ΚΙΝΑΛ: Οι εσωκομματικές εκλογές και ο νέος αρχηγός θα λύσουν το πρόβλημα;

Η κούρσα διαδοχής της Φώφης Γεννηματά στο ΚΙΝΑΛ κορυφώνεται σήμερα με την πρώτη εκλογική διαδικασία όπου θα αναδειχθούν οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι για την επόμενη Κυριακή. Είναι βέβαιο ότι αναζητείται επειγόντως λύση που θα διασφαλίζει την “ενότητα”. Όλοι οι συνυποψήφιοι τονίζουν ιδιαίτερα αυτή την παράμετρο. Πίσω από τα επιφαινόμενα, ωστόσο, υποβόσκουν οι κόντρες που άπτονται του βασικού προβλήματος που αντιμετωπίζει αυτός ο αστικός πολιτικός σχηματισμός: Προς τα πού ακριβώς να οδεύσει, πόσο και σε ποιες δυτικές ιμπεριαλιστικές πλάτες να ακουμπήσει, σε ποιες ακριβώς μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου να ποντάρει. “Παπανδρεϊκοί” κι “εκσυγχρονιστές” δείχνουν να θέλουν να “ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς”. Είναι όμως έτσι;

Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, βασικός πυλώνας του αστικού πολιτικού συστήματος για πολλές δεκαετίες, δεν υφίσταται πια. Τη θέση του έχει καταλάβει τα τελευταία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοπίζοντάς το, ως ΚΙΝΑΛ, στην 3η θέση και σε ρόλο “τσόντας” στους δυο βασικούς μονομάχους. Το δίλημμα είναι “σοβαρό”: Με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ; Το βλέμμα όλων είναι στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές και την απλή αναλογική που πονοκεφαλιάζει τα αστικά επιτελεία. Στο πιθανό σενάριο να μην μπορεί να εκλεγεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, η “πολύφερνη” νύφη που λέγεται ΚΙΝΑΛ αποτελεί το μήλο της έριδος.

Το άγχος τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβεται. Με μια έννοια, αυτά τα κόμματα αγωνιούν περισσότερο για το πού “θα κάτσει η μπίλια”. Ο Παπανδρέου δηλώνει θιασώτης της “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης”. Ο Λοβέρδος αποκλείει κάθε συνεργασία με το κόμμα που απομύζησε το ΠΑΣΟΚ εγκολπώνοντας σωρεία στελεχών και μελών του. Η “αυτόνομη πορεία” που στη σημερινή φάση διαλαλούν σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι πάντως, είναι απολύτως σίγουρο ότι την επαύριο των εκλογών θα πάει περίπατο, στον βαθμό που τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου το απαιτήσουν. Σε όλες τις κρίσιμες καμπές, η σοσιαλδημοκρατία, η λεγόμενη κεντροδεξιά πιο σωστά -γιατί για τέτοια μπορούμε να μιλάμε τόσο διεθνώς όσο και στον τόπο μας, πολλές δεκαετίες τώρα- αποτέλεσε έναν απ’ τους στυλοβάτες των λύσεων που προκρίθηκαν και περπάτησαν, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του συστήματος και για όσο χρειάστηκε. Στα δύσκολα, το αστικό αυτό πολιτικό απαράτ έδωσε εξετάσεις και πέρασε επιτυχώς για το σύστημα. Ας θυμηθούμε τη λεγόμενη οικουμενική κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ το 1990 ή πιο πρόσφατα τη μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Η επανεμφάνιση του Γ. Παπανδρέου, ως διεκδικητή της προεδρίας στο κόμμα, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Στην μεταπολιτευτική ιστορία αλλά και πριν τη χούντα, θα τολμούσαμε να πούμε σε όλο τον πολιτικό βίο του νεοελληνικού αστικού κράτους, δεν είναι λίγες οι φορές που πρώην πρωθυπουργοί ή πρώην αρχηγοί κομμάτων “ανασύρονται από την αφάνεια” για να πρωταγωνιστήσουν στη συνέχεια στις κυβερνητικές λύσεις που προκύπτουν. Αστοί πολιτικοί που έπαιξαν κεντρικό ρόλο επί σειρά ετών στο παρελθόν, επανεμφανίζονται σε ενεστώτα χρόνο για να συμβάλουν στις λύσεις που τα αστικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα διαμορφώνουν. Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να ειδωθούν και οι παρεμβάσεις Καραμανλή, Σαμαρά, Βενιζέλου ή και του Σημίτη κατά καιρούς.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, οπωσδήποτε, για το ΚΙΝΑΛ είναι η μετατόπιση της βάσης αναφοράς του. Το παρελθόν μπορεί μόνο ως ένα σημείο να το τροφοδοτήσει. Aκόμη κι αν δεχτούμε ότι ο θάνατος της Γεννηματά μπορεί να του δώσει κάποιους πόντους, αυτό θα είναι χωρίς αμφιβολία κάτι πρόσκαιρο. Αυτή η βάση, όσο κι αν “προδόθηκε”, εξακολουθεί να βρίσκει “αποκούμπι” στον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας σήμερα ως δεδομένο την ηγεμόνευσή του στον χώρο αυτό. Το πλαίσιο κίνησής του, επομένως, είναι στενό, αν συνυπολογίσει κανείς ότι δεν διαφαίνεται δραστική πριμοδότησή του από τα κέντρα εξουσίας εντός κι εκτός της χώρας, σε σχέση πάντα με την τωρινή αξιωματική αντιπολίτευση. Το δικομματικό πολιτικό σκηνικό, παρά τις σοβαρές κατά καιρούς τρικυμίες του, εξακολουθεί να αποτελεί τη βασική γραμμή πλεύσης του πολιτικού συστήματος και στη χώρα μας.

Είναι όλα γραμμικά και προβλέψιμα, λοιπόν, για το ΚΙΝΑΛ; Θα λέγαμε ότι οι “φουρτούνες” μέσα στις οποίες πλέει το αστικό καράβι την περίοδο αυτή είναι εκείνες που αναγκάζουν τα επιτελεία να επαναφέρουν στο προσκήνιο έως και θεωρούμενα ως “καμένα χαρτιά”. Αυτές έχουν ως βαθύτερη αιτία τους ρόλους που “προβάρονται” για την άρχουσα τάξη στην περιοχή, σε συνδυασμό με την υποβάθμιση που έχει υποστεί τα τελευταία δέκα χρόνια στο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο και εν γένει στο “μπόι” της. Ο ΓΑΠ και τα στελέχη που τον στηρίζουν, εξακολουθούν, ως “παλιές και δοκιμασμένες καραβάνες”, να έχουν τα φόντα να παίξουν έναν ρόλο. Με μια έννοια, αυτή η “ανακύκλωση” προσώπων είναι κομμάτι του αδιεξόδου μέσα στο οποίο βρίσκεται η ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, αδυνατώντας, με βάση τα χαρακτηριστικά και τη φύση της, να “γεννήσει” νέους πολιτικούς ηγέτες στη σύγχρονη εποχή. Το ποιοι και πόσοι εντός κι εκτός κόμματος θα πλαισιώσουν την προσπάθεια αυτή παραμένει να το δούμε. 

Με όποιον αρχηγό, πάντως, το ΚΙΝΑΛ θα παραμείνει μια αντιλαϊκή κι αντεργατική δύναμη, που τίποτε δεν έχουν να περιμένουν από αυτήν οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία.

Από την Προλεταριακή Σημαία