Άλλο (απεριόριστος) σεβασμός… άλλο (για κάποιους ακούσιος για κάποιους άλλους εκούσιος) αποπροσανατολισμός.

Απέραντο σεβασμό στον ανείπωτο πόνο αλλά και στην προσπάθεια να υπερβεί το προσωπικό πένθος δεν μπορεί παρά να τρέφει κάθε εργαζόμενος, κάθε νέος ή νέα που διαδήλωσαν για το έγκλημα στα Τέμπη απέναντι στην Μαρία Καρυστινού.

Και είναι πέρα από κάθε αντίρρηση πως οι συγγενείς των θυμάτων κάνουν το αυτονόητο αφού πρόκειται για μαζικό έγκλημα.

Κανένας προοδευτικός άνθρωπος δεν μπορεί να μην… «γλέντησε» το άδειασμα της δικαστικής εξουσίας και το ξεμπρόστιασμα της με τη δημοσιοποίηση των διαλόγων της Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου για το «μικρό ηθικό ζήτημα».

Την λαϊκή απαίτηση εξ άλλου να πληρώσουν οι ένοχοι του -διαχρονικού- εγκλήματος δεν είναι να την προσπερνά κανείς…

Ούτε το να μαζεύει κανείς υπογραφές ως όπλο ενταγμένο στη γενικότερη λαϊκή κινητοποίηση μπορεί να υποτιμηθεί επίσης…

Προσωπικά έχω χρησιμοποιήσει το όπλο των υπογραφών όταν έπρεπε να ζητήσουμε πχ από ΔΣ Συλλόγων να κάνουν Γενικές Συνελεύσεις και επίσης είναι γνωστό από την ιστορία ότι σε αυτή τη χώρα έχουν ακόμη και εκτελεστεί κομμουνιστές νεολαίοι που μάζευαν υπογραφές για την ειρήνη…

Ούτε, τέλος, είναι αμελητέο μέγεθος η συγκέντρωση άνω του ενός εκατομμυρίου υπογραφών για την άρση της πολιτικής ασυλίας των βουλευτών και την συνταγματική αναθεώρηση.

Και φυσικά δεν κρίνονται οι αγαθότατες προθέσεις αυτών που σπεύδουν να υπογράψουν… Αλλά για τις αγαθές προθέσεις ισχύει το γνωστό ρητό..

Εκεί είναι όμως που αρχίζουν να τίθενται ζητήματα που αφορούν τις προοπτικές της λαϊκής απαίτησης και των ρεαλιστικών όρων που θα την κάνουν εκπληρωμένη δικαίωση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκει ο λαός απέναντί του το ζήτημα της άρσης της πολιτικής ασυλίας και της κάθαρσης. Να θυμηθούμε το -όχι και τόσο- μακρινό 1989; Να θυμηθούμε αυτό που προβλήθηκε (και από ποιους) μέσα στην περίοδο των μνημονίων για τους «πολιτικούς που πρέπει να πληρώσουν» κλπ;

Τα ίδια ισχύουν και για την συνταγματική αναθεώρηση και πως την χρησιμοποιούν οι καθεστωτικές δυνάμεις για να επιβάλλουν πιο αντιδραστικές ρυθμίσεις και κατευθύνσεις (πάντα υπό την σκέπη της «τιμωρίας» που δήθεν πρέπει να πίπτει ως ράβδος).

Από την άλλη η ενασχόληση του Ευρωκοινοβούλιου για το «κράτος δικαίου» στην Ελλάδα, οι ακροάσεις της μητέρας της δολοφονημένης Μάρθας Καρυστινού και όλες αυτές οι ευρωπαϊκές ευαισθησίες μάλλον έχουν ορίζοντα τις ματαιώσεις πωλήσεων γαλλικών φρεγατών (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κοινοβουλευτική ομάδα στην οποία ανήκει το κόμμα του Μακρόν ήταν αυτή πρωτοστάτησε στην καταγγελία).

Γιατί αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα και υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον γιατί δεν κινήθηκε το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για τις καταγγελίες των πεπραγμένων της ιταλικής σιδηροδρομικής εταιρείας που «ανέλαβε» τον ξεπουλημένο ΟΣΕ;

Δεν ήταν μήπως γνωστό το «καλή τύχη στους Έλληνες» που έγραψαν οι Ελβετοί δημοσιογράφοι όταν έγινε γνωστό πως η ιταλική εταιρεία θα έρχονταν στην Ελλάδα (ουκ ολίγα ατυχήματα και εκτροχιασμοί τρένων στην Ελβετία όπου η ιταλική εταιρεία δραστηριοποιούνταν).

Δεν τους ενδιέφερε που πήγαιναν τα χρήματα τους (μας) τόσα χρόνια που δήθεν εκσυγχρονίζονταν το σιδηροδρομικό δίκτυο όταν σκυλιάζουν για να πάρουν πίσω επιδοτήσεις από αγρότες κλπ;

Τους έπιασε ο πόνος για τα θύματα και το…δίκαιο; Ποιοι; Αυτοί που θεωρούν νόμιμη άμυνα τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη;

Και ερχόμαστε στο προκείμενο.

Κάτω από την πίεση της μεγάλης λαϊκής κινητοποίησης στους δρόμους και της (σχεδόν) γενικής απεργίας αλλά και την σταθερή και ακλόνητη θέληση των συγγενών των δολοφονημένων θυμάτων με τη δημοσιοποίηση της δικής τους ανεξάρτητης έρευνας εμπειρογνωμόνων, η κυβέρνηση και το σύστημα επιχειρούν μία αποπροσανατολιστική στροφή:

Λίγο πριν κλείσει οριστικά η κοινοβουλευτική διαδικασία για τα Τέμπη (την οποία είχε προτείνει τόσο… αθώα το ΚΚΕ και αποδέχτηκε η κυβέρνηση, μην το ξεχνάμε!) η γνωστή εισαγγελέας που σύστηνε νηστεία και προσευχή για το «μικρό ηθικό ζήτημα» επιτέλους κινεί τη διαδικασία.

Το δε εμετικό παπαδαριό δια της γριάς αλεπούς Ιερώνυμου κάνει δεκτό το αίτημα να χτυπήσουν οι καμπάνες όλων των ναών 57 φορές πένθιμα εννοείται. Είναι η μόνη διατάραξη ησυχίας που ανέχονται οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι του ουράνιου παράδεισου στην επίγεια κόλαση την οποία καλούν τους λαούς να ζήσουν και αποδεχτούν δια της σιωπής…

Όσοι γνωρίζουν από νομικές διαδικασίες προδικάζουν ότι η τελική δίκη των -όποιων -υπαιτίων πρόκειται να καθυστερήσει έτσι ή αλλιώς. Θα δοθεί δηλαδή αρκετός χρόνος για να συγκαλυφτεί η υπόθεση και να μείνουν στο νομικό απυρόβλητο οι πραγματικοί υπαίτιοι νυν και αεί διαχειριστές του συστήματος.

Ο χρόνος -και ειδικά όταν καταλαγιάσουν οι λαϊκές αντιδράσεις στους δρόμους- είναι πάντα σύμμαχος του κοινωνικού καθεστώτος.

Και δύο ακόμη τροφές για σκέψη:

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι μισοί από το ενάμιση σχεδόν εκατομμύριο που υπόγραψαν (τι πραγματικό κόστος έχει μία υπογραφή από μόνη της;) απεργούσαν και κατέβαιναν στο δρόμο στις 28/2;

Πόσο διαφορετική κατεύθυνση στάσης ζωής και αντίστοιχης πολιτικής πράξης αντιπροσωπεύει αυτό που η ίδια η μάννα Καρυστινού «ομολόγησε» στην κοινή ερώτηση του δημοσιογράφου τι θα θεωρούσε δικαίωση για την δολοφονημένη κόρη της:

«Μα να μην ξανασυμβεί ποτέ»!

Το να μη ξανασυμβούν αυτά ή άλλα δεινά εγκλήματα του συστήματος σε βάρος της νεολαίας και των εργαζομένων δεν βρίσκεται σε καμία νομική ατζέντα.

Δεν θα τη βρεις στις κοινοβουλευτικές προτάσεις των κομμάτων που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά αλλά ωστόσο συμβάλλουν στη διάδοση και εμπέδωση μιας αυταπάτης.

Γιατί αυταπάτη είναι ότι σε αυτό το σύστημα μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα… θύματα του. Και η όποια εξαίρεση από αυτό τον κανόνα δεν σχετίζεται με κοινοβουλευτικές η συνταγματικές διαδικασίες και αναθεωρήσεις.

Το να «μη ξανασυμβούν» τα νέα εγκλήματα που ήδη το σύστημα παράγει και αναπαράγει μαζικά (δες πχ τι γίνεται στην υγεία) είναι μία άλλη υπόθεση.

Περιλαμβάνεται στην «ατζέντα» των αιτημάτων που επιβάλλει και διεκδικεί η λαϊκή πάλη στο παρακατιανό «πεζοδρόμιο» (για να θυμηθούμε τη ρήση του Μεγάλου Εθνάρχη και θείου του παραιτηθέντα Υπουργού Μεταφορών και Σιδηροδρομικών Εγκλημάτων).

ΔΜ