Εισήγηση
1η: Κώστας Καμαρέτσος
Κυριακή
15 Γενάρη 2023
Συναγωνιστές
και φίλοι,
Οι προετοιμασίες και εξοπλισμοί για ακόμα
πιο φονικές μάχες διεξάγονται με αμείωτη ένταση. Η κάθε πλευρά να βλέπει τους
επόμενους μήνες σαν μια ευκαιρία για μεγάλης κλίμακας επίθεση. Οι
Αμερικάνο-ΝΑΤΟϊκοί αναβαθμίζουν τον εξοπλισμό του ουκρανικού στρατού, με
εκατοντάδες τεθωρακισμένα και πυροβολικό. Γίνονται συζητήσεις για παροχή
αρμάτων μάχης τελευταίας τεχνολογίας, μέχρι και για F-16. Αλλά και από την ρώσικη μεριά
γίνονται οι ανάλογες προετοιμασίες.
Η τύχη ολόκληρου του πλανήτη απειλείται από
το εφιαλτικό σενάριο της κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου, που μπορεί να
οδηγήσει σε μια απ' ευθείας σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Μια τέτοια εξέλιξη θα έθετε
στην ημερήσια διάταξη τη χρήση όλων των σύγχρονων οπλικών συστημάτων, ακόμα και
των πυρηνικών όπλων, κάτι που τονίζεται σε επίσημες δηλώσεις. Οι ιμπεριαλιστές
καταλαβαίνουν ότι μέχρι και οι ίδιοι μπορεί να καούν από τη φωτιά που άναψαν,
όμως δεν θέλουν να κάνουν με τίποτα πίσω και να αποδεχθούν μια ήττα. Η Αμερική
δεν θέλει να αφήσει τη Ρωσία να κερδίσει, και η Ρωσία και δεν έχει το περιθώριο
να χάσει. Γι' αυτό κρέμεται πάνω από τα κεφάλια της ανθρωπότητας ο κίνδυνος
μιας ακόμα μεγαλύτερης εμπλοκής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο, που μπορεί να αλλάξει τον
χαρακτήρα του, μετατρέποντας τον από έμμεση σύγκρουση σε απ' ευθείας
αναμέτρηση. Ο μόνος αποτρεπτικός παράγοντας για μια τέτοια εξέλιξη είναι η ίδια
η καταστροφική ισχύς των αντιπάλων.
Από την πρώτη στιγμή της έναρξης του
πολέμου αυτού, προσδιορίσαμε τον χαρακτήρα του: πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ
ΝΑΤΟ και Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας. Η πλευρά των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών
μάχεται μέσω του ουκρανικού στρατού, και μάλιστα χωρίς να λογαριάζει τις
απώλειες. Αυτός ο πόλεμος είναι ενταγμένος στον γενικό ανταγωνισμό μεταξύ των
ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπου κύρια είναι η αντίθεση μεταξύ Αμερικής-Ρωσίας. Ο
ανταγωνισμός αυτός πρόκειται για μια αντιπαράθεση “όλων εναντίων όλων”, καθώς
οι συμμαχίες και τα στρατόπεδα μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι ακόμα
ρευστά.
Αξίζει να αναφερθούμε περισσότερο στο
διακύβευμα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Για ποιο πράγμα ανταγωνίζονται οι
ιμπεριαλιστές; Τι παίζεται; Παίζεται το ποιοι θα σπάσουν τον κύκλο της
οικονομικής ύφεσης και θα εξασφαλίσουν τον έλεγχο των αγορών για να διαθέτουν
τα προϊόντα τους. Ποιοι θα ελέγξουν τις κρίσιμες πρώτες ύλες, για να
εξασφαλίσουν τα αναγκαία για τη βιομηχανία τους. Ποιοι θα εξασφαλίσουν τους
οδούς εφοδιασμού και τη ροή της εφοδιαστικής αλυσίδας. Από πού θα περάσουν οι
ενεργειακοί οδοί, ποιος θα εξαρτάται από ποιον στον κρίσιμο τομέα της
ενέργειας.
Διακυβεύεται όμως, και ένα σημαντικότερο
ζήτημα: Ποιος θα περικυκλώσει ποιον. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης,
παρουσιάστηκε στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό η χρυσή ευκαιρία της παγκόσμιας
κυριαρχίας ή ηγεμονίας. Δόθηκε η ευκαιρία στους Αμερικάνους να επεκταθούν στην
Ανατολή, να διευρύνουν το ΝΑΤΟ. Έκαναν εκστρατείες στα Βαλκάνια (με τη διάλυση
της Γιουγκοσλαβίας), και στη Μέση Ανατολή (με τους πολέμους σε Ιράκ και
Αφγανιστάν). Το γεγονός ότι οι αυτές οι εκστρατείες τελικά δεν πέτυχαν τους
σκοπούς τους, και έφεραν ρήγματα μέσα στο ίδιο το ΝΑΤΟ, δεν σημαίνει ότι οι
Αμερικάνοι έχουν παραιτηθεί από το στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας/ηγεμονίας.
Σε αυτή την επιδίωξη, η ανασυγκρότηση του
ρωσικού ιμπεριαλισμού αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο. Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός
είναι η μόνη δύναμη σε αυτή τη φάση που μπορεί να ανταγωνιστεί στα ίσια τις
ΗΠΑ, μέχρι και το κρίσιμο πεδίο των πυρηνικών όπλων. Και παρόλο που οι
Αμερικάνοι κέρδισαν τον “ψυχρό πόλεμο”, και η Ρωσία υποχώρησε σε μεγάλο βάθος,
δεν διαλύθηκε. Η διάλυση της Ρωσίας αποτελεί χρόνια επιδίωξη της στρατηγικής
των ΗΠΑ.
Στη συνέχεια, προστέθηκαν και νέα
προβλήματα για τις ΗΠΑ. Η αλματώδης ανάπτυξη της Κίνας, που βρίσκεται στην
πορεία διαμόρφωσης της σε ιμπεριαλιστική δύναμη πρώτης γραμμής. Οι γκρίνιες των
Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που δεν ήτανε ευχαριστημένοι με το ρόλο τους στα
πλαίσια του ΝΑΤΟ. Και τέλος η ανάδυση νέων δυνάμεων, όπως η Ινδία, που μπορεί
να βγουν εκτός ελέγχου τους. Αυτά τα προβλήματα των ΗΠΑ αντανακλώνται στις
εσωτερικές τους κόντρες, με έρευνες να γίνονται από τις Αμερικάνικες αρχές τόσο
ενάντια στον Τραμπ, όσο και ενάντια στον Μπάιντεν. Η εσωτερική κόντρα που
άνοιξε με την επίθεση στο Καπιτώλειο καλά κρατεί.
Αυτά είναι τα ζητήματα που καθορίζουν τις
διεθνείς εξελίξεις, το ποια μέτωπα ανοίγουν και ποιες περιοχές γίνονται
κρίσιμες. Ξεκινώντας από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, και φτάνοντας μέχρι
την Κορέα, οι Αμερικάνοι έχουν διαμορφώσει ένα τόξο περικύκλωσης και απομόνωσης
της Ρωσίας, με δραματικά αποτέλεσμα για όλες τις χώρες που βρίσκονται πάνω σε
αυτό το τόξο. Για να αναφέρουμε και θυμίσουμε μερικές: Γιουγκοσλαβία, Ιράκ,
Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη, Αρμενία κτλ.
Δίπλα σε αυτή τη διακεκαυμένη ζώνη,
προστέθηκε τα τελευταία χρόνια ο ανταγωνισμός στον Ειρηνικό, με μια ανάλογη
περικύκλωση και περιορισμό της Κίνας. Το τελευταίο διάστημα είχαμε τη συμφωνία AUKUS για τον εξοπλισμό της Αυστραλίας και
τη δημιουργία ενός ιδιότυπου ΝΑΤΟ στην περιοχή του Ειρηνικού. Είδαμε την
επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν, που πυροδότησε την οργή της Κίνας. Εντάσεις
δημιουργεί και η οδός εμπορίου της Κίνας με την ΕΕ, που περνάει μέσα από πολλές
τις χώρες της κεντρικής Ασίας.
Αυτός ο πολιτικός, οικονομικός,
στρατιωτικός ανταγωνισμός μεταξύ μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών κρατών διαλέγεται
από άκρη σε άκρη του πλανήτη, για την διαμόρφωση των ζωνών επιρροής. Και
διεξάγεται με κάθε μέσο. Με την εκμετάλλευση των εσωτερικών αντιθέσεων κάθε χώρας,
με την αναμόχλευση των ιστορικών, εθνικών ή μειονοτικών ζητημάτων. Με τον
οικονομικό πόλεμο, τον αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές και την υποβάθμιση
όποιας χώρας δεν υπακούει. Με την χρησιμοποίηση τοπικών αντιδραστικών δυνάμεων,
έως και ναζιστικών. Με την υποκίνηση εσωτερικών αναταραχών. Με την εγκαθίδρυση,
στο τέλος, φιλικών και υπάκουων κυβερνήσεων, που θα εξασφαλίζουν τα
ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και αν όλα αυτά αποτύχουν, με την ανοιχτή επέμβαση,
τον εμφύλιο πόλεμο, τους βομβαρδισμούς, την εισβολή και κατοχή χωρών. Αυτοί οι
ανταγωνισμοί βρίσκονται πίσω από τις πολεμικές εστίες.
Αυτό που γεννά τον ανταγωνισμό είναι η
οικονομική κρίση, που όλο και βαθαίνει. Η Παγκόσμια Τράπεζα, προβλέπει ότι
η οικονομία θα συνεχίσει με ύφεση και το
2023, ότι το χρέος σε παγκόσμιο επίπεδο θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η
Διευθύνουσα Σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προέβλεψε νέο γύρο
κοινωνικής αστάθειας και ξεσηκωμών. «Δεν βρισκόμαστε παρά στη 12η Ιανουαρίου
και ήδη έχουμε (κοινωνικές εντάσεις) στη Βραζιλία, στο Περού, στη Βολιβία, στην
Κολομβία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, όλες για διαφορετικούς λόγους», τόνισε. Τα
κρισιακά φαινόμενα θα βαθύνουν. Η κρίση στις πρώτες ύλες, στον επισιτιστικό
τομέα, στην ενέργεια, στα φάρμακα, σε είδη πρώτης ανάγκης, θα χειροτερέψει.
Για ποιο λόγο όμως βαθαίνει η οικονομική
κρίση; Όλα αυτά δεν συμβαίνουν γιατί η ανθρωπότητα έχασε την παραγωγική της
δυνατότητα, και δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της. Δεν στέρεψαν οι πρώτες ύλες
στον πλανήτη, ούτε συνέβη κάποια φυσική καταστροφή. Αυτό που συμβαίνει είναι
ότι οι καπιταλιστές δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τη ροή του πλούτου από τους
φτωχούς προς τους πλούσιους, από τις εξαρτημένες χώρες στις ιμπεριαλιστικές
μητροπόλεις. Γιατί τα μονοπώλια έχουν εξαντλήσει τις αγορές. Για να το πούμε
πιο απλά, τα παράσιτα που κυριαρχούν στην κοινωνία την έχουν αφαιμάξει σε
τέτοιο βαθμό, που δεν μπορούν να κερδίσουν πλέον άλλο. Γιατί ο ιμπεριαλισμός
δρα σαν αρρώστια, εξαντλώντας τις ζωτικές δυνάμεις της ανθρωπότητας, με μόνη
διέξοδο να επεκταθεί σε νέες αγορές. Και τότε έρχεται αντιμέτωπος με τον
απέναντι ιμπεριαλισμό.
Συναγωνιστές
και φίλοι,
Όσοι πιστεύουν ότι αυτό το σύστημα μπορεί
να εκλογικευτεί, να γυρίσει πίσω σε μια περίοδο “ανθρώπινη”, να επιστρέψει σε
μια περίοδο σταθερότητας, δεν είναι ότι κάνουν απλώς λάθος. Κάνουν ζημιά στην
πολιτική σκέψη των λαϊκών μαζών, τις κοιμίζουν, φρενάρουν την αντίληψη τους.
Εμποδίζουν τους λαούς να δουν καθαρά την πραγματικότητα, και να αναζητούν
δρόμους σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές.
Στο έδαφος της Ουκρανίας, καθημερινά
σκοτώνονται μεταξύ τους τα παιδιά των λαϊκών-εργατικών στρωμάτων. Λαοί που
έζησαν για δεκαετίες αγαπημένοι μεταξύ τους και πολέμησαν μαζί ενάντια στο
ναζισμό, τώρα μακελεύονται. Απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο, απέναντι στον
ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, η Αριστερά πρέπει να πάρει θέση στο στρατόπεδο
εκείνο που ανήκει. Πρέπει να πάρει θέση με τους λαούς ενάντια στους
ιμπεριαλιστές. Πρέπει να βοηθήσει να συγκροτηθούν οι λαοί πολιτικά, και να
αρνηθούν να γίνουν θυσία σε μια νέα παγκόσμια ανθρωποσφαγή. Να μην γίνουν θυσία
για να ξαναμοιράσουν οι ιμπεριαλιστές τον κόσμο.
Οι λαοί όλου του κόσμου, έχουν συμφέρον να
βγουν στους δρόμους και να καταγγείλουν το ΝΑΤΟ και τη Ρωσία γι' αυτό που
κάνουν στο έδαφος της Ουκρανίας. Να απαιτήσουν το σταμάτημα του άδικου πολέμου
στην Ουκρανία, την αποχώρηση όλων των ιμπεριαλιστών από το έδαφος της. Να
απαιτήσουν το σταμάτημα της εμπλοκής των κυβερνήσεων τους στον πόλεμο Να
αποτρέψουν τα εφιαλτικά ενδεχόμενα μιας γενίκευσης ή διάχυσης της σύγκρουσης σε
νέες περιοχές. Η συγκρότηση ενός ισχυρού αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού
κινήματος είναι επιτακτική ανάγκη και πρέπει να μπαίνει ως πρώτη προτεραιότητα
σε κάθε δύναμη που αναφέρεται στο κίνημα.
Στα πλαίσια της “Πρότασης συντονισμού
οργανώσεων και αναλογικοτήτων για την ανάπτυξη της μαζικής πάλης”, που
κατέθεσε η Οργάνωση προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, το ζήτημα της
ανάπτυξης της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης έχει την πρώτη θέση. Και
αυτό γιατί αναγνωρίζουμε τη σοβαρότητα του ζητήματος. Την επιτακτική ανάγκη να
αναστρέψουμε τα αρνητικά δεδομένα που έχουν συσσωρευτεί στην ανάπτυξη της
αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης στην Ευρώπη. Την ανάγκη της
αναζωογόνησης της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν
διαφορετικές οπτικές στο ουκρανικό ζήτημα και
στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης γενικότερα. Διαφορές που
καθιστούν αδύνατο το συντονισμό σε ένα ανώτερο επίπεδο. Παρόλα αυτά, εμείς
ιεραρχούμε πρώτα το ζήτημα της κοινής δράσης για την ανάπτυξη των
αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, κρατώντας η κάθε δύναμη τις απόψεις της. Σε
αυτή την κατεύθυνση, καταθέτουμε συγκεκριμένη πρόταση πανελλαδικά σε όλες τις
δυνάμεις του κινήματος, για αντιπολεμικές-αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις
και δράσεις σε όλες τις πόλεις, με την αφορμή της επετείου ενός χρόνου από την
ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 24 Φλεβάρη.
Οι αριστερές δυνάμεις πρέπει να λάβουν
σοβαρά υπόψιν, ότι η υπόθεση του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος
δεν μπορεί να αφήνεται άλλο στην άκρη. Δεν μπορεί η αντιιμπεριαλιστική πάλη να υποβαθμίζεται
μπροστά σε άλλα ζητήματα, που δήθεν “ακουμπάνε τις διαθέσεις” των μαζών. Τι
είναι άραγε πιο σημαντικό από την ίδια τη θέληση των ανθρώπων να ζήσουν
ειρηνικά, να μην σταλούν στο μέτωπο, να μην αναγκαστούν να σκοτώνονται για το
φαί των αφεντάδων; Και από πότε οι δυνάμεις της επαναστατικής, κομμουνιστικής
Αριστεράς διαμορφώνουν τις ιεραρχήσεις και τις προτεραιότητες τους, από το τι
είναι στη “μόδα”;
Δεν πρέπει να αποδεχθούμε το συσχετισμό που
διαμορφώνεται, γιατί παρά τα προβλήματα η ανησυχία στα λαϊκά στρώματα θεριεύει,
οι συζητήσεις για το θέμα του πολέμου έχουν επανέλθει. Οι λαϊκοί άνθρωποι
βλέπουν κατατρομαγμένοι στις τηλεοράσεις κάθε μέρα τους βομβαρδισμούς, τις
μάχες και τις πολεμικές ιαχές. Και δεν θέλουν να επεκταθεί ο πόλεμος.
Δεν
αφορά όμως μόνο τα διεθνή ζητήματα η αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Πρέπει να μας απασχολεί το ζήτημα της ίδιας
μας της χώρας. Τα ΜΜΕ φλομώνουν καθημερινά το λαό με το εθνικιστικό δηλητήριο,
προσπαθώντας να στρέψουν την προσοχή του στην τουρκική απειλή, απαιτώντας “εθνική”
ομοψυχία. Για εμάς δεν αφορά η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη μόνο το
θέμα της αλληλεγγύης στους λαούς που υποφέρουν. Αφορά την ίδια τη ζωή του λαού
μας και των γειτονικών λαών. Αφορά το ζήτημα της αποτροπής της εμπλοκής των
ίδιων μας των εαυτών σε αυτούς τους σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς.
Οφείλουμε να ξαναδούμε τη θέση της χώρας
μας στον κόσμο και στον χάρτη. Και οφείλουμε να θυμηθούμε και να θυμίσουμε μια
σειρά πράγματα. Κατά την άποψη μας, η Ελλάδα είναι διπλά εξαρτημένη στον
Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό από την μία, και στην ΕΕ από την άλλη. Η εξάρτηση αυτή
είναι κυρίαρχος παράγοντας στις πολιτικές διεργασίες. Και πολλές φορές ο ξένος
παράγοντας βρίσκεται πίσω από ανταγωνισμούς και τις εσωτερικές φαγωμάρες μέσα
στην αστική τάξη, όπως για παράδειγμα στην υπόθεση των υποκλοπών. Εκεί δόθηκε
ένα χτύπημα κάτω από τη μέση. Όπως σε ένα οικογενειακό τραπέζι ένας
δυσαρεστημένος σύζυγος μπορεί στα κρυφά να κλοτσήσει το καλάμι του άλλου, ενώ
πάνω φαινομενικά επικρατεί ηρεμία. Αλλά ας εξηγηθούμε καλύτερα.
Η Ελλάδα κατέχει μια κρίσιμη γεωστρατηγική
θέση, τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, και κοντά στη Μέση
Ανατολή. Η Ελλάδα βρίσκεται δίπλα στο τόξο περικύκλωσης της Ρωσίας, δίπλα στις
εμπόλεμες ζώνες, και σε άμεση σχέση με τα πολεμικά μέτωπα. Έχει ρόλο μέσα στον
ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στα Βαλκάνια. Από το Αιγαίο διέρχονται συχνά
εξοπλισμένοι πολεμικοί στόλοι. Όλες οι κυβερνήσεις έχουν δώσει βάσεις για την
ανάπτυξη ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, από την Κρήτη μέχρι την Αλεξανδρούπολη.
Η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια ως χώρα του
ΝΑΤΟ έχει παίξει το ρόλο της στρατιωτική βάσης, του προκεχωρυμένου φυλακίου σε
όλες τις πολεμικές συγκρούσεις. Από τη Σούδα περνούσαν τα αεροπλανοφόρα για να
πάνε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και μετά στη Λιβύη. Από την Ελλάδα σηκώνονταν
τα αεροπλάνα για να βομβαρδίσουν τη Γιουγκοσλαβία. Από τη Θεσσαλονίκη πέρασε η
ΝΑΤΟϊκή δύναμη κατοχής του Κοσόβου, στην οποία μάλιστα η Ελλάδα συμμετείχε. Η
Ελλάδα έστειλε στρατιωτικές μονάδες υποστήριξης στο Αφγανιστάν.
Αυτή είναι η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”
που διάλεξε η μεγαλοαστική μας τάξη, δήθεν γιατί το ΝΑΤΟ θα έσωζε το λαό της
Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης. Και τώρα που οι λαοί αυτοί
κυνηγημένοι ήρθανε στα σύνορα της Ευρώπης για να σωθούν, τους αντιμετωπίζουν
σαν απειλή, σαν εισβολείς, τους σκυλοπνίγουν στη Μεσόγειο και τους κλείνουν στα
στρατόπεδα συγκέντρωσης σε άθλιες συνθήκες.
Αλλά και στον πόλεμο της Ουκρανίας, η
εμπλοκή μας είναι άμεση. Η Αλεξανδρούπολη μεταφέρει τόνους στρατιωτικό υλικό. Η
Σούδα είναι λιμάνι-βάση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα για την εμπλοκή των
ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων. Έχει δοθεί στη διάθεση των Αμερικάνων με ελεύθερη χρήση,
χωρίς καν να ερωτάται η ελληνική κυβέρνηση. Γι’ αυτό το λόγο, η Ρωσία έχει
βάλει τα λιμάνια αυτά στο στόχαστρο, και αποτελούν στόχους πιθανού
βομβαρδισμού. Και ας διαφημίζουν στις τοπικές κοινωνίες, τα δήθεν οφέλη από
τους Αμερικάνους πεζοναύτες στην τοπική οικονομία.
Αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για την κυβέρνηση
της ΝΔ. Συνεχίζοντας το δρόμο που άνοιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για μεγαλύτερη
πρόσδεση στο ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση πήρε μια σειρά σοβαρές αποφάσεις που μετέτρεψαν
τη χώρα σε ενεργό μέρος της σύγκρουσης. Η Ελλάδα απέστειλε πολεμικό υλικό,
βαρέα όπλα και οχήματα στην Ουκρανία. Μάλιστα, φτάσαμε στο σημείο οι ανακοινώσεις
αυτές να γίνονται από τους Υπουργούς Άμυνας της Αμερικής και της Γερμανίας και
μετά να έρχεται η κουβέντα στη Βουλή, αφού το υλικό έχει αποσταλεί. Έφτασε η
κυβέρνηση στο σημείο να εμπλέκεται με τέτοιον τρόπο, που δυσαρέστησε κάποιες
δυνάμεις μέσα στην Ευρώπη, που υποφέρουν από τις συνέπειες του πολέμου. Αυτό το
κράτησαν ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, και φρόντισαν με την πρώτη ευκαιρία
για της το ξεπληρώσουν, με το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Πόσο μακριά είναι άραγε η στιγμή που στα
πλαίσια των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, κάποιος ξένος υπουργός θα διατάξει ελληνικές
δυνάμεις να αναπτυχθούν στις εμπόλεμες ζώνες; Ο πρωθυπουργός και υπουργοί
δηλώνουν ανοιχτά ότι “η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία”; Ο
Υπουργός Άμυνας δηλώνει ότι “θα χύσουμε ξανά το αίμα μας για τους συμμάχους
μας, όπως κάναμε στο παρελθόν”; Και τα κυβερνητικά στελέχη δηλώνουν με
κομπασμό στον Αμερικάνο πρέσβη, ότι “έχουν παραδώσει όλη τη χώρα στη διάθεση
των συμμάχων”;
Και αν η κυβέρνηση μας, που καθημερινά
εξαθλιώνει τις ζωές μας και ρουφά το αίμα του λαού έχει διαλέξει τη δική της “πλευρά
της Ιστορίας”, εμείς δεν πρέπει να πάρουμε τη δική μας θέση, με βάση τα
δικά μας ταξικά συμφέροντα, που είναι στην απέναντι πλευρά; Να απαιτήσουμε στο
σταμάτημα κάθε εμπλοκής, το διώξιμο των βάσεων του θανάτου. Να παλέψουμε για
την έξοδο της χώρας μας από τον πολεμικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ.
Έχουμε κοινό συμφέρον με όλους τους
γειτονικούς λαούς των Βαλκανίων, και κυρίως με το γειτονικό λαό στην άλλη όχθη
του Αιγαίου, να παλέψουμε για την ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό. Να
παλέψουμε για να γίνουν οι λαοί μας αφέντες στον τόπο τους, και να χαράξουν το
δικό τους δρόμο, ελεύθεροι και μονιασμένοι. Πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ δεν σημαίνει
υποστήριξη του ρώσικου ιμπεριαλισμού, ή ανοχή στις επιδιώξεις του. Δεν πρέπει
να μπαίνουν οι λαοί στο δίλημμα να διαλέξουν αφέντη, να διαλέξουν τον έναν ή
τον άλλον ιμπεριαλιστή.
Δεν
είναι όμως μόνο η εμπλοκή της Ελλάδας στο ουκρανικό που πρέπει να μας
απασχολήσει.
Εξ' ίσου ανησυχητικές είναι μια σειρά
εξελίξεις που αφορούν την ευρύτερη περιοχή και επηρεάζουν άμεσα τη χώρα μας.
Διεργασίες που ενώ ήτανε ενεργές από το προηγούμενο διάστημα, έχουν οξυνθεί
ακόμα περισσότερο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, καθώς η πολεμική
ένταση εξάγεται και διασπείρεται.
Οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να ρυθμίσουν
μια σειρά σχέσεις και ζητήματα μεταξύ των εξαρτημένων χωρών, προκειμένου να
πετύχουν τους ευρύτερους σχεδιασμούς τους. Σε αυτή την κατεύθυνση παίζουν το
πανάρχαιο παιχνίδι του “διαίρει και βασίλευε”, πριμοδοτούν πότε τον έναν και
πότε τον άλλον, προκειμένου να εξασφαλίζουν τη δική τους κυριαρχία. Αυτό το
παιχνίδι βλέπουμε να εξελίσεται σήμερα στην περιοχή μας.
Η πρόσφατη επικίνδυνη ένταση στο Κόσοβο
οδήγησε τους Σέρβους σε ανέγερση οδοφραγμάτων και κινητοποίηση του στρατού, και
τελικά αποκλιμακώθηκε με παρέμβαση των δυτικών. Όμως, το πρόβλημα παραμένει,
και ξυπνά μνήμες εθνικιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, τη στιγμή που μια
σειρά άλυτα ζητήματα από προηγούμενους πολέμους έχουν μείνει ανοιχτά για
εκμετάλλευση.
Αυξάνεται ο κίνδυνος για μια αλυσίδα
εξελίξεων στα δυτικά Βαλκάνια, που θα περιλαμβάνει το ζήτημα του Κοσόβου, τη
Βοσνία-Ερζεγοβίνη, αλλά και το μειονοτικό ζήτημα της Βόρειας Μακεδονίας. Σε
όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν άλυτα συνοριακά και μειονοτικά προβλήματα.
Μια τέτοια αλυσίδα εξελίξεων μπορεί να οδηγήσει σε δραματικές καταστάσεις στα
βόρεια σύνορα μας, που θα επηρεάσουν άμεσα τη χώρα μας, η οποία θα δεχθεί
μεγάλες πιέσεις για να εμπλακεί. Μην ξαχνάμε ότι η Ελλάδα είναι μια από τις 5
χώρες της ΕΕ που δεν έχει αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου από τη
Σερβία.
Μια ακόμα παρενέργεια της ουκρανικής
σύγκρουσης είναι η αναβάθμιση του ρόλου που παίζει η Τουρκία στους ΝΑΤΟϊκούς
σχεδιασμούς, λόγω του μεγέθους της, αλλά και της θέσης της δίπλα στη Ρωσία.
Κάτι που η αστική τάξη στην Τουρκία γνωρίζει, ζητώντας ανταλλάγματα για τις
υπηρεσίες που προσφέρει στη Δύση. Κύριο ζήτημα-αγκάθι στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας
παραμένει το κουρδικό, που αποτελεί υπαρξιακό πρόβλημα για την Τουρκία.
Η επιλογή των Αμερικάνων να υποστηρίξουν
τον κουρδικό παράγοντα στη Συρία, έχει οδηγήσει την Τουρκία στο να συνεννοείται
με τη Ρωσία. Αυτό το πρόβλημα βρίσκεται πίσω από την φασαρία που έχει ξεσπάσει
με τα εξοπλιστικά της Τουρκίας και την προμήθεια των ρώσικων πυραύλων S-400. Κίνηση που οδήγησε σε αντίποινα
των ΗΠΑ, δηλαδή το πάγωμα των εξοπλιστικών της προγραμμάτων σε F-16 και F-35. Αυτή η δυσκολία της Τουρκίας έχει
φουσκώσει τα μυαλά της δικής μας, της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης.
Σε αυτή την φάση οι Αμερικάνοι απαιτούν την
ευθυγράμμιση της Τουρκίας στο Νατοϊκό άρμα. Όμως η Τουρκία συνεχίζει να
παρακωλύει την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία βρίσκεται σε
συζητήσεις με τη Ρωσία και την κυβέρνηση Άσαντ, για μια πιθανή συμφωνία που θα
περιορίζει τον κουρδικό παράγοντα. Μια συμφωνία που αν επιτευχθεί, θα ενισχύσει
τις θέσεις της Ρωσίας στη Συρία, κάτι που δεν θέλουν με τίποτα οι Αμερικάνοι.
Να θυμίσουμε ότι η Τουρκία δήλωνε έτοιμη για χερσαία εισβολή στη Βόρεια Συρία
πριν μερικές βδομάδες.
Την ίδια στιγμή, δημοσιεύματα κάνουν λόγο
για συνομιλίες των δυτικών με τις δύο κυβερνήσεις της διαλυμένης Λιβύης, για
νέα προκήρυξη εκλογών, ώστε να ξαναγίνει η Λιβύη “κανονική χώρα”. Επιδίωξη
είναι να συμμετέχει μαζί με την Αίγυπτο και την Ελλάδα στις διευθετήσεις για
τις ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, με κύρια επιδίωξη την απομόνωση της Ρωσίας. Οι
συζητήσεις αυτές έχουν βάλει την Τουρκία στην άκρη, και απειλούν τη διάλυση του
τουρκο-λιβυκού συμφώνου για την ΑΟΖ. Εξέλιξη που αν συμβεί, η αστική τάξη στην
Ελλάδα θα τρίβει τα χέρια της. Ακούγεται στα ΜΜΕ για επίσκεψη Μπλίνκεν στην
Αθήνα και νέα συνάντηση 3+1, δηλαδή Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου με τις ΗΠΑ.
Πρέπει να τονιστεί ότι όλες αυτές οι
συνομιλίες ακόμα βρίσκονται στο επίπεδο των επαφών και ότι δεν έχει υπογραφεί
τίποτα επίσημο. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα για το αν τελικά όλα αυτά θα
υλοποιηθούν. Ασκούν όμως πιέσεις, και οξύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Αυτές οι εξελίξεις τροφοδοτούν τον ήδη
οξυμένο αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, με επικίνδυνες, φιλοπόλεμες
δηλώσεις και από τις δύο όχθες του Αιγαίου. Κύριο επίδικο είναι ποια αστική
τάξη θα αποκτήσει την εύνοια των ιμπεριαλιστών και κυρίως των Αμερικάνων, για
να προωθήσει τα σχέδια της. Δίνουν και παίρνουν οι εμπρηστικές δηλώσεις για τη
Γαλάζια Πατρίδα και τον πύραυλο Ταϊφούν από τη μία. Για την επέκταση της
κυριαρχίας στα 12 μίλια που θα έκανε το Αιγαίο “ελληνική λίμνη”, από την άλλη.
Σε μόνιμη βάση κρέμεται η απειλή μιας κλιμάκωσης.
Σε αυτό το οξυμένο τοπίο, θα είναι άκρως
επικίνδυνο για το λαό μας, να χρησιμοποιηθεί η χώρα μας ως μοχλός πίεσης των
Αμερικάνων ενάντια στην Τουρκία. Η αστική μας τάξη έχει την ελπίδα ότι αυτές οι
υπηρεσίες θα εξαργυρωθούν σε ανταλλάγματα ενάντια στη γειτονική χώρα.
Μόνο που αυτές οι κοντόφθαλμες και
ανιστόρητες απόψεις, παραβλέπουν το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι δεν έχουν ούτε
φιλελληνική, ούτε φιλοτουρκική πολιτική ατζέντα, αλλά Αμερικάνικη. Αυτό που
θέλουν οι Αμερικάνοι είναι να απομακρύνουν τη Ρωσία από τη Μεσόγειο. Και όταν
έρθει η ώρα, θα απαιτηθεί από όλους τους υποτακτικούς να κάνουν από
συμβιβασμούς μέχρι και θυσίες στις φιλοδοξίες τους, προκειμένου να διασφαλιστεί
η Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Έτσι, μπορεί η απογείωση της ντόπιας,
αστικής “μας” τάξης, να μετατραπεί αύριο σε ψυχρολουσία και ανώμαλη προσγείωση.
Μπορεί να φτάσουμε οι προστάτες μας να ασκούν εκβιασμούς για συμμόρφωση. Για να
οδηγηθούμε σε μια διατεταγμένη ΝΑΤΟϊκή “φιλία”, που σκοπό θα έχει την
εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟϊκών, πολεμικών σχεδιασμών. Αυτές οι παρατηρήσεις δεν μόνο
είναι δικές μας. Υπάρχουν φωνές μέσα στην ίδια την αστική τάξη που αρθρογραφούν
συχνά και επισημαίνουν αυτόν τον κίνδυνο, από τη δική τους βέβαια σκοπιά. Ήδη
με ανακοίνωση του, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έκοψε τη φόρα της ελληνικής κυβέρνησης
για τα 12 μίλια.
Συναγωνιστές
και φίλοι,
συμπληρώθηκαν φέτος εκατό χρόνια από την
καταστροφική εκστρατεία στη Μικρασία, στην οποία έσπρωξαν οι Άγγλοι
ιμπεριαλιστές τη χώρα μας. Δεν ήτανε η μόνη φορά τον προηγούμενο αιώνα που ο
δυτικός παράγοντας έσπρωξε την Ελλάδα να κάνει τη βρώμικη δουλειά, για να την
εγκαταλείψει αργότερα. Τόσο ο ελληνικός, όσο και ο τούρκικος πληθυσμός της
Μικράς Ασίας πλήρωσαν ακριβά αυτά τα παιχνίδια των ισχυρών. Η Οργάνωση μας
έκδωσε πρόσφατα έναν σημαντικό τόμο για τα 100 από τη μικρασιατική εκστρατεία,
που αξίζει να μελετηθεί, ειδικά από τους νέους συναγωνιστές. Όχι για να κάνουμε
μηχανική μεταφορά των καταστάσεων του προηγούμενου αιώνα. Αλλά για να
αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα, χαράσσοντας γραμμή για το σήμερα.
Η Αριστερά και πολύ περισσότερο η
επαναστατική, κομμουνιστική Αριστερά, και στις δύο όχθες του Αιγαίου, έχει
βασικό καθήκον να εναντιωθεί στις επιδιώξεις των εξαρτημένων αστικών τάξεων και
των ιμπεριαλιστών. Να καλλιεργήσει κλίμα αντιπολεμικό, κλίμα φιλίας των λαών,
και αποτροπής των πολεμικών επεισοδίων. Πρέπει να καταδικάσει κάθε σχεδιασμό
που διαταράσσει το υπάρχον στάτους κβο στο Αιγαίο, να καταδικάσει κάθε ενέργεια
που φέρνει τις δύο χώρες πιο κοντά σε μια πολεμική αναμέτρηση. Να παλέψει για
κοινό μέτωπο των λαών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, ενάντια στον
ιμπεριαλισμό.
Αυτό είναι ένα από τα κορυφαία καθήκοντα
για την πάλη μας.
Εισήγηση 2η: Φωτεινή Σαλονικίδου
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι
Την ώρα που σε όλο τον πλανήτη αγριεύουν οι συγκρούσεις των ιμπεριαλιστών
που περιέγραψε πολύ καλά ο σύντροφος Κώστας
Την ώρα που η Ευρώπη συνθλίβεται στον ανταγωνισμό μεταξύ των Αμερικανών και
της Ρωσίας
Την ώρα που η ενεργειακή και επισιτιστική κρίση στην περιοχή συναντιέται με
την μεγαλύτερη οικονομική και γεωπολιτική κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού
Την ώρα που χειροτερεύει ραγδαία η θέση των εργαζόμενων μαζών στη χώρα μας
και στον κόσμο,
Θεωρούμε απόλυτα αναγκαίο ως ΚΚΕ (μ-λ) να ανοίξουμε τα ζητήματα εκείνα που
καίνε το λαό μας.
Ο σύντροφος Κώστας ανέλυσε τις διεθνείς εξελίξεις και μας έδωσε την εικόνα
των κινδύνων κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου.
Εγώ θα περάσω στο εσωτερικό της χώρας, όπου ανοίγεται μπροστά μας μια μακρά
περίοδος πολιτικής αστάθειας και ακόμη μεγαλύτερης αντιλαϊκής επίθεσης.
Για εμάς τρεις είναι οι βασικές πηγές των πολιτικών εξελίξεων που βλέπουμε
αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα:
1)Οι σχεδιασμοί και οι συγκρούσεις των ιμπεριαλιστών, Αμερικάνων και Ευρωπαίων,
που από το ’73 κρατάνε τα ηνία της διπλής εξάρτησης της χώρας και έχουν άμεσο λόγο
στο εσωτερικό της, όπως μας υπενθύμισε και η περίπτωση των υποκλοπών.
2) Οι φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης που όσο διαψεύδονται παράγουν
ενδο-αστική φαγωμάρα, όπως στην περίπτωση Μαρινάκη.
3) Η αντιλαϊκή επίθεση που διογκώνει τη δυσαρέσκεια του λαού απέναντι στην
οποία το σύστημα επιστρατεύει τη μόνη απάντηση που ξέρει, την καταστολή.
Κανένας από τους τρεις αυτούς παράγοντες δεν πρόκειται να αποσβεστεί στο
ορατό μέλλον, αντίθετα όλοι θα οξυνθούν.
Η ελληνική άρχουσα τάξη βλέπει προσδοκίες δεκαετιών να καταρρέουν.
·
Προσδοκίες ότι η χώρα θα μετατρεπόταν σε ενεργειακό και εμπορικό κόμβο της
Ευρώπης ή έστω των Βαλκανίων, με αντάλλαγμα τη διάλυση της βιομηχανίας και της
αγροτικής παραγωγής για χάρη του ξένου κεφαλαίου.
·
Προσδοκίες ότι αν γινόταν το πιο πιστό σκυλί των Αμερικάνων και
μετατρεπόταν σε μία απέραντη στρατιωτική βάση, θα κέρδιζε έδαφος κόντρα στην
ανταγωνίστρια Τουρκία.
·
Προσδοκίες ότι χαρίζοντας γη και ύδωρ σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους θα μπορούσε
πάντα εκείνη να χορταίνει από τα αποφάγια της λεηλασίας του τόπου.
Μπροστά στα αδιέξοδά της κινείται σε δύο κατευθύνσεις, επιτίθεται ακόμη περισσότερο
στο λαό και βαθαίνει την εξάρτησή της από το ξένο κεφάλαιο, γέρνοντας ακόμη
περισσότερο προς τις ΗΠΑ και δηλώνοντας με σιγουριά ότι είναι στη σωστή πλευρά
της ιστορίας.
Μόνο που εμείς ξέρουμε καλά ότι όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα
βατράχια. Και είμαστε βέβαιοι ότι ο λαός και η νεολαία της χώρας είναι
εκτεθειμένος σε μεγαλύτερους κινδύνους από ποτέ.
Η κατάσταση του λαού και της εργατικής τάξης είναι δραματική.
Ας μιλήσουν πρόσφατα στοιχεία. Ο ελληνικός λαός αγωνιά περισσότερο από κάθε
άλλον στην Ευρώπη για το κόστος ζωής. 7 στους 10 είδαν το βιοτικό τους επίπεδο
να πέφτει απότομα μετά το ξέσπασμα της πανδημίας COVID-19 και την έναρξη του
πολέμου. Το 100% θεωρεί την ακρίβεια τη νούμερο ένα ανησυχία της
καθημερινότητάς του.
Το 86% δυσκολεύεται να πληρώσει τους λογαριασμούς του, αφού εκτός των
άλλων, η Ελλάδα βρέθηκε να είναι η δεύτερη πιο ακριβή χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση
στην τιμή του ρεύματος.
Το Νοέμβρη, ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο οι άνεργοι στη χώρα μας, ενώ μόλις 1
στους 8 δικαιούται το πενιχρό επίδομα ανεργίας.
Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ στην
Ελλάδα τον μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας τον διατρέχουν οι νέοι. 1 στους 5 νέους
18-24 ετών έχουν βρεθεί εκτός εργασίας, αλλά και εκπαίδευσης, ενώ χιλιάδες
απόφοιτοι κάθε χρόνο φεύγουν στο εξωτερικό. Σύμφωνα με στοιχεία που υπάρχουν
ήδη από το καλοκαίρι, 1 στα 10 παιδιά μέχρι 15 ετών αντιμετωπίζει στέρηση
τροφής και 1 στα 2 παιδιά αντιμετωπίζει ελλείψεις σε βασικά αγαθά στο σπίτι
του.
Στη λίστα προστέθηκαν και οι ελλείψεις φαρμάκων. Η τραγική κατάσταση των
νοσοκομείων την ώρα που η πανδημία και άλλες ιώσεις σαρώνουν, η εξουθένωση του
ελάχιστου προσωπικού, η ανύπαρκτη πρωτοβάθμια περίθαλψη συνεχίζουν να στέλνουν χιλιάδες
ανθρώπους στο θάνατο.
Δεκάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά ζουν με την αγωνία της κατάσχεσης και του
πλειστηριασμού, με τον φόβο ότι, θα χάσουν το σπίτι τους, τους κόπους και τα
όνειρα ζωής. Μόνο μέσα στον μήνα Δεκέμβρη, έγιναν πάνω από 4.000 πλειστηριασμοί
ακινήτων.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες με μαύρα στοιχεία, αλλά δεν έχει νόημα. Το
συμπέρασμα είναι ένα.
Ο λαός μας υποφέρει και κανένα «ξέφωτο» που τάζει η κυβέρνηση δεν είναι
στον ορίζοντα.
Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνει μεταξύ άλλων ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός
που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 17 Δεκέμβρη. Ένας προϋπολογισμός που για ακόμη
μια χρονιά πέρασε χωρίς να κηρυχθεί γενική απεργία από τις ξεπουλημένες
συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει για μια
ακόμη φορά το συμβιβασμό των κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ)
με την κυβέρνηση, την προσαρμογή όλων μαζί στις οδηγίες των ξένων αφεντικών,
αλλά και την απροθυμία του ΚΚΕ να έρθει σε κόντρα.
Πανηγύριζε ο Σταϊκούρας στη Βουλή για τον πρώτο δήθεν «ελεύθερο» από
αυστηρή επιτήρηση προϋπολογισμό ύστερα από 12 χρόνια. Τόσο ελεύθερος που
προβλέπει μείωση πάνω από 4 δις στις δαπάνες για βασικές υποδομές (νοσοκομεία,
σχολεία, δρόμους) για να ικανοποιηθούν οι συμφωνίες με τους ξένους που έχουν
υποθηκεύσει τη χώρα για δεκαετίες μπροστά. Εμείς ξέρουμε καλά ότι είτε με
άμεση, είτε με έμμεση επιτήρηση, είτε με μνημόνια, είτε χωρίς, όποια μορφή κι
αν παίρνει η λεηλασία, οι ιμπεριαλιστές έχουν υποθηκεύσει και θα συνεχίσουν αντλούν
τον πλούτο της χώρας από κάτω προς τα πάνω και από μέσα προς τα έξω. Καμία
«χαλάρωση» δεν είναι μπροστά μας.
Στα 6 δισεκατομμύρια και οι δαπάνες για εξοπλισμούς για να συνεχίσει ο λαός
να πληρώνει τη μετατροπή του τόπου σε ένα απέραντο ορμητήριο πολέμου, την ώρα
που παλεύει για μια μπουκιά ψωμί.
Όσο για τις λεγόμενες επενδύσεις που επικαλείται η κυβέρνηση, ένα από τα
πιο αποκαλυπτικά στοιχεία του προϋπολογισμού είναι ότι προβλέπει μείωση της
ανεργίας μόλις 0,1% μέσα στο 2023. Κι όμως, δεν είναι αστείο, έτσι
διατυπώνεται. Πρόκειται για την πιο κυνική ομολογία ότι η λεγόμενη ανάπτυξη για
την οποία μιλάνε δεν αφορά τους εργαζόμενους και το λαό. Επενδύσεις ληστρικές
που τίποτα δεν προσθέτουν σε θέσεις εργασίας-λέγονται αρπαχτές- για το ξένο και
ντόπιο κεφάλαιο. Την ίδια ώρα που η αποβιομηχάνηση βαθαίνει και η τεράστια
αύξηση του κόστους παραγωγής γονατίζει τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες. Αυτό
είναι το περίφημο μοντέλο ανάπτυξης που θέλουν για τη χώρα.
Ενόψει των εκλογών η κυβέρνηση ανακοινώνει κάθε δύο μήνες και ένα φτηνό
επίδομα κοροϊδίας, κάποιο pass που τάχα θα καλύψει τη
φτώχια και την πείνα. Έτσι ισχυρίζεται ότι δήθεν παίρνει μέτρα στήριξης του
λαϊκού εισοδήματος. Δεν είναι μόνο ότι με ψίχουλα της τάξης των 22 ευρώ προσπαθεί
προκλητικά να ξεγελάσει τον κόσμο. Είναι ότι θέλει τον λαό ζητιάνο. Θέλει ο
εργαζόμενος να εμπεδώσει ότι τίποτα δεν δικαιούται, τίποτα δεν του ανήκει. Τον
θέλει να επιβιώνει σε τεντωμένη κλωστή και κάθε τόσο να του πετάει ένα
ξεροκόμματο. Τον τελευταίο χρόνο, ο κατώτατος μισθός όχι μόνο δεν αυξήθηκε,
όπως θέλουν να παρουσιάζουν, αλλά η πραγματική του αξία μειώθηκε πάνω από 8%, αφού
η τιμές εκτοξεύτηκαν. Το κεφάλαιο προσπαθεί να παρουσιάσει την φτώχια σαν μια
έκτακτή κατάσταση, που εκτάκτως θα αντιμετωπιστεί. Όμως ξέρουμε καλά ότι η
εξαθλίωση, η διάλυση των δικαιωμάτων, δεν είναι καθόλου μια «έκτακτη» περίοδος
που θα περάσει, είναι η νέα κανονικότητα.
Για αυτούς και ακόμα περισσότερους λόγους, το ζήτημα της ακρίβειας και της
φτώχιας είναι και θα συνεχίζει να είναι ζήτημα πρώτης γραμμής. Και αργά ή
γρήγορα θα γίνει όρος επιβίωσης για το λαό να αναζητήσει ξανά το δρόμο του
αγώνα και της διεκδίκησης.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το αστικό κράτος εξοπλίζεται και ενισχύει τους
μηχανισμούς καταστολής. Η ανησυχία του συστήματος απέναντι στους λαούς
παγκοσμίως μεγαλώνει όπως αποτυπώνεται στην έκθεση του ΔΝΤ που προβλέπει για το
2023: «Αναταραχές σε παγκόσμια κλίμακα». Και μπροστά σε αυτό το σενάριο το
σύστημα θωρακίζεται με τα ρόπαλα και τα χημικά της αστυνομίας, τις μυστικές
υπηρεσίες και το παρακράτος, τις κάθε λογής απαγορεύσεις. Εγκαθιστούν τα ΜΑΤ μέσα
στις σχολές, γιατί φοβούνται τους φοιτητές. Εγκαθιστούν τα ΜΑΤ μέσα στα
εργοστάσια για να περιφρουρούν τους εργοδότες, όπως στη Μαλαματίνα γιατί
φοβούνται την εργατική τάξη. Αυξάνουν τις περιπολίες στις γειτονιές και στις
πλατείες γιατί φοβούνται τη νεολαία που ανταμώνει με το διπλανό της. Εδώ και
πολλούς μήνες στην πρωτεύουσα απωθούν τους διαδηλωτές με ξύλο και χημικά πίσω
στο πεζοδρόμιο για να επιβάλλουν την απαγόρευση των διαδηλώσεων.
Γι’ αυτό και ο υπουργός καταστολής Τάκης Θεοδωρικάκος ανακοίνωσε για ακόμη
μια χρονιά την αύξηση των δυνάμεων καταστολής. 500 επιπλέον αστυνομικοί θα
περιπολούν στους δρόμους και στις γειτονιές της Αθήνας το 2023, 600 νέοι
«ειδικοί φρουροί» θα ενισχύσουν τα αστυνομικά τμήματα και 250 νέοι συνοριοφύλακες
θα προστεθούν στην «φύλαξη των συνόρων» απ’ τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Η πρόσφατη δολοφονία του 16χρονου Ρομά Κώστα Φραγκούλη στη Θεσσαλονίκη από
σφαίρα αστυνομικού και η επιβράβευση του δολοφόνου με την άμεση απελευθέρωσή
του αποτέλεσε το πιο κυνικό μήνυμα του συστήματος απέναντι στη νεολαία. Για να
παίρνει παράδειγμα «κάθε ανώριμος νέος» όπως δήλωσε ο διαβόητος Αλέξης Κούγιας,
συνήγορος του δολοφόνου για το τι μπορεί να του συμβεί όταν αρνείται την
εφαρμογή του νόμου. Στέλνουν μήνυμα δύναμης οι κυρίαρχοι. Φροντίζουν λοιπόν να αθωώνουν
ή να ρίχνουν στα μαλακά τους πραιτοριανούς τους όπως στις περιπτώσεις Μελίστα,
Καλαμπόκα, Κορκονέα, Σαραλιώτη…Η «ασυλία» που απολαμβάνουν όλοι αυτοί οι
δολοφόνοι οπλίζουν τα χέρια των επόμενων που με όλο και μεγαλύτερη ευκολία
αφαιρούν ανθρώπινες ζωές.
Και βέβαια, μπορεί να κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, αλλά η άρχουσα τάξη καθόλου
δεν «τσιγκουνεύεται» τα χρήματα όταν πρόκειται να ενισχύσει τα σώματα ασφαλείας.
Γι’ αυτό και ψήφισε το έκτακτο επίδομα των 600 ευρώ στους μηχανισμούς
καταστολής, που ας μην ξεχνάμε ότι στήριξε το ΠΑΣΟΚ, η «Ελληνική Λύση», ο
ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία και ο απόλυτος κρατικός έλεγχος
που επιδιώκει ο Νόμος Χατζηδάκη στα σωματεία είναι μέτρα-τομή. Μέτρα που θέλουν
να εξασφαλίσουν την ιστορική κατάργηση του 8ωρου, τη διάλυση των εργασιακών
σχέσεων, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και γενικότερα την απόλυτη
υποδούλωση του εργαζόμενου στο κεφάλαιο.
Στην ίδια ακριβώς λογική στήνονται αυτή την περίοδο οι εκλογές των
αντι-συλλόγων μέσα στα πανεπιστήμια. Με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες σε όλες τις
σχολές ο Νόμος Κεραμέως επιχειρεί για πρώτη φορά να στήσει νέα φοιτητικά
συμβούλια απόλυτα ελεγχόμενα από το κράτος και να βγάλει τους φοιτητικούς συλλόγους
στην παρανομία.
Εμείς βλέπουμε καθαρά ότι η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής
θα βαθύνει γιατί το σύστημα δεν έχει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει τον εχθρο-λαό.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι,
Με βάση τα όσα ζοφερά περιγράψαμε εγώ κι ο Κώστας, το ΚΚΕ (μ-λ) απευθύνει
πρόταση συντονισμού, πρόταση πάλης και αγώνα. Την πρόταση αυτή που δημοσιεύσαμε
το Σεπτέμβρη του 2022 την απευθύνουμε σε κάθε οργάνωση, σε κάθε συλλογικότητα
και ανένταχτο αγωνιστή που μαζί ανταμώνουμε στους αγώνες και στο δρόμο.
Καλούμε σε συντονισμό και κοινή δράση που να αναδείξει τους σημαντικότερους
στόχους πάλης πάνω σε τρεις άξονες:
Στο ζήτημα του πολέμου.
·
Για να φύγουν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσία από την Ουκρανία! Για να πούνε οι λαοί ένα
μεγάλο όχι στον άδικο πόλεμο. Για να φύγουν οι βάσεις και το ΝΑΤΟ. Για να μπει
μπροστά η φιλία, η αλληλεγγύη, το κοινό μέτωπο με όλους τους γειτονικούς λαούς,
τους πρόσφυγες και μετανάστες!
Στο ζήτημα της ακρίβειας.
·
Για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Για να ανακληθούν όλες
οι αυξήσεις στην ενέργεια, στα κοινωνικά και καταναλωτικά αγαθά.
Στο ζήτημα της καταστολής. Για να υψωθούν τα αιτήματα:
·
Κάτω τα χέρια από τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους, τη διαδήλωση,
την απεργία. Η οργάνωση και η μαζική πάλη είναι δικαίωμα του λαού και της
νεολαίας!
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι απευθυνόμαστε σε δυνάμεις και αγωνιστές με
διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις. Γι΄ αυτό και τους καλούμε να συμπράξουμε
πάνω στο μίνιμουμ, δηλαδή στους ελάχιστους βασικούς άξονες που μπορούμε να συμφωνήσουμε, ώστε να αναδειχθούν
τα κρίσιμα προβλήματα που καίνε το λαό. Επιμένουμε ότι μπροστά σε αυτό το
καθήκον καμία αναμονή δεν χωράει!
Η «κήρυξη» μιας πολύμηνης προεκλογικής περιόδου χρησιμοποιείται από τις
δυνάμεις του συστήματος για να καθηλώσει τη λαϊκή οργή. Δημιουργεί ένα ακόμα
εμπόδιο στο να μετατραπεί αυτή η οργή σε μαζικούς αγώνες.
Όλους αυτούς τους μήνες βλέπουμε με μεγάλη αγωνία τα αγωνιστικά σκιρτήματα
του λαού μας να πέφτουν στο κενό.
Ενώ είδαμε τους εργαζόμενους να βγαίνουν μαζικά στο δρόμο στην απεργία της
9ης Νοέμβρη,
Ενώ ακολούθησαν μεγάλες διαδηλώσεις στις 17 Νοέμβρη και στις 6 Δεκέμβρη στη
σκιά της δολοφονίας του 16χρονου Ρομά.
Ενώ η μαζική απεργιακή διαδήλωση των εκπαιδευτικών στην Αθήνα στις 15
Δεκέμβρη επιβεβαίωσε ότι ο κόσμος συνεχίζει να ψάχνει απαντήσεις σε αγωνιστική
κατεύθυνση, κόντρα στον συμβιβασμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Οι ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έχουν κηρύξει σιωπητήριο και
περιορίζονται σε στατιστικές μελέτες της φτώχειας και του πόνου των εργαζόμενων.
Το ΠΑΜΕ αρνείται εκ πεποιθήσεως να βάλει σε κίνηση τον μεγάλο όγκο των
σωματείων και των εργατικών κέντρων που ελέγχει. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις
χορεύουν στο ρυθμό των εκλογών και κορυφαίοι εργατικοί αγώνες, όπως αυτός των
απεργών της Μαλαματίνα εγκαταλείπονται μόνοι τους στην κόντρα με τον
αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, την ώρα που αντιστέκονται για λογαριασμό ολόκληρης
της εργατικής τάξης. Η προσπάθειά μας στην Αθήνα ως ΚΚΕ (μ-λ) να πείσουμε για
την ανάγκη να συνεχιστούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις αμέσως μετά την απεργία
της 9ης Νοέμβρη συνάντησε την απροθυμία της πλειοψηφίας των
οργανώσεων. Ωστόσο η αναγκαιότητα παραμένει.
Η πρόταση συντονισμού που απευθύνουμε θέλει μεταξύ άλλων να συμβάλλει ώστε
να βρουν οι κινητοποιήσεις του λαού συνέχεια και αντοχή στο χρόνο, να συνδεθούν
με τους χώρους σπουδών, τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές και να
δυναμώσουν. Βλέπουμε και στην περίπτωση της νεολαίας ότι η οργή εύκολα
εκτονώνεται και η απογοήτευση εύκολα κυριαρχεί όσο οι κινητοποιήσεις παραμένουν
αποσυνδεδεμένες από συλλογικές διαδικασίες, συνελεύσεις σωματείων, επιτροπών
και άλλων μορφών οργάνωσης του λαού.
Καλούμε τους εργαζόμενους και τους άνεργους να βρουν το δρόμο του αγώνα για
ν’ αντισταθούν στην εξαθλίωση και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Τους
καλούμενα συνεχίσουν αυτό που «ξεκίνησαν» με τους αγώνες τους το Φθινόπωρο. Να κλείσουν τα αφτιά τους την κυβερνητική
προπαγάνδα, που υποστηρίζει ότι όλα τα προβλήματα είναι παροδικά και πως αυτό
που απαιτείται είναι «υπομονή, τάξη και ασφάλεια».
Να πετάξουν στα σκουπίδια την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ, που στην πραγματικότητα
είναι μια συμπολίτευση με μανδύα αντιπολίτευσης. Που παριστάνει πως κόπτεται
για τα λαϊκά προβλήματά και καλλιεργεί εκλογικές αυταπάτες, ενώ η ίδια
υπηρέτησε πιστά από τα κυβερνητικά πόστα την επίθεση ενάντια στο λαό. Εβαλε τις
βάσεις για το Νόμο Χατζηδάκη ψηφίζοντας το 50 + 1% για την απεργία, πέρασε σωρεία
αντιλαϊκών μέτρων, έκλεισε τις μεγαλύτερες ως τότε συμφωνίες με τους
αμερικανο-νατοϊκούς φονιάδες και υπηρέτησε πιστά την πολιτική τους στη Μεσόγειο
και στα Βαλκάνια. Η λίστα των κατορθωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ είναι ατελείωτη με
κυριότερο πάντα ότι κατάφερε να διαλύσει το μαζικό κίνημα σπέρνοντας αυταπάτες
και απογοήτευση στις λαϊκές μάζες. Δε συζητάμε φυσικά για το ΠΑΣΟΚ που έχει
θητεύσει δεκαετίες τώρα στην αντιλαϊκή επίθεση. Ούτε θέλουμε πολλά να πούμε για
το ΜΕΡΑ 25 που ξεπήδησε ξαφνικά μέσα από τα αστικά σαλόνια για να μεταρρυθμίσει
τάχα την Ευρώπη, ενώ προετοιμάζεται ολοταχώς να γίνει δεκανίκι μιας ενδεχόμενη
συγκυβέρνηση με τους προηγούμενους δύο.
Από εκεί και πέρα έχουμε πλήρη επίγνωση, πως τα εκατοντάδες σωματεία και οι
φοιτητικοί σύλλογοι, τα δεκάδες Εργατικά Κέντρα και οι Ομοσπονδίες που ελέγχει
το ΚΚΕ, καθόλου δεν σκοπεύουν να τεθούν «στην υπηρεσία» του λαού. Κυριαρχούνται
από μία γραμμή ήττας που δεν τολμάει να θέσει τα αιτήματα της ανατροπής και της
κατάργησης των αντιλαϊκών μέτρων, όπως είναι ο Νόμος Χατζηδάκη και οι Νόμοι
Κεραμέως, υποστηρίζοντας ότι η γραμμή της ανατροπής κρύβει κοινοβουλευτικές
αυταπάτες, υποστηρίζοντας ότι μόνο με αλλαγή κυβέρνησης ανατρέπονται οι νόμοι.
Ένα επιχείρημα τόσο ανιστόρητο, όσο και διαλυτικό για το κίνημα. Μια γραμμή που
δένει χειροπόδαρα το λαό και τον αναγκάζει να υποστέλλει την πάλη του κάθε φορά
που ένα αντιλαϊκό μέτρο ψηφίζεται. Κυρίως είναι μια γραμμή που παγιδεύει το λαό
στο ρεαλισμό της υποταγής στον οποίο κινείται η ηγεσία του ΚΚΕ. Μια ηγεσία που
ξεμπροστιάζεται κάθε φορά που ξεσπάει ένας μεγάλος αγώνας, όπως επιβεβαιώνει
και η περίπτωση της ηρωικής απεργίας των εργατών στη Μαλαματίνα, όπου το ΚΚΕ
έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να εμποδίσει το άπλωμα του αγώνα έξω από
τον έλεγχό του. Η ψήφιση των 600 ευρώ υπέρ της αστυνομίας είναι άλλο ένα
στιγμιότυπο υπευθυνότητας απέναντι στο σύστημα που αποκαλύπτει το
ρεβιζιονιστικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος που επιλέγει την ανοιχτή υποστήριξη
και την παρέμβαση μέσα στους ίδιους τους μηχανισμούς καταστολής που χτυπούν
φοιτητές κι εργάτες.
Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε με προβληματισμό -ως και με θλίψη
ορισμένες φορές- τις προεκλογικές διεργασίες στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά,
τις ευκαιριακές συγκολλήσεις που αναζητούνται στη βάση ενός μεταβατικού σχεδίου
που τάχα θα αλλάξει τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού υπέρ του λαού. Οι
κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η γραμμή της μετάβασης είναι κατά τη γνώμη μας
όχι μόνον αδιέξοδες, αλλά έχουν κοστίσει πολύ ακριβά στην πολύπαθη
εξωκοινοβουλευτική αριστερά, οδηγώντας στην ραγδαία αποδυνάμωση της μετά την
εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, με ανάλογες επιπτώσεις στο λαϊκό κίνημα του τόπου.
Θεωρούμε ότι στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης και του
λαού, δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Δεν υπάρχουν έξυπνα κόλπα και δήθεν
«ευκαιρίες» για να λάμψει ξαφνικά μια οργάνωση προεκλογικά στα μάτια των μαζών.
Υπάρχουν μόνο τα πραγματικά δεδομένα που παράγονται στο έδαφος του αγώνα, εκεί
που ζει και παλεύει ο λαός. Τα δεδομένα που παράγουν οι επιτυχίες ή οι
αποτυχίες της πάλης μας.
Ως ΚΚΕ (μ-λ) θα αξιοποιήσουμε το βήμα των ερχόμενων εκλογών για να πούμε
αυτές ακριβώς τις απόψεις μας στο λαό, για να προβάλλουμε το δρόμο του αγώνα
και να βαθύνουμε τη σχέση μας μαζί του. Για να υπηρετήσουμε αυτό το σκοπό συγκροτούμε
δικό μας αυτόνομο ψηφοδέλτιο καλώντας τον κόσμο να ψηφίσει με πολιτική
συνείδηση, πέρα και έξω από κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Λέμε από τώρα ότι η ίδια πολιτική που τσακίζει κοινωνικά και εργασιακά
δικαιώματα, στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στην ασφάλιση, στη δουλειά θα
συνεχιστεί, μέσα στις αυξανόμενες πιέσεις των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Το
ίδιο πλαίσιο που μας οδήγησε μέχρι εδώ, θα γίνει ακόμα πιο ασφυχτικό.
Χωρίς καμία διάθεση αναμονής, λοιπόν, ως ΚΚΕ (μ-λ) καλούμε σε συντονισμό
και κοινή δράση για την ανάταση του κινήματος, για να βγει στην «επιφάνεια» η
δύναμη των μαζών και να κάνει βήματα, παρά τα πολλαπλά εμπόδια που βάζουν οι
καθεστωτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα πολιτικά κόμματα του συμβιβασμού.
Συνεχίζουμε τις διμερείς επαφές με οργανώσεις και συλλογικότητες για την
παρουσίαση της πρότασή μας που δείχνουν ότι υπάρχει πολιτική κατανόηση της
σημασίας που έχουν οι τρεις άξονες που θέτουμε, αλλά φανερώνουν και
διστακτικότητα και διαφορετικές ιεραρχήσεις.
Θέλουμε και πρέπει να προχωρήσουμε. Το αμέσως επόμενο διάστημα, με βάση την
πρόταση μας καλούμε τις δυνάμεις του κινήματος σε συντονισμό για να οργανωθούν
από κοινού συλλαλητήρια σε όλες τις μεγάλες πόλεις ενάντια στην ακρίβεια και τη
φτώχια. Για το σκοπό αυτό επιδιώκουμε σύσκεψη οργανώσεων τις επόμενες μέρες με
όσους θέλουν να συμβάλλουν ώστε να οργανωθούν κινητοποιήσεις στις αρχές του
Φλεβάρη.
Επιπλέον, στις 24 Φλεβάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έναρξη του
πολέμου. Ένας χρόνος αιματοκυλίσματος και πρωτοφανούς όξυνσης των κινδύνων για
όλη την ανθρωπότητα. Θεωρούμε ότι αυτή η μαύρη επέτειος δεν πρέπει να περάσει
σιωπηρά. Γι’ αυτό και προτείνουμε σε οργανώσεις, συλλόγους και σωματεία να
διοργανώσουμε από κοινού πανελλαδικές αντιπολεμικές αντιιμπεριαλιστικές δράσεις
που να καταγγέλλουν τον πόλεμο και τους εμπρηστές του, μέσα στο τριήμερο 17-18-19 Φλεβάρη.
Η πρόταση πάλης που απευθύνουμε δε στέκεται στον αέρα, αλλά υπηρετεί μία
συνολικότερη επιδίωξη μας. Ως ΚΚΕ (μ-λ) οραματιζόμαστε ο λαός μας να σηκώνεται
ξανά όρθιος και να δημιουργεί ένα Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης με αιτήματα
που αφορούν κάθε πτυχή της ζωής του. Για τους μισθούς, τη μόνιμη και σταθερή
δουλειά, την περίθαλψη, την εκπαίδευση, τα δημοκρατικά δικαιώματα, την ειρήνη
και τη φιλία των λαών. Ένα Μέτωπο που θα κινείται έξω από τη λογική των
ρεαλιστικών προτάσεων και της συνδιαλλαγής με το σύστημα. Ιδού το δικό μας
πολιτικό σχέδιο: με αιχμή τις λαϊκές ανάγκες να δημιουργήσουμε κίνηση μαζών.
Τέτοια που σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε χώρο σπουδών, σε κάθε συνοικία, να γεννήσει
μικρούς και μεγάλους αγώνες, να γεννήσει εστίες αντίστασης και διεκδίκησης. Επιδιώκουμε
οι αγώνες αυτοί να συνδέονται, όπως τα ρυάκια χύνονται σε ένα ποτάμι. Και αυτό
γιατί πιστεύουμε ότι μόνον επάνω στην άρνηση του καπιταλισμού, μέσα στην πάλη μπορούμε
μόνο να κερδίσουμε πίσω τη ζωή μας και μπορεί να στερεωθεί ξανά το όραμα για
μιαν άλλη κοινωνία. Σε αυτή τη μακρά για εμάς πορεία, έχουμε να διαβούμε τα
πρώτα και πιο σημαντικά διόδια: να ξαναπιστέψει ο λαός στις δυνάμεις του, να
αρχίσει να πετυχαίνει νίκες, να γυρίσει ο τροχός, ο συσχετισμός δύναμης. Για να
γίνει αυτό θα πρέπει οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα να κάνουν στο
έδαφος δουλειά μυρμηγκιού, εκεί που εργάζεται και σπουδάζει ο λαός, εκεί που
ζει και αναπνέει. Χωρίς την αναμονή κανενός μεσσία. Προσπερνώντας τις
ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και την κυριαρχία του συστήματος ακόμη και
μέσα στις ίδιες του τις δομές συνδικαλιστικής οργάνωσης. Κι αν αυτός ο δρόμος
φαντάζει δύσκολος, εμείς δε θα χρυσώσουμε το χάπι σε κανέναν. Είναι δύσκολος,
αλλά είναι και ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.
Έχουμε την πεποίθηση ότι όσα καταθέτουμε σήμερα στην αριστερά και στο λαό
είναι αναγκαία.
Αντιλαμβανόμαστε την κοινή δράση ως ανάγκη των καιρών με την προϋπόθεση να
υπηρετεί την πάλη. Η αντίληψή μας αυτή βασίζεται στην ανάλυση της νέας φάσης,
μετά την ήττα του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα.
Ωρίμασε μέσα στις δεκαετίες ως μία τακτική με πολιτικό στίγμα που να υπηρετεί
την γραμμή του Μετώπου που παλεύουμε. Πότε για μικρά και πότε για μεγάλα ζητήματα,
προσπαθεί να ανοίξει δρόμους, πάντα στη βάση της ανάγκης των μαζών κόντρα στη
λογική όσων επιδιώκουν τη συμμαχία με αστικές ή ρεφορμιστικές δυνάμεις
προκειμένου να λάμψουνε για λίγο στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Ως ΚΚΕ (μ-λ) δεν κάνουμε εμπόριο ενότητας. Δεν επιδιώκουμε να εμφανιζόμαστε
εμείς οι ενωτικοί. Έχουμε συγκεκριμένους στόχους και σκεπτικό στις προτάσεις
κοινής δράσης που καταθέτουμε: την ανασυγκρότηση.
Μέσα στη δίνη των σημερινών εξελίξεων, με όλα τα ερωτηματικά και τις
ασάφειες που γεννάνε, για εμάς μια και μόνη βεβαιότητα υπάρχει. Ότι η επίθεση
στο λαό θα συνεχιστεί και θα βαθύνει. Ότι ο λαός δεν έχει τίποτε να περιμένει
παρακολουθώντας τις προετοιμασίες για το στήσιμο της κάλπης, για τη δημιουργία
ενός ακόμα πιο επιθετικού πολιτικού σκηνικού. Οι κάλπες προετοιμάζονται
πυρετωδώς για να προσφέρουν νωπή εντολή επίθεσης στο νέο γύρο που θα ακολουθήσει.
Για να το πούμε ακόμη πιο καθαρά και απλά: η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη
και στο λαό δεν εξαρτάται από κοινοβουλευτικά πρόσωπα και κυβερνητικές
ενδυμασίες. Η εξουσία ασκείται από τάξη προς τάξη και από τους ιμπεριαλιστές
στους λαούς των εξαρτημένων χωρών και όχι από τους υποτιθέμενους εκλεγμένους
του λαού. Όποια ενδυμασία κι αν φοράει ο κάθε επίδοξος διαχειριστής του
συστήματος, η επίθεση που καλείται να συνεχίσει καθορίζεται έξω από αυτόν,
καθορίζεται από ολόκληρη την ιστορική φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα
μας και στον κόσμο. Πρόκειται για μια επίθεση που εξαπολύεται από ένα σύστημα
σε βαθιά κρίση που παίζει προς το παρόν στο γήπεδό του χωρίς αντίπαλο, με το
εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα αποδιοργανωμένο. Πρόκειται για ένα σύστημα
που εκ φύσεως αναζητά περισσότερα κέρδη, απαιτεί πλήρη ταξική κυριαρχία
απέναντι στην εργατική τάξη, διψάει για επέκταση σε νέες πηγές πλούτου και
σφαίρες επιρροής με το μόνο δρόμο που γνωρίζει, τον αιματοκύλισμα των λαών. Γι’
αυτό, επιμένουμε ότι οι κάλπες δεν πρόκειται να δώσουν καμία απάντηση στην
παγωνιά στη φτώχεια, στην ανεργία, στην εξαθλίωση, στις συνθήκες τρομοκρατίας
και καταστολής που επιβάλλονται, στον πόλεμο που απειλεί να βάλει φωτιά σε
ολόκληρο τον πλανήτη.
Διανύουμε την εποχή που ο καπιταλισμός παίρνει την ιστορική του ρεβάνς. Η
ιστορία της εποχής μας δεν έχει ακόμη γραφτεί. Και γνωρίζουμε καλά ότι το
πηγάδι δεν έχει πάτο και ότι κανένα όριο δεν υπάρχει στην επίθεση που ξεδιπλώνεται,
μέχρις ότου να βάλει ξανά φραγμό η πάλη των μαζών. Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη,
είναι καθαρή αυταπάτη.
Στη βάση αυτή, καλούμε και τις υπόλοιπες δυνάμεις να κινηθούμε από κοινού
ενάντια στη φτώχια και την ακρίβεια, την καταστολή και τον πόλεμο. Έχουμε χρέος
να μην επιτρέψουμε, ο λαός μας να ζήσει σαν ζητιάνος με δελτία ενέργειας και
τροφίμων, σε συνθήκες φασιστικοποίησης και «γύψου», «να χύσει το αίμα του για
τους Αμερικάνους». Έχουμε χρέος να είμαστε χρήσιμοι στο λαό.
Η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν σταμάτησαν να στέλνουν μηνύματα ότι δεν
τρομοκρατούνται και δε σιωπούν μπροστά στη δολοφονική πολιτική ενός συστήματος
που ποδοπατά κάθε δικαίωμα, ως και την ίδια τους τη ζωή.
Οι εργατικοί αγώνες των προηγούμενων μηνών, το απεργιακό κύμα στην Ευρώπη,
το σκίρτημα της φοιτητικής νεολαίας, ο σπουδαίος αγώνας των εργατών της
Μαλαματίνα δείχνουν ότι εκτός από την αναγκαιότητα των αγώνων υπάρχει και η
δυνατότητα! Κάτω από τη φαινομενική «σιωπή» υπάρχει ανησυχία, αγανάκτηση και
οργή! Λείπουν οι πολιτικοί κινητήρες, τα υποκείμενα που θα συγκροτήσουν αυτούς
τους αγώνες και θα τους πάνε παραπέρα.
Στο χέρι μας είναι, στο χέρι όσων αναφέρονται στο κίνημα να μεταμορφώσουν
την οργή σε οργανωμένη πάλη. Στους μήνες που ακολουθούν ας συντονίσουμε τις
ενέργειές μας πάνω στα κρίσιμα μέτωπα της περιόδου, για το καλύτερο δυνατό
αποτέλεσμα.
Σας ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου