Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει εμπλοκή της χώρας μας στις επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις με επίκεντρο την Ουκρανία. Αυτό που εξετάζεται είναι ο βαθμός συμμετοχής της. Η αστική τάξη και η κυβέρνησή της, άλλωστε, δεν το κρύβουν καθόλου. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που εισπράττουν καθημερινά τα εύσημα από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά τους αφεντικά, τις ΗΠΑ. Για να μπουν αυτόματα στο κάδρο των στόχων ανταπάντησης του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Για το λαό μας, μόνο ανατριχίλα προκαλούν οι μωροφιλοδοξίες του ντόπιου κατεστημένου. Οι “γεωπολιτικές αναβαθμίσεις” που ορέγεται η ολιγαρχία του πλούτου στη χώρα μας, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, περνούν και μέσα απ’ την… Ουκρανία!
Ο πολυπράγμων αμερικανός πρέσβης Πάιατ (πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία και επικεφαλής της ενορχήστρωσης “στο πεδίο” του φασιστικού πραξικοπήματος του Μεϊντάν, για να μημ ξεχνιόμαστε) σχεδόν επί καθημερινής βάσεως κάνει εγκωμιαστικές δηλώσεις για τη στάση της χώρας μας: “ΗΠΑ και Ελλάδα δεσμεύονται να στηρίξουν την ουκρανική κυριαρχία και ακεραιότητα. Οι φίλοι μας στην Ελλάδα είναι πολύ σημαντικοί”! Και πώς να μην κάνει τέτοιου τύπου δηλώσεις, όταν ολόκληρη η χώρα μας έχει μετατραπεί σε μια αμερικανονατοϊκή βάση; Πώς να μην αισθάνεται το αφεντικό, όταν του έχουν παραδοθεί “τα κλειδιά” του σπιτιού που λέγεται Ελλάδα; Το σύνολο των εγχώριων Βάσεων έχει ενεργοποιηθεί για την υποστήριξη των επιθετικών πολεμικών κινήσεων του ΝΑΤΟ, με προεξάρχουσες τη Σούδα και την Αλεξανδρούπολη. Τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και που διοχετεύονται από την ίδια την πρεσβεία της Βασιλίσσης Σοφίας δίνουν το μέγεθος του πολεμικού έμψυχου και άψυχου υλικού που “διέρχεται” από το οικόπεδο Ελλάδα.
Είναι ακριβώς αυτό το γεγονός που έχει κάνει “διπλωματικά έξαλλους” τους ρώσους αντιπάλους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που με απανωτές δηλώσεις τόσο του ίδιου του Λαβρόφ προς τον έλληνα ομόλογό του όσο και του εκπροσώπου του Κρεμλίνου Πεσκόφ θέτουν τη χώρα προ των συνεπειών που μπορεί να αντιμετωπίσει και να υποστεί: “Κάποιοι θέλουν να μπλέξουν την Ελλάδα σε περιπέτειες που εξυπηρετούν τα σχέδιά τους για τον περιορισμό της Ρωσίας μέσω της δημιουργίας τετελεσμένων στα ρωσικά σύνορα”! Η δήλωση αυτή της ρωσικής πρεσβείας στη Αθήνα απηχεί χωρίς περιστροφές την έντονη δυσφορία της ρωσικής πλευράς, αλλά αποτελεί και μια σχεδόν ευθεία απειλή με βάση τη στάση της χώρας μας. Ιδιαίτερα έχει τεθεί το θέμα της βάσης της Αλεξανδρούπολης που στοχεύει εμφανέστατα προς βορρά, τις βορειοανατολικές χώρες των Βαλκανίων δηλαδή και τη Μαύρη Θάλασσα. Ακόμη και οι “ανησυχίες” της Τουρκίας για τη συγκεκριμένη βάση διασκεδάζονται με δηλώσεις του Πάιατ ότι η Αλεξανδρούπολη “βλέπει” προς βορρά και όχι ανατολικά.
Η επίσκεψη Δένδια στα γραφεία της Ειδικής Αποστολής Επιτήρησης του ΟΑΣΕ στην Ουκρανία και οι ταυτόχρονες και μετέπειτα δηλώσεις του “χαιρετίστηκαν” δεόντως απ’ την αμερικανική πλευρά. Όσο κι αν τα ντόπια ΜΜΕξαπάτησης κεντράρισαν στο ελληνικό στοιχείο της Μαριούπολης, εκπροσώπους του οποίου συνάντησε ο έλληνας ΥΠΕΞ, η “αποστολή” είχε κυρίως στόχο να δηλώσει το ελληνικό «παρών» στο θερμοπολεμικό κλίμα που εξυφαίνεται από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία στην περιοχή. Ποιο άλλο πολιτικό νόημα θα μπορούσε κάποιος να αποδώσει στο ταξίδι αυτό όταν, αμέσως μετά την επιστροφή του, ο Δένδιας ενημέρωσε για τα αποτελέσματά του, ποιον άλλον, τον αμερικανό πρέσβη. Τόσο “ελληνική” αποδείχτηκε κι αυτή η “πρωτοβουλία”! Και μπορεί ο Πάιατ να μιλά υποκριτικά για “κυριαρχία και ακεραιότητα” της Ουκρανίας (έναντι των ρώσων ιμπεριαλιστών, βεβαίως βεβαίως), ο Δένδιας ωστόσο απ’ την πλευρά του - με την αμετροέπεια που διακρίνει την άρχουσα τάξη - το “τερμάτισε”, μιλώντας ακόμη και για… “ανεξαρτησία” της Ουκρανίας! Όπως της… Ελλάδας, θα λέγαμε.
Το πόσο ψεύτικα “ενδιαφέρεται” η κυβέρνηση για την τύχη των ομογενών της Μαριούπολης φάνηκε από τη στάση της απέναντι στη δολοφονία των δύο και τον σοβαρό τραυματισμό άλλων δύο από πυρά επίλεκτου φασιστικού σώματος του ουκρανικού στρατού. Ούτε εξηγήσεις ζήτησε, ούτε καταγγελία έβγαλε, ούτε απαίτησε να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι. Μάλιστα στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ότι καθόλου “μεθυσμένοι” δεν ήταν, αλλά είχαν πάει στην περιοχή για παιδομάζωμα-στρατολόγηση στις τάξεις του ουκρανικού στρατού. Στην αντίδραση των ομογενών, απλά τους καθάρισαν! Μπροστά στις δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ και στην υποταγή στις ΗΠΑ αλλά και στη στήριξη του φασιστικού καθεστώτος του Κιέβου, αντιμετωπίστηκαν από την άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της ως τελείως αναλώσιμοι.
Μέρα με τη μέρα η κυβέρνηση της ΝΔ, στη ρότα όλων των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, εμπλέκει τη χώρα και το λαό μας σε θανάσιμους πολεμικούς κινδύνους. Όσο κι αν υπάρχει χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα στην Ουκρανία και την Ελλάδα, όσο κι αν δεν υπάρχουν σύνορα που να συνδέουν τις δύο χώρες, οι φυσικές αποστάσεις έχουν δώσει τη θέση τους στις κοντύτερες “πολιτικές”, αυτές που προκύπτουν από τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η άρχουσα τάξη έναντι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Πόσο “ασφαλείς”, αλήθεια, μπορούν να αισθάνονται οι εργαζόμενοι, ο λαός και πιο πολύ η νεολαία από όλες αυτές τις εκδουλεύσεις με το αζημίωτο των ντόπιων πατριδοκάπηλων; Και τι είδους “ανάπτυξη” είναι αυτή που στερεί ακόμη και τα στοιχειώδη από τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου και τα παιδιά του, στο βωμό της υποτέλειας και των ονειρώξεων των εκμεταλλευτών τους;
Δεν πρόκειται καθόλου για “θεωρητικά” ερωτήματα. Η σαφής τοποθέτηση του ρώσικου ιμπεριαλισμού έναντι της χώρας μας δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Μπορεί προς το παρόν να μην έχει ζητηθεί η συμμετοχή σε κάποιου είδους “εκστρατευτικό σώμα”, όπως το 1920, για την Ουκρανία, τα δεδομένα όμως δεν απαλλάσσουν την ελληνική επικράτεια από το να συμπεριληφθεί “επάξια” σε στόχο αντιποίνων. Μόνο που για μια ακόμη φορά θα τα πληρώσει ο λαός και όχι το ντόπιο εξαρτημένο κεφάλαιο. Η ευκολία “διαφυγής” του κινδύνου ανήκει στην αστική τάξη. Η δυσκολία ανάπτυξης μαζικού αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος είναι αποκλειστική υπόθεση του λαού και των πολιτικών και κοινωνικών του δυνάμεων!
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου