Βέβαια, αυτά που δεν ειπώθηκαν από τον Μπλίνκεν και την φον ντερ Λάιεν ήταν ότι μεγάλο μέρος των οικονομικών επιπτώσεων από τις κυρώσεις θα το πληρώσουν οι Ευρωπαίοι: ένα μέρος το μονοπωλιακό κεφάλαιο, με μείωση της κερδοφορίας του (ακόμα και ζημίες) και το μεγαλύτερο οι λαοί, με εκρηκτικές αυξήσεις στα καύσιμα, την ενέργεια, είδη διατροφής.
Αυτό, φυσικά, όχι μόνο δεν ανησυχεί τις ΗΠΑ, αλλά, μαζί με το φόρο αίματος που πληρώνει ο ουκρανικός λαός από τη ρώσικη ιμπεριαλιστική εισβολή, τα θεωρεί αναγκαίες θυσίες για την υπεράσπιση της «ελευθερίας» και της «αυτοδιάθεσης» των... Ιρανών (που λέει και ο Μπάιντεν)!!! Τα σχέδια και οι επιδιώξεις για την ανασύσταση της Δυτικής Συμμαχίας υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ δεν εγκαταλείφθηκαν ποτέ, και τέτοια ευκαιρία σαν αυτή που τους πρόσφερε ο Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία δεν θα μπορούσαν να την αφήσουν να πάει χαμένη.
Μόνο που οι ελπίδες ότι μπορεί να βάλουν τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές (και κυρίως Γερμανία, Γαλλία) κάτω από την κηδεμονία τους, όπως με τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο (1990-1991), σε μία αντιπαράθεση ενάντια στη Ρωσία, όπου οι σύμμαχοι θα πληρώνουν τα σπασμένα και οι ΗΠΑ θα απολαμβάνουν τα κέρδη χωρίς ιδιαίτερο κόστος, μάλλον είναι φρούδες.
Το αποδεικνύουν οι κραυγές του καγκελάριου της Γερμανίας, Όλαφ Σολτς, για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών στα 100 δισ. ευρώ, που μπορεί –τόσο σαν ποσό όσο και σαν άμεση απόδοση– να μην σημαίνουν και πολλά πράγματα για αυτά που σήμερα συντελούνται, αποτελούν όμως δήλωση προθέσεων για την «επόμενη μέρα», που δεν προορίζεται μόνο προς τον Πούτιν αλλά και προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Από την άλλη πλευρά, η συνέχιση των συνομιλιών του Μακρόν με τον Πούτιν και η δήλωσή του ότι θα συνεχίσει να έχει επαφές μαζί του για να αποφύγει τη διεύρυνση της σύγκρουσης, μάλλον δεν συνάδουν με την επιδίωξη των ΗΠΑ για ολοκληρωτική απομόνωση του Πούτιν και της Ρωσίας από τη μεριά των Ευρωπαίων. Έτσι ώστε όταν και όποτε οι ίδιες θεωρήσουν ότι «υπάρχει αντικείμενο» να είναι οι ΗΠΑ οι μοναδικοί συνομιλητές μαζί του και οι όποιες προσωρινές συμφωνίες υπάρξουν μεταξύ τους να είναι δεσμευτικές και για τους υπόλοιπους.
Είναι φανερό ότι η διοίκηση Μπάιντεν όχι μόνο δεν θα δεχθεί να μείνει ξανά έξω από κάποια συμφωνία όπως αυτή του Μινσκ (2015), αλλά επιδιώκει να είναι αυτή που θα καθορίζει τους όρους των μελλοντικών συμφωνιών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και, πολύ περισσότερο, να σύρει κάθε «απείθαρχο» σύμμαχο μέσα από την κλιμάκωση της έντασης και των επιθετικών ενεργειών.
Τα σημερινά πανηγύρια των Δυτικών για την ενίσχυση της συμμαχίας τους απέναντι στον «κοινό εχθρό» μπορεί πολύ γρήγορα να μετατραπούν σε γκρίνιες και αντιπαράθεση μεταξύ τους, όταν οι επιδιώξεις τους δεν θα συμπίπτουν και, κυρίως, όταν θα πρέπει να κριθεί ποιος «θα πληρώσει το μάρμαρο», από κάθε άποψη, της σημερινής συμμαχίας.
Γιατί, μην ξεχνιόμαστε, οι σημερινές πολεμικές συγκρούσεις διεξάγονται στις πεδιάδες της Ουκρανίας και όχι στις μεγάλες πεδιάδες ανάμεσα στον Μισισιπή και τα Βραχώδη Όρη.
Γ.Α.
1 σχόλιο:
Σήμερα μπορεί να εμφανίζονται προς ώρας "ενωμένοι" απέναντι στον κοινό τους αντίπαλο, το ρωσικό ιμπεριαλισμό, αλλά πολύ σύντομα θα ξαναβγούν στον αφρό οι δικές τους εσωτερικές διαιρέσεις και φαγωμαρες. Αν ο ευρωιμπεριαλισμός δεν πέσει στην παγίδα που τον σπρώχνει ο αμερικάνικος, και δεν εμπλακεί άμεσα, πρώτος αυτός σε πόλεμο με τη Ρωσία "για λογαριασμό όλου του ΝΑΤΟ", τότε θα έρθει πάλι αναπόφευκτα η ώρα που το ΝΑΤΟ θα ξαναγίνει "κλινικά νεκρό", όπως το βάφτιζε ο τρέ Μακρόν, λόγω της εσωτερικής φαγωμάρας των δυτικών ιμπεριαλιστών. Ιδιαίτερα, αν σφίξει ακόμη περισσότερο η οικονομική κρίση στην Ευρώπη, εξαιτίας του πολέμου. Δεν έχει αρθεί καμία απολύτως από τις αιτίες που διαφοροποιούν τα συμφέροντα των Γερμανών και των Γάλλων ιμπεριαλιστών από εκείνα των Αμερικάνων και των Εγγλέζων. Όσο κι αν παριστάνουν την κοινότητα έναντι του ιμπεριαλιστή Ρώσου νέου τσάρου.
Δημοσίευση σχολίου