Το ΚΚΕ αποφάνθηκε: Η Χούντα δεν ήταν αμερικανοκίνητη. Πάλι λάθος έκανε ο λαός.

(τα βίντεο που αναφέρονται παρατίθενται στο τέλος του κειμένου)

«Έξω αι ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ».  

Επί 50 χρόνια, κάθε 17 Νοέμβρη, τα εμβληματικά συνθήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ξαναγράφονται στις πύλες της οδού Πατησίων, αυτές που τότε συνέτριψαν τα τανκς, ενώ έχουν χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη κάθε προοδευτικού ανθρώπου. Τα αντιαμερικανικά συνθήματα και οι θέσεις που απηχούν, υιοθετήθηκαν από την εξεγερμένη νεολαία ακριβώς επειδή εξέφρασαν με ακρίβεια την αντίθεσή τους στον ιμπεριαλισμό και στον φασισμό και την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν για την ανεξαρτησία της χώρας μας. 50 χρόνια μετά, ο τόμος Γ2 του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, αναθεωρεί τις παλαιότερες θέσεις του ίδιου του κόμματος για τα αίτια του απριλιανού πραξικοπήματος αλλά κυρίως επιφέρει ένα πλήγμα στα «κοινώς παραδεδεγμένα» σημεία αναφοράς του κινήματος. Σε μια συγκυρία σαν τη σημερινή, που ο ιμπεριαλισμός δείχνει τα δόντια του στους λαούς  με τον πιο βάρβαρο τρόπο και η χώρα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη βάση στην υπηρεσία των μεγαλύτερων φονικών μηχανών του πλανήτη, ο Περισσός αποφασίζει να «επισημοποιήσει» ουσιαστικά, μια αναθεώρηση που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί δεν είχαν καμία εμπλοκή στην οργάνωση του πραξικοπήματος των Συνταγματαρχών.

Αναθεωρώντας την Ιστορία

Συγκεκριμένα, σε εκδήλωση - παρουσίαση του Γ2 Τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος (1967 - 1974), η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, δήλωσε ότι το κέντρο που οργάνωσε – επέβαλε την δικτατορία «ήταν μέσα στην Ελλάδα, ήταν τμήμα της διοίκησης του Στρατού, του Ελληνικού Στρατού, όχι της ανώτερης διοίκησης (στρατηγών) ή του βασιλιά αλλά συνταγματαρχών, ταγματαρχών, αξιωματικών. Το πραξικόπημα δεν έγινε από κάποιον ξένο κατασταλτικό μηχανισμό, όπως συχνά συνέβαινε π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, με άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ ή άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. ΗΠΑ - ΝΑΤΟ δεν είχαν κάποια κρίση στις σχέσεις τους με την Ελλάδα ώστε να τους χρειαζόταν μία κυβέρνηση υποχείριο.» (video 1,  17.40) Αλίμονο! Δεν χρειάστηκε καν η επέμβαση αμερικανών πεζοναυτών όπως έγινε σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.  Όσο για την παρουσία του διαβόητου 6^ου στόλου στον Πειραιά δεν ήταν παρά μια «ιδιαιτερότητα» της εξωτερικής πολιτικής της δικτατορίας. (video 1, 23:30)

Στο Δοκίμιο διατείνονται ότι στη διάρκεια της επταετίας αλλά και αργότερα «καταγγείλαμε το πραξικόπημα ως αμερικανοκίνητο, ΝΑΤΟϊκό, θεωρώντας ότι οργανώθηκε ή είχε την έγκριση του Αμερικανικού Πενταγώνου, της CIA ή και του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, ότι πραγματοποιήθηκε με την προτροπή ή την παρότρυνσή τους, με σκοπό τη διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου»*, αλλά  «…αυτές οι εκτιμήσεις δεν έπαιρναν υπόψη ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν μονοδιάστατη πολιτική απέναντι στις στρατιωτικές δικτατορίες»*. Οι παλαιότερες λοιπόν θέσεις του ΚΚΕ (9^ο συνέδριο του 1973 στο Αν. Βερολίνο) «παραγνώριζαν ή υποτιμούσαν τις ενδοαστικές αντιθέσεις που αναπτύχθηκαν από το τέλος του αγώνα του ΔΣΕ και οξύνθηκαν ως τη δικτατορία» *. Και πιο συγκεκριμένα «το ΚΚΕ δεν έπαιρνε υπόψη την αντίθεση σημαντικού μέρους του αστικού πολιτικού συστήματος με το Παλάτι για τον έλεγχο του στρατού, αλλά και για την ανάγκη εκσυγχρονισμού στη λειτουργία των θεσμών και των μηχανισμών του αστικού κράτους»*. Ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας απουσιάζει και αθωώνεται πανηγυρικά.

«Μύθος» λοιπόν ότι το πραξικόπημα ήταν αμερικανοκίνητο (η λέξη μύθος χρησιμοποιείται συχνά πυκνά στην παρουσίαση του δοκιμίου), μύθος και ότι ήταν φασιστικό, αφού η χούντα «δεν στηρίχτηκε σε κάποιο ναζιστικού/φασιστικού τύπου κόμμα, οι ηγέτες της δεν ήταν πολιτικοί που αξιοποίησαν την αναρρίχησή τους μέσω του αστικού κοινοβουλίου, δεν διέθεταν πολιτική οργάνωση, νεολαία, κλπ» και γενικά δεν ήταν εντελώς ίδια με τα φασιστικά καθεστώτα Γερμανίας και Ιταλίας. (video2, 38:00) Όσο για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, να μην τα ονομάζουμε, λένε, «εξέγερση» αλλά «ξεσηκωμό» (video1, 48:40) αφού ήταν «αυθόρμητα και ταξικά περιορισμένα». Μία ερμηνεία που κάνει πως δεν θυμάται την οργανωμένη αντιπαράθεση δύο πολιτικών γραμμών, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα των γεγονότων, εκ των οποίων η μία ήταν εναντίον τόσο της συνέχισης των καταλήψεων όσο και της υιοθέτησης αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων. Ούτε την εκ των υστέρων καπηλεία της πλατειάς αντιφασιστικής-αντιιμπεριαλιστικής ενότητας (στο επίπεδο του λαού – κόντρα στην αστικορεφορμιστική πολιτική) που τελικά οικοδομήθηκε μέσα στη φωτιά της πάλης εκείνων των ημερών και σφράγισε τη συλλογική μνήμη.

Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, κάθε φράση που προβάλλει τις νέες θέσεις συνοδεύεται από ένα βεβιασμένο «ναι μεν αλλά». Έτσι, αναφέρεται ότι: «οι πραξικοπηματίες το 1967 και ο Ιωαννίδης που τους ανέτρεψε είχαν διατελέσει στην ΚΥΠ, είχαν στενούς δεσμούς με τη CIA, ο Παπαδόπουλος είχε σχέσεις με εφοπλιστές όπως ο Ωνάσης, με ελληνοαμερικανούς καπιταλιστές όπως ο Tom Pappas, με εκδότες όπως ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, με πολιτικούς, με ελληνοαμερικανούς πανεπιστημιακούς καθηγητές, με αμερικανούς πρέσβεις» (video 1, 20:00) . Σύμπτωση θα ήταν αφού «οι ελληνικές κυβερνήσεις είτε κοινοβουλευτικά προερχόμενες είτε πραξικοπηματικά, δεν ήταν υποχείρια των ΗΠΑ όμως συνειδητά αναγνώριζαν τον ενεργό ρόλο των ΗΠΑ στην πάλη με τον κομμουνισμό» (video 1, 22:30). Το βεβιασμένο «ναι μεν αλλά» απευθύνεται πιθανότατα στη βάση του κόμματος που θα πρέπει να αποδεχθεί το περιεχόμενο του Δοκιμίου και παράλληλα αφήνει ένα περιθώριο να παρουσιάζονται τα πράγματα πότε έτσι και πότε αλλιώς  ανάλογα με το ακροατήριο και τη συγκυρία. 

Και με την ίδια ακριβώς λογική, φτάνουμε και στην σημερινή πραγματικότητα:  «Άλλωστε και σημερινοί πρωθυπουργοί, πολιτικοί, οικονομολόγοι κ.λ.π. έχουν πολύ στενές σχέσεις με την Ε.Ε. και τις Η.Π.Α. αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ασκούν εξουσία για λογαριασμό αυτών των ξένων κέντρων και όχι για λογαριασμό της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Βέβαια (να το πάλι το «ναι μεν αλλά») τα εγχώρια καπιταλιστικά συμφέροντα διαπλέκονται με τα ξένα καπιταλιστικά». (video 1, 21:20 Αλλά αρκετά με αυτά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν. Τα πιο σημαντικά και αποκαλυπτικά στην παρουσίαση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ είναι τα γεγονότα για τα οποία δεν ειπώθηκε ούτε μία λέξη.

Μύθος και η «συγγνώμη» του Κλίντον;

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι κατά την παρουσίαση του Δοκιμίου, κανείς δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να δώσει μια στοιχειώδη απάντηση στο πλήθος τεκμηρίων που επιβεβαιώνουν την πάγια ανάμειξη του αμερικανικού παράγοντα και της CIA τόσο κατά την περίοδο πριν το πραξικόπημα όσο και στην οργάνωση αλλά και τη στήριξή του. Για την καθοδήγηση και στήριξη της χούντας από τις ΗΠΑ υπάρχουν τα γεγονότα και οι μαρτυρίες από όλες – και τις αστικές – πλευρές. Αλλά κυρίως υπάρχουν οι πολιτικές ερμηνείες που απαντούν στο ερώτημα γιατί ήθελαν και επέβαλαν την χούντα οι ΗΠΑ. Αναφερόμαστε, μεταξύ άλλων, στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο των 6 ημερών τον Ιούνη του 1967, τις εξελίξεις στην Κύπρο από τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, το κίνημα στην χώρα και την αδυναμία των αστικών κομμάτων να το ελέγξουν.  Και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σχολιάσουν την πιο γνωστή περίπτωση δημόσιας «παραδοχής» αυτής της ανάμειξης, δηλαδή την περίφημη φράση του προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα το 1999, που εκλήφθηκε ως «συγγνώμη» προς τον ελληνικό λαό, ότι δηλαδή «οι ΗΠΑ επέτρεψαν στα ψυχροπολεμικά τους συμφέροντα να υπερισχύσουν του συμφέροντος- ή μάλλον της υποχρέωσής τους- να υποστηρίξουν τη δημοκρατία». Μέσα σε ένα κλίμα έντονου αντι-αμερικανισμού στον ελληνικό λαό, λίγους μήνες μετά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας,  οι ΗΠΑ για πρώτη φορά αποδέχονταν το απολύτως αυτονόητο, δηλαδή την στήριξη της χούντας αποφεύγοντας βέβαια να αναφερθούν στην ενεργό ανάμειξή τους στην ελληνική πολιτική, στον ρόλο τους κατά την περίοδο 1965-67, καθώς και στην τραγωδία της Κύπρου. Για το ΚΚΕ, η περιορισμένη έστω και «αυτονόητη» αυτή παραδοχή, οι αποδεδειγμένοι δεσμοί με την CIA, ο εναγκαλισμός του Νίξον με το χουντικό καθεστώς και η συνάντηση με τον Παττακό, ο διορισμός του ανοιχτά φιλοχουντικού Henry Tasca στην πρεσβεία των ΗΠΑ (προσωπική επιλογή του Tom Pappas, σύμφωνα με το βιβλίο της Αριστοτελίας Πελώνη  «Ιδεολογία κατά ρεαλισμού. Η αμερικανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα 1963-1976»), και τόσα άλλα τεκμήρια, δεν χρήζουν κάποιας ιδιαίτερης ερμηνείας και απάντησης. Μόνιμη επωδός σε κάθε αποστροφή της παρουσίασης των νέων θέσεων ότι η οικονομική και η εξωτερική πολιτική της Χούντας δεν είχε διαφορά από αυτή των προηγούμενων κυβερνήσεων (video 2 59.00 και 1.08.00). Λες και είπε κανείς ότι η αμερικανική παρέμβαση στα ελληνικά πράγματα ξεκίνησε με το πραξικόπημα του 1967. Λες και ο λαός έχει ξεχάσει τον Πιούριφοϊ, το δόγμα Τρούμαν και την εκτέλεση του Μπελογιάννη.

Το φάντασμα του αντιιμπεριαλισμού και της εξάρτησης

Αλλού βρίσκεται επομένως η πραγματική πολιτική στόχευση αυτού του ιδιότυπου ιστορικού αναθεωρητισμού και σύνδεσή του με τη σημερινή στάση του ΚΚΕ. Το «νέο πνεύμα» εντάσσεται σε μια ευρύτερη επιχείρηση που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και αποσκοπεί στον εξοβελισμό του αντιιμπεριαλισμού και των αντίστοιχων αιτημάτων όχι μόνο από την στρατηγική αλλά ακόμα και από το … λεξιλόγιο του κόμματος αυτού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξη «ιμπεριαλισμός» είναι σχεδόν ανύπαρκτη στην παρουσίαση του Δοκιμίου όπως άλλωστε και σε πολλά πρόσφατα ιδεολογικά κείμενα του ΚΚΕ.  Εξάλλου, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά και συχνά, η οικονομική πολιτική της χούντας όπως και όλων των άλλων κυβερνήσεων «είχε ως στόχο την εγχώρια συσσώρευση κεφαλαίου» ενώ περιπτώσεις όπως του Tom Pappas χαρακτηρίζονται ως «εξαιρέσεις» (video 2: 59.00). Αν το ΚΚΕ έχει απορρίψει την ανάλυση Ζαχαριάδη, Μπάτση, Μπελογιάννη για την συνολική ξένη εξάρτηση και το ρόλο του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα, πρέπει να το δηλώσει καθαρά. Η απόρριψή της σημαίνει και απόρριψη της πολιτικής παράδοσης, της «γραμμής» του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Αν πάλι δεν την απορρίπτει αλλά την … αναπροσαρμόζει στις σύγχρονες συνθήκες τότε έρχεται σε πλήρη συμφωνία με το κυρίαρχο ιδεολόγημα της άρχουσας τάξης ότι δηλαδή η αστική τάξη έφερε στην χώρα την ανάπτυξη και πρέπει να της αναγνωρίσουμε ιστορικά προοδευτικό ρόλο!

Για να το πούμε με απλά λόγια λοιπόν, σύμφωνα με το ΚΚΕ,  σήμερα (όπως και τότε) η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη χώρα, ο λαός της δεν είναι διπλά υποτελής στην αστική τάξη και στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της και άρα … στο πυρ το εξώτερον η ανάγκη και το καθήκον της διπλής πάλης που τόσους αγωνιστές συσπείρωσε στις γραμμές της, αυτή της ανεξαρτησίας και αυτή του ταξικού αγώνα απέναντι στο κεφάλαιο.

Είναι αλήθεια ότι τα αίτια της βαθιάς αυτής στροφής είναι δυσδιάκριτα. Τα καθιστά δυσδιάκριτα αφενός η υπέρ επαναστατική φρασεολογία και η ιδεολογική καθαρότητα με την οποία επιχειρείται να ενδυθεί αυτή η προσέγγιση και αφ ετέρου η επίμονη σιωπή για τα τεκμήρια και τα γεγονότα που δεν «βολεύουν». Πάνω απ΄ όλα όμως, η - τάχα ιστορική - επιστημονική - κατασκευή του ΚΚΕ, που απαλλάσσει τις ΗΠΑ, είναι πολιτικά έωλη και αστήριχτη. Δεν απαντά στο βασικό ερώτημα πώς μπόρεσαν μεσαίοι αξιωματικοί (χωρίς στρατηγούς), κόντρα στον βασιλιά, κόντρα σε όλα τα αστικά κόμματα, να κάνουν το πραξικόπημα και να κρατήσουν μια χούντα για 7 χρόνια. Και όλα αυτά χωρίς ούτε καν την έγκριση των ΗΠΑ. Και κυρίως, αν ως υπόθεση εργασίας υιοθετήσουμε την εκδοχή του ΚΚΕ, δεν απαντά στο γιατί, με ποιους στόχους και για λογαριασμό ποιων «επιχειρηματικών ομίλων», συμφερόντων και επιδιώξεων την έκαναν. Όσο για την …υπέρ επαναστατική προσέγγιση αθωώνει τελικά και τα αστικά κόμματα που λόγω της εξάρτησής τους και με την εξάρτησή τους, έστρωσαν τον δρόμο από κάθε άποψη στο αμερικανοκίνητο πραξικόπημα και ενώ το έβλεπαν να έρχεται αδρανούσαν λόγω θέσης και φύσης. Αλλά αθωώνει και την ντόπια άρχουσα τάξη που θησαύρισε με τις πλάτες της χούντας και τα μέτρα που αυτή πήρε. Εξάλλου αυτή ακριβώς είναι γενικά η σχέση εξάρτησης. Η άρχουσα τάξη την υπηρετεί, γιατί με τις πλάτες των προστατών της έχει την εξουσία και παράλληλα θησαυρίζει σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού. Μήπως αυτό δεν έγινε και με τα μνημόνια; Είναι άθλια διαστρέβλωση της πραγματικότητας ότι η θέση μας για την εξάρτηση – η δική μας κι όχι αυτή που είχε το ΚΚΕ παλιότερα – αθωώνει την αστική τάξη. Το αντίθετο γίνεται με την θέση του ΚΚΕ. Και τα αποκαλυπτήρια γίνονται όταν κανείς παρατηρήσει προσεκτικά την σημερινή εικόνα.

Υπέρ επαναστατική θέση ή δεξιός αναθεωρητισμός;   

Το ΚΚΕ γνωρίζει καλά ότι ένας από τους βασικούς όρους που πρέπει να ικανοποιήσει προκειμένου να αναγνωριστεί (ακόμα περισσότερο) ως υπεύθυνος συνομιλητής του συστήματος είναι να μην αμφισβητεί τα ξένα αφεντικά και την εξάρτηση. Για να συμμορφωθεί με τον όρο αυτό, δεν διστάζει να προχωρήσει σε δεξιά αναθεώρηση της Ιστορίας, επιχειρώντας να προσαρμόσει (ή να βιάσει) την πραγματικότητα ώστε να «χωρέσει» στην επιδίωξή του. Τώρα που κρίνει ότι με την «ασφάλεια» των 50 χρόνων και τις πλάτες του συστήματος θα μπορέσει να πλήξει ακόμα πιο αποφασιστικά τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι θέσεις του ΚΚΕ έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο πολιτικό, συνδικαλιστικό, κινηματικό. Σε μια περίοδο που η χώρα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια βάση, που οι Ε.Ε. και οι ΗΠΑ υπαγορεύουν πολιτικές και συνδιαμορφώνουν προϋπολογισμούς,  που τεράστια ποσά ξοδεύονται σε αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού, που καθημερινά κυβέρνηση και αστική τάξη δίνουν τα διαπιστευτήρια τους σε ντόπια και ξένα αφεντικά, που σπεύδουν να στείλουν στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και συμμετέχουν με πολεμικά πλοία σε «αμυντικές» αποστολές της ΕΕ στην Ερυθρά θάλασσα, η «επαναστατική καθαρότητα» του ΚΚΕ εκφράζεται στην πράξη με την κατάθεση προτάσεων νόμου στη Βουλή και τον «αγώνα» για μια καλή εκπροσώπηση στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο.  Πόσο απέχει από τον ΣΥΡΙΖΑ που το 2014 διέγραψε την φράση για την «αμερικανοκίνητη χούντα» από την επετειακή του ανακοίνωση; Από τους παράγοντες του συστήματος που ομνύουν στο όνομα και στα συμφέροντα ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ αλλά μιλάνε με συγκίνηση για το … μήνυμα του Πολυτεχνείου;  Με όποιο αφήγημα κι αν εμφανίζεται κάθε φορά, τελικά το ΚΚΕ τον ίδιο στόχο υπηρετεί: Να μένει στο απυρόβλητο το θεμέλιο της αστικής κυριαρχίας – εξουσίας στη χώρα. Αυτή τη γραμμή είχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αυτή τη γραμμή έχει και τώρα. Η γραμμή της εχθρότητας στην κατάληψη και της απαγκίστρωσης από αυτήν αλλά και της πολεμικής στα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα (ως προωθημένα) βρίσκει την «ωριμότητά» της στη σημερινή γραμμή: «Ο αντιιμπεριαλισμός ήταν λάθος». Πρόκειται για την ίδια κατεύθυνση με άλλο περιτύλιγμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ «διορθώνει» τον λαό. Τον λαό που για μισό αιώνα βγαίνει στους δρόμους κάθε 17 Νοέμβρη συμμετέχοντας σε μεγάλες συγκεντρώσεις και πορείες προς την Αμερικανική πρεσβεία. Επειδή δεν ξεχνάει ποιοι είναι οι φονιάδες των λαών και ποιοι αυτοί που λευτέρωσαν το χώμα που πατάει. Ας ρωτήσουμε λοιπόν τους αναθεωρητές του ΚΚΕ: Υπάρχει σήμερα ανάγκη συγκρότησης  κινήματος ενάντια στον πόλεμο και στον ιμπεριαλισμό;  Έχει νόημα να ζητάμε να φύγουν οι βάσεις; Να συγκροτηθεί η πάλη της εργατικής τάξης και του λαού και στους στόχους για έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ; Η ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, που αυτές τις μέρες έβγαλε στο δρόμο τους φοιτητές, τους μαθητές και τους αγρότες,   σχετίζεται ή όχι με τους σχεδιασμούς της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, των ΗΠΑ και την υποταγή της αστικής τάξης στις απαιτήσεις τους;  Έχει εν τέλει νόημα να πορευόμαστε κάθε χρόνο στην Αμερικανική πρεσβεία; (Ή μήπως μια πορεία στα γραφεία του ΣΕΒ θα εξυπηρετήσει καλύτερα την ταξική αντικαπιταλιστική καθαρότητα που πρεσβεύουν;)

Για μας η απάντηση είναι παραπάνω από προφανής. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα του λαού και της νεολαίας και αποτελεί κόκκινο πανί όχι μόνο για τους ιμπεριαλιστές αλλά και για την ντόπια αστική τάξη που τους υπηρετεί και για κάθε φερέφωνο του συστήματος. Όχι, δεν έκαναν λάθος οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Ούτε όσοι, κάθε 17 Νοέμβρη, με υψωμένες γροθιές και αταλάντευτη συνέπεια, γεμίζουν τους δρόμους και πορεύονται προς την μεγαλύτερη γιάφκα τρομοκρατών. Σε καιρούς δύσκολους, σε συνθήκες σιωπής, σε συνθήκες ηττοπάθειας, σε συνθήκες σχεδόν ολοκληρωτικού συμβιβασμού ποικιλώνυμων ηγεσιών ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, καρφί στην καρδιά του συστήματος, εξακολουθεί να αποτελεί βασικό καθήκον της αριστεράς. 

Κ.Α.

 *: https://www.tovima.gr/print/politics/to-praksikopima-itan-telika-made-in-greece/

video 1:  

video 2: