Για τη μάνα

«Μάνα» είναι η γυναίκα που γεννά. Από το στήθος της πίνουν τα παιδιά το πρώτο γάλα. Εδώ τελειώνει η φύση. Τίποτα πάνω στον άνθρωπο δεν είναι απλά βιολογία. Δεν μπορούμε να λέμε για ένστικτο αναπαραγωγής. Ο άνθρωπος αναπτύχθηκε σαν άνθρωπος, όταν ξέφυγε από τη ζωώδη φύση του. Προορισμός της γυναίκας δεν είναι να γεννά, να διαιωνίζει το είδος. Είναι βαθιά αντιδραστική η φράση «ο άντρας γεννά και η γυναίκα τίκτει», της αφαιρεί τη βούληση, τη θέλει υποταγμένη.

Αν τα συναισθήματα όπως η αγάπη, η θυσία και η αφοσίωση προσδιορίζουν τη λέξη «μάνα», τότε οι μανάδες είναι πολλών λογιών, διαφέρουν από εποχή σε εποχή και από τάξη σε τάξη. Τα ανθρώπινα συναισθήματα γεννιούνται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, δεν υπάρχουν ως ιδιότητες του ανθρώπου από τη γέννησή του. Αν τα αντιληφθούμε ως «μητρικά καθήκοντα» τότε καταπιέζουν τη γυναίκα και δεν αφήνουν πρωτοβουλία στο παιδί. Η γυναίκα δεν υπάρχει για να μεγαλώνει τα παιδιά, να ευθύνεται για την εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγησή τους, να αναλαμβάνει μόνη της τη δουλειά στο σπίτι για να τα υπηρετεί, να θυσιάζεται στις καθημερινές ασημαντότητες.

Ο καπιταλισμός εξαίρει τις θυσίες και την αφοσίωση της μάνας γιατί δεν μπορεί να αναγνωρίσει την μητρότητα ως κοινωνική υπόθεση. Μια μάνα πρέπει να γεννάει δωρεάν και με ασφάλεια, να μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά της χωρίς άγχος αν της φτάνουν τα χρήματα, αν θα έχουνε γιατρό όταν αρρωστήσουν, αν θα σπουδάσουν, αν θα βρουν δουλειά για να ζήσουν. Να μη χρειάζεται να μπαίνει σε διλλήματα, να απαρνιέται τον εαυτό της, να παρατά τη δουλειά της. Με πιο απλά λόγια, να διεκδικήσουμε οι γυναίκες δωρεάν βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, άδειες λοχείας και ανατροφής και επιδόματα.

Οι μανάδες μετρούν τη φτώχεια με αυτά που στερούνται τα παιδιά τους. Μετρούν το σύστημα που τα εκμεταλλεύεται και τα δολοφονεί. Μα πάνω απ’ όλα, μετρούν τον πόλεμο και τρομάζουν για το τι θα ζήσουν ή αν θα ζήσουν τα παιδιά τους.

Η σκιά της Παλαιστίνιας μάνας σκοτεινιάζει τις ημέρες μας. Αγκαλιάζει τα νεκρά παιδιά της τυλιγμένα με λευκό πανί για στερνή φορά. Τα αγκαλιάζει βρόμικα, φοβισμένα και πεινασμένα αλλά ζωντανά. Η κραυγή του πόνου της, να γίνει οργή του κόσμου.

Β.Δ.