Το σύντροφο Στάθη τον γνώρισα αμέσως μετά την οργάνωσή μου στο ΚΚΕ(μ-λ), στα τέλη του 1982. Ήταν εκείνα τα πολλά πρώτα χρόνια μετά την ανασυγκρότηση της Οργάνωσης, που μαζί με τα υπόλοιπα στελέχη του καθοδηγητικού απαράτ της Αθήνας, πάσχιζαν να ξαναδώσουν τη χαμένη αίγλη μιας σημαντικής επαναστατικής οργάνωσης στη χώρα μας. Σε συνθήκες ΠΑΣΟΚικής κυριαρχίας και συμπαράσυρσης της ρεφορμιστικής και όχι μόνο Αριστεράς ...
Πάντα μπροστά και πάντα πρώτος, λες και έδινε το σύνθημα στις απεργίες, τις συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις. Δεν χρειαζόταν καν ντουντούκα! Η στεντόρεια φωνή του με τη χαρακτηριστική χροιά, το εργατικό περήφανο παράστημά του, τον έκαναν να ξεχωρίζει. Ίσως γι' αυτό μαγνήτιζε τους φωτογράφους, αποπνέοντας μια μοναδική μαχητικότητα και αγωνιστικότητα.
Πολιτικά διορατικός, ιδεολογικά συγκροτημένος και οργανωτικά ταγμένος έδινε το παράδειγμα του λαϊκού αγωνιστή, μα και του στρατευμένου κομμουνιστή. Χωρίς παρωπίδες αλλά με την αποφασιστικότητα που διακρίνει τους πεισμένους εργάτες βάδιζε αγέρωχος και πειστικός προς όλους τους γύρω του. Η γείωσή του με την πραγματικότητα του έδινε ένα ακόμα προτέρημα: να μιλά απλά και κατανοητά αλλά και να αντιπαρατίθεται σφοδρά με ατράνταχτα επιχειρήματα σε λαθεμένες απόψεις.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, χωρίς να φείδεται κόπου και χρόνου, και χωρίς να τον καθορίζει το όποιο στελεχικό πόστο είχε ή δεν είχε, λειτούργησε καθοδηγητικά για το σύνολο της Οργάνωσής μας. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για όλους τους συντρόφους, καθώς, επίσης, όσους τον προσέγγισαν. Αποτέλεσε παράδειγμα εμπιστοσύνης στις δυνατότητες των εργατών και των κομμουνιστών. Με μεγάλη ταξησυνειδησία αλλά και πίστη στη προοπτική της επανάστασης.
Τέτοιας πάστας αγωνιστής ήταν ο σύντροφος Στάθης. Δυστυχώς, μας έφυγε νωρίς. Είχε πολλά ακόμα να προσφέρει σε τούτο το λαό. Είναι σίγουρο ότι θα μας λείψει. Αλλά έχει ήδη προσθέσει το δικό του αποτύπωμα ...
Σπύρος Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου