Πέρασαν πέντε χρόνια…

Τηλέφωνα χτύπησαν, μηνύματα ταξίδεψαν σε όλη τη χώρα κι έξω απ’ αυτή. Γόνατα λύγισαν, μάτια βούρκωσαν, καρδιές σφίχτηκαν. Ο Γρηγόρης…

Έπρεπε να μάθουμε να ζούμε και να παλεύουμε χωρίς αυτόν. Χωρίς τον απλό, λαϊκό, μα τόσο βαθύ και επαναστατικό πολιτικό του λόγο. Χωρίς την ατέλειωτη πίστη του στη λαϊκή υπόθεση. Χωρίς το κουράγιο που μας έδινε και στις πιο δύσκολες στιγμές και που δεν του τέλειωνε ποτέ, όσο κι αν μας έδινε. Χωρίς την καθοδήγησή του.

Ο Γρηγόρης έζησε σαν πραγματικός κομμουνιστής. Ήταν πρότυπο κομμουνιστή. Γιατί αφιέρωσε τη ζωή του στο κίνημα, γιατί παρέμεινε ενεργός στην οργανωμένη πάλη μέχρι το τέλος, γιατί ακόμα και όταν βρέθηκε μόνος στην Αθήνα, από μια καθοδήγηση που τα παράτησε, δεν το έβαλε κάτω και πάλεψε να κρατήσει την οργάνωση ζωντανή. Γιατί πίστευε πως η επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση δεν είναι μόνο χρήσιμη, είναι απολύτως αναγκαία για το λαϊκό κίνημα σε όλες τις εποχές. Και κυρίως όταν το σύστημα προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο…

Αυτή του η στάση ζωής τον κατοχύρωσε όχι μόνο σε μας τους συντρόφους του στο ΚΚΕ(μ-λ), ούτε μόνο στους συντρόφους του TKP/ML, αλλά σε όλο τον κόσμο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και στα μέλη και στελέχη αριστερών και επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων απ’ όλον τον κόσμο που τον γνώρισαν και δούλεψαν μαζί του στο πλαίσιο του κινήματος, σε πολιτικές συνεργασίες, σε διεθνιστικές συναντήσεις.

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, συνεχίζουμε χωρίς το Γρηγόρη. Συνηθίζουμε να λέμε πως ακόμα κι αν λείπει είναι δίπλα μας στη διαδήλωση, στη συνέλευση, στη συνεδρίαση. Γιατί είναι δίπλα μας η στάση του, η άποψή του, η πάλη του. Όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την οργάνωσή μας και στα οποία η συμβολή του Γρηγόρη ήταν καθοριστική.

Όμως ο Γρηγόρης δεν είναι μαζί μας εδώ και πέντε χρόνια. Που είναι και πολλά και λίγα ταυτόχρονα. Κι άλλες φορές φαίνεται να έχουμε συνηθίσει την απουσία του κι άλλες όχι.

Είναι κοινότυπο, αλλά πάντως αληθινό να λέμε ότι θα συνεχίσουμε στο δρόμο που κι εκείνος βάδισε. Όχι για να τιμήσουμε τη μνήμη του, αλλά γιατί σ’ αυτόν το δρόμο τον γνωρίσαμε, αυτόν το δρόμο βαδίσαμε μαζί του, αυτόν το δρόμο καλούμε και όλο το λαό να βαδίσει.

Απλώς, μάλλον δε θα μας φύγουν ποτέ από το μυαλό τρεις λέξεις που είπε στην κηδεία του ένας άλλος μεγάλος απών, πλέον, ο Στέφανος Καραμήτρος, πριν αρχίσει με τη βαθιά φωνή του τη Διεθνή…

Α ρε Γρηγόρη… 

K.B.