Η ομιλία του Ζελένσκι στο ελληνικό κοινοβούλιο χαρακτηρίστηκε από την παρουσία των δύο ελληνικής καταγωγής μελών του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ. Η πρόκληση ήταν μεγάλη, ακόμα και για την ίδια την αστική δημοκρατία, οι εκπρόσωποι της οποίας δυσανασχέτησαν από το γεγονός ότι δόθηκε βήμα σε νεοναζί εγκληματίες μέσα στον ίδιο τον …ναό της!
Ανεξάρτητα από το ποιος πήρε την πρωτοβουλία, με ποιο στόχο και αν τον πέτυχε, η παρουσία των νεοναζί σίγουρα επιχειρήθηκε να λειτουργήσει ως ξέπλυμα των εγκληματικών ακροδεξιών ομάδων στην Ουκρανία, οι οποίες παρουσιάστηκαν, με τον πιο επίσημο τρόπο, ως μαχητές της ελευθερίας και της δημοκρατίας!
Ωστόσο, η αναφορά της Σακελλαροπούλου ότι «Δεν χωρεί καμία δικαιολογία και αδράνεια. Σήμερα, είμαστε όλοι Ουκρανοί», συμπυκνώνει την κυρίαρχη κατεύθυνση ολόκληρης της άρχουσας τάξης, γιατί εννοεί ότι «είμαστε όλοι με το ΝΑΤΟ». Η παρουσία των νεοναζί συσκότισε τον βασικό στόχο της ομιλίας Ζελένσκι, γι’ αυτό και η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα προσπάθησαν, ουσιαστικά, να την παρακάμψουν και να επαναφέρουν την προσοχή εκεί που έπρεπε, εκεί που είχαν σχεδιάσει οι Αμερικάνοι, που διοργάνωσαν όλη αυτή την περιοδεία του Ζελένσκι στα κοινοβούλια των …συμμάχων.
Η περιοδεία, πέρα από την προπαγανδιστική της αξία, έχει έναν στόχο: Να εξασφαλίσει ότι οι σύμμαχοι των Αμερικάνων δεν θα είναι απλώς σύμμαχοι στη θεωρία, αλλά θα στηρίξουν τον Ζελένσκι με όλα τα μέσα που θα απαιτήσουν οι Αμερικάνοι. Όχι τον ουκρανικό λαό. Τον Ζελένσκι και, βασικά, το ΝΑΤΟ απέναντι στον στρατηγικό ανταγωνιστή του, τη Ρωσία. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς δισταγμούς και -προς Θεού!- χωρίς αντιρρήσεις.
Αυτούς τους στόχους, λοιπόν, εξυπηρέτησε και η ομιλία στην Ελλάδα. Με αναφορές στο «Ελευθερία ή Θάνατος», τη Φιλική Εταιρεία, την κοινή θρησκεία και τον ελληνικό πολιτισμό απευθύνθηκε, υποτίθεται, στο …θυμικό του λαού, όμως στην πραγματικότητα στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά του. Έχοντας εξασφαλίσει ευήκοα ώτα, προχώρησε στις απαιτήσεις: Άμεση βοήθεια και στήριξη και έμπρακτη αλληλεγγύη.
Και, μέσω της Ελλάδας, έφτασε και στην Ευρώπη, τονίζοντας ότι υφίσταται τις συνέπειες των ενεργειών της Ρωσίας, ζητώντας αποκλεισμό των ρωσικών πλοίων από τα λιμάνια και επαναλαμβάνοντας ότι «Χρειαζόμαστε τώρα όπλα, τεθωρακισμένα και άλλα που οι Δυτικοί μας σύμμαχοι γνωρίζουν πολύ καλά».
Για να καταλήξει σε μια πολύ απλή, αλλά περιεκτική φράση: «Θα νικήσουμε, το πιστεύω και το γνωρίζω. Μαζί όμως!». Οι Αμερικάνοι που επιμελήθηκαν (αν δεν έγραψαν) το κείμενο του Ζελένσκι κατάφεραν να κλείσουν όλη την ουσία στη φράση αυτή. Μια φράση πιο δυνατή και απαιτητική από το «μαζί μας ή εναντίον μας» του υιού Μπους…
Ουσιαστικά αυτή τη θέση και την ανάγκη για ακόμα περισσότερη υλική στήριξη της Ουκρανίας προώθησαν όλα τα κόμματα σχολιάζοντας την ομιλία. Η παρουσία των νεοναζί έφερε τη ΝΔ σε δύσκολη θέση –μέχρι και ο Σαμαράς αντέδρασε- και την ανάγκασε να παραδεχτεί μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου Οικονόμου ότι ήταν «λανθασμένη και άστοχη».
Στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, η εξέλιξη είχε …αντιφατικές επιπτώσεις. Έτσι κι αλλιώς, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει δημιουργήσει πιέσεις στο εσωτερικό του και ορισμένες δυσαρέσκειες απέναντι στην αποφασιστική θέση της ηγεσίας στο πλευρό του ΝΑΤΟ. Αυτό φάνηκε και από την απουσία πολλών βουλευτών από τη Βουλή εκείνη την ημέρα. Οι Ουκρανοί νεοναζί από τη μια μεριά όξυναν τις πιέσεις και τις δυσαρέσκειες, από την άλλη, όμως, έδωσαν στην ηγεσία μια –προσωρινή προφανώς- διέξοδο στην καταγγελία του γεγονότος και τον ταυτόχρονο αποπροσανατολισμό από την ουσία της πολιτικής της επιλογής. Ενώ έδωσαν και τη δυνατότητα της …ηρωικής εξόδου των Φίλη, Δρίτσα, Βαρεμένου και Γκιόλια και του χλιαρού χειροκροτήματος στον Ζελένσκι από τους υπόλοιπους. Όλα αυτά, πάντως, δεν αλλάζουν ούτε το γεγονός της παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην ομιλία, ούτε την, αντίστοιχη με τη ΝΔ, τοποθέτησή του μετά, στην οποία έσπευσε να διαχωρίσει τον εκπρόσωπο του ουκρανικού λαού από τους εγκληματίες.
Σαν να μην τους έφτανε ο ένας εξευτελισμός, ο …ελληνισμός αναγκάστηκε να υποστεί και δεύτερο, μέσα σε λίγες μέρες, από τους …συμμάχους του. Ενώ από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία γίνονταν οι παραλληλισμοί με την εισβολή στην Κύπρο το ’74, όταν ο …θίασος Ζελένσκι μεταφέρθηκε στην κυπριακή Βουλή, το …σενάριο δεν είχε ούτε Αττίλα, ούτε κατεχόμενα, ούτε τίποτα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν, μετά τον Ζελένσκι, πήρε τον λόγο η πρόεδρος της Βουλής Δημητρίου, ενώ αναφέρθηκε εκτενώς στο προσφυγικό πρόβλημα της Κύπρου και ταυτόχρονα επαναλάμβανε την αλληλεγγύη προς τον ουκρανικό λαό, η σύνδεση διακόπηκε! Ο Ζελένσκι μάλλον δεν άκουσε τίποτα. Δεν τον ενδιέφερε!
Προφανώς ο Αμερικάνος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με την αμερικανοστήριχτη τουρκική εισβολή στην Κύπρο! Γιατί πλήρης υποταγή μιας αστικής τάξης δεν είναι μόνο η συνεχής έμπρακτη συμμετοχή στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, αλλά και η αδιαπραγμάτευτη υποστήριξη κάθε ενέργειας που προκύπτει από αυτούς, επιθετικής ή όχι, ακόμα κι αν στρέφεται εναντίον των συμφερόντων της. Η παρουσία του Ζελένσκι στην κυπριακή Βουλή ήταν σαν να ζητούσε, κοντά στην ευθυγράμμιση με το ΝΑΤΟ στο ουκρανικό, την αποδοχή και της εισβολής στην Κύπρο, γιατί έτσι τους συνέφερε τότε (και μέχρι σήμερα).
Κι έτσι, δικαιούμαστε να αναρωτιόμαστε αν η μεγαλύτερη πρόκληση είναι, τελικά, οι νεοναζί του Τάγματος του Αζόφ ή η απόλυτη υποταγή της αστικής τάξης της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, τους οποίους έχει αποφασίσει να υπηρετήσει με οποιοδήποτε τίμημα. Για το λαό, φυσικά…
Το Σάββατο 9 Απρίλη στην Αθήνα, δυο μέρες μετά την ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή, η κυβέρνηση προχώρησε σε βίαιο χτύπημα της αντιπολεμικής διαδήλωσης καταγγελίας της παρουσίας των νεοναζί, με στόχο τη διάλυσή της, κάτι που δεν κατάφερε χάρη στην αγωνιστική στάση των διαδηλωτών. Έτσι, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες…
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου