Συγκεκριμένα:
- Σούδα και Αλεξανδρούπολη πρόκειται να χρησιμοποιηθούν ως κόμβος μεταφοράς στρατευμάτων σε ενδεχόμενη σύγκρουση στην ανατολική Ευρώπη
- Η ελληνική αεροπορία επιτηρεί τον εναέριο χώρο Β. Μακεδονίας και Μαυροβουνίου, περιοχή έντονου αμερικανορωσικού ανταγωνισμού!
Μικρότερη ή μεγαλύτερη ελληνική εμπλοκή υπάρχει και σε άλλα μέτωπα.
«Σημαντικό και πολύ καλοδεχούμενο σημάδι στήριξης για τη σημαντική δουλειά του ΟΑΣΕ στην Ουκρανία», χαρακτήρισε ο πρέσβης Πάιατ την επίσκεψη Δένδια (31/1) στην Ουκρανία και στα γραφεία του Οργανισμού στη Μαριούπολη. Ενώ ο Ουκρανός ομόλογός του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για την απόφασή του να επισκεφθεί τη χώρα του «σε αυτή την περίοδο προκλήσεων».
Από όλες τις πλευρές η επίσκεψη Δένδια στη Μαριούπολη, όπου ζει ελληνική μειονότητα και βρίσκεται στο διάδρομο που ενώνει τα ρωσικά εδάφη με την Κριμαία, χαρακτηρίστηκε σαν ένδειξη πλήρους εναρμόνισης της Ελλάδας με τη Δύση, μολονότι η κυβέρνηση προσπάθησε να δώσει και έναν χαρακτήρα στήριξης των ομογενών, ως «μητέρα πατρίδα», αναζητώντας ρόλο που οι γείτονες και ανταγωνιστές της (Τουρκία) παίζουν με πολύ πιο αποδοτικό τρόπο.
Φυσικά δεν χρειαζόταν αυτή η επίσκεψη για να υποδηλωθεί η άμεση εμπλοκή της χώρας στην ουκρανική κρίση και στον οξύτατο ανταγωνισμό ΗΠΑ και ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, που εξελίσσεται με στρατιωτικούς όρους στο γεωπολιτικά κρίσιμο αυτό σημείο.
Την ίδια ώρα που ο ΥΠΕΞ της Ελλάδας προσγειωνόταν στην Ουκρανία, αμερικανικό κατασκοπευτικό, που είχε απογειωθεί από τη βάση της Σούδας, εκτελούσε αποστολή «πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης» επάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, ως ένδειξη της «κοινής αποτρεπτικής» προσπάθειας ΗΠΑ και Ελλάδας.
Χαρακτηριστικές και αποκαλυπτικές (αν και απολύτως αναμενόμενες) είναι οι δηλώσεις του Μάικλ Κάρπεντερ («Καθημερινή» 23-1-2022), στενού συνεργάτη του αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν και μόνιμου αντιπροσώπου των ΗΠΑ στον ΟΑΣΕ, για τον ρόλο της Ελλάδας και ειδικά της Σούδας, σε «περίπτωση ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία»: «Θα φροντίσουμε να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ μας μαζί με τους Έλληνες φίλους μας. Και, ξέρετε, ο κόλπος της Σούδας δεν είναι μυστικό ότι αποτελεί ένα από τα βασικά στρατηγικά μας πλεονεκτήματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε». Ενώ για την Αλεξανδρούπολη και για τη δυσαρέσκεια που εξέφρασε ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σ. Λαβρόφ ως προς την συνεχή ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας εκεί, τόνισε τη «στενή σύνδεση της Ελλάδας και των ΗΠΑ» σε όλους τους τομείς, «στην Πολεμική Αεροπορία, στο Ναυτικό, στις χερσαίες δυνάμεις», καταλήγοντας «Αν αυτό δεν αρέσει στον κ. Λαβρόφ, τι να κάνουμε».
Η Σούδα είναι γνωστό ότι αποτελεί την πιο σημαντική βάση των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, το «διαμάντι» τους. Ορμητήριο εξόρμησης των αμερικανών ιμπεριαλιστών και πλατφόρμα εφόδου για την περίσφιξη του στρατηγικού ανταγωνιστή τους, του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Η εκβάθυνση της προβλήτας Κ15 και άλλες υποδομές φιλοξενούν μεταξύ άλλων μόνιμα τα ελικοπτεροφόρα και συστηματικά πλέον πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα, σαν το «USS Harry S. Truman», το οποίο, μαζί με όλη την αρμάδα συνοδείας του, εντάσσεται, σύμφωνα με αμερικανικές δηλώσεις, στη δύναμη κρούσης των ΗΠΑ απέναντι στις ρωσικές δυνάμεις γύρω από την Ουκρανία.
Όσο δε αφορά την Αλεξανδρούπολη, μόλις πριν από δύο μήνες περίπου, ολοκληρώθηκε η μεγαλύτερη, μέχρι τώρα, αμερικανική στρατιωτική απόβαση στο λιμάνι της πόλης, με συνολικά μερικές χιλιάδες στοιχεία στρατιωτικού εξοπλισμού να ξεφορτώνονται και να κατευθύνονται σε διάφορες χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης. Και φυσικά η χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, που «παρέχει στη συμμαχία (ΝΑΤΟ) μια βασική πύλη προς τα Δυτικά Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα», σύμφωνα με τον αμερικανό πρέσβη, είναι συνεχής και αναβαθμιζόμενη, και συμπληρώνεται από την εκχώρηση όλων των υποδομών και κοντινών περιοχών (Πετροχώρι Ξάνθης, λιμάνι Καβάλας κ.λπ.) στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Εβδομήντα χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ όλη η χώρα είναι πλέον μια αμερικανική και ΝΑΤΟϊκή βάση, με την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της να εκχωρούν τα πάντα στους ιμπεριαλιστές αφέντες (με ιδιαίτερο ζήλο αυτή και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ) και συχνά πυκνά να δηλώνουν ότι «θα ξαναχύσουμε το αίμα μας για τις ΗΠΑ όπως και τότε στην Κορέα το 1953» (υπουργός Άμυνας Παναγιωτόπουλος).
Καθώς η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση στην Ουκρανία και την ευρύτερη περιοχή έχει φτάσει σε πολύ κρίσιμο σημείο και οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, και κυρίως οι αμερικάνοι, αξιώνουν την πλήρη στοίχιση και «αξιοποίηση» των «υποτελών» τους, η ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό εγκλωβίζουν το λαό σε σοβαρούς κινδύνους και περιπέτειες ευρύτερων διαστάσεων, την ίδια στιγμή που τον φορτώνουν με υπέρογκους εξοπλισμούς, αλλά και με αφόρητη ακρίβεια (απόρροια και του ενεργειακού ανταγωνισμού που μαίνεται), ενώ παράλληλα τον αφήνουν στο έλεος της υγειονομικής κρίσης.
Η απάντηση που δίνουν για όλα αυτά, πέρα από τον «ρεαλισμό» του «ανήκομεν εις την δύσιν», είναι η διασφάλιση, κατ’ αυτόν τον τρόπο, μιας «προνομιακής» αντιμετώπισης από τους «συμμάχους» έναντι της Τουρκίας. Παρ’ όλες όμως τις καλές τους υπηρεσίες, διαπιστώνουν, προς απογοήτευσή τους, ότι το μπόι τους είναι πολύ πιο μικρό από αυτό του ανταγωνιστή τους, και ότι είναι αυτό που μετράει, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, για τους ιμπεριαλιστές. Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο σοβαρό πεδίο όπου η εμπλοκή της χώρας στην ουκρανική αντιπαράθεση, λόγω των ασφυκτικών δεσμών ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δημιουργεί επιπλέον όρους επικινδυνότητας για το λαό.
Γιατί οξύνει τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, τόσο για το ποιος θα αποδειχτεί πιο «χρήσιμος» για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές (η Τουρκία, παρόλα τα νταλαβέρια της με τη Ρωσία προσφέρει στήριξη, drones και διπλωματική μεσολάβηση στην Ουκρανία, αλλά και τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ και η Ελλάδα τη Σούδα, την Αλεξανδρούπολη και όλη τη χώρα), όσο και για το ποιος θα μπορέσει να εξαργυρώσει αυτή τη «χρησιμότητα» σε βάρος του άλλου, στα κρίσιμα πεδία του ανταγωνισμού τους (Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειος, Κύπρος).
Από όποια πλευρά λοιπόν κι αν προσεγγίσει κανείς την εμπλοκή της χώρας μας στην ουκρανική κρίση θα διαπιστώσει τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονούν για το λαό μας, αλλά και το μέγεθος της εξάρτησης και της υποτέλειας της αστικής «μας» τάξης, μαζί με την ανιστόρητη μωροφιλοδοξία της, για να θυμηθούμε και την μικρασιατική εκστρατεία, από την τραγική λήξη της οποίας (για το λαό μας, τον τούρκικο λαό και τα δύο εκατομμύρια πρόσφυγες και από τις δύο πλευρές) κλείνουν φέτος 100 χρόνια. Κατά τον ίδιο τρόπο και σε αντιπαράθεση με τα παραπάνω, απ’ όποια πλευρά κι αν προσεγγίσουμε αυτές τις εξελίξεις, αναδεικνύεται η δραματική, θα λέγαμε, καθυστέρηση ενός μαζικού αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και η ανάγκη να γίνουν αποφασιστικά βήματα για την ανάπτυξή του.
Προλεταριακή Σημαία & Επιμένουμε Διεκδικούμε
Διαβάστε επίσης: ΗΠΑ-Ρωσία: Διαπραγμάτευση με επίκεντρο την Ουκρανία, αλλά και ευρύτερες στοχεύσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου