Το 2002 Ο Αλέξανδρος Τσακίρης δημιούργησε μαζί με την επίσης σπουδαία ηθοποιό του ΚΘΒΕ, την αείμνηστη Κατερίνα Σαγιά, (που σχετικά πρόσφατα είχαμε τιμήσει τη μνήμη της στην Σφεντόνα) την Μαίρη Μωραϊτοπούλου και την Εύη Δημητροπούλου (που αργότερα αποχώρησε) το «Μικρό Θέατρο» στη Θεσσαλονίκη όπου ανέβασαν πολλές παραστάσεις που εστίαζαν κυρίως σε σύγχρονα πολιτικά κείμενα συνδυάζοντας την ατομική αναζήτηση με τα συλλογικά προβλήματα και ζητήματα της εποχής μας.
Το «μικρό θέατρο» του στενού της Αρμένικης Εκκλησίας κοντά και σχεδόν απέναντι στα θεατρικά «μεγαθήρια» της πόλης ήταν μία όαση κοινωνικού, ψυχολογικού και πολιτικού προβληματισμού.
Όσοι συνάδερφοι του χώρου τον αποχαιρετούν κάνουν όλοι λόγο για την τιμιότητα, καθαρότητα, την παντελή «έλλειψη» βεντετισμού, την υποστηρικτή του παρουσία εντός και εκτός σκηνής.
Προσωπικά θα «ανακαλέσω» δύο μνήμες από το θεατρικό «ζευγάρι».
Είναι μετά το δεύτερο συνέδριο διάλυσης του «παλιού» ΚΚΕ (μ-λ), οι οργανώσεις των Ιωαννίνων είναι από τις πρώτες που χτυπά η κρίση και ουσιαστικά εξαφανίζονται. Και όμως στην πορεία της Πρωτομαγιάς (ή του Πολυτεχνείου; Δεν με βοηθά η μνήμη μου) η Κατερίνα Σαγιά πορεύεται μόνη της κρατώντας τη σημαία της οργάνωσης.
Η δεύτερη μνήμη είναι ακόμα πιο προσωπική και αφορά την αντίδραση του Αλέξανδρου όταν ο μικρός Αντώνης έχει μπει στα ενδότερα του παρασκήνιου του Μικρού Θεάτρου και εμφανίζεται στη σκηνή με ένα… κομμένο κεφάλι (ήταν μέρος της παράστασης!) και άφθονη κόκκινη μπογιά να περιχύνεται μέσα και έξω από τη σκηνή! Η αντίδραση του Αλέξανδρου ήταν χαρακτηριστική της ηπιότητας και της γλυκύτητας του χαρακτήρα του…
Μπορεί τα τελευταία χρόνια οι συναντήσεις μας να είχαν αραιώσει και η εμφάνιση του στις πορείες επίσης όμως στις τυχαίες φορές που βρισκόμασταν ο Αλέξανδρος «απ τα παλιά» ήταν πάντα εκεί..
ΔΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου