Το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης εξέλιξης ζούμε σε ό,τι αφορά τον αγώνα ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη. Η κυριαρχία της γραμμής του ΠΑΜΕ, προσδιορισμένη από τα χαρακτηριστικά του πολιτικού του φορέα –του ΚΚΕ, συνεχίζει να ορίζει τις εξελίξεις και να παράγει τα αρνητικά τους δεδομένα. Η στάση του πριν την ψήφιση του νόμου και ειδικά η ακύρωση της απεργίας στις 3 Ιούνη είχαν δείξει το βασικό πλαίσιο και τα όρια της κίνησής του. Η σύσκεψη στο Σπόρτιγκ στις 5 Οκτώβρη, με εκατοντάδες συνδικαλιστικά όργανα στην τεράστια πλειοψηφία των οποίων κυριαρχούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, επίσης έδειξε διαθέσεις. Με προμετωπίδα την κατεύθυνση «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά» και με άλλοθι το «συνολικό πλαίσιο» για αυξήσεις, συλλογικές συμβάσεις κοκ. αλλά και χρησιμοποιώντας, στη λάθος κατεύθυνση, τους αγώνες που είχαν προηγηθεί ή οργανώνονταν, ο αγώνας ενάντια στο νόμο υπονομεύτηκε.
Παρά τις μεγάλες κουβέντες περί «απεργιακού μετώπου», «απεργιακής κλιμάκωσης τους επόμενους μήνες» κ.λπ., το απογευματινό συλλαλητήριο στις 4 Νοέμβρη με κεντρικό σύνθημα «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά» δεν βρήκε καμία συνέχεια. Άλλωστε η κατεύθυνσή του ήταν φανερή και αποτυπώθηκε και στη μειωμένη του μαζικότητα για τα δεδομένα του ΠΑΜΕ και παρότι πλήθος ΔΣ που δεν ελέγχονται από δυνάμεις του ΠΑΜΕ είχαν βγάλει αποφάσεις «στήριξης». Η ένταξη στον όλο σχεδιασμό και δυνάμεων εκτός ΠΑΜΕ, απ’ την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ως την αυτονομία, σε ουσιαστική αν και συγκαλυμμένη αντιπαράθεση με την κατεύθυνση ανατροπής του νόμου, υπονόμευσε ακόμα περισσότερο την υπαρκτή δυνατότητα συγκροτημένης ανάδειξης μιας άλλης γραμμής, που έγινε ωστόσο προσπάθεια καταγραφής με τη διαφοροποίηση που επέλεξε η Ταξική Πορεία στη διαδήλωση εκείνη τη μέρα.
Μ’ αυτά τα δεδομένα άνοιξε ο δρόμος ώστε ο «απεργιακός Δεκέμβρης» να δώσει τη θέση του στο απόλυτο σύρσιμο πίσω από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, οι οποίες αποφάσισαν να μην προκηρύξουν ούτε καν την «παραδοσιακή» (καθόλου δεδομένη πλέον) 24ωρη απεργία «για τον προϋπολογισμό». Η ΑΔΕΔΥ μάλιστα, μέσω εκτελεστικής επιτροπής, παράκαμψε την «απόφαση» του Γενικού της Συμβουλίου που έκανε λόγο για απεργία ήδη απ’ το Νοέμβρη, ενώ στέλεχός της δήλωσε ότι συνεννοήθηκε με το ΕΚΑ το οποίο επίσης δεν σχεδίαζε κάποια απεργία. Τα εκατοντάδες συνδικαλιστικά όργανα (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) που ελέγχει το ΠΑΜΕ αποφάσισαν, ελεύθερα απ’ την παρεμβολή των αστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, τη διοργάνωση απογευματινού συλλαλητηρίου στις 16 Δεκέμβρη, με πλαίσιο στο οποίο ο νόμος Χατζηδάκη αποτελεί «ένα από τα ζητήματα».
Μόνο που η απραξία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, έστω ντυμένη με «αγωνιστικές κορώνες», καθόλου δεν μειώνει τη σημασία που έχει ο νόμος Χατζηδάκη για τους εργαζόμενους, τα δικαιώματά τους, τη δυνατότητά τους ν’ αντιστέκονται και να παλεύουν. Οι τοποθετήσεις που μιλούν για «κατάργηση των αντεργατικών διατάξεων», αφήνοντας να εννοηθεί η διατήρηση των «φιλεργατικών διατάξεων», προσπαθούν ν’ αποφύγουν την ανάγκη ευθείας σύγκρουσης με την επίθεση του συστήματος, της οποίας κόμβος είναι ο νόμος στο σύνολό του. Οι τοποθετήσεις που αντιμετωπίζουν την πάλη ενάντια στο νόμο ως ζήτημα που θα θέσει το κίνημα «παρεμπιπτόντως», καθώς θα παλεύει για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα «σαν να μην υπάρχει», δεν μπορούν να τον εξαφανίσουν.
Το σύστημα ψήφισε αυτό το αντεργατικό έκτρωμα για να το επιβάλει, γι’ αυτό και προβλέπει πολύ σοβαρές συνέπειες για όσους δεν τηρούν τις προδιαγραφές του, που έχουν χαρακτήρα μόνιμο, διαρκούς κρατικού ελέγχου και παρέμβασης, όχι «μια κι έξω» δήλωσης. Γι’ αυτό και το πλαίσιο που διαμορφώνει δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει κάθε σωματείο μόνο του, αλλά απαιτεί μάχη κεντρικού πολιτικού χαρακτήρα. Πλήθος σωματείων και κλάδων έχουν ήδη βρει απέναντί του διατάξεις του ειδικά σ’ ό,τι αφορά το δικαίωμα στην απεργία, χωρίς ουσιαστική δυνατότητα απάντησης, ανεξάρτητα από το πόσο επιλέγει το σύστημα να τον εφαρμόσει σ’ όλη του την έκταση σ’ αυτή τη φάση. Μέχρι τώρα, κάθε σωματείο παραμένει μόνο του παρά τις αντίθετες διακηρύξεις στο Σπόρτιγκ και αλλού.
Παραμένει λοιπόν η ανάγκη να δημιουργηθεί μέτωπο για την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη. Μέτωπο που μπορεί και πρέπει να ενισχυθεί με την άρνηση υποταγής στις προδιαγραφές του νόμου, η οποία όμως δεν αρκεί καθ’ αυτή για να τον ανατρέψει. Μέτωπο που όχι μόνο δεν είναι αντιπαραθετικό προς τους επί μέρους αγώνες που ξεσπούν και θα ξεσπάσουν, αλλά, καθώς η κατεύθυνση της ανατροπής του νόμου θα παίρνει σάρκα και οστά, μπορεί να τους στηρίξει και να τους ενισχύσει. Όλοι άλλωστε αναγνωρίζουν ότι κάθε αγώνας βρίσκει μπροστά του το νόμο, το ζητούμενο όμως είναι η συγκρότηση της πάλης για την ανατροπή του. Κάθε πρωτοβουλία που μπορεί να συμβάλει σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι θετική και χρειάζεται πολιτική και οργανωτική στήριξη. Που συμπεριλαμβάνει και την αντιπαράθεση με λαθεμένες αντιλήψεις και πρακτικές, ώστε να κινείται πραγματικά σ’ αυτή την κατεύθυνση κι όχι να την υπονομεύει, με αυταπάτες και λογικές «συνεχίζουμε όπως πριν», οι οποίες μόνο σε απογοήτευση και αποστράτευση μπορούν να οδηγήσουν καθώς η πραγματικότητα θ’ αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι «όπως πριν».
Η Ταξική Πορεία έχει κινηθεί μ’ αυτή τη λογική απ’ όταν ο νόμος πρωτοπαρουσιάστηκε, το φθινόπωρο του 2020. Θα συνεχίσει να παλεύει για την κοινή δράση όσων δυνάμεων και αγωνιστών θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη, χτίζοντας τους όρους που απαιτούνται για έναν τέτοιο στόχο. Στόχο αναγκαίο για όποιον θέλει να υπηρετήσει το κίνημα, τα εργασιακά δικαιώματα και τους εργατικούς αγώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου