Εκλογικά αποτελέσματα των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών και κάποιες βασικές εκτιμήσεις

 

Εκλογικά αποτελέσματα των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών στα πρωτοβάθμια σωματεία της εκπαίδευσης και κάποιες βασικές εκτιμήσεις

Σοβαρές δυσκολίες συναντά το κίνημα των εκπαιδευτικών, παρά την πανθομολογούμενη οργή που χαρακτηρίζει τον κλάδο, αλλά και την πεισματική άρνησή του να συναινέσει στα διάφορα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση απέναντι στους εκπαιδευτικούς και τη μαθητική νεολαία, με ρυθμό πολυβόλου. Οι διαθέσεις αυτές των εκπαιδευτικών εκφράστηκαν κατ’ επανάληψη, είτε μέσω της σημαντικής συμμετοχής στη γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη, είτε μέσω της όχι αμελητέας μαζικοποίησης της απεργιακής συγκέντρωσης στην Αθήνα κατά την εκπαιδευτική απεργία στις 15 Δεκέμβρη (που όμως δεν συνοδεύτηκε από σοβαρά απεργιακά ποσοστά), είτε με διάφορους τρόπους «παθητικής αντίστασης» που υποδεικνύουν τη διάθεσή τους να ψάξουν τρόπους για να μη διευκολύνουν το προχώρημα της επίθεσης – τρόποι, εν πολλοίς, όχι αποτελεσματικοί.

Από την άλλη, η κυβέρνηση και το σύστημα έχουν κάνει πλήρη αναγνώριση του «πεδίου», έχουν δηλαδή απόλυτη συναίσθηση του μεγέθους της υποταγής και της συμμόρφωσης των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, σπέρνοντας την ήττα, την απογοήτευση και την αίσθηση αδυναμίας στον κλάδο. Σε αυτό το ράλι αποσυγκρότησης, οδηγοί είναι οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού ΔΑΚΕ – Δίκτυο/ΣΥΝΕΚ – ΔΗΣΥ/ΠΕΚ, στις οποίες το ρόλο συμπληρώματος έχει το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών. Χαρακτηριστικό της φάρσας απέναντι στον κλάδο είναι το γεγονός ότι η 24ωρη απεργία της ΟΛΜΕ στις 15/12 ΔΕΝ συνοδεύτηκε από 24ωρη απεργία, αλλά από 3ωρη στάση εργασίας από τη ΔΟΕ (όπου υπάρχουν οι ίδιες δυνάμεις!), ενώ και η ΑΔΕΔΥ αρνήθηκε να κηρύξει 24ωρη απεργία – εδώ και με τη συμφωνία του ΠΑΜΕ!

Το ξεπούλημα από όλους τους, του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση (με υποταγή στη νομιμότητα και με «ενιαία κείμενα» συμμετοχής στην αξιολόγηση – με τη συνενοχή μεγάλου τμήματος και των Παρεμβάσεων Πρωτοβάθμιας) - και η αριστοτεχνική δουλειά της συμμαχίας ΔΑΚΕ – Δίκτυο/ΣΥΝΕΚ – ΔΗΣΥ/ΠΕΚ – ΠΑΜΕ, ώστε να μην ανοίξει καμία χαραμάδα σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την πολιτική της, έχουν δημιουργήσει μια διαλυτική κατάσταση κι έχουν αποθρασύνει την κυβέρνηση. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το κλίμα εκλογικής αναμονής, που λειτουργεί προσθετικά στην παραλυτική κατάσταση.

Η εκτίμησή μας ότι η εκπαίδευση αποτελεί μία από τις αιχμές της επίθεσης του συστήματος επαληθεύεται ξανά από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται. Τόσο το πάγωμα της μονιμοποίησης των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών… μέχρι να αξιολογηθούν όσο και η προώθηση «νέου συστήματος διορισμών» που –πέρα από την απαίτηση κατοχής πλήθους τίτλων- θα απαιτεί και την επιτυχία σε διαγωνισμό ΑΣΕΠ (!) είναι ενδεικτικά της λύσσας του συστήματος.

Όλη αυτή η κατάσταση είχε τις συνέπειές της στις εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις που (δεν) έγιναν. Σε κανένα πρωτοβάθμιο Σωματείο της εκπαίδευσης η μαζικότητα της συνέλευσης δεν ξεπέρασε τις λίγες δεκάδες συναδέλφους και συναδέλφισσες. Οι εκλογές που ακολούθησαν χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη αύξηση της αποχής. Πολλοί τη χρεώνουν στις κυβερνητικές παρατάξεις, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα, η αποχή χτύπησε μεν βασικά αυτές, αλλά ακούμπησε σοβαρά και τμήμα του κλάδου με αγωνιστικές γενικά προδιαγραφές.

Σε αυτό το δύσκολο κλίμα, είναι θετικό το αποτέλεσμα που κατέγραψαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών και ακόμα πιο θετικό είναι το γεγονός ότι φέτος παρεμβαίνουν σε αρκετά περισσότερα πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία. Με δεδομένο ότι η παραλυτική κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω δεν είναι μόνιμη, αλλά ρευστή, οι δυνατότητες παρέμβασης που έχουν σιγά σιγά οικοδομηθεί μπορούν να παίξουν έναν ρόλο στο άμεσο μέλλον, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός μεγάλου και αναγκαίου αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση του συστήματος και των κυβερνήσεών τους στους χώρους της εκπαίδευσης.