Τις τελευταίες μέρες, η αύξηση των κρουσμάτων του κορονοϊού έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, με περίπου 250.000 νέες μολύνσεις να καταγράφονται σε 8 μέρες, το δείκτη θετικότητας να ξεπερνάει το 24,5% και τη συντριπτική πλειοψηφία των κρουσμάτων να είναι «ορφανά», χωρίς δηλαδή ξεκάθαρη την πηγή της μόλυνσης. Είναι φανερό ότι έχουμε αφεθεί στην τύχη μας, ή πιο σωστά στην ατυχία μας.
Η κυβέρνηση κι οι (ει)δικοί της επιτροπής ελπίζουν ότι το στέλεχος Όμικρον προκαλεί ηπιότερη νόσο από το Δέλτα και, εκτός απ’ την απαγόρευση της μουσικής και τον περιορισμό του ωραρίου της εστίασης στις 12:00 δεν βλέπουν ανάγκη άλλων μέτρων. Δύο μάσκες στα ΜΜΜ ή στους χώρους μεγάλου συνωστισμού κι ένα επιπλέον self test στους μαθητές των πηγμένων τάξεων «κι όλα θα πάνε καλά».
Οι 21.000 νεκροί απ’ την αρχή της πανδημίας, το ότι για βδομάδες έχουμε πάνω από τους διπλάσιους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού απ’ το μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών, ακόμα κι η μελέτη Λύτρα-Τσιόδρα που αποδεικνύει ότι το 30% περίπου των νεκρών οφείλεται στις ανεπάρκειες του συστήματος περίθαλψης είναι ψιλά γράμματα για τους «άριστους» που αποφασίζουν για τις ζωές μας.
Την ίδια ώρα η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι παραπάνω από τραγική. Στους 40.000 εργαζόμενους όλων των κλάδων που ήταν οι ελλείψεις προσωπικού πριν τη πανδημία, προστέθηκαν περίπου 2.000 ακόμη που φύγανε με σύνταξη τα δυο τελευταία χρόνια, 7.000 που είναι σε αναστολή εδώ και 4 μήνες και περίπου άλλοι 2.000 που νοσούν και είναι σε καραντίνα. Αν υπολογίσουμε και τους εργαζόμενους που δουλεύουν στα εμβολιαστικά κέντρα (που μετακινήθηκαν απ’ τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας) καταλαβαίνουμε ότι, ακόμη και 12.000 εργαζόμενους να προσέλαβε η κυβέρνηση (που στην πραγματικότητα στους περισσότερους απλά ανανέωσε τη σύμβαση), οι ελλείψεις είναι μεγαλύτερες από ό,τι πριν την πανδημία. Σε πολλά τμήματα εργάζονται με ένα ρεπό τη βδομάδα, ή ακόμα και χωρίς ρεπό. Η άρση της αναστολής των αδειών είναι δώρο άδωρο, αφού ελάχιστοι μπορούν να πάρουν. Οι αναγκαστικές μετακινήσεις σε άλλο τμήμα ή και άλλο νοσοκομείο τείνουν να γίνουν καθημερινό φαινόμενο. Οι υπεύθυνοι επιχειρούν να κουκουλώσουν το πρόβλημα μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις μέρες της καραντίνας (από 7 σε 5) και περιορίζοντας τα τεστ στο υγειονομικό προσωπικό, μια τακτική που είναι πολύ πιθανό ότι αυξάνει τη διασπορά και μεταξύ των εργαζόμενων και μεταξύ των ασθενών.
Οι εισαγωγές αυξάνονται καθημερινά, έχοντας στην πραγματικότητα ξεπεράσει τα όρια και των υποδομών και των εργαζόμενων, που εκτός από λίγοι και χτυπημένοι κι οι ίδιοι απ’ τον ιό, είναι και σωματικά και ψυχικά διαλυμένοι από μια διετία εξοντωτικών όρων δουλειάς και χιλιάδων απωλειών. Η πρόσφατη καταγγελία νοσηλεύτριας στον Ευαγγελισμό (με δερματίτιδα η ίδια λόγω στρες) ότι, σε κλινική COVID, 2 νοσηλευτές έχουν να φροντίσουν 46 ασθενείς, έφερε στην επιφάνεια πλήθος καταγγελιών από συγγενείς αρρώστων (από κορονοϊό ή άλλες ασθένειες) που, είτε σ’ αυτό το κύμα είτε στα προηγούμενα, έμειναν για ώρες ή και μέρες χωρίς βασική φροντίδα, απομονωμένοι, χωρίς καν τη δυνατότητα να τους φροντίζουν οι δικοί τους άνθρωποι, όπως γινόταν πριν την πανδημία. Οι διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ εξακολουθούν να περιμένουν σε βάρος της ζωής τους ένα κρεβάτι εντατικής. Παρ’ όλα αυτά, κουβέντα δεν γίνεται ούτε για προσλήψεις ούτε για επιστροφή στις θέσεις τους των υγειονομικών που δεν έχουν εμβολιαστεί. Ούτε καν για καλύτερα μέτρα προστασίας στους ελάχιστους που έχουν απομείνει στα νοσοκομεία, με τις μάσκες υψηλής προστασίας να δίνονται μόνο σε όσους έρχονται σε επαφή με επιβεβαιωμένα κρούσματα.
Η κυβέρνηση ακολουθεί πιστά την πολιτική της στην περίθαλψη, όπως κάνει εδώ και δυο χρόνια, ακόμα και σήμερα που η κατάσταση έχει ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο. Μας θυσιάζει για τα κέρδη του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου. Δεν πρόκειται να κάνει τίποτα από αυτά που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της πανδημίας αν δεν αναγκαστεί από τους αγώνες των εργαζόμενων και του λαού. Αγώνες αναγκαίοι για την υπεράσπιση της ζωής μας!
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου