Λες και η ιστορία ήθελε να ξεκαθαρίσει εξ’ αρχής τι σήμαινε η ένταξη στο ΝΑΤΟ, λίγες μέρες μετά την ψήφισή της, στις 2 Μάρτη του ‘52, εκδόθηκε η καταδικαστική απόφαση για τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Καλούμενο, Αργυριάδη, οι οποίοι εκτελέστηκαν στις 30 Μάρτη. Τρία χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου, οι συμφιλιωτικές εξαγγελίες της νέας, κεντρώας, κυβέρνησης πνίγηκαν στο αίμα των τεσσάρων κομμουνιστών. Οι μεγάλοι σύμμαχοι είχαν δώσει τις εντολές τους στο νέο μέλος του ΝΑΤΟ…
Η συμμαχία είχε δημιουργηθεί από το 1949, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και στόχο πρωτίστως την άμυνα κατά του κομμουνιστικού κινδύνου, αλλά γενικά την προώθηση των γεωστρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του δυτικού στρατοπέδου σε ολόκληρη την περιοχή της Ευρώπης και όχι μόνο. Λεγόταν τότε ότι δημιουργήθηκε «Για να κρατήσει τους Αμερικανούς μέσα, τους Σοβιετικούς έξω και τους Γερμανούς κάτω». Αν και, παρά τις συνέπειες του Β’ ΠΠ που υφίστανται μέχρι σήμερα στον στρατιωτικό τομέα, οι Γερμανοί δεν έμειναν και για πολύ «κάτω»…
Η διεύρυνση του ’52 ήταν η πρώτη, με Ελλάδα και Τουρκία ταυτόχρονα. Οι Αμερικάνοι έδωσαν προτεραιότητα στη στρατιωτική τους παρουσία στην Δυτική Ευρώπη, αλλά γρήγορα προχώρησαν στην ενίσχυση της συμμαχίας με ένα μέλος με γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα (Ελλάδα) και ένα άλλο που συνόρευε με την ΕΣΣΔ (Τουρκία). Επίσης, ο πόλεμος στην Κορέα, που είχε ήδη ξεκινήσει από το ’50 (και με ελληνική συμμετοχή στο πλαίσιο του ΟΗΕ) έθετε νέα δεδομένα.
Λίγες μέρες πριν την ένταξη, στις 29 Γενάρη του ‘52, ο υπουργός Εξωτερικών Σ. Βενιζέλος, σε επίσκεψή του στην Άγκυρα, δήλωνε πως οι δυο χώρες είναι τόσο κοντά που σε λίγο θα μπορούν να θεωρούνται μια χώρα! Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έμπαιναν σε μια φάση στην οποία οι αντίπαλοι ήταν επίσημα σύμμαχοι στη …μεγάλη αγκαλιά του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων…
Αυτή η αντίφαση χαρακτηρίζει μέχρι τις μέρες μας τις σχέσεις και των δυο χωρών με τη συμμαχία, αλλά και των αστικών τάξεων μεταξύ τους. Άλλωστε, η μοναδική φορά που η ελληνική αστική τάξη είχε μια κόντρα με το ΝΑΤΟ ήταν το 1974, όταν αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο με τον «Αττίλα 2». Η επανένταξη έγινε το 1980, λίγο πριν την άλλη μεγάλη ένταξη, στην ΕΟΚ. Μέχρι και σήμερα η αστική τάξη φαίνεται να μετανιώνει γι’ αυτή την επιλογή! Θεωρείται ότι τα έξι αυτά χρόνια απουσίας της Ελλάδας η Τουρκία κατάφερε να αναβαθμίσει τη θέση της στο ΝΑΤΟ κι έτσι η αποχώρηση χαρακτηρίζεται από ορισμένους ως και «απερίσκεπτη».
Πιστή η αστική «μας» τάξη στο δόγμα «δεν μπορούμε μόνοι μας», από το 1821 μέχρι σήμερα, δεν διανοείται καν την ύπαρξή της χωρίς την προστασία των ιμπεριαλιστών. Και προφανώς των Δυτικών, όπως το επιφανές στέλεχός της, ο Καραμανλής, φρόντισε να ξεκαθαρίσει με την ιστορική ρήση «ανήκομεν εις την Δύσιν». Σε αυτό, όπως και στην επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, είναι ενιαίο το σύνολο της άρχουσας τάξης της χώρας και όλοι της οι πολιτικοί εκπρόσωποι, ακόμα και οι υποτιθέμενοι πιο δημοκρατικοί. Τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του μεταπολιτευτικού ΠΑΣΟΚ δεν αποτελούν εξαίρεση, γιατί είδαμε πού πήγαν μετά το ‘81…
Η τοποθέτηση του Πλαστήρα σ’ εκείνη τη συνεδρίαση της Βουλής το ’52 εκφράζει διαχρονικά την άρχουσα τάξη: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν… Αι άλλαι θεωρίαι περί ειρηνεύσεων και ουδετερότητος… δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό».
Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, εξέλιπε, πλέον, ο μεγάλος αντίπαλος, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Το ΝΑΤΟ, ωστόσο, έπρεπε να συνεχίσει να υπάρχει στη νέα εποχή, στην οποία οι παλιές συμμαχίες επαναδιαπραγματεύονταν, κρατώντας πολλά στοιχεία από την προηγούμενη φάση, αλλά και προσθέτοντας νέα, με κυριότερο το «όλοι εναντίον όλων». Το ΝΑΤΟ παρέμενε ο μοχλός πίεσης των Αμερικάνων, τόσο προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, όσο και προς τις εξαρτημένες χώρες, ώστε όλοι να σύρονται πίσω από τις δικές τους πρωτοβουλίες και προτεραιότητες.
Έτσι, στα 50χρονά του, το 1999, διατυπώθηκε το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ (το έκτο από την ίδρυσή του), σύμφωνα με το οποίο θα μπορούσε να επεμβαίνει παντού στον κόσμο σε περιπτώσεις κρίσεων και διακινδύνευσης της ασφάλειας (π.χ. τρομοκρατία, οργανωμένο έγκλημα, ανεξέλεγκτη μετακίνηση μεγάλου αριθμού ατόμων). Το δόγμα ήδη υλοποιούνταν με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, οι οποίοι ήταν η πρώτη επίθεση της συμμαχίας εναντίον ενός κράτους, χωρίς την εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το τελευταίο στρατηγικό δόγμα, του 2010, ορίζει ως αποστολές της συμμαχίας τη συλλογική άμυνα, τη συνεταιριστική ασφάλεια και τη διαχείριση κρίσεων.
Η λυκοσυμμαχία έγινε ένας παγκόσμιος χωροφύλακας με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων πρώτα των ΗΠΑ και δευτερευόντως των Ευρωπαίων. Εχθρός ήταν οποιοσδήποτε δεν αποδεχόταν πλήρως και χωρίς αμφισβητήσεις τις επιταγές των δυτικών ιμπεριαλιστών. Η 11η Σεπτέμβρη είχε δώσει το πρόσχημα της τρομοκρατίας, όμως αντίπαλος θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε κράτος και οποιοσδήποτε λαός. Η δολοφονική μηχανή ανεβάζει συνεχώς στροφές μέχρι σήμερα, με πιο πρόσφατες τις κρίσιμες εξελίξεις στην Ουκρανία, οι οποίες υπηρετούν τον παλιό στόχο της περικύκλωσης του βασικού αντιπάλου, της Ρωσίας.
Εδώ και επτά δεκαετίες, οι ιμπεριαλιστές φονιάδες αιματοκύλησαν περιοχές, διαμέλισαν χώρες, γέννησαν καραβάνια προσφύγων και μεταναστών, έσπειραν τον πόλεμο, την πείνα και τον θάνατο σε ολόκληρο το κόσμο. Το ΝΑΤΟ μέχρι και σήμερα συνεχίζει να είναι καθοριστικός παράγοντας για το ξέσπασμα νέων θερμών εντάσεων και εστιών πολέμου. Ενώ όποτε χρειάστηκε, δεν δίστασε να υποκινήσει και να στηρίξει στυγνά δικτατορικά καθεστώτα, όπως πολύ καλά γνωρίζει ο λαός μας με την εμπειρία της αμερικανοκίνητης Χούντας κατά τη μαύρη 7ετία.
Η Ελλάδα έκανε με συνέπεια το …χρέος της απέναντι σε αυτή τη δολοφονική μηχανή, συμμετέχοντας με στρατιωτικό προσωπικό και υλικό σε δεκάδες ΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις και αποστολές όλα αυτά τα χρόνια, από τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, μέχρι την Αφρική και το Αφγανιστάν. Αποδεικνύοντας έτσι ότι το …ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της χώρας δεν υπάρχει μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά μάλλον κυριότερα για πολιτικούς-στρατιωτικούς. Τα όπλα που μας πουλάνε πρέπει να τα χρησιμοποιούμε για τους σωστούς λόγους και εναντίον των …σωστών εχθρών. Και πάντα υπό τις διαταγές τους…
Η σημαντικότερη, όμως, συμβολή της χώρας μας στους στόχους του ΝΑΤΟ είναι η εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στο έδαφός της, αλλά και η παροχή κάθε είδους διευκολύνσεων στους ιμπεριαλιστές για την εκτέλεση των σχεδίων τους που αιματοκυλάνε χώρες και λαούς.
Η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και η πολιτική-στρατιωτική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ έναντι των ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών τους δεν θα ήταν δυνατή χωρίς το δίκτυο ΝΑΤΟϊκων στρατιωτικών βάσεων και χωρίς την απρόσκοπτη πρόσβαση και διέλευσή τους από τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τις οδικές αρτηρίες που τους προσφέρονται από τις «σύμμαχες» υποτελείς χώρες. Οι εικόνες της Θεσσαλονίκης του 1999 και της Αλεξανδρούπολης του 2021, με τα στρατεύματα των φονιάδων των λαών να μοιάζουν με στρατό κατοχής, των αεροπλάνων που επανειλημμένα απογειώνονται από τη Σούδα για να σπείρουν το θάνατο στη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη ή τη Συρία είναι ενδεικτικές του τι σημαίνει η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.
Η μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των ΝΑΤΟικών φονιάδων είναι έργο όλων των κυβερνήσεων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) και ιδίως των αυτών των τελευταίων ετών. Με την τελευταία συμφωνία, οι υπάρχουσες βάσεις αναβαθμίζονται και δημιουργούνται νέες, ενώ ορίζεται ότι θα παραμείνουν στη χώρα επ’ αόριστον…
Σήμερα, με την τεράστια συγκέντρωση στρατευμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, που δεν παύει να είναι κεντρικό θέατρο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, παρά την όξυνση της ουκρανικής κρίσης και –ως ένα βαθμό- εξαιτίας της, οι κίνδυνοι για να εμπλακεί ο λαός μας σε τυχοδιωκτισμούς και περιπέτειες αυξάνονται συνεχώς. Γιατί οι ανταγωνισμοί και τα αδιέξοδα των ιμπεριαλιστών αναζητούν διέξοδο σε νέα πολεμικά σφαγεία.
Μας λένε πως μόνο μέσα στους διεθνείς οργανισμούς μπορούμε να είμαστε ασφαλείς. Πότε είναι, άραγε, η χώρα και ο λαός της πιο ασφαλείς; Όταν συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες και στις αιματοβαμμένες επιχειρήσεις τους; Ή όταν οικοδομούν ουσιαστικούς δεσμούς φιλίας και συνεργασίας με τους γειτονικούς λαούς, στη βάση της αντίθεσης στους ιμπεριαλιστές-προστάτες, αλλά και στις αστικές τάξεις των υποτελών σε αυτούς χωρών;
Μας λένε πως μόνο μέσα στους διεθνείς οργανισμούς μπορούμε να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τα εθνικά μας συμφέροντα. Και ποια είναι αυτά; Οι τυχοδιωκτισμοί από αυτούς που οραματίζονται τη νέα Μεγάλη Ιδέα, με οποιοδήποτε τίμημα για το λαό, ακόμα και το ίδιο τραγικό με την παλιά; Μήπως η πατριδοκαπηλεία αυτών που ξέρουμε τι έκαναν όποτε απειλήθηκε η εδαφική ακεραιότητα της χώρας; Ή μήπως η πλήρης και απόλυτη υπακοή στις επιταγές των ιμπεριαλιστών;
Η ανάγκη για ένα μαζικό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ανήκει στο σήμερα και όχι στο χθες, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι απολογητές του βάρβαρου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Ένα κίνημα που θα σταθεί εμπόδιο τόσο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, όσο και στη ντόπια αστική τάξη που είναι πρόθυμη να τα υλοποιήσει, χωρίς να διστάσει να στείλει το λαό και τη νεολαία να γίνουν κρέας για τα κανόνια των πατρόνων της, όπως το έχει ξανακάνει όποτε της ζητήθηκε.
Ένα κίνημα που θα προτάσσει τη φιλία και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους γειτονικούς λαούς και τους λαούς όλου του κόσμου και θα μπαίνει φραγμός στην ανάπτυξη του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Η μαύρη επέτειος των 70 χρόνων από την ένταξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ πρέπει να γίνει η αφορμή για να τεθεί και πάλι από τον ίδιο το λαό η επιτακτική αναγκαιότητα αυτού του κινήματος. Ο αγώνας ενάντια σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ πρέπει και μπορεί να μαζικοποιηθεί. Οι φωνές ενάντια στον πόλεμο, τον φασισμό και τον εθνικισμό πρέπει και μπορούν να πυκνώσουν, το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα πρέπει και μπορεί να αναπτυχθεί.
Στις 19 Φλεβάρη, λαός και νεολαία να διαδηλώσουν ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, την πολιτική που τους καλεί να χύσουν το αίμα τους για τους ΑμερικανοΝΑΤΟϊκούς. Και να δείξουν, έτσι, ότι έχουν και τη διάθεση και τη δυνατότητα να αντισταθούν στους μακελλάρηδες των λαών και τους ντόπιους υποτακτικούς τους.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου