεια; Ούτε στην προσωπική του ζωή δεν δείχνει κανείς τέτοια αφέλεια.
Και οι δύο εκδοχές-“μάννα εξ ουρανού” για όσους τον κρατούσαν εξορία (καρδιακό – “μετά από απεργίες πείνας”, αυτοκτονία) ρίχνουν το βάρος του θανάτου στο ίδιο το θύμα και αντικειμενικά ελαφρύνουν την ευθύνη τους. Πάνω από όλα, κάνουν το ζήτημα ιστορικό, εκτός μάλιστα ιστορικού πλαισίου. Δηλαδή, αποπολιτικοποιούν. Γιατί δεν δίνουν έμφαση στη χρονική στιγμή που έλαβε χώρα (ή ανακοινώθηκε) ο θάνατος. Αν όμως, δεν λαμβάνεται υπόψη ότι ο ΝΖ βγήκε από τη μέση:
α) μετά την πρώτη μαζική εκδήλωση δυναμικής αντίθεσης στη Χούντα (Νομική),
β) ενώ ήδη είχαν γίνει συζητήσεις Φλωράκη-αστών-ιμπεριαλιστών για το καθεστώς μετά τη Χούντα, η οποία τελείωνε,
γ) όταν οι πολιτικοί πρόσφυγες παρέμεναν πλειοψηφικά με τον ΝΖ (άρα, δεν ήταν “χρεοκοπημένος πολιτικά” που έλεγε ο Σεμενκόφ στο “Βήμα” – και ο ΝΖ με 50ετή εμπειρία δεν γίνεται να μην τα λάμβανε αυτά υπόψη, αφήνοντας αρνητικό αίσθημα, την απογοήτευση, να τον κυριεύσει)
και δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε ντοκουμέντα που δημοσιεύτηκαν έκτοτε (1.διαμαρτυρία το ‘72 για – αδικαιολόγητη για “χρεοκοπημένο” – ένταση των μέτρων εναντίον του, 2.απειλές το ‘72 ότι θα έχει την ευθύνη για ό,τι του συμβεί, 3.η παρακολούθηση της διακίνησης της “επιστολής” του ‘67),
τότε, υποτιμάται ότι αυτό σχετίζεται με τη διαμόρφωση του κομματικού συστήματος στην Ελλάδα και τότε (χωρίς ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα στη μέση) και πιθανώς και τώρα, και την συμβολή ενός – έτσι κι αλλιώς υποτιμημένου – ιμπεριαλισμού σε αυτή.
π.
1. Το "πάλευε να δικαιωθεί" δεν είναι απαραίτητο να περιορίζει την προσπάθεια του Ν.Ζ. σε προσωπικό ζήτημα, καμιά φορά ορισμένα πράγματα γράφονται χάριν συντομίας και νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας.
2. Η αυτοκτονία επίσης δεν είναι απαραίτητο να εκφράζει απογοήτευση αλλά να αποτελεί το έσχατο μέσο έντονης πολιτικής διαμαρτυρίας. Το δυστύχημα είναι ότι η απομόνωση και η δυσκολία επικοινωνίας έκαναν εφικτή την απόκρυψή της.
3. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η ιστορία του αντιρεβιζιονιστικού κινήματος και πιο ιδιαίτερα του Ν.Ζ. πάσχει για αντικειμενικούς αλλά και για υποκειμενικούς λόγους. Έχει ήδη επισημανθεί από ένα σχολιαστή ότι ακόμη και άνθρωποι που δηλώνουν φίλοι του, που είχαν επαφή μαζί του (π.χ. Παπαϊωάννου, Πάρνης, Τουλούδης κ.λπ.) αλληλοκαταγγέλλονται ακόμη και για ψεύτικες συναντήσεις και διαλόγους μαζί του. Οι οργανώσεις που αναφέρονταν ή αναφέρονται ακόμη σε αυτό κίνημα είτε αποδέχονται πλήρως είτε στέκονται κριτικά απέναντί του δυστυχώς -και για αντικειμενικούς λόγους- δεν μπόρεσαν να ασχοληθούν στα σοβαρά με την ιστορία τους με αποτέλεσμα πολλά να έχουν αφεθεί σε ιστορικά πονήματα ρεβιζιονιστών σαν τον Ανταίο και του Φ. Ηλιού ή στους γιούς του!
4. Θα συμφωνήσω με τον Ζ ότι πρέπει να προχωρήσουμε με την συνολική κληρονομιά του κινήματός μας περισσότερο όχι για να ξεκαθαρίσουμε θολά σημεία αλλά για να τη χρησιμοποιήσουμε στην από εδώ και πέρα κίνησή μας κρατώντας τα θετικά και πετώντας τα αρνητικά. Θα διαφωνίσω όμως με το "έτσι κι αλλιώς" για τον αν είναι πλαστή ή όχι η επιστολή Ζαχαριάδη. Αλλάζουν τα δεδομένα, και όχι μόνο τα ιστορικά. Δεν θεωρώ ότι είναι ασήμαντο πράγμα η απόδειξη της γνησιότητας ή μη μιας επιστολής που έδωσε ώθηση σε αντιπαραθέσεις και στη διάσπαση ενός κινήματος. Μη ξεχνάμε τη διαμάχη και για παλαιότερες επιστολές του Ζαχαριάδη.
Και για την ευκολία της συζήτησης υπογράφω ως Α!
Η αυτοκτονία ως "έσχατο μέσο έντονης πολιτικής διαμαρτυρίας" υποτιμά το ίδιο το πολιτικό κριτήριο του ΝΖ, για το οποίο έγινε λόγος αλλά μάλλον προσπερνιέται. Την ώρα που “φτάνει στη βρύση”, ένας έμπειρος πολιτικός δεν προτιμά μια τέτοια αδιέξοδη ενέργεια που τα διαλύει όλα (και περιλαμβάνει και απόγνωση). Και, μάλιστα, εν γνώσει του ότι δεν θα μαθευτεί (το ‘72 κατήγγειλλε ένταση της απομόνωσης). Ούτε εμείς, με τη μικρότερη εμπειρία, δεν θα εκτιμούσαμε έτσι, όπως πιθανολογείς, τις εξελίξεις, που τόσους θετικούς παράγοντες περιλάμβαναν, και δεν θα προβαίναμε σε κάτι τέτοιο.
Εδώ ακόμα και μετά το θάνατο του ΝΖ, στους περισσότερους αντιρεβιζιονιστές, αστοί-ρεβιζιονιστές-ιμπεριαλιστές ενέκριναν την αποχώρηση από το ‘77 και μετά. Δηλαδή, αφού είχε κάτσει η μπίλια, είχαν καταλαγιάσει τα πράγματα (μετά και τις απαραίτητες εδώ διασπάσεις), και οι αντιρεβιζιονιστές π.π. θα έρχονταν έτσι μόνο ως μονάδες. Υπάρχει, εξάλλου, και η γραπτή ομολογία Μητσοτάκη για τη συζήτηση για τους σλαβομακεδόνες (που, πέραν του ότι ήταν μειονοτικοί, ήταν και ζαχαριαδικοί πλειοψηφικά), που μαρτυρά μια συζήτηση για το γενικότερο μεταπολιτευτικό σκηνικό και ουδέποτε διαψεύτηκε από τον Φλωράκη.
Είναι αφελές, λοιπόν, να πιστεύουμε ότι το ποιος και αν, πότε και ως τι θα γύρναγε δεν αποτελούσε αντικείμενο μελέτης και ελέγχου από τους αστούς, τους έλληνες ρεβιζιονιστές και τους εκατέρωθεν ιμπεριαλιστές. Γιατί είναι αφελές να νομίζουμε ότι δεν τους νοιάζει τι κομματικό σύστημα θα έχει η Ελλάδα, και το αν θα έχει στη μέση μαζικό επαναστατικό κ.κ., και μάλιστα με ηγεσία με μεγάλη εμπειρία επιπέδου ΝΖ. Αυτό, άρα και το να μην πέφτουμε στις παγίδες τους, είναι κάτι το συγκεκριμένο από την όλη αυτή ιστορία που πρέπει να “χρησιμοποιήσουμε στην από εδώ και πέρα κινήσή μας”. Ας αναφερθούν και άλλα συγκεκριμένα.
π
Πάντως προξενεί εντύπωση ότι η ηγεσία του ρεβιζιονιστικού κόμματος δεν αποτολμάει, τουλάχιστον για την ώρα, να σερβίρει η ίδια τα "καρβέλια" της αυτά από τα επίσημα κομματικά της όργανα, αλλά έχει βάλει μπροστά στην τωρινή επιχείρηση κατασυκοφάντησης του Μ-Λ κινήματος δύο περιθωριακές ιστοσελίδες κολαούζων της. Είναι ολοφάνερο ότι οι κατ' επάγγελμα ρεβιζιονιστές ηγέτες (συνειδητοί ρεβιζιονιστές από τα γεννοφάσκια τους!) και συνώνυμοι με την ίδια την έννοια "οπορτουνιστής", "ρεφορμιστής" και "επαγγελματίας κοινοβουλευτικός καιροσκόπος", οι σημερινοί ηγέτες του "Κ"ΚΕ, αυτοί οι κύριοι και κυρίες που έχουν προσκυνήσει όλες ανεξαιρέτως τις μορφές του αναθεωρητισμού, (από τον Χρουστσόφ ως τον "Γκόρμπυ", και τώρα πλέον και τους τροτσκιστές ψευτοεπαναστάτες του μεσοπολέμου!), αυτοί λοιπόν οι ψευτοκομμουνιστές, οι επιδοτούμενοι από το αστικό κράτος, ξέρουν πολύ καλά ότι, αν αποκοτήσουν να βγούνε οι ίδιοι μπροστά και να ξεράσουν όσα τώρα ξερνάνε οι παρατρεχάμενοι (των σάιτ "Ανορθογράφως" και "Κυρά Κατίνα") εναντίον της Κινεζικής Επανάστασης καί του επαναστατικού Μ-Λ κινήματος, θα γίνουν κυριολεκτικά ρεζίλι των σκυλιών. Το πραγματικό κομμουνιστικό κίνημαωτης χώρας μας, όσο μικρό κι αδύναμο κι αν είναι, έχει ωστόσο στα χέρια του ένα κάρο ντοκουμέντα για το βίο και στην πολιτεία των επαγγελματιών ρεβιζιονιστών ηγετών του Περισσού, για τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα πέντε χρόνια Ντοκουμέντα, που αν γίνουν γνωστά ευρύτερα, τότε πάρα απλοί αγωνιστές, πάρα πολλοί απλοί κομμουνιστές που ακόμα μένουν εγκλωβισμένοι στον παπαρηγισμό-κουτσουμπισμό, αυτοί οι ίδιοι θα... τρίψουν μέχρι και την κομματική τους εφημερίδα στα μούτρα των τωρινών ηγετών τους! Γνώμη μου είναι ότι εφόσον μάς κηρύσσει πόλεμο λάσπης, δεν πρέπει να αφήσουμε σε χλωρό κλαρί τη ρεβιζιονιστική ηγεσία που καπηλεύεται τίτλους, αγώνες και θυσίες που ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΝΉΚΟΥΝ.
Εσύ που είπες ότι ο χώρος σου δεν έπαψε ποτέ να απαιτεί την απελευθέρωση του Νίκου Ζαχαριάδη, είσαι υποκριτής...
Δημοσίευση σχολίου