Καρφίτσα δεν έπεφτε στον ασφυκτικά γεμάτο χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Η συναυλία που διοργάνωσε το ΚΚΕ για να τιμήσει τον Ξαρχάκο είχε μεγάλη επιτυχία.
«Το ΚΚΕ ξεπέρασε τον χαρακτηρισμό της προόδου και πέρασε στη σφαίρα της υπέρβασης», είπε ο Ξαρχάκος ευχαριστώντας τον Κουτσούμπα. Ο ίδιος δεν έκανε καμία υπέρβαση. Παραμένει σταθερά δεξιός, βενιζελικός, αντικομουνιστής και πάντα νεοδημοκράτης. Ως Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος στον Δήμο Αθήνας, Βουλευτής κι Ευρωβουλευτής, στήριξε και ψήφισε πολιτικές ενάντια στον λαό. Πώς να μη χαίρεται που το ΚΚΕ τα έκανε πέρα όλα αυτά;
Ακολούθησαν ύμνοι από το σύνολο σχεδόν των αστικών ΜΜΕ και από πολλούς πολιτικούς για τη γενναία υπέρβαση του ΚΚΕ, δηλαδή για τον ηχηρό εναγκαλισμό του με το σύστημα. Δεν είναι βέβαια η πρώτη υπέρβαση που κάνει αλλά σίγουρα είναι η πιο μεγαλοπρεπής. Τέτοιες υπερβάσεις έχει ανάγκη το σύστημα για να ξεπλυθεί και το ΚΚΕ για να αναπαραχθεί. Το «πρόγραμμα εξουσίας – διακυβέρνησης» που καταθέτει στις επικείμενες εκλογές, δεν στέκεται σε αυτές, δεν ψαρεύει απλά ψήφους. Η υπέρβασή του έχει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά κι αυτό γίνεται εμφανές στον τρόπο που κινείται από τη Βουλή μέχρι τα συνδικάτα.
Το εγκώμιο που έπλεξε ο Κουτσούμπας στον συνθέτη
είναι μια συρραφή αντιδραστικών αστικών απόψεων. «…Η τέχνη σου που ημερεύει την ψυχή και εξυψώνει τον άνθρωπο,
συναντιέται με τον δικό μας αγώνα για έναν ανώτερο πολιτισμό, όπου «ο άνθρωπος
θα πάψει για τον άνθρωπο να είναι λύκος… Σε ευχαριστούμε για την ασυμβίβαστη
ειλικρίνεια της τέχνης σου, της ελεύθερης από ιδεολογικές, πολιτικές
προκαταλήψεις», δηλαδή η τέχνη είναι ουδέτερη και μας ενώνει! Ούτε τάξεις
ούτε καταπιεστές ούτε ταξικός πόλεμος! Η υπέρβαση του ΚΚΕ είναι ένα σαφές
κάλεσμα για ταξική ειρήνη.
Στις μέρες μας, που το σύστημα φανερώνει όλη του την ασχήμια και επιδεικνύει τις άγριες διαθέσεις του, που τα βάσανα κάνουν τους λαούς να το αμφισβητούν, το ΚΚΕ του κρύβει τον εχθρό. Όποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον εχθρό, απλά δεν τον πολεμά, δεν αγωνίζεται. Όποιος υποχωρεί χωρίς να δώσει μάχη, θα τον εξοντώσει.
Από τότε που η κοινωνία χωρίστηκε σε τάξεις δεν υπάρχει πανανθρώπινη ενότητα. Η γραμμή που χωρίζει τους καταπιεστές από τους καταπιεσμένους είναι απόλυτη. Όμως, το σύστημα εκμετάλλευσης και βίας δεν μιλάει ποτέ για τάξεις, για κοινωνικές αντιθέσεις και διαχωρισμούς. Παρουσιάζει τη μαρξιστική ταξική ανάλυση της κοινωνίας και την επαναστατική ηθική και τακτική σαν κακία, σαν μικρότητα, σαν πολιτικό δογματισμό. Ότι κι αν λέει, οι κομμουνιστές πρέπει ξεριζώσουν από τις λαϊκές μάζες το ζιζάνιο της ειρηνικής συνύπαρξης με τον εχθρό, για να μην κάνουν την ολέθρια γι’ αυτούς υπέρβαση του ΚΚΕ.
Περιγράφουν όσοι πήγαν στη συναυλία, τον Κουτσούμπα
να σιγοτραγουδάει την «άπονη ζωή» μαζί με τους διάσημους ερμηνευτές, κάτω από
τις οδηγίες του Ξαρχάκου. Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε το 1963, χρονιά που
σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Τότε πολλοί καλλιτέχνες
παρήγαγαν σπουδαίο έργο επηρεασμένοι από την ανάταση των λαϊκών αγώνων. Γιατί
όταν οι λαοί αγωνίζονται, πλουτίζει η κοινωνία παράγουν ιδανικά και τροφοδοτούν
τους νέους, στηρίζουν τους ανθρώπους, δημιουργούν τέχνη. Αυτούς σεβόμαστε.
8 σχόλια:
Να φανταστώ ότι, όταν την πρωτοχρονιά του 1966, μετά το σιχαμερό διάγγελμα του "βασιλέως" Κωνσταντίνου με μισάνθρωπο αντικομμουνιστικό κάλεσμα, ο Σταύρος Ξαρχάκος ήταν και αυτός, μέσα στην γενική αντίσταση που ένωσε: Κομμουνιστές, δημοκράτες, ακόμα και αστούς απέναντι στη λογική του "κομμουνιστικού μιάσματος", τότε δεν είχαμε θέμα με τις "υπερβάσεις".
Το έχουμε σήμερα!
Οκ.
Δεν θέλω να πω άλλα πικρόχολα γιατί είναι αυτονόητα.
Την καλησπέρα μου.
Από ένα χώρο σοβαρό εδώ και χρόνια, όπως εσείς, περιμένω και έχω απαιτήσεις για πιο σοβαρές κριτικές και προσεγγίσεις τέτοιων εκδηλώσεων. Η αριστερά δεν είναι κομπλεξική.
Το ζήτημα είναι ποιος μετακινείται προς ποιον. Η δεξιά προς το ΚΚΕ ή το ΚΚΕ προς τη δεξιά κ το σύστημα; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα τα λέει όλα. Ακομπλεξαριστα ...
Ήλπιζα ότι το ΚΚΕ μλ δεν θα ξεπέσει σε τέτοιο επίπεδο για το συγκεκριμένο θέμα. Κρίμα.
Δηλαδή τι ακριβώς περιμένατε από το ΚΚΕ(μ-λ) συναγωνιστές; Η άποψή του για το ΚΚΕ και για το τι ρόλο παίζει είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες. Γιατί σας ξαφνιάζει η κριτική όχι για τη συναυλία αλλά για το τι σηματοδοτεί αυτή η συναυλία. Και για να μιλήσω με τους ίδιους όρους το κόμπλεξ της ηγεσίας του απέναντι στο σύστημα. Την ανάγκη του να φανεί όχι τόσο με τους αγώνες που συνεχώς τους κλιμακώνει εικονικά αλλά με όρους επικοινωνιακούς. Η επιχειρηματολογία του κειμένου είναι συγκεκριμένη, πάνω σε αυτή έχετε να πείτε κάτι; Η κριτική δεν αφορά "ένα συγκεκριμένο θέμα" αλλά τη συνολική του άποψη και στάση που το "θέμα" είναι μέρος της.
ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΕΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ
Η περίοδος πριν την χούντα φωτίζεται κυρίως με αστικά ή ρεφορμιστικά φώτα. Χρειάζεται και μια άλλη ματιά.
Την πρωτοχρονιά του 1966 ο βασιλιά κλείνει το διάγγελμά του υπενθυμίζοντας τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Ήταν η περίοδος της αποστασίας. Ήταν τέτοια η πολιτική ένταση της εποχής που ζήτησαν εξηγήσεις από τον βασιλιά ο Κανελόπουλος και ο Μαρκεζίνης. Και φυσικά ο Γεώργιος Παπανδρέου της Ένωσης Κέντρου, αυτός που έφεραν η Εγγλέζοι 1944 για να αντιμετωπίσει τον κομμουνιστικό κίνδυνο, τώρα ήταν έξω φρενών με τον βασιλιά. Η ΕΔΑ με τον Ηλιού σήκωσε την αντιπαράθεση στο όνομα του σεβασμού του πολιτεύματος και διαμαρτυρόταν για τον εμπρηστικό λόγο που θύμιζε, λέει, εμφύλιο!!! Τι άλλο θα μπορούσε να μυρίζει;
Ο λαός ήταν στους δρόμους και θρηνούσε/τιμούσε τους νεκρούς του. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Πέτρουλα. Οι εξορίες και οι φυλακές ήταν γεμάτες. Όποιος δεν είχε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, δεν είχε δικαιώματα.
Την ημέρα των Φώτων, οι κυβερνητικοί από τη μια και η Ένωση Κέντρου με την ΕΔΑ από την άλλη κατέβηκαν για τον αγιασμό των υδάτων στο λιμάνι του Πειραιά αλλά σε διαφορετικά σημεία. Τότε ξεκίνησε η πρώτη διαμαρτυρία με συνθήματα υπέρ του Παπανδρέου κυρίως. Οι διαδηλώσεις πύκνωσαν και έγιναν τεράστιες. Τότε οι τρεις μεγάλοι συνθέτες της εποχής, Θεοδωράκης, Χατζηδάκης και Ξαρχάκος, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μια μεγάλη συναυλία διαμαρτυρίας. Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα γεγονότα.
Αρκετοί για να δικαιολογήσουν την «υπέρβαση» του ΚΚΕ επικαλούνται αυτή τη συναυλία και καταλήγουν με το ίδιο ερώτημα; Γιατί τότε δεν υπήρχε πρόβλημα με εκείνη την υπέρβαση;
Η απάντηση έχει ως εξής:
Πώς να μιλήσεις άμα είσαι φυλακή;
Ποιος κομμουνιστής δεν έχει πρόβλημα που στις πλάτες ενός λαού που μάχονταν το σύστημα εξουσίας, που θυσίαζε τη ζωή του που οι αγώνες του πίεζαν ακόμα και τον φανατικό αντικομμουνιστή Παπανδρέου να κάνει πως τον πειράζει η ο αντικομουνιστικός επίλογος του βασιλιά, παίχτηκε το άθλιο παιχνίδι της εθνικής ενότητας;
Η κριτική για την υπέρβαση του ΚΚΕ ήταν ήπια. Θα δοθεί ευκαιρία στην επόμενη που θα κάνει να πούμε κι άλλα.
Τέλος, επειδή η υπέρβαση του ΚΚΕ συνέπεσε με το ΠΔ85/22 και έχουμε φλομώσει από αταξικές αναλύσεις, ας ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα ή ας ανοίξει η κουβέντα από την εκτός των τειχών μεριά.
Πρώτο, δεν υπάρχει τέχνη γενικώς και αορίστως.
Υπάρχει η αστική τέχνη. Κλέβω τα λόγια του Βάρναλη
Με τη Θρησκεία και την Πατρίδα
την ίδια απλώνουμε αρίδα,
τον ίδιο έχουμε σκοπό.
Κερνούμε τον λαό χασίσι,
όνειρα, ψέματα και μίση,
δεν ντρέπονται για να ντραπώ!
Η τέχνη του λαού δεν ενώνει αφέντες και δούλους. Δεν κηρύττει την αγάπη για τον εχθρό. Του υπενθυμίζει πως πρέπει να τον αφανίσει. Ναι, αυτό το μαύρο σύστημα δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Προχωράμε και τελειώνουνε τα καύσιμα που μας έδινε μια άλλη εποχή. Τα τραγούδια του λαού θα τραγουδιούνται πάντα. Μπροστά είναι οι αγώνες που θα τις συνοδέψουν νέες μελωδίες.
Β.Δ.
Θαυμάσια να ασκούμε κριτική εμείς οι "πέντε" μέσα σε ένα "καφενείο", εμφανιζόμενοι ως οι γκουρού της ...επανάστασης, τη στιγμή που ο απλός λαός έχει απωλέσει τα αυτονόητα. Θαυμάσια η αριστερά να εμφανίζεται large και αντί να πλακώσει στα καντήλια τον ...Ξαρχάκο προσπαθεί να τραβήξει κόσμο απ' το βούρκο και να κουνήσει το βάλτο. Όλα αυτά θαυμάσια. Όπως τότε που ο ...Φαράκος, δίκην κι αυτός άτεγκτου ταξικού επαναστάτη, θεωρούσε ότι αν χορεύαμε disco ή βάζαμε τζην, ήμασταν πράκτορες του ...ιμπεριαλισμού.
Κάντε μου τη χάρη ρε παιδιά, στην κυριολεξία, κάντε μου τη χάρη! Κοιτάξτε μονάχα μην άλλη φορά, όλα τούτα, τα λέμε ...μεταξύ μας έτσι; και ο λαός μάς έχει πιάσει με τις πέτρες.
Η λογική Φαράκου είναι η ίδια με τη λογική που αρνείται την οποιαδήποτε όσμωση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς φτάνοντας στο σημείο να εκβιάζει κλείσιμο ιστοσελίδων και blog και πολύ περισσότερο όταν αρνείται ουσιαστική στήριξη ή συμμετοχή σε μικρούς και μεγάλους αγώνες επειδή τους στηρίζουν και άλλα "μιάσματα" ή γιατί οι πρωταγωνιστές τους δεν συντάσσονται, έστω και κριτικά, με τις "ταξικές" δυνάμεις. Είναι η ίδια που πραγματοποιεί αγώνες και κινητοποιήσεις μεμονωμένα και κατ' ανάγκη χωρίς όμως να τους συνδέει μεταξύ τους, που σε κρίσιμες φάσεις τελικά υποτάσσεται στη νομιμότητα των νόμων "που θα μείνουν στα χαρτιά".
Ο καθένας διαλέγει τον κόσμο που θέλει να τραβήξει προς το μέρους του. Το ζητούμενο είναι ποιον κόσμο διαλέγει και γιατί.
Giannis Pit, δεν ξέρω τι είναι θαυμάσιο…
Μήπως ότι δεν σου περνάει από το μυαλό ότι ο προβληματισμός που θέτει ανοίγει τον δρόμο σε απολίτικες λογικές πλατιών (πόσο άραγε;) μετώπων «ενάντια στο βούρκο» (ποιον από όλους;). Στο βούρκο νομιμοποίησης του αντικομμουνισμού, τι ρόλο έχει παίξει ο Ξαρχάκος; Πόσο βαθιά ρεφορμιστική είναι μια αντίληψη του «η καλλιτεχνική ποιότητα δεν έχει ταξικό πρόσημο» - και δεν θέλω να θυμίσω ποιοι άκουγαν κλασσική μουσική για να μην παρεξηγηθώ…
Πόσο μακριά από το πώς το βλέπεις είναι η λογική του ΣΥΡΙΖΑ «να βγούμε από τον βούρκο να ανασάνουμε και βλέπουμε»;
Κάθε κόμμα, κάθε οργάνωση κάνει επιλογές στη βάση πολιτικών κατευθύνσεων. Ποια είναι η πολιτική κατεύθυνση που επέβαλε αυτήν τη συναυλία και γιατί άρεσε τόσο πολύ σε παράγοντες του συστήματος; Πιο επιτυχημένη (και διθυραμβική, ασφαλώς) η δήλωση του Βερναρδάκη του ΣΥΡΙΖΑ: «Στο θλιβερό φόντο της διάχυτης υποκουλτούρας, η χθεσινή “συνάντηση” του ΚΚΕ με τον Σταύρο Ξαρχάκο ήταν μια ηγεμονική πολιτική και πολιτισμική κίνηση. Και η ανταπόκριση του κόσμου δείχνει σε όλους και όλες μας πόσο αναγκαία είναι η υπέρβαση του σημερινού ορίζοντα…». Ποιος είναι ο θλιβερός ορίζοντας που θα υπερβούν μαζί το ΚΚΕ, ο Βερναρδάκης και ο Ξαρχάκος;
Οσο για το 1966 και τις ιστορικές σου αναφορές, μια ερώτηση: Εχεις εσύ Γιάννη (ή το ΚΚΕ) μια εκτίμηση ότι είμαστε σε φάση αντιφασιστικού ή αντιδικατορικού ή οποιουδήποτε αντι…βούρκου μετώπου; Αν ναι, να συζητήσουμε πολιτικά αυτό. Αν όχι, μην προσπαθείς να καταπιέσεις (που δεν κρατιέσαι άλλωστε) κακιούλες και υπαινιγμούς (αυτονόητους κιόλας) και τα διάφορα κλισέ για τους «5 γκουρού σε ένα καφενείο»… Αλλά αυτό υποκρύπτει δυσκολία πολιτικής συζήτησης…
Γιατί από την άλλη, κάθε κόμμα, κάθε οργάνωση έχει το δικαίωμα (και την υποχρέωση, αν θες, για λόγους πολιτικής εντιμότητας) να τοποθετείται πολιτικά σε ζητήματα που συζητιούνται.
Και όσο μας αφορά, έχουμε την δική μας ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση γι’ αυτό και στο πέρασμα των χρόνων δεν έχουμε θαμπωθεί από διάφορες… «ηγεμονικές κινήσεις» που λέει κι ο Βερναρδάκης. Αρα, μάλλον δεν μπορούμε να σου κάνουμε την χάρη που φαντάζομαι ζητάς…
Καλημέρα
ΥΓ: Στη σελίδα https://m.popaganda.gr/stories/xarchakos-savvopoylos-ypervasi-kke/, τίθεται το ερώτημα «Θα έκανε ποτέ την υπέρβαση το ΚΚΕ να τιμήσει (και) τον Σαββόπουλο;». Να μια νέα πρόκληση για μια νέα… ηγεμονική κίνηση, μακριά ασφαλώς από τους μίζερους και γκρινιάρηδες πέντε γκουρού! Να δεις λαός (και σύστημα) που θα την αγκαλιάσει!
Πάνος
Δημοσίευση σχολίου