Προεκλογικά συνοικέσια με φόντο τη μητέρα όλων των μαχών… την κάλπη!

Πριν καλά καλά «μυρίσουν» εκλογές κατά τον Μητσοτάκη, η πλειοψηφία των δυνάμεων της Αριστεράς (εντός και εκτός Βουλής) είχε ήδη φροντίσει να «αναγνωρίσει» το τοπίο προς την ή τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Από μόνο του, βέβαια, αυτό δεν είναι κατακριτέο. Όμως σε μια περίοδο που ο πόλεμος στην Ουκρανία κοντεύει να κλείσει χρόνο, με τους κινδύνους για τους λαούς του κόσμου να γίνονται ολοένα και πιο φανεροί, την ώρα που η ακρίβεια και η φτώχεια τσακίζουν τους εργαζομένους και τον λαό, θα περίμενε κανείς από τις δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα να έχουν τα παραπάνω στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων τους. Αντ’ αυτού και ενώ οι κινηματικές πρωτοβουλίες «σνομπάρονται» ανοιχτά, με το λαϊκό κίνημα να μένει στα «αζήτητα» και με τις μαζικές λαϊκές αντιδράσεις στην απεργία, το Πολυτεχνείο και την 6η Δεκέμβρη να μένουν «ορφανές» χωρίς κατεύθυνση συνέχισής τους, οι συσκέψεις-συζητήσεις-εκδηλώσεις-πρωτοβουλίες ενόψει της κάλπης ξεφυτρώνουν η μια πίσω από την άλλη.

Χαρακτηριστικές είναι οι «φήμες» για ανεπίσημες επαφές της Λαϊκής Ενότητας με το ΜΕΡΑ-25, οι οποίοι φαίνεται εδώ και αρκετό καιρό να βρίσκονται σε πορεία «σύγκλισης». Σε αυτό δεν δείχνει να έχει επηρεάσει η δηλωμένη «διάθεση» του ΜΕΡΑ-25 να συμβάλει σε ένα ενδεχόμενο προοδευτικό μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους (πιθανά και το ΠΑΣΟΚ), αν κριθεί αναγκαίο (και ικανό να κυβερνήσει) μετά τις εκλογές. Η συγκεκριμένη «προσέγγιση» δεν είναι, βέβαια, κεραυνός εν αιθρία, μιας και είναι γνωστή εδώ και χρόνια η πρεμούρα ορισμένων δυνάμεων να πιάσουν το πολυπόθητο 3% για την είσοδό τους στη Βουλή και την «κατάληψη» βουλευτικών εδρών. Για τα κομμάτια της ΛΑΕ που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (έχοντας στις γραμμές του πρώην υπουργούς, βουλευτές και στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ του 2015) θα έλεγε κανείς ότι είναι μια φυσιολογική εξέλιξη -και ας έσπευσαν μερικοί να τους «καλωσορίσουν» στον εξωκοινοβουλευτικό αγώνα μετά τη μη είσοδό τους στη Βουλή στις δεύτερες εκλογές το ’15. Όμως ούτε και για τις συνιστώσες της ΛΑΕ που προέρχονται από το εξωκοινοβουλευτικό κομμάτι της Αριστεράς δεν αποτελεί πολιτική ανακολουθία. Η πολιτική τοποθέτηση και στοχοθεσία των συγκεκριμένων δυνάμεων εδώ και χρόνια έχει στρώσει το έδαφος για την επιλογή αυτή. Για να μην πάμε πολύ πίσω, οι τοποθετήσεις των βασικών στελεχών τους την περίοδο της «ελπίδας που ερχόταν» από τον ΣΥΡΙΖΑ, για το ότι οι ανατροπές δεν χρειάζεται να είναι πάντα βίαιες, δεν είναι παρά μόνο η βάση των δειγμάτων αυτών. Ακολουθούν μόνο και μόνο το τελευταίο διάστημα: Το μόνιμο σύνθημα να πέσει η κυβέρνηση «Μητσοτάκη» (ούτε καν συνολικά της ΝΔ ή της δεξιάς πολλές φορές), τα συνθήματα για τον «Μητσοτάκη κάθαρμα» κ.τ.λ., που άφηναν απέξω τη συνολική πολιτική του συστήματος και των διαφόρων (μη απαραίτητα δεξιών) διαχειριστών του. Η καταγγελία των αυταρχικών επιλογών κομματιών του κράτους, όπως οι δυνάμεις καταστολής και όχι συνολικά του ρόλου τους ως κρατικός μηχανισμός, οι διάφορες «εκτροπές» που εμφανίζονταν ως και προσωπικές επιλογές πολιτικών προσώπων και όχι συνολική πολιτική του συστήματος. Η τοποθέτηση ότι είναι ιδεαλισμός να πιστεύεις σήμερα ότι τα λαϊκά κινήματα μπορούν να βάλουν φρένο στα πολεμόχαρα σχέδια των ιμπεριαλιστών και η τοποθέτηση που έβαζε πιο πάνω το σύνθημα «όχι στις κυρώσεις» από το «όχι στον πόλεμο»! Όλα αυτά είναι ένα δείγματα της συνολικής τους πολιτικής τοποθέτησης και γραμμής.

Καθόλου τυχαία, λοιπόν, δεν είναι η γραμμή που θέλει να βρεθεί και με άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στον δρόμο ανατροπής της «αντιλαϊκής και επικίνδυνης κυβέρνησης Μητσοτάκη». Σε αυτό το κλίμα δημιουργήθηκε και η Πρωτοβουλία για Ενωτική Κίνηση της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που συνυπογράφουν ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ, ΑΡ.ΑΝ., ΛΑΕ, ΣΕΚ και Κ-ΣΧΕΔΙΟ και πραγματοποίησε εκδήλωση στις 19/12 και η οποία με την σειρά της κάλεσε σε ευρύτερο διάλογο με το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ-25 και άλλες οργανώσεις της Αριστεράς. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που φαίνεται να «συνενώνει» την Αριστερή Πρωτοβουλία Δράσης και Διαλόγου με τα καλέσματα για κοινό εκλογικό κατέβασμα που έχει απευθύνει το ΣΕΚ από το καλοκαίρι. Το κατά πόσο είναι απλά και μόνο ψευδαίσθηση η άποψη ότι οι συγκεκριμένες δυνάμεις θα έχουν το «πάνω χέρι» σε σχέση με το «κοινοβουλευτικό» ΜΕΡΑ-25 στις εκλογικές μάχες που θα ακολουθήσουν και θα θέσουν τους δικούς τους όρους, δεν έχει παρά μικρή σημασία. Και αυτό γιατί ήταν οι ίδιες «ψευδαισθήσεις» για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και της «αριστερής» κυβέρνησης που έσπειραν οι δυνάμεις αυτές και διαμόρφωσαν ως και τη σημερινή τους δομή. Μην ξεχνάμε ότι οι δυνάμεις αυτές, είτε προήλθαν απευθείας από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από σχηματισμούς που «έβαλαν πλάτη» στην πολιτική του, διασπάστηκαν ή αποχώρησαν από μετωπικά σχήματα που συμμετείχαν, για να ξαναβρεθούν σήμερα στον ίδιο «δρόμο». Αυτό των εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών, που θέλουν να παρασύρουν για ακόμα μια φορά τον λαό και το κίνημα. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό αυτής τους της πορείας η απουσία ουσιαστικής «αυτοκριτικής» για την πολιτική γραμμή που ακολούθησαν τα προηγούμενα χρόνια και ο περιορισμός του όποιου απολογισμού στον εντοπισμό της «στιγμής που στράβωσε» ο δρόμος της «αριστερής διακυβέρνησης».

Η επανάληψη της «άγνοιας» για την πορεία του «δρόμου» της συνδιαλλαγής με το σύστημα και η επαναφορά των ίδιων μεταβατικών προγραμμάτων, όσο κακέκτυπο και αν δείχνει, παραμένει μια επικίνδυνη επιλογή για το κίνημα, που ακόμα προσπαθεί να βρει τα πολιτικά του πατήματα από το προηγούμενο «εγχείρημα» και να διαμορφώσει τους όρους αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στην πολιτική του συστήματος της φτώχειας, της εξαθλίωσης, του πολέμου και της φασιστικοποίησης.

Προλεταριακή Σημαία