Ο Έρωτας και ο Πόλεμος τα δυο στοιχειά μαλώνουν
Δεν πολεμούνε μ’ άρματα με σπάθες και κανόνια
Μόνο ξυπνάει ο Έρωτας με τις μικρές φτερούγες
Τανίζει τον μπογάκι του και κάνει του Πολέμου:
– Δε σε φοβάμαι Πόλεμε, κι ας είσαι αρματωμένος.
Έχω τον Ήλιο αφέντη μου, και το Φεγγάρι αδέρφι.
Εγώ ΄μαι η άκρη της Ζωής και η αρχή του Κόσμου.
Ταιριάζουν με το μάτι μου τ’ αντίθετα που πρέπουν.
Σπέρνω με τις σαΐτες μου τα αίχνη και τα δάση.
Σπέρνω μανούλες όμορφες και άντρες πολεμιστάδες,
Κι όσο γκρεμίζεις και χαλάς, πάντα μπροστά σου θα ΄μαι.
– Μωρέ μπασταρδοκόπελο, μη μου παρακουνιέσαι!
Απλώνω τη χερούκλα μου και καταλυώ σε αν θέλω
Να ιδείς ποιος είναι η αρχή κι η απαρχή του Κόσμου.
Δουλειά σου είναι που θρέφεις με, Νόμος που με ταΐζεις
– Θα ΄ρθει μια μέρα Πόλεμε, να κάτσεις στη σπηλιά σου
Και να ΄ναι μέρα του Μαγιού να πλημμυρίζει ο ήλιος
Σαν μετρηθούμε οι δυο μαζί, στα πράσινα λιβάδια!
Και να ΄ναι πλήθος οι Λαοί, ζερβά, δεξά και ομπρός μας
Με της Ειρήνης τα σπαθιά, τα φτέρουγα τσ’ Αγάπης
Να δεις πώς ξεκινά η Ζωή και πώς αλλάζει ο Νόμος.
Μυριάδες θα ΄ν’ οι Ανάπηροι κι οι Άγνωστοι Στρατιώτες
Κι οι ναύτες κι οι μηχανικοί κι οι πολυβολητές τους,
Με την ουρά του δέλφινα, με τα φτερά στους ώμους
Και του Ικάρου τα παιδιά, με τα κουπιά τ’ ανέμου.
Με τον Λαμπράκη αρχηγό και με τον Μπελογιάννη
Και με το γιο της Καλογριάς, το Διάκο και τον Άρη
Με τον Αντύπα δάσκαλο και το Δασκαλογιάννη
Και τον Ανδρούτσο το θεριό, που ΄τρεμε η γης και ο κόσμος
Και από μακριά τον Μπολιβάρ μαζί με τον Γκεβάρα
Τη Ρόζα και το Σπάρτακο και με τον Σουκατζίδη
Με τον Κορνάρο τον Ουγκώ και με τον Μαγιακόφσκι
Με την Ηλέκτρα, τη Μαντώ και με την Μπουμπουλίνα
Και με την Πασιονάρια μαζί με τον Ντουρούτι
Την Μπίμπα την αλύγιστη, το θρυλικό Κτιστάκη
Και ακόμα την λιοντιόψυχη Ηρώ Κωνσταντοπούλου
Και τη δεύτερη μάνα της, τη Λέλα Καραγιάννη.
Και με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και τον Πατρίς Λουμούμπα
Και το Σαράφη στρατηγό και τον Νικηφορίδη
Αλλά και με τους τραγικούς Πλουμπίδη- Ζαχαριάδη
Με το Σωτήρη Πέτρουλα και με το Διομήδη
Τον Μιχαλάκη Καραολή και τον Παληκαρίδη
Και των δασκάλων δάσκαλο, τον Νίκο Τεμπονέρα
Και με τον Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ και ακόμα
Με το παιδί Φάντασμα και με την Κατερίνα
Μα πρώτη και καμαρωτή περδικοπερπατούσα
Ομπρός του Πρωτομάστορα την Όμορφη Γυναίκα
Ολόρθη και περήφανη και καστανομαλλούσα
Να βγαίνουν απ’ τον κόρφο της λογιώ – λογιώ γιοφύρια
Αλλά ζερβά κι άλλα δεξά κι άλλα ομπρός και πίσω
Για να διαβαίνουν οι λαοί, να τρέμουν οι αρχόντοι.
Κι οι στρατηγοί κι οι ναύαρχοι κι οι έμποροι της διχόνοιας
Μαζί σου, αιώνια φυλακή μες στο πηχτό σκοτάδι.
Τούτο δεν είναι όνειρο, είναι τρανό γιορτάσι
Κι εγώ θε να ΄μαι ο γιορταστής, ο γητευτής κι ο μάγος
Να δεις ποιος είναι η αρχή κι η απαρχή του κόσμου
Γιατί δεν σε βαστούμε πια ναι ξεδιαλές τα νιάτα,
Να τρως του κόσμου τα παιδιά…
Δεν πολεμούνε μ’ άρματα με σπάθες και κανόνια
Μόνο ξυπνάει ο Έρωτας με τις μικρές φτερούγες
Τανίζει τον μπογάκι του και κάνει του Πολέμου:
– Δε σε φοβάμαι Πόλεμε, κι ας είσαι αρματωμένος.
Έχω τον Ήλιο αφέντη μου, και το Φεγγάρι αδέρφι.
Εγώ ΄μαι η άκρη της Ζωής και η αρχή του Κόσμου.
Ταιριάζουν με το μάτι μου τ’ αντίθετα που πρέπουν.
Σπέρνω με τις σαΐτες μου τα αίχνη και τα δάση.
Σπέρνω μανούλες όμορφες και άντρες πολεμιστάδες,
Κι όσο γκρεμίζεις και χαλάς, πάντα μπροστά σου θα ΄μαι.
– Μωρέ μπασταρδοκόπελο, μη μου παρακουνιέσαι!
Απλώνω τη χερούκλα μου και καταλυώ σε αν θέλω
Να ιδείς ποιος είναι η αρχή κι η απαρχή του Κόσμου.
Δουλειά σου είναι που θρέφεις με, Νόμος που με ταΐζεις
– Θα ΄ρθει μια μέρα Πόλεμε, να κάτσεις στη σπηλιά σου
Και να ΄ναι μέρα του Μαγιού να πλημμυρίζει ο ήλιος
Σαν μετρηθούμε οι δυο μαζί, στα πράσινα λιβάδια!
Και να ΄ναι πλήθος οι Λαοί, ζερβά, δεξά και ομπρός μας
Με της Ειρήνης τα σπαθιά, τα φτέρουγα τσ’ Αγάπης
Να δεις πώς ξεκινά η Ζωή και πώς αλλάζει ο Νόμος.
Μυριάδες θα ΄ν’ οι Ανάπηροι κι οι Άγνωστοι Στρατιώτες
Κι οι ναύτες κι οι μηχανικοί κι οι πολυβολητές τους,
Με την ουρά του δέλφινα, με τα φτερά στους ώμους
Και του Ικάρου τα παιδιά, με τα κουπιά τ’ ανέμου.
Με τον Λαμπράκη αρχηγό και με τον Μπελογιάννη
Και με το γιο της Καλογριάς, το Διάκο και τον Άρη
Με τον Αντύπα δάσκαλο και το Δασκαλογιάννη
Και τον Ανδρούτσο το θεριό, που ΄τρεμε η γης και ο κόσμος
Και από μακριά τον Μπολιβάρ μαζί με τον Γκεβάρα
Τη Ρόζα και το Σπάρτακο και με τον Σουκατζίδη
Με τον Κορνάρο τον Ουγκώ και με τον Μαγιακόφσκι
Με την Ηλέκτρα, τη Μαντώ και με την Μπουμπουλίνα
Και με την Πασιονάρια μαζί με τον Ντουρούτι
Την Μπίμπα την αλύγιστη, το θρυλικό Κτιστάκη
Και ακόμα την λιοντιόψυχη Ηρώ Κωνσταντοπούλου
Και τη δεύτερη μάνα της, τη Λέλα Καραγιάννη.
Και με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και τον Πατρίς Λουμούμπα
Και το Σαράφη στρατηγό και τον Νικηφορίδη
Αλλά και με τους τραγικούς Πλουμπίδη- Ζαχαριάδη
Με το Σωτήρη Πέτρουλα και με το Διομήδη
Τον Μιχαλάκη Καραολή και τον Παληκαρίδη
Και των δασκάλων δάσκαλο, τον Νίκο Τεμπονέρα
Και με τον Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ και ακόμα
Με το παιδί Φάντασμα και με την Κατερίνα
Μα πρώτη και καμαρωτή περδικοπερπατούσα
Ομπρός του Πρωτομάστορα την Όμορφη Γυναίκα
Ολόρθη και περήφανη και καστανομαλλούσα
Να βγαίνουν απ’ τον κόρφο της λογιώ – λογιώ γιοφύρια
Αλλά ζερβά κι άλλα δεξά κι άλλα ομπρός και πίσω
Για να διαβαίνουν οι λαοί, να τρέμουν οι αρχόντοι.
Κι οι στρατηγοί κι οι ναύαρχοι κι οι έμποροι της διχόνοιας
Μαζί σου, αιώνια φυλακή μες στο πηχτό σκοτάδι.
Τούτο δεν είναι όνειρο, είναι τρανό γιορτάσι
Κι εγώ θε να ΄μαι ο γιορταστής, ο γητευτής κι ο μάγος
Να δεις ποιος είναι η αρχή κι η απαρχή του κόσμου
Γιατί δεν σε βαστούμε πια ναι ξεδιαλές τα νιάτα,
Να τρως του κόσμου τα παιδιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου