Χιλιάδες λαού διαδήλωσαν το Σάββατο 22/1 σε μια σειρά πόλεις της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Πάτρα, Ηράκλειο, Χανιά) ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που καταδικάζει το λαό στο έλεος της πανδημίας του COVID-19, χωρίς πραγματική προστασία, χωρίς περίθαλψη και, αντί γιαυτά, σε κάθε είδους χαρατσώματα και σε παραπέρα χτύπημα δικαιωμάτων.
· Έστω και καθυστερημένα σε σχέση με το ξέσπασμα της πανδημίας και την εκδήλωση της πολιτικής αυτής, εκφράστηκε στο δρόμο μια πρώτη μαζική λαϊκή αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική και μια διάθεση για διεκδίκηση. Διεκδίκηση για περίθαλψη, για πραγματικά μέσα προστασίας, για ζωή με δικαιώματα. Φάνηκε ξανά πως ο λαός, οι εργαζόμενοι κι η νεολαία έχουν πραγματικές δυνατότητες ν’ αναπτύξουν την πάλη τους και να μετατρέψουν την οργή και την αγανάκτηση τους, σε αγώνα, όσο δύσκολος κι αν θα είναι αυτός. Η μαζικότητα κι ο παλμός των διαδηλώσεων αποτελεί απάντηση στην απογοήτευση, σε λογικές πως «ο λαός δεν τραβάει» ή – ακόμα χειρότερα – πως ο λαός έχει υποταχθεί, ή στην αναζήτηση διεξόδου στις… εκλογές και σε μια άλλη διαχείριση/διακυβέρνηση, δήθεν φιλολαϊκή.
· Αποτελεί όμως και μια πρώτη απάντηση σε όλους αυτούς που αναζητούσαν να βρουν «ευφάνταστους τρόπους» (και καθόλα ανώδυνους για το σύστημα και την κυβέρνηση) για να «προσελκύσουν» το λαό σε κινητοποιήσεις, που ακριβώς επειδή «δεν τραβάει» χρειάζεται να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος πέρα απ΄ τα «τετριμμένα». Λες και οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις και, παραπέρα, οι απεργίες και οι κάθε είδους κινητοποιήσεις, αποτελούν απλά κάποιες «μορφές». Και πως αυτό που μας λείπει είναι το «συμβολικό» που θα ευαισθητοποιήσει και όχι η απάντηση στην αποσυγκρότηση του κινήματος.
· Η μαζική συμμετοχή, τα αιτήματα ενάντια στο κλείσιμο και για τη λειτουργία των Νοσοκομείων (Λοιμωδών Θεσσαλονίκης, Παίδων Πεντέλης για παράδειγμα), για ΜΕΘ, για προσλήψεις υγειονομικών και για δωρεάν διάγνωση και μέσα προστασίας αποτελούν ταυτόχρονα μια απάντηση σ’ όλους αυτούς που χαρακτηρίζονταν από αδυναμία να θέσουν συγκεκριμένους στόχους πάλης και πρόβαλαν μια θολή, άνευρη και αταξική …. «μέρα για την υγεία». Απόψεις που προβλήθηκαν κατά κόρων στις συνεχείς συσκέψεις που πραγματοποιήθηκαν για τις 22/1, στην Αθήνα.
· Αποδείχθηκε πως ακόμα κι όταν ο προγραμματισμός για την πραγματοποίηση κινητοποιήσεων δεν γίνεται με τους καλύτερους όρους, πρωτοβουλίες για την πραγματοποίηση τους πρέπει να παίρνονται (με συσκέψεις και συντονισμό οργανώσεων και συλλογικοτήτων, με επιτροπές αγώνα και με άλλες μορφές κοινής δράσης). Για να δώσουν τη δυνατότητα στο λαό να βγει στο προσκήνιο και να εκφράσει την αντίθεση του. Πόσο μάλλον όταν η πίεση που ασκεί η ίδια η κατάσταση αναγκάζει ακόμα και δυνάμεις που παίζουν στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό να μην αγνοήσουν τις κινητοποιήσεις αυτές, με αποτέλεσμα μια ακόμα πιο διευρυμένη συμμετοχή κόσμου.
· Δεν έλλειψε βέβαια η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να καπηλευτεί τις διαδηλώσεις τη στιγμή που ακόμα και η λεγόμενη αντιπολίτευση του (πάντα στο πλαίσιο του κυρίαρχου αστικού πολιτικού σκηνικού), και για το μέτωπο της πανδημίας, είναι ανύπαρκτη.
· Ταυτόχρονα φάνηκε πως η λογική της… αναμονής να πάρουν τα εργατικά σωματεία και άλλοι μαζικοί φορείς (και με δεδομένη και την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονται) πρωτοβουλίες για την πραγματοποίηση κινητοποιήσεων, ή ακόμα και αναμονής των κινήσεων του ΚΚΕ, αποτελεί άλλοθι αδράνειας. Πόσο μάλλον όταν είναι πασιφανές πως οι κινητοποιήσεις αυτές έχουν ήδη καθυστερήσει!
· Κάποιες πολιτικές δυνάμεις έλαμψαν κυριολεκτικά με την απουσία τους απ΄ τις κινητοποιήσεις αυτές! Και δεν αναφερόμαστε μόνο ή κύρια στο ΚΚΕ και στην πολιτική του απροθυμία ν΄ αναπτυχθεί κίνημα που θα ανατρέψει την πολιτική αυτή και θα επιφέρει νίκες για το λαό, και στις εικονικές, συμβολικές και κομματικές του κινήσεις. Αλλά και σε δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που κατά τ’ άλλα «ορκίζονται» στην ανάπτυξη αγώνων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Εγκλωβισμένες στα πολιτικά τους αδιέξοδα, είτε σε λογικές δορυφοριοποιησης στην επίσημη Αριστερά ή σ’ έναν «νέο» «αριστερό κυβερνητισμό» (κάποιες), είτε στη στρεβλή αντίληψή τους για το μαζικό κίνημα (κάποιες άλλες).
Ο αγώνας αυτός πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί, παρότι ο δρόμος θα είναι μακρύς και θ’ αντιμετωπίζει δυσκολίες. Με πρωτοβουλίες, κεντρικές και σε χώρους, με εκδηλώσεις, παρεμβάσεις, συνελεύσεις, διαδηλώσεις και με κάθε είδους κινητοποιήσεις με συγκεκριμένες στοχεύσεις. Και κινητοποιήσεις σαν κι αυτές που έγιναν αποτελούν μια καλή βάση για τη συνέχιση του.
Βάρλας Γιάννης
Κατσένης Στράτος
Στελέχη του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου