Πως θα εμπιστευτεί ξανά ο λαός την Αριστερά;

Οι κυρίαρχοι μιλάνε για το «μισθολογικό κόστος», το «μη μισθολογικό κόστος», το «σύμφωνο σταθερότητας», τον «δημοσιονομικό χώρο», την ευρωπαϊκή «άμυνα», το «παραγωγικό μοντέλο»… Ο πενιχρός μισθός των λαών των Βαλκανίων, βέβαια, που πηγαίνει; Επιστρέφει, τριπλάσια, στις γερμανικές και άλλες πολυεθνικές. Στην Ελλάδα οι ευνοούμενοι κλάδοι της οικονομίας είναι στον τριτογενή τομέα και στον μεταπρατικό. Οι υπόλοιποι πρέπει να υποστούν το φορολογικό ξεζούμισμα, ή να περιμένουν ένα καλύτερο ποσοστό από την ΕΕ ως χρηματοδότηση στη βιομηχανία. Το «παραγωγικό μοντέλο» της χώρας επιβάλλεται από την ΕΕ.

Όποια δικαιολογία και αν έχουν έτοιμη, οι λαοί των Βαλκανίων πρέπει να παλέψουν μέχρι να δουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ βελτίωση στους μισθούς, στην ανεμπόδιστη δωρεάν εκπαίδευση και περίθαλψη. Έχουν την δύναμη. Έχουν τη δύναμη να λύσουν όσα τους χωρίζουν και να παλέψουν από κοινού για τα στοιχειώδη της πυραμίδας των ανθρώπινων αναγκών….

Η κυρίαρχη Αριστερά, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, που ελέγχουν μια σειρά σωματεία, θα είχαν τη δύναμη να ρίξουν νόμους. Αλλά δεν το κάνουν επειδή έχουν συμβιβαστεί και συνεχίζουν, εκτός των άλλων, την τακτική του εικονικού κινήματος (νικηφόρο, μάλιστα, το ονομάζουν!) και την πολιτική εξωραϊσμού του αστικού κράτους, ως δήθεν μοχλό συγκρότησης της εργατικής τάξης και του λαού. Την ίδια στιγμή που καλλιεργούν την ηττοπάθεια και την ανάθεση.

Αν ο λαός δε χτίσει δεσμούς αλληλεγγύης, δεν παλέψει ο ίδιος και δεν προστατεύει τα δικαιώματα του, είτε απέναντι στους ιδιώτες καπιταλιστές, είτε απέναντι στο αστικό κράτος, δεν θα σταματήσει την επίθεση.

Αντί γιαυτό, η κυρίαρχη Αριστερά λέει: «Να παλέψουμε για 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, κρατική ΔΕΗ, κρατική υγεία, κρατική βιομηχανία και όλα καλά… Να παλέψουμε πολύμορφα, να κάνουμε μια πορεία - πυροτέχνημα, κάθε 2μηνες και τα υπόλοιπα θα λυθούν στο κοινοβούλιο ή στο ευρωκοινοβούλιο… Μάλλον αυτός ο σοσιαλδημοκρατικός λόγος είναι αρεστός στο σύστημα και εμποδίζει τη συσπείρωση του λάου. ‘Η ακόμα, ειρωνικά, λένε: «Να γίνει η επαναστατική αριστερά, τότε, κυβέρνηση, που τα έχει όλα τακτοποιημένα»…

Ευχαριστούμε αλλά δεν μας ενδιαφέρει να πηγαίνουμε καμαρωτοί στην βουλή, να πετάμε

5-6 γραφικά «μαρξιστικά» και όταν υποτίθεται πως πάμε να… «νομοθετήσουμε» υπέρ της εργατικής τάξης και κατά του κεφαλαίου, να μας περιμένει η νόμιμη και παράνομη μαφία για… «επαναεκπαιδευση», αν θέλουμε να μας παίξει και ο Σκάι, το Λούμπεν και το κανάλι της βουλής. «Προτιμούμε» την καταστολή, μακριά από τα σαλόνια, γιατί ξέρουμε πως αν δεν έχεις δίπλα σου το λαό στον δρόμο μαζί σου, όχι εικονικά, με μια ψήφο εμπιστοσύνης, καμιά κυβέρνηση τάχα «κομμουνιστική» (!!!), και 300 βουλευτές, δεν μπορεί να τα βάλει με τα κέντρα εξουσίας πραγματικά ταξικά, όχι με αποστομωτικά τάχα, επιχειρήματα και ηγετικό ύφος.

Η ταξική πάλη δεν κερδίζεται με λόγια… και υποκριτικές υποσχέσεις για «λαϊκές συμμαχίες», όπως λένε οι δήθεν κομμουνιστές ηγέτες, και πως δεν πετυχαίνει επειδή ο λαός δεν… ψηφίζει σωστά.

Υπάρχουν κάποιοι νόμοι που έχουν ψηφιστεί και άλλοι που ψηφίζονται. ‘Η θα κάνουμε κίνημα μέχρι να τους πάρουν πίσω ή θα συνεχίσουμε να συμβιβαζόμαστε στη σταδιακή αποδοχή τους. Αυτός ο αγώνας, όχι μόνο θέλει συνέπεια και υπομονή, αλλά χρειάζεται και να του αποδοθεί η μεγάλη αξία που έχει στην αναγέννηση του λαϊκού κινήματος. Παρόλο που η φωνή αυτή είναι ακόμα μικρή, η σημασία της μάχης των εργατών, με την όλο και πιο ενεργή συμμετοχή τους σε κάθε κίνημα που αυθόρμητα γεννιέται, είναι τεράστια.

Α.Κ. Καρδίτσα